Του Βασίλη Σκουντή
Πώς το ‘λεγε ο συχωρεμένος ο Χάρρυ Κλυνν σε ένα παλιό αξέχαστο σκετς; Κρίμα, λέει, τέτοια φωνάρα και να τραγουδάει στα νταμάρια!
Ε, αυτό ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση του Αλεξέι Ποκουσέβσκι, που ενώ το ριζικό του (το οποίο επιβεβαιώθηκε χθες) έγραφε ότι θα εμφανιστεί στη Σκάλα του Μιλάνου, μέχρι τώρα εμφανιζόταν στα νταμάρια της Α2 και είχε τρεις και αυτές περιορισμένες εμφανίσεις στην Ευρωλίγκα.
Δεν τον χάλασε βεβαίως αυτό, καθόσον βάδισε στα χνάρια του Ντιρκ Νοβίτσκι (Βούρτσμπουργκ) και του Γιάννη Αντετοκούνμπο (Φιλαθλητικός Ζωγράφου) και από τη δεύτερη τη τάξει εθνική κατηγορία, εκτοξεύθηκε στο ΝΒΑ.
Πραγματευόμουν τις προάλλες την ιστορία του ψιλόλιγνου μπασκετμπολίστα που από τον Ολυμπιακό μαζεύει τα μπαγκάζια του και κατευθύνεται προς Οκλαχόμα Σίτι μεριά και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως όλο αυτό το χρονικό συνιστά ένα success story…
Bασικά συνιστά ένα όνειρο (όχι θερινής, όπως έγραφε ο Σαίξπηρ, αλλά) φθινοπωρινής νυκτός, το οποίο ο λεγάμενος θα αρχίσει να το ζει σε έναν μήνα από τώρα…
Τότε που θα κληθεί να επιβιώσει σαν μια καμηλοπάρδαλη μέσα στους ελέφαντες!
Χαλάλι του!
Χαλάλι και των γονιών του, χαλάλι και του Ολυμπιακού, χαλάλι και του Νίκου Κεραμέως, που τους “παρέσυρε” σε μια απόφαση η οποία σε κάθε περίπτωση θα καθόριζε τη ζωή τους και είτε θα τους δικαίωνε πανηγυρικά, είτε θα τους κατέστρεφε!
Σοβαρολογώ διότι όταν ο Αλεξέι μαζί με άλλο έναν συνομήλικο συμπατριώτη του (που αργότερα πέρασε για ένα φεγγάρι από τη γερμανική Ουλμ) αρίβαρε στον Πειραιά και εντάχθηκε στον Ολυμπιακό, ο πατέρας του ήταν σαν χαμένος και πάντως κατατρωγόταν από την αγωνία για το μέλλον της οικογένειας του…
ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΜΕ, ΚΟΟΥΤΣ;
Μια μέρα, λοιπόν, μοιράστηκε αυτή την αγωνία του με τον τότε επικεφαλής των ακαδημιών του Ολυμπιακού, Νίκο Κεραμέα…
“Κόουτς, ένα μείνει εδώ το παιδί, πρέπει να μετακομίσουμε όλοι μας. Έχω ένα σπίτι στο Νόβισαντ και σκέπτομαι να το πουλήσω για να έρθουμε. Εάν δεν καταφέρει να παίξει μπάσκετ όμως τι θα απογίνουμε;“.
Ο Κεραμεύς το πήρε πάνω του για δεύτερη φορά…
Η πρώτη ήταν όταν τον πρωτοείδε και είπε στη διοίκηση του Ολυμπιακού “κλείστε τον σε ένα δωμάτιο και βάλτε τον να υπογράψει“.
Η δεύτερη ετυμηγορία του θα ήταν πολύ πιο κρίσιμη, αλλά δεν δίστασε να κοιτάξει στα μάτια τον Σάσα Ποκουσέβσκι και να του πει αυτό που διαισθανόταν…
“Πούλα το, όπως είσαι“!
Το πούλησε το σπίτι ο μπαμπάς, ήρθαν στην Ελλάδα όλοι μαζί, τους υποστήριξε οικονομικά ο Ολυμπιακός και τα ξημερώματα της Πέμπτης είδαν το όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά.
Πριν από έναν μήνα, όταν όλα έδειχναν τακτοποιημένα και ενώ ο Αλεξέι ανυπομονούσε για να ζήσει την ονειρεμένη νύχτα της 18ης Νοεμβρίου, ο Σάσα τηλεφώνησε στον Κεραμέα…
“Κόουτς, θυμάσαι αυτά που είχαμε συζητήσει πριν από πέντε χρόνια;” ρώτησε.
“Φυσικά και τα θυμάμαι” απάντησε ο νυν επικεφαλής του τμήματος μπάσκετ της ΧΑΝΘ.
“Ε, λοιπόν, σε ευχαριστώ πολύ που μας έδωσες την ευκαιρία να ρισκάρουμε τη ζωή μας”!
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΖΩΡΤΖΗ
Παρεμπιπτόντως, ο Σάσα Ποκουσέβσκι δεν ενέσκηψε ξαφνικά στην ελληνική μπασκετική σκηνή και τούτο μπορεί να το μαρτυρήσει ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος…
Ο πρώην προπονητής του Αθηναϊκού, της Εθνικής ομάδας, της Φενέρμπαχτσε και πλείστων όσων ομάδων του εξωτερικού γνωρίστηκε με τον μπαμπά του Αλεξέι πριν από 32 χρόνια, όταν διετέλεσαν συμπαίκτες στην Κόσοβο Πόλιε της Πρίστινα.
Στη φωτογραφία που δημοσιεύεται, εικονίζονται οι δυο τους, σε πρόσφατο ενσταντανέ στην Αθήνα, δίκην reunion από τα χρόνια της νιότης τους στην Πρίστινα.
Τότε, μετά τα πρωτόλεια του στον Παπάγου, ο Δικαιουλάκος συνδύαζε τις σπουδές του στο τμήμα Φυσικής Αγωγής με την αγωνιστική καριέρα του στην ομάδα του νυν Κοσσυφοπεδίου, όπου μάλιστα, εκτός από τον μπαμπά Ποκουσέφσκι, είχε συμπαίκτη και τον πρώην συνεργάτη του Ντούσαν Ιβκοβιτς στον Ολυμπιακό (2010-’12) και στην Εθνική ομάδα της Σερβίας (2008-11) Αλεξάνταρ Κέσαρ.
Τη νύχτα της Τετάρτης, στο σπίτι του Σέρβου (αλλά εγκατεστημένου εδώ και τριάντα χρόνια στην Ελλάδα) ατζέντη Αλεξάντερ Ράσκοβιτς, η οικογένεια Ποκουσέβσκι είδε όλη τους τη ζωή να περνάει από μπροστά τους σαν ασπρόμαυρο φιλμ…
Ασπρόμαυρο, όπως το θέλει η έκφραση, αλλά συνάμα ερυθρόλευκο και προσεχώς μπλε, άσπρο και πορτοκαλί, σαν τα χρώματα της φανέλας των Θάντερ, που έσπευσαν να τον γραπώσουν στο Νο 17, νιώθοντας κιόλας την απειλή των (σεσημασμένων για τις φιλοευρωπαϊκές τάσεις τους, βλέπε Νοβίτσκι, Ντόντσιτς, Πορζίνγκις κοκ) Μάβερικς, οι οποίοι διάλεγαν ένα νούμερο αργότερα.
Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑΣ
Μέσα σε αυτή την πολυχρωμία, θα μπορούσε βεβαίως να χωρέσουν και μερικές γαλάζιες πινελιές, αλλά ας όψονται οι συγκυρίες και ο παραδοσιακός ελληνικός ωχαδερφισμός που στέρησε τον Αλεξέι από την Εθνική ομάδα…
Την ελληνική Εθνική ομάδα, εννοώ, όχι εκείνη της πατρίδας του στην οποία ούτως ή άλλως αγωνίζεται…
Αυτή είναι όντως μια πονεμένη ιστορία…
Μια πονεμένη ιστορία, που καταλήγει στο ηθικό δίδαγμα το οποίο επαναλαμβάνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, ένας φίλος μου, ο συνάδελφος Στέφανος Αβραμίδης…
Πολύ κρίμα και χίλια συγνώμη μαζί!
Ασφαλώς ο Ποκουσέβσκι θα μπορούσε να είναι κάτοχος της ελληνικής υπηκοότητας και να αγωνίζεται με αυτή την “ταυτότητα” τόσο στον Ολυμπιακό, όσο και στην Εθνική ομάδα: το επισημαίνω αυτό διότι με την απόφαση που έλαβε η ΕΟΚ στις 16 του περασμένου Αυγούστου απαγορεύοντας τη συμμετοχή των ξένων παικτών στο πρωτάθλημα της Α2, ο Αλεξέι δεν θα μπορούσε να παίξει με την αναπτυξιακή ομάδα των ερυθρολεύκων στην εφετινή σεζόν.
Δεν θα έπαιζε ούτως ή άλλως, καθόσον επέκειτο η επιλογή του στο ντραφτ…
Κοινώς ό,τι είδαμε, είδαμε!
Τα υπόλοιπα, προσεχώς στις οθόνες μας από το ΝΒΑ…
ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙ Ο ΤΑΡΛΑΤΣ
Γεννάται, λοιπόν, το ερώτημα πώς εφόσον ο Ποκουσέβσκι δεν κατείχε την ελληνική υπηκοότητα αγωνιζόταν στο εφηβικό πρωτάθλημα και στην Α2; Η απάντηση είναι απλή: Όπως στο παρελθόν και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος τότε ήταν άπατρις!
Χάρη στις ενέργειες του συχωρεμένου προέδρου της ΕΣΚΑ και ταμία της ΕΟΚ, Δημήτρη Μπασούρη, εκδόθηκε το δελτίο του και ο Ποκουσέβσκι απέκτησε το δικαίωμα συμμετοχής στις διοργανώσεις, ενώ για την Ευρωλίγκα ούτως ή άλλως δεν τίθεται ζήτημα υπηκοοτήτων.
Ένα άλλο ερώτημα που γεννάται είναι για ποιο λόγο η ΕΟΚ δεν φρόντισε να τον ελληνοποιήσει και να τον έχει διαθέσιμο στις εθνικές ομάδες;
Εδώ σε θέλω μάστορα!
Το έψαξα λίγο το θέμα και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι στους κόλπους της Ομοσπονδίας το πήραν μάλλον αψήφιστα: δεν έδειξαν μεγάλη ζέση, δεν διέβλεψαν το ταλέντο, δεν φαντάστηκαν πόσο θα εξελισσόταν και γενικώς επέδειξαν ατονία και μακαριότητα.
Την ίδια στιγμή ο (ελληνοποιημένος) άλλοτε παίκτης του Ολυμπιακού Ντράγκαν Τάρλατς, με την ιδιότητα του στελέχους της σερβικής ομοσπονδίας, τάραζε νυχθημερόν τον πατέρα του Ποκουσέβσκι στα τηλέφωνα και να πώς ο Αλεξέι επέλεξε την υπηκοότητα της γενέτειρας του.
Απλά πράγματα, τι δεν καταλαβαίνεις;
Τούτου δοθέντος, ο Ποκουσέβσκι φόρεσε τη φανέλα με το σερβικό εθνόσημο στο Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 17 ετών το 2018 στη Σάντα Φε της Αργεντινής και όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία…
Ο ΚΟΚΚΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΤΡΙΤΩΣΕ
Με το που ο Ποκουσέβσκι επιλέχθηκε στο Νο 17 του ντραφτ του ΝΒΑ, ο Γενικός Διευθυντής της ΚΑΕ Ολυμπιακός, Νίκος Λεπενιώτης ανάρτησε ένα συγχαρητήριο μήνυμα, στο οποίο μεταξύ άλλων, επισήμαινε το προφανές…
“Το αγόρι μας μεγάλωσε”!
Βεβαίως το (γεννημένο στις 26 Δεκεμβρίου του 2001) αγόρι είναι ακόμη μικρό, αλλά μεγαλώνει κάθε μέρα και περισσότερο…
Μαζί του, παρεμπιπτόντως, μεγαλώνει και το… ταμείο του Ολυμπιακού: σοβαρολογώ, καθώς με την υπόθεση του Ποκουσέβσκι οι Πειραιώτες βλέπουν να τους τριτώνει το καλό…
Το 2003, όταν η ΠΑΕ Ολυμπιακός παραχώρησε τον Στέλιο Γιαννακόπουλο στην Μπόλτον (θυμάμαι ότι) ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε πει ότι “οι μεγάλες ομάδες δεν πρέπει μονάχα να αγοράζουν, αλλά και να πουλάνε μεγάλους παίκτες, ώστε να μπορούν να αγοράζουν άλλους και να κινείται η αγορά”…
Το ίδιο συμβαίνει και επί ημερών Βαγγέλη Μαρινάκη, το αυτό συμβαίνει πλέον και σε πλείστες όσες ομάδες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ…
Τώρα λοιπόν που έχουν παρέλθει οι εποχές των παχέων αγελάδων και χαμήλωσαν οι προϋπολογισμοί, οι ομάδες μπορούν να πουλάνε και όχι μπιρ παρά, χωρίς μάλιστα να νιώθουν ενοχές.
Τουναντίον τα έσοδα από αυτές τις εμπορικές πράξεις λειτουργούν ως βαθιές ανάσες στους χαλεπούς καιρούς…
Πριν από τον Ποκουσέβσκι, του οποίου η ρήτρα για το ΝΒΑ κυμαίνεται στο ποσόν των 1.500.000 δολαρίων, οι ερυθρόλευκοι είχαν βάλει άλλα τόσα ακριβώς στην τσέπη τους από τις μετακινήσεις του Καναδού σέντερ Κεμ Μπερτς στους Ορλάντο Μάτζικ και του Αμερικανού γκαρντ Νάιτζελ Γουίλιαμς – Γκος στους Γιούτα Τζαζ.
Εκτός από την οικονομική διάσταση της, η… επώαση του Ποκουσέβσκι έχει επίσης την εμπορική και τη διαφημιστική: πρόκειται δηλαδή για μια επένδυση που βγήκε, κεφαλαιοποιείται και αποκτά υπεραξία όχι μόνο λόγω της καταβλητέας ρήτρας για το ΝΒΑ, αλλά και επειδή παράγονται παράπλευρα οφέλη σε επίπεδο πρεστίζ και εντυπώσεων…
Με απλά λόγια ο Ποκουσέβσκι που από τα… ξερά της Α2 βρέθηκε ξαφνικά στον μπασκετικό γαλαξία αποτελεί μια κινητή διαφήμιση της πραμάτειας του Ολυμπιακού στις ομάδες του ΝΒΑ, στους ατζέντηδες και πάει λέγοντας…
Πηγή: Sport 24
