Του Θάνου Σαρρή
Ήταν στις 2 Δεκεμβρίου του 1979. Η Σαν Λορέντσο υποδεχόταν την Μπόκα Τζούνιορς για το πρωτάθλημα Νασιονάλ της Αργεντινής. Στις κερκίδες ψιθύριζαν ότι ήταν το τελευταίο ματς του «Gasometro», της ιστορικής έδρας του συλλόγου. Κάποιοι πίστευαν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Ο ίδιος ο πρόεδρος έκανε λόγο για «φήμες», όπως και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι της εποχής. Άλλωστε, το γήπεδο ήταν κάτι παραπάνω από την έδρα της ιστορικής ομάδας. Το «Viejo Gasometro» αποτελούσε τότε το μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας. Ήταν «σπίτι» για την Εθνική Αργεντινής μέχρι να χτιστεί το Monumental, αποκαλούταν το «Γουέμπλεϊ του Μπουένος Άιρες».
Ήταν, παράλληλα, σημείο συνάντησης όλων των αθλητικών γεγονότων της γειτονιάς. Φιλοξενούσε τα γραφεία του συλλόγου, καθώς και πισίνα, αθλητικό κέντρο, ακόμα και χώρο για τα περίφημα μπάρμπεκιου που συνοδεύουν τη γηπεδική μυσταγωγία των Αργεντινών. Υπήρχαν μέρες που από τους χώρους του περνούσαν μέχρι και 5.000 άνθρωποι, που αθλούνταν ελεύθεροι και αποτελούσαν κι αυτοί κύτταρα στον οργανισμό της Σαν Λορέντσο.
Ο δήμαρχος της δικτατορίας
To πρόβλημα, ωστόσο, για κάποιους, ήταν ότι βρισκόταν στο Μποέδο, μια κεντρική γειτονιά του Μπουένος Άιρες, γεγονός που έκανε αρκετούς να μην το βλέπουν με καλό μάτι, ήδη από την κατασκευή του το 1916. Eν μέσω δικτατορίας, ο δήμαρχος Οσβάλδο Κατσιατόρε έθεσε ζητήματα ασφαλείας, λόγω των ξύλινων κερκίδων. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, υπήρχαν γήπεδα με πολύ χειρότερες υποδομές, όπως αυτό της Ατλάντα και της Αργεντίνος Τζούνιορς.
Επιπλέον, αρκούσε μια απλή αντικατάσταση μερικών δεκάδων ξύλινων σανίδων, προκειμένου να λυθεί το ζήτημα. Το τελικό «λουκέτο» στο γήπεδο έφερε στην επιφάνεια τις προθέσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, το σχέδιο για άνοιγμα δύο δρόμων που ουσιαστικά περνούσαν από το σημείο που βρισκόταν το γήπεδο. Όλο αυτό, φυσικά, γινόταν με τις ευλογίες της Χούντας του Βιδέλα, ο οποίος είχε σχεδιάσει το πρότζεκτ της “Reorganizacion Nacional” που στόχευε σε οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική μεταστροφή της χώρας, με βασικά οχήματα τη βία και τη διαφθορά. Μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά; Ο ταξίαρχος Οσβάλδο Κατσιατόρε έγινε δήμαρχος του Μπουένος Άιρες από τη χούντα, στις 2 Απριλίου του 1976 και έμεινε στο πόστο του μέχρι το τέλος της.
Ο Κατσιατόρε, «πατώντας» στη δύσκολη οικονομική συγκυρία της Σαν Λορέντσο, έκλεισε οριστικά το γήπεδο, επικαλούμενος έναν παλιό νόμο για το άνοιγμα δρόμων, ενώ πούλησε την έκταση για ένα πολύ μικρό ποσό. Τελικά, όλα αποδείχθηκαν ότι γίνονταν για να βγει ο χώρος στο «σφυρί». Τα πάντα έμοιαζαν κανονισμένα. Το γήπεδο γκρεμίστηκε τελικά το 1981. Η ιδιοκτησία της γης έμεινε σε μια εταιρεία-φάντασμα, η οποία στη συνέχεια την πούλησε στη γαλλική Carrefour σε δεκαπλάσια τιμή από ότι την αγόρασε και το πρώτο σούπερ μάρκετ της εταιρείας χτίστηκε πάνω στα συντρίμμια των ονείρων του κόσμου της «Σικλόν». Ούτε οι ίδιοι οι διουκούντες της δεν έδειξαν ποτέ πρόθεση να το σώσουν, έχοντας όνειρα για νέο πολυ-αθλητικό κέντρο στο πνεύμα της εποχής. Βέβαια, στο γράμμα που είχαν λάβει από τη δημοτική αρχή, οι διοικούντες είχαν ενημερωθεί ότι στο χώρο θα χτιστεί στο σχολείο και κατοικίες.
Ο μαρασμός της Σαν Λορέντσο
Η «κλοπή» του γηπέδου της οδήγησε τη Σαν Λορέντσο να νοικιάζει γήπεδα από τους αντιπάλους της με πολύ μεγάλα ποσά, γεγονός που έκανε ακόμα πιο δύσκολη την οικονομική της κατάσταση. Το 1982, έγινε η πρώτη ομάδα από τους «5 μεγάλους» της Αργεντινής που υποβιβάζεται. Την ίδια χρονιά, συγκέντρωσε 75.000 οπαδούς στο Monumental για ένα ματς με την Τίγκρε, σπάζοντας το ρεκόρ της ιδιοκτήτριας Ρίβερ Πλέιτ!
Χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 1993 για να αποκτήσει ξανά γήπεδο. Το «Nuevo Gasometro» είδε το πρώτο του πρωτάθλημα το 1995, 21 χρόνια μετά το τελευταίο του συλλόγου. Μολονότι ήταν η έδρα του θριάμβου της κατάκτησης του Copa Libertadores το 2014, για τον κόσμο ποτέ δεν ήταν «σπίτι». Ήταν, επίσης στη γειτονιά του Μπάχο Φλόρες, δίπλα σε μια «βίγια», οι αντίστοιχες φαβέλες της Αργεντινής, σε μια πολύ επικίνδυνη περιοχή.
Το όραμα της επιστροφής στο Μποέδο
Η επιστροφή στο σπίτι ήταν πάντα στο μυαλό των οπαδών της Σαν Λορέντσο και το 1998, ο Ντιέγο και ο Αδόλφο Ρέσνικ, δύο αδέρφια που η ζωή τους κυλούσε στα χρώματα της «Σικλόν», αποφάσισαν να ξεκινήσουν την καμπάνια ευαισθητοποίησης. Τύπωσαν φυλλάδια, διοργάνωναν ομιλίες, πήγαιναν σε καφετέριες και εστιατόρια. Τους κοιτούσαν σαν να είναι τρελοί, μια παρέα γραφικών που ονειρεύεται να πάρει πίσω μια ολόκληρη επένδυση πολυεθνικής.
Η προσπάθειά τους όμως δεν σταμάτησε. Μάζευε όλο και περισσότερους που έκαναν σημαία την επιστροφή του αγαπημένου τους συλλόγου στα εδάφη που δοξάστηκε, στη γειτονιά που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία και την κουλτούρα της. Τα barios, οι γειτονιές, στην Αργεντινή έχουν τεράστια σημασία για το δέσιμο ενός συλλόγου με τη βάση του. Στη δεκαετία του 2000, η κυβέρνηση της Αργεντινής ξεκίνησε να εξετάζει τις σκιώδεις συμφωνίες από τα χρόνια της δικτατορίας και να τις αναθεωρεί. Το 2006 εξέδωσε σχετικό νόμο, ο οποίος επιτρέπει σε εκτάσεις γης που αποκτήθηκαν παράνομα να επιστρέψουν στους ιδιοκτήτες τους. Η καμπάνια της “Vuelta a Boedo” έγινε ακόμα πιο ενεργή.
Από τον διάσημο ηθοποιό Βίγκο Μορτένσεν, που είναι οπαδός της «Σικλόν», μέχρι τον Πάπα Φραγκίσκο, όλοι μιλούσαν για την επιστροφή στο σπίτι. Άπαντες, από οπαδούς μέχρι παίκτες, ξεκίνησαν να συγκεντρώνουν χρήματα, από τη στιγμή που το κουβάρι της νομοθεσίας ξεκίνησε να ξετυλίγεται. Δύο χρόνια αργότερα, το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε υπέρ της επιστροφής της γης και το 2011, έπειτα από αγώνες και διαδηλώσεις, η απόφαση επικυρώθηκε.
100.000 οπαδοί στους δρόμους
Το 2015, το κοινό ταμείο που είχε δημιουργήσει το κλαμπ έκανε πρόταση στην Carrefour, προκειμένου να χτίσει το νέο της γήπεδο. Δόθηκαν 150 εκατομμύρια πέσος, τα οποία είχε συγκεντρώσει ο ίδιος ο κόσμος. «Ευχαριστώ όλους τους οπαδούς», είπε χαρακτηριστικά ο Ματίας Λάμενς, ο πρόεδρος που συνέδεσε το όνομά του με τη μεγάλη επιστροφή.
Στη συνέντευξη τύπου των ανακοινώσεων την επόμενη χρονιά, ο Φαμπρίσιο Κολοτσίνι, αρχηγός της ομάδας, τόνισε πως μια ξεχωριστή κάρτα θα δοθεί σε κάθε οπαδό που αγόραζε συμβολικά ένα τετραγωνικό μέτρο από το νέο γήπεδο, έναντι 130 ευρώ. Τα χρήματα, φυσικά, πήγαν στην ανοικοδόμηση. Η ισπανική αρχιτεκτονική IDOM ανέλαβε το δύσκολο έργο να «χωρέσει» το νέο, 46.264 θέσεων γήπεδο στην περιοχή του Μποέδο, μαζί με χώρους πράσινου και πολιτισμού.
Τον Ιούλιο του 2019, περισσότεροι από 100.000 οπαδοί της Σαν Λορέντσο συγκεντρώθηκαν στην πλατεία για να πανηγυρίσουν για την επιστροφή, θεωρώντας πως, μετά και τις τελευταίες διαβεβαιώσεις, τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Τον Φεβρουάριο του 2021, ο πρόεδρος Μαρσέλο Τινέλι τόνισε ότι ονειρεύεται η ομάδα να πατήσει χορτάρι πριν τελειώσει η θητεία του, το 2023, αλλά το όνειρο της επιστροφής έχει καθυστερήσει, για οικονομικούς αλλά και πολεοδομικούς λόγους. Φαίνεται, όμως, ότι έχει μπει στην τελική ευθεία. Κι αυτό η Σαν Λορέντσο το χρωστά στον κόσμο της, στην ψυχή του συλλόγου. Στην ψυχή κάθε συλλόγου.
Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
