Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Είναι η πρώτη φορά από το ξεκίνημα της Ευρωλίγκας που στην ίδια αγωνιστική έχασαν και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός: όχι τυχαία. Πρώτα από όλα και οι δυο είχαν δυνατούς αντιπάλους: ο Ολυμπιακός έχασε από την φορμαρισμένη Παρτιζάν στο Βελιγράδι κι ο ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ από την Μονακό που μόλις άλλαξε προπονητή κι εμπιστεύθηκε κάποιον που τους Πράσινους τους ξέρει καλά, δηλαδή τον Βασίλη Σπανούλη. Επειτα και οι δυο έχουν απουσίες: ο Ολυμπιακός δεν είχε τον Βεζένκοφ αλλά και τον πάντα χρήσιμο Ράιτ που όπως ακούγεται θα λείψει καιρό ενώ στο ΠΑΟ οι απουσίες του Γκριγκόνις και του Κώστα Αντετοκούνμπο έχουν αρχίσει να φαίνονται. Ωστόσο και οι δυο ήττες των ελληνικών ομάδων έδειξαν πολλές από τις αδυναμίες τους. Και πρέπει να τους υπενθύμισαν πως παρά την σημαντική τους καλοκαιρινή ενίσχυση, τίποτα δεν θα είναι και φέτος πολύ εύκολο.
Ο γνωστός περσινός Ολυμπιακός
Οποιος είχε αγαπήσει τον περσινό Ολυμπιακό και του είχε λείψει νομίζω πως είχε μια ευκαιρία να τον δει στο Βελιγράδι. Με τον Βεζένκοφ απόντα και τον Ράιτ στο νοσοκομείο, αλλά και με τον Φουρνιέ να έχει χάσει προπονήσεις εξαιτίας της ίωσης και να μην έχει την απαραίτητη ενέργεια, ξαναείδαμε μια ομάδα του Ολυμπιακού που θύμιζε ως προς τις προθέσεις την περσινή. Προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί τους ψηλούς της, έπαιζε αργά γυρίζοντας πολύ την μπάλα, τα σουτ προέκυπταν σχεδόν όλα στα είκοσι δευτερόλεπτα, οι πάσες έμοιαζαν πιο σημαντικές από την τελική προσπάθεια, ο Γουόκαπ και ο Γκος έπρεπε να την κουβαλήσουν επιθετικά, ο Πίτερς να πάρει τις κρίσιμες προσπάθειες, ο Παπανικολάου να είναι παντού και ο ΜακΚίσικ να ρθει από τον πάγκο για να αλλάξει τον ρυθμό. Όλα έγιναν – έλειψε μόνο ο Μπραζντέκις να μπει και να πάρει τρία σουτ (θα τα έχανε…) και να πάρει τρία ριμπάουντ για να μας θυμίσουν οι θαυμαστές του ότι παίζει σε τέσσερις θέσεις. Ο Ολυμπιακός κράτησε την Παρτριζάν στους 78 πόντους. Αλλά έβαλε 70, εκ των οποίων 25 στο πρώτο δεκάλεπτο. Και δέχτηκε 78 εκ των οποίων 28 στο τέταρτο δεκάλεπτο. Κι έχασε. Γιατί βάζοντας 70 πόντους στην κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκας είναι αμφίβολο αν μπορείς να κερδίσεις ακόμα και την Αλμπα, που παίζει κάθε χρόνο για την χαρά της συμμετοχής.
Το βασικό δίδαγμα
Είναι διδακτική η ήττα; Ναι, αν κάποιος έχει όρεξη για διδάγματα. Το βασικό δίδαγμα είναι ότι αν ο Ολυμπιακός δεν έχει επιθετικό ρυθμό γίνεται ευάλωτος: του συνέβη με την Φενέρ, με την Ζαλγκίρις, με τον ΠΑΟ στο ματς του ΣΕΦ στο πρωτάθλημα, με την Παρτιζάν. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει φέτος μια πολύ καλή ομάδα με ένα ψεγάδι: βασικοί γκαρντ όπως ο Γουόκαπ κι ο Γκος δεν είναι δεδομένο ότι μπορεί να υπηρετήσουν ένα παιγνίδι γρήγορου ρυθμού, παίρνοντας τις απαραίτητες για περιφερειακό παίκτη σε αυτό το επίπεδο, επιτυχημένες τελικές προσπάθειες. Αν δεν μπουν τα σουτ των άλλων (που και οι δυο αυτοί ευτυχώς δημιουργούν) το πράγμα μπλέκει γιατί και ο Φαλ δεν απειλεί όσο θα έπρεπε επιθετικά και ο Πίτερς έχει παραιτηθεί από το να σουτάρει για τρίποντο.
Ο Μπαρτζώκας ξέρει ότι δεν γίνεται πάντα να αποδίδει η συνταγή «έχω- δέκα – παίκτες – και – πρέπει – να παίξουν – όλοι», αλλά είναι νωρίς για να κοντύνει το rotation. Όταν όμως το παρακάνει, αφήνοντας τον Ολυμπιακό στο παρκέ με ένα ή και κανένα παίκτη της αρχικής πεντάδας (όπως έκανε στο Βελιγράδι στο δεύτερο δεκάλεπτο) ο αντίπαλος θα αναθαρρήσει γιατί δεν είναι δεδομένο ότι ο προπονητής του θα βάλει κι αυτός τους αναπληρωματικούς του. Ο Ομπράντοβις έδωσε 29 λεπτά στον Μαρίνκοβιτς, 31 στον Λούντμπεργκ, 32 στον Ταρίκ Τζόουνς γιατί ήθελε να πάρει το ματς. Οποιον δεν του έδινε κάτι στην επίθεση τον άφησε στον πάγκο πολύ είτε λέγεται Πουκουσέφσκι, είτε Στέρλινγκ Μπράουν, είτε Ταρικ Τζόουνς. Δεν δίστασε επίσης για να χτυπήσει τις μόνιμες αλλαγές του Ολυμπιακού στην άμυνα να παίξει και με τέσσερις περιφερειακούς, που βοήθησαν και στην άμυνα γιατί είναι αθλητικοί παίκτες. Ετσι ο Ζέλικο «έβγαλε» από το ματς τον ΜακΚίσικ, έτσι πίεσε τον Φουρνιέ και τον Βιλντόζα. Όλα αυτά βέβαια έγιναν σε ένα γήπεδο κόλαση με πολλά και ανεπίτρεπτα, αλλά αυτό το ίδιο γήπεδο ο Ολυμπιακός το είχε παγώσει με το κυριαρχικό του ξεκίνημα στο πρώτο δεκάλεπτο. Όταν το να παίζουν όλοι δεν ήταν κανόνας.
Το χαμένο πλεονέκτημα
Ο Αταμάν δεν έχει πρόβλημα να παίξει ένα ματς και με πέντε μόνο παίκτες, αν χρειαστεί. Το πρόβλημα του, για την ώρα, είναι ότι δεν έχει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού που πέρυσι του έδινε το γεγονός ότι είχε μια ομάδα με 11 καινούργιους παίκτες – ταλαντούχα, αλλά εντελώς ασχημάτιστη και για αυτό δύσκολο να την αναλύσεις. Φέτος είναι φανερό πως όλοι «διαβάζουν» καλά τον ΠΑΟ. Ολοι πχ όταν αυτός θα παίξει με τους τρεις γκάρντ του ζητάνε η μπάλα να πάει στα «φτερά», τα οποία ποστάρουν. Αν ο ένας από τους τρεις γκαρντ που είναι στο παρκέ δεν είναι ο Γκραντ (ή αν ο Γκραντ δεν μπορεί να παίξει άμυνα για δυο όπως χθες) ο αντίπαλος έχει τρόπο να γίνει αποτελεσματικός: είτε «χτυπάει» τον Σλούκα, είτε παίζει με τα νεύρα του Ναν, είτε απλά γυρνά την μπάλα για το κατάλληλο μις ματς – χθες η Μονακό παίζοντας με τον Ντιαλό πότε στο «3» και πότε στο «4» πέτυχε σχεδόν εκατό πόντους! Ωστόσο το πιο μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΟ είναι ότι σε τέτοιου είδους ματς, όπου ο αντίπαλος έχει περιφερειακούς έτοιμους να διεισδύσουν, μοιάζει να μην μπορεί να παίξει λεπτό χωρίς τον Λεσόρ. Ο Αταμάν νόμιζε ότι το αμυντικό φίλτρο θα του το δώσει στα λεπτά που ο Γάλλος είναι στον πάγκο κι ο Γιουρτσεβέν στην θέση του, η συνύπαρξη του Οσμάν με τον Χουάντσο αλλά σε αυτή την περίπτωση ο αντίπαλος «χτυπά» τον Γιουρτσεβέν, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει τα πόδια του Λεσόρ για να βγει ψηλά και να προλάβει και να γυρίσει. Χθες ο Τούρκος φορ έπαιξε μόλις 5 καταστροφικά για τον ΠΑΟ λεπτά.
Η αγάπη του Σπανούλη για το ρίσκο
Πέρυσι ο Αταμάν έκανε κάτι απλό: προσάρμοζε τον ΠΑΟ στο ρυθμό του όποιου αντιπάλου – ακολουθούσε τον αντίπαλο παίζοντας στο παιγνίδι του συχνά λίγο καλύτερα, για παράδειγμα ο ΠΑΟ έτρεχε πιο πολύ από την Μπασκόνια, την Μακάμπι, την Μονακό (που αγαπούν το τρέξιμο) ή προσπαθούσε να είναι πιο σκληρός από ομάδες όπως ο Ερυθρός Αστέρας, η Ζαλγκίρις κτλ που «αγαπούν» το «ξύλο». Φέτος είναι οι άλλοι που τον περιμένουν και βρίσκουν τρόπους να του δημιουργήσουν προβλήματα – κυρίως σκοράροντας. Ο Σπανούλης είχε, υπό αυτό το πρίσμα, τεράστια συμβολή στην νίκη της Μονακό, μολονότι δεν είχε κάνει ούτε πέντε προπονήσεις με τους παίκτες του. Είδε τον ΠΑΟ να γυρίζει από το -8 και να φτάνει στο +5 με ένα 13-0 στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου και διάλεξε να παίξει με ένα small ball σχήμα σε όλο το τέταρτο δεκάλεπτο που δεν το πείραξε ποτέ μολονότι ο Λεσόρ δέσποζε στις ρακέτες και το ριμπάουντ ήταν για την Μονακό δύσκολο: ο Σπανούλης ξέρει πως είναι οι πόντοι αυτοί που μετρούν – όλα τα άλλα είναι στατιστική.
Η Μονακό με πολλά και καλά σουτ (και τρία χρήσιμα κλεψίματα) έβαλε πόντους 26 πόντους στο τέταρτο δεκάλεπτο κι αν ο Λεσόρ έβαλε συνολικά 22 (με 9/10 σουτ και 4/5 βολές) δεν την πείραξε: πολύ δύσκολα ένας ψηλός μπορεί να πάρει ένα τέτοιου είδους ματς. Ο Σπανούλης από το πρώτο του ματς στην Μονακό έδειξε πως έχει ιδέες και θάρρος για κάθε ρίσκο: ποτέ δεν αμφέβαλα. Εχοντας στα χέρια του μια αθλητικότατη ομάδα μπορεί πραγματικά να αναστατώσει μια Ευρωλίγκα που κατά τα άλλα χαρακτηρίζεται από κάμποση μετριότητα: η πρωτιά της γρήγορης και αποτελεσματικής Παρί δεν τιμά παραδοσιακές δυνάμεις και φιλόδοξους μνηστήρες της κούπας.
Δυνατοί, αλλά…
Ο Μπαρτζώκας θα έχει πίσω τον Βεζένκοφ και κατ΄επέκταση και λιγότερα προβλήματα, έχει όμως τρία ματς στη σειρά (Μονακό, Παρί, Ερυθρός Αστέρας στο Βελιγράδι) που δεν προσφέρονται για να παίζουν δώδεκα παίκτες . Ο Αταμάν μπορεί να βρει λύσεις στην άμυνα: και με την Εφές τα ξεκίνημα της χρονιάς του ήταν μέτρια – το πρόβλημα του είναι ότι για την ώρα οι καλοκαιρινές μεταγραφές του δεν του δίνουν αυτά που περίμενε και η ομάδα του γίνεται αυτό που δεν ήταν πέρυσι, δηλαδή προβλέψιμη. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ είναι πολύ δυνατοί. Αλλά τίποτα δεν είναι εύκολο όταν μπλέκεις μόνος σου…
Πηγή: Karpetshow
