Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Θα τον απελάσουν τον Νόβακ Τζόκοβιτς οι Αυστραλοί; Είναι δύσκολο να κάνεις εκτίμηση. Για να υπάρξει απόφαση απέλασης κάποιου που στην Μελβούρνη βρίσκεται για επαγγελματικούς λόγους με κανονική βίζα πρέπει αυτή να είναι απόλυτα τεκμηριωμένη. Οι Αυστραλοί ξέρουν πως αν τον απελάσουν κι αυτός προσφύγει σε δικαστήριο, αν κερδίσει τη δίκη, θα πάρει μια αποζημίωση που θα τους μείνει αξέχαστη: μπορεί και δικαίως να επικαλεστεί ότι του στερήθηκε η συμμετοχή σε ένα τουρνουά που θα κέρδιζε. Λένε ότι αύριο θα βγει η απόφαση: ας την περιμένουμε. Ο Τζόκοβιτς έχει κάνει πολλά που μπορεί να του στερήσουν το τουρνουά. Αλλά πιο πολύ από το τι θα γίνει στη Μελβούρνη, με απασχολεί το πόσο άτυχοι είμαστε που ο Τζόκοβιτς δεν είναι Ελληνας.
Ο κόσμος παθιάζεται για τα πάντα και δεν θα μπορούσε το πράγμα να είναι αλλιώς στην περίπτωση του Τζόκοβιτς. Το ότι στη Θεσσαλονίκη έγινε την περασμένη Κυριακή συλλαλητήριο υπέρ του Σέρβου επιτρέπει να καταλάβουμε με πόσο πάθος θα ζούσανε ως χώρα την περιπέτεια αυτό αν ο παίκτης ήταν Ελληνας κι έμπλεκε με τους Αυστραλούς εξαιτίας της άρνησής του να εμβολιαστεί. Κάνω μια σειρά από υποθέσεις.
Ανω και κάτω πλατεία κι αγανάκτηση
Μόλις γινόταν γνωστό ότι στο νούμερο ένα του κόσμου του τένις, στο δικό μας Ελληνα υπεραθλητή, ανακοινώθηκε ότι δεν μπορεί να μπει στην Αυστραλία θα είχαμε αρχικά μια καταιγίδα μηνυμάτων συμπαράστασης στα Social Media, όπου το hashtag #aystraloitonperneteoloi θα γινόταν νούμερο 1 παγκοσμίως. Θα ξεσπούσαν διαδηλώσεις, όχι όπως αυτές που έγιναν στη Σερβία, αλλά σαφώς μεγαλύτερες. Θα περικυκλώναμε την πρεσβεία της Αυστραλίας, το προξενείο και σίγουρα και το Λευκό Πύργο (για κάποιο ακατανόητο λόγο αυτόν τον περικυκλώνουμε πάντα). Την επόμενη μέρα, και πριν την δίκη του παιχαταρά μας, θα είχαμε στο Σύνταγμα δυο πλατείες αγανακτισμένων. Στην πάνω θα ήταν μακεδονομάχοι με περικεφαλαίες, παλιοημερολογήτες με σταυρούς και λογιών λογιών περίεργοι ντυμένοι με μαύρα και στολές παραλλαγής που θα έψαλαν το «Τη υπερμάχω παιχταρά τα νικητήρια». Στην κάτω θα ήταν όλοι οι δικαιωματιστές, οι οργανωμένοι που θέλουν να ανοίξουν τα γήπεδα, οι Support Atr workers, όσοι πιστεύουν ότι το τένις είναι άθλημα της πλουτοκρατίας αλλά ο Τζόκοβιτς είναι λαϊκός αγωνιστής, οι ευαίσθητοι καλλιτέχνες και όσοι θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να κάνουν με το σώμα τους ό,τι θέλουν: αυτοί εκτός από το «Τένις ξεκίνημα, νέοι αγώνες», θα τραγουδούσαν και το «Σώμα μου φτιαγμένο από πηλό» του Σφακιανάκη – σε δεύτερη σκέψη μάλλον αυτό θα το τραγουδάνε στην πάνω πλατεία. Σίγουρα θα έφευγε για να πάει στη Μελβούρνη να υπερασπιστεί τον Ελληνα άσσο μια dream team νομικών με επικεφαλής τον Αλέξη Κούγια που θα πετύχαινε το κλείσιμο του δικαστή Μακ Κέλι σε τρελάδικο. Κι ακόμα κι αν κέρδιζε την υπόθεση, για να κάνει η χώρα διεθνή πάταγο, θα πήγαινε και στο Cas. Γιατί μπορεί.
Με ένα νόμο και ένα άρθρο
Αφού θα περνούσαν οι δυο πρώτες μέρες κι αφού θα αποφασίζαμε να μποϊκοτάρουμε τα προϊόντα της Αυστραλίας (αν κάπου τα βρίσκαμε), η ένταση θα συνεχιζόταν στα τηλε-παράθυρα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στη Βουλή και όπου αλλού. Θα ζητούσε ο Τσίπρας την παραίτηση της κυβέρνησης και θα υποσχόταν να πάρει ο Τζόκοβιτς το Australian Open (ίσως και όλη την Μελβούρνη για να την κάνει πάρκινγκ) με ένα νόμο και ένα άρθρο. Θα απαντούσε ο Αδωνης Γεωργιάδης ότι ο Νολε είναι ένας Ορθόδοξος, δεξιός και θα έψελνε για χάρη του το «Πιστεύω σε ένα Τζόκοβιτς παντοκράτορα» δημοσίως. Θα κυκλοφορούσε ο Βαρουφάκης με ρακέτα στον ώμο (του πάει…) και το ΚΚΕ θα κατήγγειλε τον αυστραλέζικο ιμπεριαλισμό. Θα ζητούσε ο Βελόπουλος γενική επιστράτευση (δηλαδή να πάμε όλοι στη Χαλκιδική) και θα γυρνούσε σε άσπρο άλογο και με ένα σκύλο αγκαλιά ο Πάνος ο Καμένος με το κόμμα «Ανεξάρτητοι Τζόκοβιτς».
Ο Λαζόπουλος θα έκανε το «Δέκα μικροί Τζόκοβιτς» και θα το βλεπε με τη Ντενίση. Αργά το βράδυ ο Γιάννης Σμαραγδής θα ανακοίνωνε ότι η νέα του ταινία θα έχει τον τίτλο «Όταν ο Καποδίστριας και ο Υψηλάντης συνάντησαν τον Τζόκοβιτς». Αλλά το μεγάλο πανηγύρι θα άρχιζε μετά, όταν θα γινόταν γνωστό ότι ο Τζόκοβιτς είχε νοσήσει και έδινε συνεντεύξεις, ότι άλλες μέρες ασθένησε και άλλες δήλωσε, ότι έκανε λάθη και στις δηλώσεις στα ταξιδιωτικά του έγγραφα.
Το Ποτάμι του Τζόκοβιτς
Η εθνική ομοψυχία θα πήγαινε περίπατο. Τότε θα έβγαιναν στην επιφάνεια οι κατά του Τζόκοβιτς και θα έπαιρναν θέση εναντίον του, δηλώνοντας ότι εθνικά σπορ πρέπει να γίνουν το τάβλι και η πρέφα. Η Μιράντα Ξαφά θα έλεγε «Ναδάλ Γερά». Ο Δοξιάδης θα ζητούσε να συσταθεί ομάδα προστασίας του Αυστραλού πρέσβη κι αν είναι δυνατόν και του σκύλου του. Ο καθηγητής Βασιλακόπουλος θα ζητούσε να εμβολιαστούν και τα παγκάρια των εκκλησιών για να καταλάβει η διεθνής κοινότητα ότι είμαστε υπέρ των εμβολιασμών, ακόμα κι αν ο μεγαλύτερος αθλητής μας είναι αρνητής. Ο Αμβρόσιος θα αφόριζε τον Μόσιολο γιατί αυτός θα τολμούσε να αμφισβητήσει ότι ο Τζόκοβιτς έκανε PCR και θα δημοσίευε μια γελοιογραφία με τους Αρχάγγελους να τρώνε σουβλάκια και τον Μιχαήλ να λέει στον Γαβριήλ ότι έφαγε 15 Love. Ο Σταύρος Θοδωράκης θα έκανε ένα επεισόδιο στους Πρωταγωνιστές για τη μάνα του Τζόκο και το σόι της και μετά θα δημιουργούσε το Ποτάμι του Τζόκοβιτς. Κάτι θα έλεγε κι ο Τζούμας, κανείς δεν θα θυμόταν τι, αλλά όλοι θα τα έβαζαν μαζί του. Δίπλα στη μάνα του αθλητή θα φωτογραφιζόταν η μάνα του Πολάκη. Ισως και η Ελενα Ακρίτα που από ότι έχω καταλάβει έχει φωτογραφίες με όλους εκτός από τον Στάθη τον Αρβύλα. Μετά από κανα δυο εβδομάδες έντασης θα γινόταν δημοψήφισμα κανονικό υπέρ του Τζόκοβιτς, που θα έπαιρνε 68%. Θα κέρδιζε όπως πάντα το «Όχι».
Δυστυχώς κανείς
Χάσαμε τεράστια ευκαιρία να διασκεδάσουμε την πλήξη μας εν μέσω πανδημίας. Τι χρειαζόταν; Ενας Τζόκοβιτς Ελληνας, ένας τύπος δηλαδή που πιστεύει πως μπορεί να κάνει πλάκα στην οικουμένη όλη, να μην εμβολιάζεται, να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την δημόσια υγεία ακόμα και στη χώρα του κι όλα αυτά να τα κάνει στο όνομα του Θεού, του Χριστού, του Ευαγγελίου και του ρεκόρ κατάκτησης των περισσότερων Γκραν Σλαμ. Το κακό στην περίπτωσή μας είναι ότι ενώ στη χώρα υπάρχουν ένα σωρό με τα μυαλά του Σέρβου, δυστυχώς κανένας δεν μπορεί να γίνει νούμερο ένα στο τένις για να του συμπαρασταθούμε. Και να τον σταυρώσουμε.
Πηγή: Κάρπετ Show
