To ποδοσφαιρικό πιάτο που προσφέραμε στους Ολλανδούς και σε όλους όσοι είδαν το παιχνίδι της Δευτέρας ήταν τόσο παραδοσιακά ελληνικό όσο τα γεμιστά ή ο μουσακάς. Αλλά όχι ο ωραίος, ο νόστιμος, ο σπιτικός μουσακάς. Μα ο λαδοπιωμένος, ο τουριστικός, ο Greek moussaka που σερβίρουν στις ταβέρνες ανά την επικράτεια.
Μιλάμε δηλαδή για μπάλα της δεκαετίας του 80’, φουστανελάτη και αγέρωχη, με μαζική άμυνα, ούτε ίχνος δημιουργίας, ούτε ίχνος προσπάθειας για δημιουργία, μονάχα ψυχή, πάθος και τσαμπουκαλίδικα βλέμματα στους αντιπάλους. Όλα αυτά σε γήπεδο – χωράφι, με το πέταλο κλειστό, γεμάτο σπασμένες καρέκλες. Μια ρετρό εικόνα που όταν πια μπήκαμε στο τελευταίο εικοσάλεπτο και ο προπονητής έβαλε μαζεμένα τρία φορ στην ενδεκάδα, με στόχο προφανώς τις γιόμες, της έλειπαν μονάχα μερικές ωραίες χαίτες στα κεφάλια των ποδοσφαιριστών και το ΥΕΝΕΔ στο πάνω μέρος της οθόνης για να συμπληρωθεί ιδανικά.
Το χειρότερο είναι ότι το παραπάνω, κάτι σαν πλάνο, ήταν επακριβώς αυτό που ήθελε και είχε σχεδιάσει ο Πογιέτ: να πάει δηλαδή τον αγώνα όσο πιο μακριά γινόταν κρατώντας το μηδέν και στο τέλος να ρισκάρει ρίχνοντας μέσα όλους τους επιθετικούς για να τους ψάξουν με σέντρες οι ακραίοι. Λίγο (που λέει ο λόγος) απείχε από το να του βγει και στο αποτέλεσμα ώστε να γράφονται σήμερα διθύραμβοι.
Ουδείς παραγνωρίζει την δυσκολία του εγχειρήματος: πρόκριση στο Euro από όμιλο με Γαλλία και Ολλανδία θα ήταν υπέρβαση ολκής. Η σημερινή Εθνική έχει πολλά χρόνια να πραγματοποιήσει τέτοια . Και ουδείς είχε την απαίτηση κόντρα στους Γάλλους κυρίως, αλλά και κόντρα στους Ολλανδούς, η Ελλάδα να παίξει κυριαρχικό ποδόσφαιρο. Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι τις δυο εμφανίσεις με τους «Οράνιε» υπάρχει απόσταση.
Βρισκόμαστε στο 2023 πια. Όχι στο 1983. Ακόμα και οι χειρότερες ομάδες στην Ευρώπη ακολουθούν ή προσπαθούν να ακολουθήσου κάποιους βασικούς κανόνες παιχνιδιού. Σπανίως θα δεις σύνολο να περιμένει βαθιά στην άμυνα του σχεδόν σε όλο το ματς – σε σημεία του αγώνα όλοι ανεβαίνουν να πιέσουν λίγο πιο ψηλά. Σπανίως θα δεις σύνολο να μην έχει το παραμικρό τρόπο να αντιδράσει στην πίεση, το παραμικρό σχέδιο επίθεσης ή έστω αντεπίθεσης. Η Ελλάδα ήταν αυτό ακριβώς το ανήμπορο σύνολο στην μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης με τους Ολλανδούς. Που έχουν ποιότητα αναμφίβολα, μα ήρθαν με απουσίες και σε γενικές γραμμές δεν είναι σήμερα το φόβητρο που κάποτε υπήρξαν.
Η δε επιλογή του Πογιέτ να παίξει με τρεις σέντερ φορ στο τελευταίο εικοσάλεπτο περίπου, αλλά χωρίς δημιουργό στην πλάτη τους και με μοναδικό επιθετικό σχεδιασμό τις σέντρες, φώναζε Greek Moussaka στα χειρότερά του.
Ηττηθήκαμε δύσκολα τελικά, με πέναλτι που έκανε (ή που δόθηκε) ο ένας εκ των τριών κυνηγών μας, όταν μέσα στο χάος βρέθηκε σε θέση μπακ.
Δεν ηττηθήκαμε πιο εύκολα, αποκλειστικά εξαιτίας του Βλαχοδήμου, αφού και η αμυντική τριάδα ως «κόλπο» δεν έπιασε ιδιαίτερα – μονάχα ο Ρέτσος έκανε σχετικά καλό ματς, Μαυροπάνος και Κουλιεράκης όχι.
Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα πάει βαθύτερα. Είναι προφανές ότι ο Ουρουγουανός έχει φτιάξει ένα δεμένο γκρουπ, με αρχές, καλή ψυχολογία και μεγάλο πάθος. Είναι όμως εξίσου προφανώς ότι προτιμά το τίμιο χαμαλίκι από το πηγαίο ταλέντο. Το οποίο υπάρχει. Η Ελλάδα π.χ. έχει τη δεδομένη στιγμή την τύχη να διαθέτει δυο ποιοτικά δεκάρια. Τον σπουδαίο Κώστα Φορτούνη που τέθηκε ουσιαστικά εκτός Εθνικής και τον υπερταλαντούχο Γιάννη Κωνσταντέλια που δεν βρίσκει λεπτά συμμετοχής προς το παρόν. Και άντε, να καταλάβω ότι σε παιχνίδι μεγάλης έντασης και τακτικής προσήλωσης ο Ντέλιας δεν μπορούσε να παίξει από την αρχή, αφού ο υπερπολύτιμος και αρχηγός Μπακασέτας δεν βγαίνει όταν είναι καλά.
Αλλά όταν στο τελευταίο μισάωρο, με τον Μπακασέτα εκτός μάχης και την Ελλάδα να χρειάζεται οπωσδήποτε γκολ, ο Πογιέτ επιλέγει τρεις σέντερ φορ και τον συμπαθή Ταξιάρχη Φούντα πίσω τους, αφήνοντας εκτός τον μοναδικό ποδοσφαιριστή του ρόστερ του με μεγάλη ικανότητα στην δημιουργία και στο απρόβλεπτο, ε τότε η ποδοσφαιρική τιμωρία που ήρθε με τη μορφή του πέναλτι, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και άδικη.
Το ζητούμενο ήταν και παραμένει η πρόκριση στο Euro λένε οι περισσότεροι. Πράγματι, έτσι είναι και οι πιθανότητες να επιτευχθεί ο στόχος μέσω των πλέι – οφ του Nations League παραμένουν μεγάλες. Μακάρι.
Εγώ θα έλεγα ότι το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι επίσης να μπουν βάσεις ώστε όποια επιτυχία προκύψει, να μην προκύψει μεμονωμένα. Και με το «θάψιμο» του ταλέντου βάσεις δεν μπαίνουν ποτέ.
Θα μου πείτε, άσε μας ρε φίλε, όταν έχεις να πας σε μεγάλη διοργάνωση πάνω από δέκα χρόνια, και ο μουσακάς από το Μοναστηράκι μια χαρά είναι.
Καμία αντίρρηση. Περί ορέξεως άλλωστε…
Πηγή: Sdna
