Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο πρώτος ευρωπαϊκός τελικός της χρονιάς, ο τελικός του Europa League που έγινε χθες βράδυ στο Δουβλίνο, ολοκληρώθηκε με ένα ιταλικό θρίαμβο. Η Αταλάντα του ασπρομάλλη φωνακλά Ζαν Πιέρο Γκασπερίν, κόντρα στα προγνωστικά, σταμάτησε με θεαματικό τρόπο το τεράστιο σερί θετικών αποτελεσμάτων της πρωταθλήτριας Γερμανίας Μπάγερ Λεβερκούζεν και πήρε το τρόπαιο κερδίζοντας με το επιβλητικό 3-0. Η Λεβερκούζεν που είχε 51 ολόκληρα παιχνίδια χωρίς ήττα, πιάστηκε αιχμάλωτη από την ιταλική ομάδα στο ξεκίνημα του παιχνιδιού και στην πραγματικότητα δεν διεκδίκησε την νίκη ποτέ. Η Αταλάντα είχε προειδοποιήσει για τις ικανότητες της αποκλείοντας την πρωταθλήτρια Πορτογαλίας Σπόρτινγκ Λισαβόνας, την Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ που ήθελε να αποχαιρετήσει τον Γερμανό τεχνικό με ένα ευρωπαϊκό τίτλο και τέλος την Μαρσέιγ που ήθελε να σώσει την χρόνια της φτάνοντας τουλάχιστον στον τελικό της διοργάνωσης. Ωστόσο λίγοι μπορούσα να φανταστούν ότι η ιταλική ομάδα θα έκανε μια τόσο εντυπωσιακή εμφάνιση.
Πολλά τα εικοσιπέντε χρόνια
Οι Ιταλοί μέχρι χθες βράδυ δεν είχαν κερδίσει ποτε το Europa League. H τελευταία ομάδα του καμπιονάτο που τα έχει καταφέρει ήταν η Πάρμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι το 1999 ομως τοτε το τροπαιο το λέγανε κύπελλο UEFA – εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια χωρίς μία επιτυχία ήταν πολλά κι ο μεγάλος αυτός λεκές στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου έπρεε να σβήσει με θεαματικό τρόπο. Ο θρίαμβος της Αταλάντα σηματοδοτεί ένα είδος επιστροφής το ιταλικό ποδόσφαιρο που είχαμε φυσικά σημειώσει και πέρσι όταν η Ίντερ αγωνίστηκε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ, η Ρόμα στον τελικό του Europa League και η Φιορεντίνα στον τελικό του Europa Conference League. Μπορεί καμιά απ’ αυτές τις ομάδες να μην είχε κερδίσει το τρόπαιο η παρουσία τους όμως στους τελικούς έδειξε ότι oι Iταλοί έχουν πλέον ομάδες ικανές για διακρίσεις, που δεν λέγονται Γιουβέντους. Και γιατί ομάδες όπως η Αταλάντα που δεν διεκδικούν το πρωτάθλημα μπορεί να βρίσκουν ποδοσφαιριστές με σπουδές ικανότητες χωρίς να πληρώνουν πολλά. Ένας τέτοιος είναι ο σκόρερ των τριών γκολ του τελικού Αντεμόλα Λούκμαν. Το επίθετό του (Look man) παραπέμπει σε προσωνύμιο και δεν αποκλείεται να είναι και τέτοιο.
Νιγηριανός απο το Λονδίνο
Ο σκόρερ των τριών του τελικού δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση. Έχει γεννηθεί πριν από 26 χρόνια στο Λονδίνο αλλά από Νιγηριανούς γονείς. Αγωνίστηκε στις μικρές εθνικές ομάδες της Αγγλίας και μάλιστα σε αυτές τον εντόπισε ο Γκαμπερίνι που όπως έχει πει απλά έκανε υπομονή για να τον αποκτήσει στην κατάλληλη τιμή. Ο προπονητής της Αταλάντα τον είχε δει να αγωνίζεται και να σκοράρει κόντρα στην Εθνική Ιταλίας με τη φανέλα της Εθνικής Αγγλίας στο Μουντιάλ U21 που οι Αγγλοι κατέκτησαν. Έκτοτε περίμενε απλά να πέσει η τιμή του κι αυτό συνέβη το καλοκαίρι του 2022 όταν η Αταλάντα πλήρωσε λιγότερα από 10 εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει Ο Λούκμαν είναι μία ακόμα περίπτωση ποδοσφαιριστή που ξεκίνησε με την ετικέτα του «παιδιού θαύματος». Στα 18 του έκανε ντεμπούτο με την Τσάρλτον και σκόραρε σε μια νίκη με 4-0 απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι. Ακολούθησαν η αγορά του από την Έβερτον, ο δανεισμός του στην Λειψία, η επιστροφή του στην Αγγλία και στην Φούλαμ και ένα περάσμα από την Λέστερ χωρίς τίποτα το πραγματικά άξιο αναφοράς. Μάλλον έψαχνε την Αταλάντα και η Αταλάντα αυτόν. Στο Μπέργκαμο έχει πετύχει 30 γκολ σε δύο σεζόν και τα χθεσινά του τρία είναι φυσικά τα πιο σημαντικά.
Χάινκες και Πράτι
Τρία γκολ σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης είχε πετύχει ο Γιούπ Χάινκες το μακρινό 1975, όταν ως παίκτης της Γκλάντμπαχ βοήθησε στο να διαλύσει η ομάδα του στον δεύτερο τελικό του κυπέλλου UEFA την Τβέντε με 5-1. Oι Ιταλοί έψαχναν όλο το βράδυ τα αρχεία τους για να βρουν αν υπάρχει ποδοσφαιριστής ιταλικής ομάδας που να έχει ανάλογο κατόρθωμα και ανακάλυψαν ότι το 1969 ο Πιερίνο Πράτι που τον αποκαλούσαν «η πανούκλα» είχε καταστρέψει τον Αγιαξ με τρία γκολ στην νίκη της Μίλαν με 4-1 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο Λούκμαν δεν πρέπει να έχει ιδέα για το ποιος ήταν ο μακαρίτης ο Πράτι. Εχει αποφασίσει να αγωνλιζεται πλέον για την Εθνική Νιγηρίας και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως αυτό που είδαμε χθες βράδυ από αυτόν είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής του.
Παθαίνεις, μαθαίνεις
Ο Γκασπερίνι ήταν τυχερός γιατί τον είδε να το κάνει την κατάλληλη στιγμή. Δεν είχε ωστόσο μόνο αυτόν διακριθέντα. Η άμυνα του ήταν άψογη. Ο Κουπμάινερς και ο Εντερσον κυριάρχησαν στην μεσαία γραμμή αλλά η μεγάλη διαφορά της Αταλάντα ήταν σε σχέση με την Λεβερκουζεν η ένταση του παιγνιδιού της. Οι δυο ομάδες έπαιζαν με την ίδια διάταξη (3-4-3), κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει η ίδια πρόθεση για πρέσινγκ ψηλά και κυρίως να προκύψουν παρά πολλές μονομαχίες: οι Ιταλοί, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο τις κέρδισαν όλες! Παίκτες όπως ο Παλάσιος, ο Τσάκα, ο Φρίνμπονγκ και ο Βίρτς που αναστάτωσαν φέτος ευχάριστα την Μπουντεσλίγκα έμοιαζαν εκτός τόπου και χρόνου. Η Λεβερκούζεν πλήρωσε κάτι απλό: το μεγάλο της αήττητο σερί δεν επέτρεψε τελικά στον προπονητή της να δει το ματς ως τελικό – πήγε να το δώσει ως ακόμα ένα από τα πολλά που έδωσε φέτος με αντιπάλους που δεν κατάφεραν να την λυγίσουν και λύγισε τελικά η ίδια.
Ο Τσάμπι Αλόνσο είναι ουσιαστικά στην πρώτη του προπονητική χρονιά κι έχει κάνει καταπληκτικά πράγματα: η ειδική προετοιμασία ενός τελικού ωστόσο δεν διδάσκεται στις σχολές της προπονητικής και πρέπει να πάθεις για να μάθεις. Ο Γκασπερίνι τελικούς έχει χάσει τα οκτώ χρόνια που είναι στο Μπέργκαμο τρεις: έμαθε πολλά. Η Αταλάντα του που στον εφετινό τελικό του κυπέλλου Ιταλίας θέλησε να περιμένει την Γιουβέντους κι έμπλεξε άσχημα, μπήκε στο Δουβλίνο με το πόδι στο γκάζι για να αιφνιδιάσει μια ομάδα που είχε ξεχάσει τι θα πει ήττα. Και τα κατάφερε. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ομάδα στην Ευρώπη που να έχει ευρωπαϊκό τρόπαιο χωρίς να έχει κερδίσει κάτι στην χώρα της: είναι από τα σπάνια. Όπως σπάνια είναι και η ομάδα του Γκασπερίνι. Σπάνια και εξαιρετική.
Πηγή: Karpetshow
