O Κόμπε είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ

Του Μάκη Σερεπίσου

Το κινητό έχει μείνει στο χέρι. Κοκκάλωσες. Νομίζεις ότι ο χρόνος πάγωσε. Παντού μπροστά σου η είδηση: «Ο Κόμπι Μπράιαντ είναι νεκρός».

Μπορεί να πεις ότι δεν γίνεται, ότι αυτό που διάβασες δεν είναι αλήθεια. Ότι έχει γίνει λάθος, ότι πάλι μας γέμισαν με Fake News. Θα ρωτήσεις. Θα ψάξεις. Και τότε θα το αντιληφθείς.

Ο Κόμπι είναι όντως νεκρός.

Αν τα πόδια σου κοπούν ή αν δεν βγει κάποια λέξη από το στόμα σου, μη νιώσεις άσχημα. Ήταν ίσως η φυσιολογική αντίδραση, αυτή που κυριάρχησε σε όλη την υφήλιο. Όλοι συγκλονίστηκαν. Δες το twitter. Τα σχόλια. Τα social media. Γκρεμιστηκε ο κόσμος, μία πρωτόγνωρη αντίδραση.

Δεν γινόταν αλλιώς: Ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ. Ο Black Mamba. Ο άνθρωπος με τα πέντε πρωταθλήματα, με τις χίλιες iconic φάσεις, με τους 81 πόντους σε ένα μοναχα ματς, με την «εξηντάρα» στο τελευταίο του εβερ παιχνίδι.

Ήταν ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του. Και της γενιάς μας, αν είσαι γεννημένος μετα το 1990 και δεν έζησες την μαγεία του Μαικλ.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτο: θα ήταν τουλάχιστον υπερβολικός ένας τέτοιος ντόρος για έναν άνθρωπο που απλά μπορούσε να παίξει καταπληκτικό μπάσκετ. 

Ξέρεις τι άλλο ήταν ο Κόμπι;

Ήταν έμπνευση. Δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί κάτι για την ποιότητά του και το ταλέντο του, αλλά σίγουρα πρέπει να αντιληφθείς πως ο Κόμπι δούλευε σαν τρελός. Πήγαινε πρώτος στην προπόνηση, έφευγε τελευταίος. Ξυπνούσε ξημερώματα για να κάνει βάρη. Το γυμναστήριο ήταν η ζωή του. Έδειξε τον δρόμο: Το πρώτο βήμα για να γίνει σπουδαίος, είναι η δουλειά, ο ιδρώτας, ο πόνος, το αίμα.

Ήταν το γράμμα. Φίλε, το γράμμα. Το «Dear Basketball» είναι ένας ύμνος στην αγνή αγάπη για το άθλημα, στην ψυχή που απλά ζει για να παίζει, να σκοράρει, να ανταγωνίζεται. «Θα είμαι πάντα εκείνο το παιδί, που φτιάχνει μπάλες από κάλτσες και θα σημαδεύει τον κάδο στη γωνία με 5″ στο ρολόι. Η μπάλα στα χέρια μου. 5, 4, 3, 2, 1. Θα σε αγαπώ για πάντα, Κόμπι».

Ήταν το Oscar. Πηγαίνει μαζί με το ιστορικό κείμενο στο Players Tribune. Το φιλμ που έδωσε ζωή στο γράμμα του κέρδισε τις καλύτερες κριτικές και έδωσε χρυσό αγαλματίδιο στον Μπράιαντ. Διόρθωση: ΚΑΙ χρυσό αγαλματίδιο.

Ήταν η Mamba Mentality. Αυτό που τον έφερε στη κορυφή και του επέτρεψε να γίνει πρότυπο και «δάσκαλος» για τη νέα γενιά του ΝΒΑ. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις έναν τρόπο ζωής που δεν απέκτησε ποτέ ορισμό με λέξεις, αλλά ουσιαστικά ο Μπράιαντ ήταν ο τύπος που έμαθε να παλεύει μέχρι τέλους ή μέχρι να κυριαρχήσει. «Δεν τα παρατάμε, δεν γυρίζουμε πίσω, δεν τρέχουμε. Μένουμε και παλεύουμε. Δεν σκεφτόμαστε την αποτυχία, δεν στεναχωριόμαστε για το παρελθόν. Συνεχίζουμε την δουλειά με πάθος, με δίψα, με θέληση».

Ήταν η φάση με τον Ματ Μπαρνς. Ξέρεις πολύ καλά ποια είναι η φάση με τον Ματ Μπαρνς. Θα ήθελες να είσαι έτσι, ατάραχος, απροσπέλαστος, ατρόμητος.

Ήταν εκείνες οι βολές με το μισό πόδι. Αν δεν θυμάσαι, ο Κόμπε πήγε στην γραμμή της «φιλανθρωπίας» έχοντας κόψει τον αχίλλειο τένοντα, που είναι ίσως ο χειρότερος και πιο επίπονος τραυματισμός για έναν αθλητή. Ο Μπράιαντ κατάλαβε την ζημιά, αλλά δεν πήγε «κουβαλητός» στα αποδυτήρια. Αντίθετα, έκανε την πιο «Κόμπε» κίνηση: Πήγε με μορφασμούς στις βολές, ευστόχησε και έφυγε. Ήρεμα. Όρθιος.

Ήταν η επιστροφή. Δεν το περίμενε σχεδόν κανένας. «Τελείωσε ο Κόμπε», «δεν θα γυρίσει στα 36 του μετά από αχίλλειο», «βγήκε στη σύνταξη». Αυτά έλεγαν, αλλά πότε τους άκουσε; Πάλεψε, προπονήθηκε πιο σκληρά από ποτέ και σε διάστημα λίγων μηνών ήταν ξανά στο φυσικό του περιβάλλον.

Ήταν το ανελέητο trash talking. Γεννημένος νικητής, άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα και τρομερό iq, ο Μπράιαντ δεν επιθυμούσε να χάνει ούτε στα διπλά των Λέικερς. Οι ιστορίες όπου πίεζε αφόρητα τους συμπαίκτες του έχουν γίνει κατά καιρούς viral: Κάποτε έστελνε επίτηδες την μπάλα στο σπασμένο δάχτυλο του Νικ Γιανγκ, παλιά έβριζε στα ιταλικά τον Σάσα Βούγιασιτς, ενώ σε πολλά βίντεο παρουσιαζόταν σκληρός και επικριτικός απέναντι στους παίκτες της ίδιας της ομάδας του. 

Ήταν η σχέση του με τον Σακίλ. Από συμπαίκτες και κολλητοί στους τίτλους, αντίπαλοι, απομακρυσμένοι, τσακωμένοι. Η επανασύνδεση δεν άργησε και ο Ο’Νιλ ήταν ο πρώτος που αποχαιρέτησε τον «αδερφό» του.

Ήταν οι 81 πόντοι. Η μέρα που το παιχνίδι έγινε playstation. Ο Κόμπι είδε το καλάθι σαν βαρέλι και έγραψε ιστορία, πλησιάζοντας, πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλον, την… αδιανόητη «κατοστάρα» του Ουίλτ Τσαμπερλέιν. 81 πόντοι σε ένα μονάχα ματς. Ασύλληπτο.

Ήταν το καλύτερο «αντίο» που έχει υπάρξει ποτέ στον αθλητισμό. Το αξέχαστο ματς με τους Γιούτα Τζαζ. Μία απίστευτη «εξηντάρα» και νίκη στα τελευταία δευτερόλεπτα, όπως ακριβώς του άξιζε, όπως ακριβώς ήταν όλη του η καριέρα.

Ήταν τα buzzer-beaters. Η μαγεία. Αμέτρητες φάσεις, στιγμές απόλαυσης, φάσεις βγαλμένες από video – games, καλάθια στο δευτερόλεπτο, νίκες από το πουθενά. 

Ήταν το μεγάλο μπράβο στον Λεμπρόν και οι προκλήσεις. Πριν λίγες ώρες, ο Τζέιμς τον ξεπέρασε στην τρίτη θέση της λίστας με τους κορυφαίους σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ. Ο Κόμπε τον συνεχάρη, όπως αρμόζει σε έναν πραγματικό κύριο, έναν σπουδαίο. Ο Μπράιαντ ήταν εκεί για όλους: Προκαλούσε τη νέα γενιά να γίνει καλύτερη, έδινε συμβουλές, δούλευε ατομικά με όποιον του το ζητούσε.

Ήταν το βίντεο με την Τζιάννα. Η στιγμή που ο πατέρας – θρύλος δίνει συμβουλές στην κόρη του και της εξηγεί κάτι που οι περισσότεροι ίσως δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Ανατριχίλα.

https://youtu.be/PuczDyTA4DE

Ήταν το μικρόφωνο που άφησε. «Mamba Out», είπε φεύγοντας, σε μία στιγμή που έμεινε στην αιωνιότητα. Και τώρα, αποκτά ξεχωριστή σημασία.

Ήταν το μήνυμα. Αν έπρεπε να κρατήσεις ένα μονάχα βίντεο, μία στιγμή, ένα quote από τον Κόμπε, τότε αυτό κερδίζει την μάχη: «Να περνάς καλά. Να απολαμβάνεις την ζωή. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μείνεις πίσω και να απογοητευτείς. Πρέπει να προχωράς, να συνεχίζεις. Χαμογέλα και συνέχισε!»

Πηγή: Sport DNA