Του Γιάννη Σερέτη
Προφανώς, άλλο να παίζει ο Μπαπέ, άλλο ο Κόλο Μουανί. Αλλο να παίζει ο Κομάν, άλλο ο Ντεμπελέ που γίνεται πρώτο θέμα όταν σκοράρει. Αλλο να παίζει ο Καμαβινγκά με τον Τσουαμενί, άλλο ο Ραμπιό και ο MVP του χθεσινού Ελλάδα – Γαλλία 2-2, Φοφανά.
Ναι, η μπάλα σταμάτησε τέσσερις φορές στα δοκάρια του Βλαχοδήμου ο οποίος οσονούπω θα ξεπεράσει Ατματσίδη – Καρνέζη και θα πλησιάσει τον σπουδαίο Νίκο Σαργκάνη, ως Νο 3 «εθνικός» κίπερ όλων των εποχών, πίσω ασφαλώς και από τον Αντώνη Νικοπολίδη. Ναι, πιθανώς η μπάλα να πέρασε τη γραμμή με απίστευτο φάλτσο στο τάκλιν του Ζέκα στην πολυσυζητημένη φάση του 90′. Ναι, η Εθνική μας δημιούργησε τρεις φάσεις και πέτυχε δύο γκολ, ποσοστό απίστευτο για ματς αυτού του επιπέδου με αντίπαλο τέτοιου βεληνεκούς.
Ομως ας μην ξεχνάμε ότι…
- Οι Μπαπέ, Κομάν, Τσουαμενί, Ουπαμεκανό, Κονατέ, Μενιάν, ήταν βασικοί στο 1-0 του Παρισιού, όπου η Ελλάδα είχε κάνει καλύτερη εμφάνιση από τη χθεσινή στην OPAP Arena.
- Είχε και η γηπεδούχος τις δικές της απουσίες: Μάνταλος, Τσιμίκας, Κουρμπέλης, Μπάλντοκ, Σιώπης: δεν είναι σούπερ σταρς, αλλά ο καθένας τους έχει τη δική του βαρύτητα στην ενδεκάδα καιν στο rotation του Πογέτ.
- Η Ελλάδα προερχόταν από το τελικά απογοητευτικό αποτέλεσμα της γενναίας μάχης εναντίον των Ολλανδών και το «χαμό» των τελευταίων δέκα ημερών με πρωταγωνιστές τον προπονητή και την ΕΠΟ, ενώ οι Γάλλοι από το ιστορικό 14-0 επί του Γιβραλτάρ.
Ηταν η ανατροπή από 0-1 σε 2-1 και το τελικό, «γλυκό» 2-2 που αναβαθμίζει την προσπάθεια της ομάδας. Μπορεί για πολλούς να είναι ασήμαντο, όμως για τα εκατοντάδες πιτσιρίκια που πήγαν στην OPAP Arena για τη μαγεία του Μπαπέ, του καινούριου γηπέδου και της ατμόσφαιρας σ’ ένα σπουδαίο παιχνίδι της ομάδας, ήταν ανεκτίμητο. Το ίδιο ισχύει και για τους ποδοσφαιριστές. Οχι επειδή μπορεί να σκέφτονται από τώρα το… «έτσι θα παίξουμε και στο Euro με τους μεγάλους, τους ‘έχουμε’». Αλλά γιατί είναι σούπερ τονωτικό να αισθάνεσαι ότι αυτή τη φορά η μπάλα σου έκανε το χατίρι και ο κόπος σου επιβραβεύτηκε. Διότι χθες σχεδόν όλοι έκαναν «υπερβατική» εμφάνιση.
Ο Ιωαννίδης με το υπέροχο γκολ και μια «ποδιά» που θα τη θυμάται για καιρό ο Σαλιμπά εντός περιοχής, στο 1-1 του Μπακασέτα. Ενας φορ που έχει μάθει πια να παίζει και με το μυαλό του, όχι μόνο με το σώμα του και τα τεχνικά του χαρίσματα, «δωράκι» στην Εθνική Ελλάδας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που τον πλάθει καθημερινά στο Κορωπί.
Οι υποτιμημένοι Μασούρας και Μπουχαλάκης. Ο πρώτος ήταν και απειλητικός και σούπερ συνεπής τακτικά και καθοριστικός στην ισοφάριση. Ο δεύτερος ήταν ο ιδανικός αμυντικός μέσος για το συγκεκριμένο παιχνίδι, ειδικά στο 3-6-1, με αρκετούς παίκτες κοντά του στη μεσαία γραμμή.
Ο Μπακασέτας που παλεύει με τα θηρία σε όλο το ματς για να βρει ένα μέτρο κενού χώρου, ο Γιαννούλης με τον Ρότα που χάρη στην αθλητικότητά τους βοήθησαν καταλυτικά στις κόντρα επιθέσεις παρά τα αμυντικά τους «θέματα», ο Βλαχοδήμος που «έβγαλε» δυο πολύ δύσκολα μετά τη γκάφα στο δοκάρι του Γκριεζμάν, οι στόπερ που «διέγραψαν» από το ματς τον Ζιρού, αλλά δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τη θαυμάσια ασίστ του στο 0-1, όλοι έδωσαν αυτό που μπορούσαν, ορισμένοι και… κάτι παραπάνω.
Μια όμορφη ιστορία η Γαλλία, ιστορία θα γράψει μόνο η πρόκριση
Ομως αυτό το αποτέλεσμα και αυτή η απόδοση εναντίον αυτών των αντιπάλων ούτε στο 1% δεν εξασφαλίζουν την πρόκριση στο Euro! Δημιούργησε μια όμορφη ιστορία, μια ωραία ανάμνηση χθες η Εθνική Ελλάδας, αλλά… μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω. Είναι σαφές ότι ο Πογέτ την ξέρει πάρα πολύ καλά πια αυτή την ομάδα, είναι πασιφανής η συσπείρωση και η ομοψυχία των παικτών, είναι πάρα πολύ χρήσιμο ότι μπόρεσε να ανταποκριθεί και με διάταξη τριών στόπερ, η δίψα της είναι απίθανη. Ομως δίψα έχει και το Καζακστάν και το Λουξεμβούργο και η Γεωργία.
Σε διαφορετικού στυλ παιχνίδια. Με τρομερό άγχος. Με τεράστιο «πρέπει». Σε τέσσερις μήνες, μεγάλο χρονικό διάστημα για να έχουμε την… οποιαδήποτε «αίσθηση» από τώρα! Και ειδικά στον ημιτελικό εναντίον μιας ομάδας η οποία προχθές στη Σλοβενία θα μπορούσε να νικήσει και να στείλει τους γηπεδούχους στον καναπέ τους αν ήταν πιο εύστοχη: αν προκριθεί επί του Καζακστάν, έχω την εντύπωση ότι στον «τελικό πρόκρισης» το έργο της Εθνικής Ελλάδας θα είναι πιο εύκολο.
Εως τότε υπάρχει μπόλικος χρόνος για να τα βρουν και ο Πογέτ με την ΕΠΟ και να φροντίσει από τώρα η ομοσπονδία για τις καλύτερες δυνατές συνθήκες προετοιμασίας, όπως ακριβώς τις επιθυμεί ο προπονητής. Ωραίο και καλοτάξιδο το καινούριο πούλμαν, όμως τον παίκτη τον στενοχωρεί και τον ξενερώνει αφάνταστα η προπόνηση σε αγωνιστικούς χώρους «Νέας Σμύρνης» και όχι αν θα καθίσει σε πιο αναπαυτικό κάθισμα. Εχουν κάνει ήδη πολλή υπομονή οι παίκτες για να μην μιλήσουν δημοσίως… Πρέπον είναι, λοιπόν για την Εθνική ομάδα να ξεκαθαριστεί ήρεμα (χωρίς «πολιτική» από αμφότερες τις πλευρές) ότι ο Πογέτ θα είναι ο κόουτς της ομάδας και στο Euro 2024 αν προκριθεί η ομάδα. Δεν είναι ο… Γκουαρδιόλα, αλλά το αξίζει 100%. Κάθε άλλο σενάριο μπορεί να αποβεί από προβληματικό έως και καταστροφικό ενόψει των play offs του Νations League.
Y.Γ.1: Είναι απίστευτη η αφοσίωση του Γκριεζμάν. Απίστευτη! Θυμίζει… Καραγκούνη! Εχει πάρει τα πάντα, αλλά κάνει χίλιες δουλειές μέσα στο γήπεδο. Και δεν έχει κανένα… πρόβλημα να κάνει και τάκλιν και να παίρνει κίτρινη κάρτα για μαρκάρισμα παίκτη του οποίου το όνομα πιθανότατα δεν γνωρίζει στα τελευταία λεπτά ενός βαθμολογικά «αδιάφορου» αγώνα. Του κατά 12 χρόνια νεότερού του, Γιάννη Κωνσταντέλια.
Υ.Γ.2: Ασίστ και πέναλτι – γκολ με τη Μαρσέιγ. Κερδισμένο πέναλτι και γκολ με τη Ρεν. Γκολ στη μοναδική απώλεια της Εθνικής Γαλλίας στα προκριματικά του Euro. «Ο επιθετικός τους μας προκάλεσε πολλά προβλήματα» το… κομπλιμάν του κάπτεν Γκριεζμάν. Ο μοναδικός Ελληνας που ζήτησε επιτακτικά για δηλώσεις το γαλλικό κανάλι που μετέδιδε το ματς: θα είναι τεράστια έκπληξη αν δεν έχει πρόταση από γαλλική ομάδα ο Φώτης Ιωαννίδης το καλοκαίρι. Επειδή, όμως, οι προτάσεις θα είναι πολλές και καλές λόγω του αντίκτυπου που έχουν οι εμφανίσεις του από τον Αύγουστο μέχρι και σήμερα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η απόφαση δεν θα είναι εύκολη.
Υ.Γ. 3: Να πλημμυρίζουν τα μάτια σου δάκρυα τη στιγμή που πανηγυρίζεις είναι τόσο σπάνιο, τόσο αληθινό, τόσο συγκινητικό. Και καθόλου αρχηγικό. Απλώς, βαθιά ανθρώπινο.
Πηγή: Gazzetta
