Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η πρόκριση της ΑΕΚ στο δεύτερο final-4 της ιστορίας του νεοσύστατου Champions League συνέπεσε με την 50ή επέτειο της εποποιίας του 1968 και η συζυγία των πλανητών έκανε τους παλιούς να ανατριχιάζουν από συγκίνηση.
Μέσα σε αυτή την ομοβροντία συναισθημάτων, ξεχάστηκε μία σημειολογική λεπτομέρεια που έχει τη δική της αξία.
Οι λέξεις «φάιναλ» και «φορ» πρωτομπήκαν στο λεξιλόγιο του Έλληνα μπασκετόφιλου χάρη, όχι στον Άρη, αλλά στην ΑΕΚ, το μακρινό 1966, όταν ακόμη ζούσε -με το κορμί τσακισμένο από την ασθένεια- ο Γιώργος Μόσχος.
Πριν παρασυρθεί στην κατρακύλα που την εξοστράκισε στα μισοσκότεινα αλώνια των ελληνικών πρωταθλημάτων, η «Ένωση» πρόφτασε να παίξει και σε ένα final-4 της Εuroleague, το 1998 στη Βαρκελώνη, με πρόεδρο τον Γιάννη Φιλίππου και προπονητή τον Ιωαννίδη.
Είκοσι χρόνια αργότερα, το κίτρινο θα είναι και πάλι ανάμεσα στα χρώματα μίας μεγάλης μπασκετικής γιορτής.
Υπάρχει, ξέρετε, και αυτή η στρογγυλή επέτειος. Θυμάμαι ότι ταξιδεύαμε για τη Βαρκελώνη ανήμερα Πάσχα, απόγευμα, με τη χοληστερίνη στα χέιλη…
Ωστόσο, ο ημιτελικός του ’98 (νικηφόρος απέναντι στη Μπενετόν του Ομπράντοβιτς) δεν ήταν ο τελευταίος της Ευρωπαίας ΑΕΚ.
Ο «Δικέφαλος» έφτασε και το 2001 στα ημιτελικά της Εuroleague, απέναντι στην Τάου Κεράμικα, μόνο που τότε η τελική φάση διοργανώθηκε με αμερικάνικο σύστημα πλέι-οφ.
Ορισμένοι από τους σημερινούς παίκτες της ήταν ήδη επαγγελματίες τότε.
Αυτούς επέλεξε ο Ντράγκαν Σάκοτα, για πρωτοπαλίκαρα, στην τελική ευθεία του χθεσινού προημιτελικού στο Στρασβούργο.
Τους Έλληνες «τριανταφεύγα», που αντιλαμβάνονταν καλύτερα από οποιονδήποτε Αμερικανό το μέγεθος της πρόκλησης: τον Βασιλόπουλο, τον Ξανθόπουλο, τον Μαυροειδή, αλλά και τον υιό Ντούσαν, ο οποίος έμελλε να βάλει τα δύο εκκωφαντικά τρίποντα της πρόκρισης, όταν οι Γάλλοι απειλούσαν με ανατροπή.
Πριν από μερικά χρόνια, στην Ιταλία, ο Ντούσαν Σάκοτα τραυματίστηκε πολύ άσχημα σε μία φάση από εκείνες που σε περίεργα ελληνικά αποκαλούμε «ανύποπτες» (από τυχαία αγκωνιά αντιπάλου στην κοιλιακή χώρα) και νοσηλεύτηκε επί μέρες σε εντατική μονάδα, με πιθανότητες επιβίωσης μόλις 15 τοις εκατό.
Χθες, στην Αλσατία, γεννήθηκε ξανά.
Η ανταμοιβή του, θα είναι να βγει πρώτος, ως αρχηγός, από τη φυσούνα, το βράδυ του ημιτελικού, στις 4 Μαϊου (με αντίπαλο που θα προκύψει από κλήρωση).
Αν όλα κυλήσουν βάσει σχεδίου (και ευχής), το final-4 θα γίνει στην Αθήνα, μπροστά σε 15.000 οπαδούς της ΑΕΚ.
Τους ίδιους, που πανηγύρισαν φέτος ένα τρόπαιο στο μπάσκετ μετά από 16 χρόνια. Τους ίδιους που είδαν να πέφτει ουρανοκατέβατο στην ποδιά τους ακόμα και το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Εντελώς απροσδόκητα, το 2018 φαίνεται ότι θα είναι έτος ΑΕΚ. Με τις ευλογίες του Τρόντζου, του Ζούπα, του Νίκου Μήλα και όσων άλλων βρίσκονται ακόμα σε τούτο τον μάταιο κόσμο, από την ομάδα του 1968.
Το τρίποντο που πέτυχε ο Γκριν από τη σέντρα τη στιγμή που ακουγόταν η κόρνα της λήξης ήταν επί της ουσίας ασήμαντο (αφού η πρόκριση είχε πια εξασφαλιστεί), αλλά απαγόρευσε ακόμα και την ήττα.
Τι άλλον οιωνό να περιμένει κανείς για να αισθανθεί αισιόδοξος;
Έμεινε, μόνο, μία απορία στα πρακτικά της βραδιάς. Ποιου χρώματος φύλλο αγώνα παίρνει η κάθε ομάδα σε περίπτωση ισοπαλίας; Ροζ, κίτρινο ή …μισό μισό;
Ωστόσο, ήταν ένας άλλος Αμερικανός αυτός που έβαλε την υπογραφή του φαρδιά πλατιά στο κατόρθωμα της ΑΕΚ.
Ο Κέβιν Πάντερ αποκτήθηκε στα μισά της σεζόν και εξελίχθηκε σε μεταγραφή της χρονιάς, όχι μόνο για την ποιότητα που έφερε μαζί του στο αεροπλάνο από την Πολωνία, αλλά και για την ευψυχία που μετράει σαν χρυσάφι τις κρίσιμες στιγμές.
Αφήνω στην άκρη το τρίποντο της προηγούμενης πρόκρισης στην Τσεχία και απομονώνω, εδώ, τα δύο γκολ-φάουλ που πέτυχε ο Πάντερ για να σταματήσει ισάριθμα ξεσπάσματα της οικοδέσποινας Στρασμπούρ: ένα στο 33-29, μετά από γαλλικό σερί 16-4 και ένα στο 55-47, όταν το παρκέ κατάπινε τους συμπαίκτες του.
Η ΑΕΚ είχε τον έλεγχο του αγώνα στο μεγαλύτερο διάστημά του, με προπονητικό θρίαμβο του Ντράγκαν Σάκοτα έναντι του εξαιρετικού Βενσάν Κολέ.
Εάν απειλήθηκε, το οφείλει (όχι μόνο στην ποιότητα του αντιπάλου και στη δύναμη της έδρας του, αλλά και) σε στιγμιαίο ξεμυάλισμα, ενός ή δύο παικτών που έχασαν για λίγο την αυτοσυγκέντρωσή τους και χάρισαν πόντους αισιοδοξίας στους Γάλλους.
Αρχικά ήταν ο Χάντερ, στη συνέχεια ο Τζέιμς, αργότερα και ο Γκριν. Επιπρόσθετα, ο Μάνι Χάρις έπαιξε επηρεασμένος από τραυματισμό και άντεξε μόλις 22 λεπτά, όπως και στον πρώτο αγώνα.
Όταν έφτασαν τα αναπόφευκτα ζόρια, η ΑΕΚ βρήκε τις λύσεις στις λυσσαλέες άμυνες παικτών όπως οι Βασιλόπουλος-Ξανθόπουλος, στον τίμιο ιδρώτα του Μαυροειδή και στα «βαριά» σουτ που ήρθαν την κατάλληλη στιγμή, όταν η ελληνική ομάδα μετρούσε 3/20 τρίποντα.
Ο Σάκοτα έβαλε δύο απανωτά στο 69-64, ο Γκριν άλλο ένα στο 75-70, η άμμος στην κλεψύδρα άδειασε, το +9 της Αθήνας άντεξε.
Σε ένα σετ απρόβλεπτων και αλλοπρόσαλλων προημιτελικών όπου οι 5 από τους υπόλοιπους 6 αγώνες τελείωσαν με διπλά, η ΑΕΚ συμβόλισε τη φωνή της λογικής.
Εκμεταλλεύτηκε την έδρα της, πήγε στο εξωτερικό ήρεμη και σοβαρή, έπαιξε στο δεύτερο ματς για τη νίκη ξεχνώντας το «μαξιλάρι» του ΟΑΚΑ και δικαιώθηκε.
Η Στρασμπούρ μπορεί να θεωρήθηκε ανώτερη στα χαρτιά όταν οι ομάδες στήθηκαν στην εκκίνηση των προημιτελικών, αλλά η αδιαμφισβήτητη αλήθεια του γηπέδου έδειξε μονοκούκι ΑΕΚ.
Πηγή: Gazzetta
