Του Δημήτρη Βασιλάκη
To Matchpoint: Tennis Championships δεν πετυχαίνει να φέρει εις πέρας σχεδόν κανέναν από τους στόχους του.
Όλος ο κόσμος του gaming που αγαπά τους τίτλους για τένις, ζει σε μια κατάσταση αναμονής για κάτι που θα κάνει την καρδιά του να σκιρτήσει, μετά τις συγκινήσεις που προσέφεραν τα Top Spin και Virtua tennis. Μάταια όμως. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Top Spin 4 ήταν ο τελευταίος τίτλος που συγκίνησε τους φανατικούς. Από εκεί και πέρα, χάος που δεν έχει νόημα να περιγράψουμε. Η αλήθεια είναι ότι η πρωτοβουλία της Kalypso Media να κυκλοφορήσει τένις, μας φάνηκε λίγο παράξενη με βάση το παρελθόν της εταιρείας. Τελικά προσπαθώντας να πετύχει, πάει να συνδυάσει χαρακτηριστικά πολλών προηγούμενων τίτλων. Τελικά, δεν είναι παράξενο ότι ο μοναδικός τίτλος από τον οποίο δεν δανείζεται τίποτα, είναι το κορυφαίο Top Spin.
Άλλο ένα παράξενο στοιχείο, μιας και ο τίτλος κυκλοφόρησε πριν από τον τελικό του Wimbledon, όπου ο Νικ Κύργιος έκανε την έκπληξη και προκρίθηκε στον τελικό, ήταν η εμφάνιση του Ελληνοαυστραλού στο εξώφυλλο ενός τίτλου μιας και αντί για διάσημος, μάλλον διαβόητο τον λες τον ομογενή τενίστα. Τελικά ο τίτλος δεν έχει καν το νεύρο του Κύργιου, αλλά τις μεγάλες μεταπτώσεις στην απόδοσή του και τις χαμένες προσδοκίες που δημιούργησε, ο Κύργιος, όχι ο τίτλος. Το σύστημα ελέγχου είναι σχετικά απλό και μιμείται το ΑΟ Tennis. Πριν χτυπήσετε την μπάλα εμφανίζεται στο γήπεδο του αντιπάλου μια (ευμεγέθης) κουκίδα την οποία κατευθύνετε με τον μοχλό σας και εκεί πάει η μπάλα. Αν, λέμε αν, σας βολεύει αυτό το σύστημα χειρισμού, ο τίτλος το κάνει καλά, τόσο καλά που όταν το μάθει κάνεις ο τίτλος γίνεται υπερβολικά εύκολος. Αν από την άλλη δεν σας βολέψει, είναι κάτι που δεν θα μάθετε ποτέ, μιας και από όποια πλευρά και αν το πιάσει κανείς, ε κάτι τέτοιο δεν είναι φυσικό, δεν σου δίνει την εντύπωση ότι παίζει τένις και αυτός ήταν και ο λόγος που τα AO Tennis και Tennis World Tour δεν συγκίνησαν πολλούς (μεταξύ άλλων).
Από εκεί και πέρα. Το Career Mode είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορο. Η δομή του δεν θυμίζει καριέρα αλλά… videogame, έχει με μεγάλη άνεση το χειρότερο training που έχουμε δει σε παιχνίδι τένις, μιας και είτε δεν προσφέρει τίποτα, ή είναι άσχετο και δεν βελτιώνει κάτι ή είναι απλώς κάτι που, κυριολεκτικά, δεν έπρεπε να περνάει. Επίσης είναι κάπως εκνευριστικό ο προπονητής σου να σου λέει το ίδιο μήνυμα, όσο εκατομμύρια φορές και να κάνετε practice. Το ίδιο εις το διηνεκές. Το δε multiplayer, που μπορεί να σκεφτεί κανείς, ότι τένις είναι, κάτι θα προσφέρει, χάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό από την απόφαση των προγραμματιστών να μην υποστηρίξουν το διπλό. Όμως, αν όλα αυτά σας δίνουν την εικόνα της μετριότητας, το χειρότερο της ιστορίας είναι ένα: τα γραφικά που μας πάνε καμιά δεκαριά χρόνια πίσω.
Πραγματικά, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τα πρόσωπα και το χρώμα της επιδερμίδας, μιλάμε για απίστευτα κακά αποτελέσματα. Η περιγραφή «καρικατούρες» συναγωνίζεται με το «θρίλερ-ζόμπι» για να περιγράψει, προσοχή, όχι μόνο τους τενίστες, τενίστριες που φτιάχνετε εσείς, αλλά και τους «έτοιμους-έτοιμες» του παιχνιδιού. Στο μεταξύ είναι λίγο παράξενο να είναι κακοί οι παίκτες και καλό το γήπεδο και το κοινό, αλλά ναι, το πέτυχε και αυτό η Kalypso Media.
Ο τίτλος στο σύνολό του είναι ο ορισμός της μετριότητας. Όμως, το θέμα με το γραφικά, ξενίζει τόσο πολύ, που τον κάνει να περάσει κάτω ακόμα και από αυτόν τον πήχη. Οπότε και η κατάρα και η αναμονής μας για καλό τένις, συνεχίζεται.
Πηγή: Enternity
