Του Θανάση Κρεκούκια
Πλέον γνωρίζουμε τον σχεδιασμό και των τριών μεγάλων γύρων για το 2023, αφού το Giro d’Italia και το Tour de France παρουσιάστηκαν επίσημα τον Οκτώβριο του 2022, ενώ η Vuelta a España τον Ιανουάριο του 2023. Ξέροντας λοιπόν τις διαδρομές σε Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία, μπορούμε να κάνουμε μερικές σκέψεις για το τί αναμένεται να δούμε στα τρία μεγάλα ραντεβού της νέας χρονιάς, σε ό,τι αφορά τους αγώνες τριών εβδομάδων.
Επίσης θα θυμηθούμε τί έγινε στα τρία Grand Tours της περασμένης σεζόν, ποιες ήταν οι ομάδες – και οι αθλητές – που πρωταγωνίστησαν και στη συνέχεια θα αναφερθούμε στη μεγάλη “σύγκρουση γιγάντων” που περιμένουμε να απολαύσουμε – για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά – τον προσεχή Ιούλιο στον γύρο Γαλλίας, ανάμεσα στις δυο πιο δυνατές ομάδες του πελοτόν, την Jumbo Visma του Γιόνας Βίνγκεγκορντ και την UAE του Ταντέι Πογκάτσαρ, χωρίς να ξεχνάμε την Ineos του Έγαν Μπερνάλ.
Τέλος, θα δούμε πώς ενισχύθηκαν οι κορυφαίες WorldTeams ενόψει της νέας σεζόν, θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά σε οκτώ ποδηλάτες που ολοκλήρωσαν την αγωνιστική καριέρα τους μέσα στο 2022, θα θυμηθούμε τον τραγικό θάνατο του Ντάβιντε Ρεμπελίν και θα κλείσουμε με την άκρως διδακτική ιστορία της Β&Β και τον τρόπο με τον οποίο οι φιλοδοξίες του Ζερόμ Πινό κατέληξαν σε οριστικό ναυάγιο για τη γαλλική ομάδα.
Τί είδαμε το 2022 στους τρεις μεγάλους γύρους
Ξεκινώντας με την ανασκόπηση των μεγάλων γύρων του 2022, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε από ανατροπές. Στο Giro χρειάστηκε να περιμένουμε μέχρι την τελευταία ανηφόρα στην προτελευταία ημέρα του αγώνα, στο Tour παρακολουθήσαμε το πλέον συγκλονιστικό ετάπ των πολλών τελευταίων χρόνων με ένα σεμινάριο της Jumbo απέναντι στον Πογκάτσαρ και στη Vuelta χάσαμε την ευκαιρία να δούμε μια δραματική μάχη μέχρι το τέλος ανάμεσα σε Έβενπουλ και Ρόγκλιτς, εξαιτίας της πτώσης και εγκατάλειψης του δεύτερου στο ξεκίνημα της τρίτης εβδομάδας.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι “έσπασε” το μοτίβο της προηγούμενης διετίας (2020 & 2021), όπου η UAE κέρδιζε το Tour (Πογκάτσαρ), η Ineos το Giro (Γκέιγκεν Χαρτ και Μπερνάλ) και η Jumbo τη Vuelta (Ρόγκλιτς). Εδώ έχουμε και μια τρίτη παρατήρηση, το γεγονός δηλαδή ότι πέρυσι, για πρώτη φορά μετά το 2014, η Ineos δεν κατέκτησε κανέναν από τους τρεις μεγάλους Γύρους. Αντίθετα, είχαμε δυο ομάδες που για πρώτη φορά στην ιστορία τους έφτασαν στη νίκη ενός Grand Tour, την Bora με τον Τζάι Χίντλεϊ στην Ιταλία και την Quick-Step με τον Ρέμκο Έβενπουλ στην Ισπανία.
Σε αντίθεση με τη διετία 2020-2021, πέρυσι ήταν οι ανηφορίστες εκείνοι που κατάφεραν να επικρατήσουν στους δυο από τους τρεις μεγάλους γύρους, ο Χίντλεϊ στο Giro και ο Βίνγκεγκορντ στο Tour, αν και για τον Δανό θα πρέπει να πούμε ότι παρουσιάζεται τόσο δυνατός στο χρονόμετρο, που δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό από τους σπεσιαλίστες Πογκάτσαρ, Ρόγκλιτς και Έβενπουλ. Ο Ρέμκο, μοναδικός all-rounder νικητής σε Grand Tour του 2022, διέλυσε τα χρονόμετρα στο Αλικάντε, στηρίζοντας σε μεγάλο βαθμό την τελική του επικράτηση στις διαφορές που πήρε σε εκείνο το ετάπ.
Ένα άλλο εντυπωσιακό στατιστικό που προκύπτει και που θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον έχει παγιωθεί στους μεγάλους γύρους, αφορά τις ηλικίες των νικητών. Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά (εξαιρώντας μόνο τους τρεις Γύρους Ισπανίας που κατέκτησε ο Ρόγκλιτς την τριετία 2019-2021) οι αθλητές που κέρδισαν τα τρία Grand Tours, ήταν μικρότεροι των 26 ετών (26 ο Χίντλεϊ, 25 ο Βίνγκεγκορντ και 22 ο Έβενπουλ). Σε βάθος τετραετίας, το να έχουν κερδίσει τους εννιά από τους δώδεκα μεγάλους γύρους, ποδηλάτες τόσο μικρών ηλικιών, είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της επαγγελματικής ποδηλασίας.
Το ξεκίνημα της περσινής σεζόν, μας επιφύλαξε μια πολύ δυσάρεστη είδηση, τον σοβαρότατο τραυματισμό του Έγαν Μπερνάλ στις 24 Ιανουαρίου, στη διάρκεια της προετοιμασίας του στην Κολομβία, όταν συγκρούστηκε με αστικό λεωφορείο και κατέληξε στο νοσοκομείο σε τόσο άσχημη κατάσταση (20 διαφορετικά κατάγματα και πολλαπλοί ακόμα τραυματισμοί σε όλο του το σώμα), που οι γιατροί φοβήθηκαν ακόμα και για τη ζωή του. Ευτυχώς, ο Κολομβιανός όχι μόνο ξεπέρασε τον κίνδυνο, αλλά κατάφερε να ανέβει και πάλι στο ποδήλατο, κάνοντας μάλιστα την επανεμφάνισή του στο πελοτόν στις 16 Αυγούστου και τον γύρο της Δανίας.
Πλέον όλοι περιμένουμε να δούμε τον Μπερνάλ στη φετινή σεζόν, ελπίζοντας να έχει ξεπεράσει τα περσινά προβλήματα. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν ο νικητής του Tour (2019) και του Giro (2021), θα μπορέσει να επανέλθει στην προ του τραυματισμού του αγωνιστική κατάσταση, διεκδικώντας και πάλι νίκες σε μεγάλους γύρους. Η Ineos σίγουρα περιμένει με αγωνία να διαπιστώσει αν θα μπορεί να υπολογίζει στον Κολομβιανό, τον μοναδικό αθλητή της αυτή τη στιγμή – ειδικά μετά την αναχώρηση του Καραπάς – που θεωρητικά έχει τις δυνατότητες και το ταλέντο να μπει σφήνα ανάμεσα στα αστέρια της Jumbo και της UAE.
Περνώντας τώρα στα αγωνιστικά, στους οκτώ εβδομαδιαίους αγώνες του World Tour, που διεξήχθησαν πριν το Tour (Εμιράτα, Παρίσι-Νίκαια, Τιρένο, Καταλωνία, Χώρα των Βάσκων, Ρομανδία, Ντοφινέ και Ελβετία), είδαμε για μια ακόμα φορά τη σχεδόν απόλυτη κυριαρχία της Jumbo και της UAE, που μας επιβεβαίωσε τη μεγάλη μάχη που θα ακολουθούσε τον Ιούλιο στον Γύρο Γαλλίας. Ο Πογκάτσαρ κέρδισε στα Εμιράτα και στο Τιρένο, ενώ ο Ρόγκλιτς στο Παρίσι-Νίκαια και στο Ντοφινέ (στη Χώρα των Βάσκων κέρδισε το χρονόμετρο και ήταν επικεφαλής της γενικής μέχρι και το 4ο ετάπ, όμως ένας τραυματισμός στο γόνατο τον άφησε εκτός τελικού βάθρου).
Για μια ακόμα χρονιά, η Ineos δεν μπόρεσε να “χτυπήσει” κανέναν εβδομαδιαίο, στον οποίο ήταν παρών κάποιος από τους δυο Σλοβένους, με αποτέλεσμα να περιοριστεί στις νίκες στη Χώρα των Βάσκων (Μαρτίνες) και στην Ελβετία (Τόμας). Οι υπόλοιποι δυο αγώνες, Καταλωνία και Ρομανδία, κατέληξαν στους Ιγκίτα και Βλάσοφ αντίστοιχα, δείχνοντας τη δυναμική της Bora. Πριν ασχοληθούμε με τους τρεις μεγάλους γύρους, να προσθέσουμε, ότι εκτός της Ineos, που μετά από την πολύχρονη κυριαρχία της, πέρυσι δεν κατέκτησε μεγάλο γύρο, το ίδιο συνέβη και με την UAE, που μετά τις δυο σερί νίκες του Πογκάτσαρ στο Tour, περιορίστηκε στη 2η θέση του Σλοβένου στη Γαλλία και την 3η του Αγιούσο στην Ισπανία.
Giro 2022, η ανατροπή της τελευταίας στιγμής
Στον γύρο της Ιταλίας (τα τρία πρώτα ετάπ του οποίου διεξήχθησαν στην Ουγγαρία), είχαμε μια μεγάλη μάχη ανάμεσα στον Ρίτσι Καραπάς (Ineos) και τον Τζάι Χίντλεϊ (Bora), μια μάχη η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε στο 9ο ετάπ, με τον τερματισμό στο Μπλόκχαους, εκεί όπου νίκησε ο Αυστραλός, με τον αντίπαλό του να τερματίζει στην 3η θέση με τον ίδιο χρόνο. Από εκείνο το σημείο και μετά, οι δυο τους ανέβαιναν συνεχώς θέσεις στη γενική, μέχρι το 14ο ετάπ, όταν ο Καραπάς πήρε τη ροζ φανέλα από τον εκπληκτικό Χουάνπε Λόπεθ (Trek), με τον Χίντλεϊ να πλασάρεται στα 7″ πίσω του.
Η διαφορά ανάμεσα στους δυο μονομάχους κυμάνθηκε από τα 7″ μέχρι και τα 3″, βρίσκονταν συνεχώς μαζί σε όλα τα τερέν, στις ανηφόρες, στις κατηφόρες, στους τερματισμούς. Όσες προσπάθειες και αν έκανε ο Χίντλεϊ, δεν μπορούσε να αφήσει πίσω του τον αθλητή από το Εκουαδόρ. Η Ineos είχε σε γενικές γραμμές τον έλεγχο, όμως η Bora έδειχνε σε κάθε ευκαιρία τη δυναμική της, με αθλητές όπως ο Κέλντερμαν, ο Μπούχμαν και ο Κέμνα. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο προτελευταίο ετάπ, με μόλις τρία δευτερόλεπτα να χωρίζουν τους δυο διεκδικητές.
Ήταν το βασιλικό της διοργάνωσης, πρώτα με τις αναβάσεις στο Σαν Πελεγκρίνο και το Πορντόι και κατόπιν την ανηφόρα τερματισμού στην Μαρμολάντα (Πάσο Φεντάια). Η Ineos βρέθηκε μπροστά για να ελέγξει τον ρυθμό και να υπερασπιστεί τη ροζ φανέλα του αρχηγού της, όμως στα τελευταία χιλιόμετρα πριν την κορυφή της Φεντάια, ο Καραπάς έμεινε μόνο με τον Σίβακοφ, συν τους Χίντλεϊ, Λάντα (Bahrain) και Κάρθι (EF). Όμως η Bora είχε ένα τελευταίο όπλο να χρησιμοποιήσει, τον Λέναρντ Κέμνα που βρισκόταν στο γκρουπ των αποσπασμένων.
Ο Γερμανός πήρε εντολή να περιμένει τον Χίντλεϊ και μόλις έγινε η επαφή μεταξύ τους, 3 χλμ πριν τον τερματισμό, συνέβη το θαύμα! Εκείνα τα ελάχιστα μέτρα που ο Χίντλεϊ κόλλησε στη ρόδα του Κέμνα, αποδείχτηκαν καθοριστικά για τη μοίρα του αγώνα. Ο Καραπάς έδειξε για πρώτη φορά αδυναμία, δεν μπόρεσε να ακολουθήσει το δίδυμο της Bora, έχασε επαφή και ο Χίντλεϊ που συνέχισε μόνος του, πέτυχε τη μεγάλη ανατροπή, κερδίζοντας 1’28” από τον αντίπαλό του και μαζί τη ροζ φανέλα. Ο Αυστραλός είδε έτσι να αντιστρέφεται το σενάριο του 2020, όταν ο ίδιος είχε χάσει την τελική νίκη στο Giro την τελευταία ημέρα του αγώνα, στο χρονόμετρο του Μιλάνου, από έναν άλλο αθλητή της Ineos, τον Τέιο Γκέιγκεν Χαρτ.
Το περσινό Giro ολοκληρώθηκε στη Βερόνα, με ένα χρονόμετρο, το οποίο δεν άλλαξε το τελικό βάθρο. Ο Χίντλεϊ πήρε τη maglia rosa, ο Καραπάς ολοκλήρωσε δεύτερος στο 1’18” και την τριάδα έκλεισε ο Μίκελ Λάντα στα 3’24”. Τέταρτος στη γενική, αλλά πολύ μακριά από το βάθρο, στα 9’02”, τερμάτισε ο Βιντσέντσο Νίμπαλι, στην τελευταία του παρουσία στον γύρο της Ιταλίας. Ο “καρχαρίας” γνώρισε την αποθέωση κατά τη διάρκεια του αγώνα σε κάθε γωνιά της Ιταλίας, κυρίως όμως στο 5ο ετάπ, που τερμάτισε στη γενέτειρά του, Μεσίνα.
Μεγάλος πρωταγωνιστής στα σπριντ αναδείχθηκε ο Αρνό Ντεμάρ (Groupama) με τρεις νίκες και τη φανέλα των πόντων, ο Σάιμον Γέιτς (BikeExchange) δεν τα κατάφερε στη γενική, όμως κέρδισε δυο ετάπ, ο Μαρκ Κάβεντις (Quickstep) πήρε την 53η νίκη του σε μεγάλο γύρο (16η στο Giro), ο Κουν Μπόουμαν (Jumbo) κέρδισε επίσης δυο ετάπ και τη φανέλα των βουνών, ο Μπίνιαμ Γκιρμάι (Intermarché) έγραψε ιστορία, αφού έγινε ο πρώτος μαύρος Αφρικανός αθλητής που κέρδισε ετάπ σε μεγάλο γύρο, όμως πήρε και το όσκαρ ατυχίας, αφού στην απονομή, ο φελλός από την σαμπάνια, τον τραυμάτισε στο μάτι, με αποτέλεσμα την εγκατάλειψή του. Μεγάλες νίκες στα βουνά για τους Κόβι (UAE), Μπουιτράγο (Bahrain), Χιρτ (Intermarché), Τσικόνε (Trek) και Κέμνα (Bora), αλλά και για τον “γερόλυκο” Ντε Γκεντ (Lotto) από το αγαπημένο του ξεκόλλημα, καθώς και για τον Νταϊνέζε (DSM) στο σπριντ, στην πρώτη του νίκη σε Grand Tour.
Tour 2022, μια ανατροπή για την ιστορία
Ο Γύρος Γαλλίας ξεκίνησε από την Κοπεγχάγη, με εκατομμύρια Δανούς να βγαίνουν στους δρόμους στο πρώτο τριήμερο του αγώνα, φτιάχνοντας πολύ όμορφες όσο και εντυπωσιακές εικόνες στις διαδρομές. Η Quickstep ήταν η πρώτη πρωταγωνίστρια, αφού κέρδισε τα δυο πρώτα ετάπ, με Λάμπαερτ και Γιάκομπσεν, με τον Πατρίκ Λεφέβρ να “βγάζει γλώσσα” σε όσους ήθελαν να δουν τον Κάβεντις στο Tour. Η ομάδα του όμως στη συνέχεια εξαφανίστηκε από τον αγώνα, το ίδιο και αυτός. Αμέσως μετά ανέλαβε δράση η Jumbo και ο Βαν Άερτ, που πήρε την κίτρινη φανέλα, νίκησε στο Καλαί με μια τρομερή επίθεση στα τελευταία χιλιόμετρα.
Στο 5ο ετάπ με τα παβέ, ο Ρόγκλιτς είχε μια άσχημη πτώση και ο Πογκάτσαρ επιτέθηκε στον Βίνγκεγκορντ, αλλά η εκπληκτική παρουσία του Βαν Άερτ, έσωσε την παρτίδα για τον αρχηγό του, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις ζημιές. Την επόμενη μέρα, ο Πογκάτσαρ κέρδισε στο Λονγουί και φόρεσε την κίτρινη φανέλα, ενώ στον τερματισμό του Λα Σούπερ Πλανς ντε Μπελ Φιγ που ακολούθησε, ο Σλοβένος πήρε μια ακόμα νίκη, ξεπερνώντας στα τελευταία μέτρα τον Βίνγκεγκορντ. Η πρώτη ημέρα ξεκούρασης βρήκε τον Πογκάτσαρ στην κορυφή της γενικής, τον Δανό στα 39″ και τον αειθαλή Τόμας στο 1’17”.
Με αυτές τις διαφορές φτάσαμε στο 11ο ετάπ, από την Αλμπερβίλ στο Κολ ντι Γκρανόν, με ενδιάμεσα εμπόδια το Τελεγκράφ (12 χλμ στο 7,1%) και το Γκαλιμπιέ (18 χλμ στο 6,9%). Με το που ξεκίνησε το ετάπ, ο Βαν Άερτ ξεχύθηκε στην επίθεση και 20 χιλιόμετρα μετά, σχηματίστηκε το 20μελές “ξεκόλλημα”, μέσα στο οποίο βρίσκονταν δυο αθλητές της Jumbo (Βαν Άερτ & Λαπόρτ), αλλά κανένας των Εμιράτων. Στους πρόποδες του Τελεγκράφ, η Jumbo μας έδωσε ένα πρώτο δείγμα αυτού που θα κατέληγε σε ένα “αριστούργημα τακτικής” (όπως το χαρακτήρισε ο Μπράντλεϊ Γουίγκινς).
Ο Τιχ Μπενού επιτάχυνε και πίσω του ο Ρόγκλιτς επιτέθηκε, αναγκάζοντας τους UAE να κλείσουν την “τρύπα”. Φτάνοντας στους πρόποδες του Γκαλιμπιέ, η Jumbo έθεσε σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιό της, με συνεχόμενες επιθέσεις των Ρόγκλιτς και Βίνγκεγκορντ που διαδέχονταν η μια την άλλη, υποχρεώνοντας τον Πογκάτσαρ να κλείνει όλα τα κενά, αλλά και να βγαίνει μπροστά οδηγώντας το μικρό γκρουπ, χωρίς να τον απασχολούν οι δυνάμεις που σπαταλούσε. Στα 6 χλμ από την κορυφή, ο Μπενού αύξησε εκ νέου τον ρυθμό και ακολούθησε νέο κύμα επιθέσεων από τους Ρόγκλιτς και Βίνγκεγκορντ.
Αμέσως μετά έχασε επαφή ο Ρόγκλιτς και τότε ο Πογκάτσαρ μπήκε μπροστά και αύξησε ακόμα περισσότερο τον ρυθμό, διαλύοντας ό,τι είχε απομείνει από το γκρουπ, εκτός του Βίνγκεγκορντ που δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να ακολουθεί τη ρόδα του αντιπάλου του. Στο μεταξύ, ο Βαν Άερτ έφτασε στην κορυφή του Γκαλιμπιέ και περίμενε οδηγίες από τους DS της ομάδας. Ο Βέλγος άφησε το γκρουπ της κίτρινης φανέλας να περάσει και επανέφερε σε αυτό, το γκρουπ στο οποίο βρισκόταν ο Ρόγκλιτς, περίπου 50″ πιο πίσω. Απέμενε η ανηφόρα τερματισμού (11.3 χλμ στο 9,2%), με τα τελευταία έξι χιλιόμετρα να έχουν μέση κλίση πάνω από το 10%.
Στην αρχή της ανάβασης έμεινε ο Βαν Άερτ, αμέσως μετά ο Ρόγκλιτς και στη συνέχεια οι Κους και Κράισβαϊκ, αφήνοντας μόνο του τον αρχηγό τους, απέναντι στον Πογκάτσαρ και τον Μάικα. Η κατάσταση έμοιαζε να έχει αντιστραφεί υπέρ των Εμιράτων, όμως όταν ο αρχηγός της Jumbo επιτέθηκε, ο Σλοβένος δεν μπόρεσε να ακολουθήσει. Ήταν η πρώτη φορά που ο Πογκάτσαρ έδειχνε ξεκάθαρη αδυναμία, βλέποντας τον μεγάλο του αντίπαλο να απομακρύνεται στο βάθος και να μεγαλώνει τη διαφορά. Ήταν σαφές ότι ο αρχηγός της UAE βρισκόταν σε τέτοια κρίση που θα μπορούσε να του στοιχίσει ολόκληρο το Tour, κάτι που επιβεβαιώθηκε στον τερματισμό.
Στο Κολ ντι Γκρανόν, ο Δανός πήρε την πρώτη του νίκη στον Γύρο Γαλλίας, κερδίζοντας τρία λεπτά από τον Σλοβένο, από τον οποίο είχε πλέον ένα σοβαρότατο πλεονέκτημα της τάξης των 2’22” στη γενική. Η Jumbo είχε ρισκάρει τα πάντα, προσφέροντάς μας την ίδια τη φύση της αθλήματος, το θέαμα, το ρίσκο, τη δράση, την ανατροπή, το ένστικτο, ένα ποίημα ομαδικότητας, ένα έπος αποφασιστικότητας και αφοσίωσης, ένα καθηλωτικό τετράωρο, το μεγαλύτερο ποδηλατικό σεμινάριο που θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε και μάλιστα δωρεάν.
Η εξέλιξη του αγώνα εκείνη την ημέρα, έφερε τον Πογκάτσαρ στη θέση του “κυνηγού”, κάτι που φάνηκε αμέσως στο 12ο ετάπ, το βασιλικό της περσινής διοργάνωσης, εκεί όπου ο Σλοβένος στα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης στο Αλπ ντ’Ουέζ, έκανε τρεις προσπάθειες να φύγει, όμως ο Βίνγκεγκορντ απάντησε σε όλες χωρίς πρόβλημα. Το ίδιο συνέβη και στο 14ο ετάπ, με τον Δανό να μένει κολλημένος πίσω από τον αντίπαλό του, παρά το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα έχασε δυο πολύ σημαντικούς συναθλητές, τον Ρόγκλιτς και τον Κράισβαϊκ. Απέμενε η τρίτη βδομάδα με το τρίπτυχο των Πυρηναίων και το μεγάλο χρονόμετρο.
Ο Πογκάτσαρ συνέχισε τις επιθέσεις του (14 συνολικά μετά το Κολ ντι Γκρανόν), όμως αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικές, με την έννοια ότι δεν είχαν τη δύναμη και – κυρίως – τη διάρκεια, στις οποίες μας είχε συνηθίσει ο Σλοβένος. Παρόλα αυτά, πήρε μια ακόμα νίκη στο 17ο ετάπ στο Περαγκίντ (με τον Βίνγκεγκορντ 2ο, να χάνει μόνο 4″ μπόνους). Μια ημέρα μετά, στο 18ο ετάπ, η Jumbo έδειξε για μια ακόμα φορά το βάθος της. Ο Σεπ Κους με εκπληκτική δουλειά στην ανηφόρα τερματισμού στο Οτακάμ, έδωσε τη σκυτάλη στον Βαν Άερτ, ο οποίος “έσκασε” τον Πογκάτσαρ, με αποτέλεσμα να επιτεθεί ο Βίνγκεγκορντ, να κερδίσει το ετάπ και να ανεβάσει τη διαφορά του στη γενική στα 3’26”.
Ο Λαπόρτ, με τη νίκη του στο 19ο ετάπ και ο Βαν Άερτ με την επικράτησή του στο χρονόμετρο του Ροκαμαντούρ (20ο ετάπ), ολοκλήρωσαν τον απόλυτο θρίαμβο της Jumbo, η οποία σάρωσε τα πάντα: κίτρινη και πουά φανέλα με τον Βίνγκεγκορντ, πράσινη φανέλα με τον Βαν Άερτ και έξι νίκες σε ετάπ! Δεύτερος στη γενική ήταν ο Πογκάτσαρ (λευκή φανέλα) στα 2’43” και τρίτος ο εξαιρετικός Γκέρεντ Τόμας (Ineos) στα 7’22”. Ο Γιάσπερ Φίλιπσεν (Alpecin) ήταν ο κορυφαίος σπρίντερ με δυο κερδισμένα ετάπ, μεγάλες νίκες στα βουνά για τους Πίντκοκ (Ineos) και Γιούνγκελς (AG2R), εκπληκτικοί οι Μάθιους (BikeExchange) στην Μοντ και Κορτ Νίλσεν (EF) στην Μεζέβ, το ίδιο και το δίδυμο της Israel, Κλαρκ και Ουλ.
Vuelta 2022, η καταξίωση του Ρέμκο
Ο Γύρος της Ισπανίας, τα πρώτα τρία ετάπ του οποίου διεξήχθησαν στην Ολλανδία, ξεκίνησε με δυο μεγάλα ερωτηματικά: το πρώτο, αν ο Ρέμκο Έβενπουλ (Quickstep) θα επιβεβαίωνε τον τίτλο του φαβορί και το δεύτερο, αν ο Πρίμος Ρόγκλιτς θα παρουσιαζόταν έτοιμος μετά τον τραυματισμό και την εγκατάλειψή του στο Tour. Η Jumbo πήρε το ομαδικό χρονόμετρο στην Ουτρέχτη και τις πρώτες τέσσερις μέρες του αγώνα άλλαξε τέσσερις αθλητές στην κορυφή της γενικής (Χέσινκ, Τένισεν, Αφίνι και Ρόγκλιτς). Η νίκη του Σλοβένου στη μικρή, εκρηκτική ανηφόρα της Λαγουάρδια (4ο ετάπ), έμοιαζε να ανοίγει τον δρόμο για μια τέταρτη σερί κατάκτηση της κόκκινης φανέλας, όμως ο Έβενπουλ είχε διαφορετική γνώμη.
Στο 6ο ετάπ, στην ανηφόρα τερματισμού στο Πίκο Χάνο, ο 22χρονος Βέλγος επέβαλλε έναν εξοντωτικό ρυθμό, στον οποίο άντεξε μόνο ο Ενρίκ Μας (Movistar). Ο Ρόγκλιτς έχασε στον τερματισμό 1’28” από τον Έβενπουλ, ο οποίος ανέβηκε στην πρώτη θέση της γενικής, με ένα λεπτό πλεονέκτημα από τον μεγάλο του αντίπαλο. Δυο μέρες μετά (8ο ετάπ), στην κορυφή του Κογιάου Φανκουάγια, Έβενπουλ, Ρόγκλιτς και Μας έφτασαν μαζί στον τερματισμό, όμως την επομένη (9ο ετάπ), στην ανηφόρα του Λες Πραέρες (4 χλμ στο 13%), ο Βέλγος διέλυσε και πάλι το γκρουπ των φαβορί, κερδίζοντας άλλα 52″ από τον Ρόγκλιτς, τον οποίο είχε πλέον στο 1’53” στη γενική. Ήταν φανερό ότι ο Ρέμκο βρισκόταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, σε αντίθεση με τον Σλοβένο, που πάσχιζε να ξαναβρεί τη φόρμα του.
Ακολούθησε το μεγάλο χρονόμετρο (31 χλμ) στο Αλικάντε, με τον Ρέμκο να πραγματοποιεί μια εκπληκτική διαδρομή και να παίρνει την πρώτη του νίκη σε ετάπ ενός μεγάλου γύρου. Ο αρχηγός της Quickstep μεγάλωσε τη διαφορά από όλους τους υπόλοιπους διεκδικητές, έχοντας πλέον τον Ρόγκλιτς στα 2’41” και τον Μας στα 3’03”. Χωρίς αλλαγές στη γενική, φτάσαμε στο 14ο ετάπ με την ανηφόρα τερματισμού στη Σιέρα δε λα Παντέρα (8,5 χλμ στο 7,8%). Στα 4 χλμ πριν την κορυφή, ο Ρόγκλιτς επιτέθηκε αφήνοντας πίσω του τον Έβενπουλ, ο οποίος πάντως διαχειρίστηκε με επιτυχία την μίνι κρίση του, περιορίζοντας τις απώλειές του στα 52″. Όμως ήταν πλέον φανερό, ότι ο Σλοβένος ανέβαζε στροφές, αποφασισμένος να δώσει μεγάλη μάχη μέχρι το τέλος.
Η δεύτερη εβομάδα ολοκληρώθηκε με το βασιλικό ετάπ στη Σιέρα Νεβάδα (22 χλμ στο 8%). Εκεί, η Jumbo ρίσκαρε, επιβάλλοντας έναν φρενήρη ρυθμό στη βάση της ανάβασης, ώστε να αφήσει τον Έβενπουλ χωρίς βοηθούς. Ο νεαρός Βέλγος τράβηξε τον Ρόγκλιτς για πολλά χιλιόμετρα στην ανηφόρα (σε ένα ακατανόητο λάθος τακτικής από τους DS της ομάδας), με τον Σλοβένο να επιτίθεται στα τελευταία 2 χλμ και να ροκανίζει ακόμα 15″ στη γενική. Ο αρχηγός της Jumbo, μέσα σε μόλις δυο ετάπ, είχε μειώσει το μειονέκτημά του από τον Ρέμκο σχεδόν στο μισό (1’34”) και πλέον είχαμε ένα νέο ερώτημα, αν δηλαδή ο Βέλγος θα άντεχε στην αντεπίθεση του Σλοβένου στην τρίτη εβδομάδα.
Η απάντηση – δυστυχώς – ήρθε στο πρώτο (16ο) ετάπ μετά την τελευταία ημέρα ξεκούρασης. Σε μια μικρή ανηφόρα που υπήρχε στα 3 χλμ πριν τον τερματισμό στο Τομάρες, ο Ρόγκλιτς επιτέθηκε παίρνοντας μαζί του τέσσερις ακόμα αθλητές. Μπαίνοντας στην τελική ευθεία, ο Σλοβένος έφυγε από την κορυφή για να πλασαριστεί στο πίσω μέρος του γκρουπ, όμως εκεί είχε μια επαφή με τον Φρεντ Ράιτ (Bahrain), με αποτέλεσμα να υποστεί μια σφοδρή πτώση, ενώ πίσω, ο Έβενπουλ είχε σκασμένο ελαστικό (μέσα στα τελευταία 3 χλμ). Ο Ρόγκλιτς κέρδισε 8″ στη γενική, όμως την επόμενη μέρα μάθαμε ότι είχε εγκαταλείψει τον αγώνα.
Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την πιο εύκολη τρίτη εβδομάδα της Vuelta τα τελευταία πολλά χρόνια, επέτρεψαν στον Έβενπουλ να διαχειριστεί με άνεση το πλεονέκτημά του απέναντι στα υπόλοιπα φαβορί και να φτάσει λίγες μέρες αργότερα στη Μαδρίτη στην κατάκτηση του πρώτου του μεγάλου γύρου (αλλά και της Quickstep στην 20ετή πορεία της). Είχε προηγηθεί η νίκη του στο 18ο ετάπ, στο Άλτο δελ Πιορνάλ, με την οποία σφράγισε τον τελικό του θρίαμβο. Η Quickstep πήγε στη Vuelta έχοντας προετοιμαστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και λειτούργησε αγγίζοντας σχεδόν την τελειότητα. Ο Ρέμκο αποδείχτηκε πανάξιος νικητής, έδειξε ψυχραιμία, νηφαλιότητα, καθαρό μυαλό, αγωνιστικές αρετές και τακτική ωριμότητα, χαρακτηριστικά σπάνια για την ηλικία του.
Πέρα από τον Έβενπουλ (που πήρε και τη λευκή φανέλα), απόλυτα πετυχημένη ήταν η παρουσία του Ενρίκ Μας (δεύτερη συνεχόμενη χρονιά 2ος), αλλά και των δυο 20χρονων Ισπανών, του Χουάν Αγιούσο της UAE (3ος στη γενική) και του Κάρλος Ροντρίγκεθ της Ineos (7ος στη γενική), που άφησαν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Πλήρης αποτυχία για όσους είχαν πάρει μέρος στο Giro (Χίντλεϊ, Λάντα, Κάρθι, Αλμέιντα, Καραπάς), αν και ο τελευταίος έσωσε σίγουρα την παρτίδα με τρεις νίκες σε ετάπ και τη φανέλα των βουνών.
Ο Σαμ Μπένετ (Bora) πήρε τα δυο σπριντ στην Ολλανδία, οι Σολέρ (UAE) και Εράδα (Cofidis) έδωσαν νίκες στην Ισπανία σε μεγάλο γύρο μετά από δυο χρόνια, ο Τζέι Βάιν (Alpecin) εντυπωσίασε στα βουνά με δυο κερδισμένα ετάπ, εκπληκτικός ο Μαντς Πέντερσεν (Trek) με τρεις νίκες και την πράσινη φανέλα, μεγάλη νίκη για τον Μέιντγες (Intermarché) στο Πραέρες, το ίδιο και για τον Άρενσμαν (DSM) στη Σιέρα Νεβάδα, νίκη και για τον γερόλυκο Ουράν μετά από πέντε χρόνια σε μεγάλο γύρο. Τέλος, πρώτη νίκη σε Grand Tour για τον Μολάνο (UAE) στο μαζικό σπριντ της Μαδρίτης.
UAE, Jumbo Visma & Ineos Grenadiers 2023
Πριν περάσουμε στους τρεις μεγάλους γύρους του 2023, ας δούμε πρώτα πώς θα παρουσιαστούν μέσα στη φετινή σεζόν οι τρεις πιο δυνατές ομάδες του World Tour, δηλαδή η Jumbo Visma, η UAE και η Ineos. Γνωρίζουμε ήδη ότι οι τρεις αρχηγοί τους, Βίνγκεγκορντ, Πογκάτσαρ και Μπερνάλ, έχουν θέσει ως βασικό στόχο τους μέσα στη σεζόν τον Γύρο Γαλλίας. Βέβαια, εδώ έχουμε μια πολύ σημαντική αλλαγή, το γεγονός ότι ο Ρόγκλιτς, μετά από πολλά χρόνια, δεν θα τρέξει στο Tour, αλλά στο Giro. Αυτό δε σημαίνει ότι η Jumbo αποδυναμώνεται, αντίθετα, εκτός του ότι συνεχίζει να διαθέτει την κορυφαία ομάδα της επαγγελματικής ποδηλασίας, δείχνει ότι μεγαλώνει τις φιλοδοξίες της, θέλοντας να διεκδικήσει τους δυο (ίσως και τους τρεις) μεγάλους γύρους.
Επιστρέφοντας στο Tour, αν δεν υπάρξει κάποιο δυσάρεστο απρόοπτο μέχρι τον Ιούλιο (τραυματισμός, ασθένεια κλπ), γνωρίζουμε ότι τα δυο μεγάλα θεωρητικά φαβορί, θα είναι ο Βίνγκεγκορντ και ο Πογκάτσαρ, δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα δυο τελευταία χρόνια, έχουν ο καθένας τους από μια πρώτη και μια δεύτερη θέση. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι ο Έγαν Μπερνάλ, που επιστρέφει μετά τον περσινό σοκαριστικό τραυματισμό του. Τα πρώτα δείγματα πριν λίγες μέρες στον γύρο του Σαν Χουάν ήταν ενθαρρυντικά (παρά την εγκατάλειψή του λόγω ενοχλήσεων στο γόνατο), αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα για να γνωρίζουμε την κατάσταση στην οποία θα βρεθεί ο Κολομβιανός τον ερχόμενο Ιούλιο.
Το σίγουρο είναι ότι ο σχεδιασμός του γύρου Γαλλίας, του ταιριάζει γάντι, τόσο λόγω των ελάχιστων χιλιομέτρων ατομικής χρονομέτρησης (22), όσο και λόγω των πολλών και δύσκολων βουνών που βρίσκουμε στη φετινή διοργάνωση. Ευχόμαστε να τον δούμε αξιόμαχο και έτοιμο να πρωταγωνιστήσει, έτσι ώστε να ζήσουμε μια πραγματική τιτανομαχία, ανάμεσα στον ίδιο, τον Δανό και τον Σλοβένο. Οι αρχηγοί, όπως είπαμε, είναι δεδομένοι, τι έγινε όμως με τις ομάδες τους και τις κινήσεις τους στη μεταγραφική περίοδο;
Ξεκινάμε από την Jumbo, η οποία για μια ακόμα χρονιά διατήρησε τον κορμό της και ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο με μεταγραφές όπως αυτές του Βίλκο Κέλντερμαν (Bora) και του Ντίλαν Φαν Μπάαρλε (Ineos). Αμφότεροι θα μπορούσαν να βρουν θέση στην ομάδα του Tour, ενώ ο δεύτερος θα είναι βασικό χαρτί της ολλανδικής ομάδας και στους μονοήμερους αγώνες (1ος πέρυσι στο Ρουμπέ, 2ος στη Φλάνδρα). Οι Γιάν Τράτνικ (Bahrain) και Ατίλα Βάλτερ (Groupama) είναι περισσότερο “περιφερειακές” κινήσεις, μάλλον για να πλαισιώσουν τον Ρόγκλιτς στο Giro (ή τη Vuelta).
Προφανώς και είναι ακόμα πολύ νωρίς, όμως ο Βίνγκεγκορντ θα έχει στη διάθεσή του μια πανίσχυρη ομάδα στη Γαλλία, με σίγουρους τους Βαν Άερτ, Κους και Κράισβαϊκ, συν τέσσερις ακόμα από το μοναδικό σε βάθος ρόστερ της Jumbo. Κάτι αντίστοιχο – τηρουμένων των αναλογιών – προβλέπεται και για τον Ρόγκλιτς στο Giro, εκεί όπου η Jumbo επίσης αναμένεται να παρουσιάσει μια από τις πιο δυνατές ομάδες στη διοργάνωση, στοχεύοντας στη ροζ φανέλα, με σημαντικότερο αντίπαλο την Soudal του Ρέμκο Έβενπουλ.
Συνεχίζουμε με την UAE, η οποία ακολούθησε τα χνάρια των προηγούμενων χρόνων, με πολλές και σημαντικές κινήσεις στο μεταγραφικό παζάρι. Ξεχωρίζουν ο Άνταμ Γέιτς (Ineos), ο Τζέι Βάιν (Alpecin), ο Φέλιξ Γκρόσαρτνερ (Bora) και ο Τιμ Βέλενς (Lotto Dstny). Οι τρεις πρώτοι είναι αυτόματα υποψήφιοι για την ομάδα του Tour, o δε τέταρτος θα ενισχύσει την ομάδα στους μονοήμερους. Τα Εμιράτα έχουν φτιάξει ένα παντοδύναμο ρόστερ, αφού εκτός των προαναφερθέντων, υπάρχουν ακόμα αθλητές όπως ο Αγιούσο, ο Αλμέιντα, ο Σολέρ, ο Μπένετ, ο Φόρμολο, ο Χίρσι, ο Μάικα, ο ΜακΝάλτι, ο Πόλανκ, ο Τρεντίν και ο Ουλίσι. Είναι προφανές ότι ο Πογκάτσαρ θα έχει φέτος στη διάθεσή του μια ακόμα πιο ισχυρή ομάδα από την περσινή στο Tour.
Περνάμε στην Ineos, η οποία είναι αλήθεια ότι μας έχει μπερδέψει. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, μάλλον είναι η ίδια η βρετανική ομάδα που παρουσιάζεται μπερδεμένη, σαν να μην μπορεί να καταλήξει στον προγραμματισμό της, στο τί ακριβώς θέλει. Την είδαμε να αποδεσμεύει τον Ρίτσι Καραπάς, τον μοναδικό της ποδηλάτη που την τελευταία τριετία ανέβηκε στο βάθρο και των τριών μεγάλων γύρων. Ο αθλητής από το Εκουαδόρ, λογικά πλήρωσε το γεγονός ότι δεν κέρδισε κανένα Grand Tour, κυρίως δε το περσινό Giro, το οποίο έχασε στην τελευταία κυριολεκτικά ανηφόρα του αγώνα.
Αποδέσμευσε επίσης τον Άνταμ Γέιτς, ύστερα από δυο χρόνια μάλλον μέτριας παρουσίας, έναν αθλητή που την προηγούμενη δεκαετία θα ήταν βοηθός είτε του Φρουμ, είτε του Τόμας, είτε του Μπερνάλ, αλλά που κλήθηκε να φορέσει – ανεπιτυχώς – τα γαλόνια του αρχηγού. Η Ineos συνεχίζει να είναι παγιδευμένη στο αδιέξοδο της έλλειψης ενός ηγέτη που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα “θηρία” της Jumbo και της UAE. Υποστηρίζει ότι ποντάρει στους νέους, όμως όλες της οι ελπίδες βρίσκονται είτε σε μια πετυχημένη επιστροφή του Μπερνάλ στην αγωνιστική δράση, είτε σε αυτό που προσπάθησε να πετύχει το φθινόπωρο που μας πέρασε και που σχεδόν σίγουρα θα επιχειρήσει ξανά στο εγγύς μέλλον, τη μεταγραφή-βόμβα δηλαδή του Ρέμκο Έβενπουλ από τη Soudal.
Ο Τζιμ Ράντκλιφ, ιδιοκτήτης της Ineos, έκανε πρόταση – σύμφωνα με τις φήμες που κυκλοφόρησαν – 15 εκατομμυρίων στον Λεφέβρ, ο οποίος την απέρριψε, λέγοντας πως κοστολογεί τον Ρέμκο τουλάχιστον 100 εκατομμύρια! Προς το παρόν λοιπόν, τζίφος για τους Βρετανούς, που για μια ακόμη χρονιά, θα στηριχτούν στον Τόμας (Giro) και τον Μπερνάλ (Tour). Η Ineos απέκτησε τον Λίο Χέιτερ (νικητή πέρυσι του Baby Giro) και τον Κόνορ Σουίφτ (Arkéa), όμως η σημαντικότερη μεταγραφή της ήταν ο Τίμεν Άρενσμαν (DSM), που εντυπωσίασε πέρυσι στη Vuelta (6ος στη γενική και νικητής στη Σιέρα Νεβάδα).
Bora Hansgrohe, Soudal Quickstep & EF 2023
Ας ρίξουμε μια ματιά σε τρεις ακόμα ομάδες, τις δυο που πέρυσι έφτασαν στην κατάκτηση ενός Grand Tour (Bora & Soudal) και στην EF που ενισχύθηκε σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση ενός μεγάλου γύρου με την προσθήκη του Καραπάς. Η Bora έχασε τον Γκρόσαρτνερ (UAE), τον Κέλντερμαν (Jumbo) και τον Πέστλμπεργκερ (Jayco), σημαντικά “γρανάζια” στη μηχανή της, που θα πρέπει να δούμε αν θα αναπληρωθούν επάξια από τους Γιούνγκελς (AG2R) και Ντέντς (DSM). Διατήρησε όμως στις τάξεις της όλα τα μεγάλα ονόματα (Βλάσοφ, Χίντλεϊ, Ιγκίτα, Σάχμαν, Μπούχμαν, Κέμνα) και είναι ικανή να πρωταγωνιστήσει και πάλι είτε στο Giro, είτε στη Vuelta, αφού στο Tour τα πράγματα θα είναι σαφώς πολύ πιο δύσκολα.
Η Soudal Quickstep μπορεί να κέρδισε πέρυσι τη Vuelta, όμως η μοναδική κίνηση που έκανε για να βοηθήσει τον Ρέμκο, ήταν η απόκτηση του Γιάν Χιρτ από την Intermarché (6ος πέρυσι στο Giro και νικητής στην Απρίκα). Ο Έβενπουλ στοχεύει φέτος το Giro με τα 70 χλμ χρονομέτρου και φυσικά είναι – μαζί με τον Ρόγκλιτς – το μεγάλο φαβορί. Θα έχει μαζί του την καλύτερη δυνατή ομάδα (όχι όμως τον πολύτιμο πέρυσι στη Vuelta Αλαφιλίπ) και από εκεί και πέρα, το ποιος θα είναι ο σχεδιασμός της Soudal ενόψει του Tour του 2024, θα φανεί στο τέλος της φετινής σεζόν, όταν και λήγουν 22 συμβόλαια αθλητών της ομάδας.
Από τις κινήσεις που θα κάνει τότε ο Λεφέβρ, θα μάθουμε κατά πόσο θα αλλάξει το DNA της Quickstep και αν ο Γύρος Γαλλίας του 2024 θα αποτελέσει ρεαλιστικό στόχο για τον Ρέμκο, αφού αυτή τη στιγμή η ομάδα δε διαθέτει αθλητές για να αντιμετωπίσουν τα μεγαθήρια της Jumbo, της UAE, ακόμα και της Ineos, ούτε κατά διάνοια. Η τύχη – πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο του – έχει ευνοήσει τον Ρέμκο στην Ισπανία (εύκολη τρίτη εβδομάδα), αλλά και στη φετινή Ιταλία (70 χλμ χρονομέτρου), όμως το Tour είναι τελείως διαφορετική υπόθεση, τόσο από θέμα αντιπάλων, όσο και από θέμα ομάδων. Αλλά είπαμε, υπομονή μέχρι το επόμενο φθινόπωρο.
Κλείνουμε με την EF, που πραγματοποίησε μια κορυφαία μεταγραφή, αυτή του Ρίτσι Καραπάς (Ineos), ενισχύοντας τις φιλοδοξίες της για τους μεγάλους γύρους. Κατά 99%, ο αθλητής από το Εκουαδόρ θα βρεθεί στην εκκίνηση του γύρου Γαλλίας, σε μια διαδρομή που ταιριάζει πολύ στα χαρακτηριστικά του. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιοι θα τον πλαισιώσουν στην ομάδα του Tour, η EF δεν έχει το βάθος και την ποιότητα της Jumbo, της UAE και της Ineos, όμως διαθέτει ονόματα (Κάρθι, Τσάβες, Ουράν, Κορτ Νίλσεν, Μπίσεγκερ, Αμαδόρ, Πάουλες κλπ) που μπορούν να βοηθήσουν τον Καραπάς στον στόχο του.
Giro d’Italia 2023, η μάχη για τη ροζ φανέλα
Ξεκινάμε με τον πρώτο ημερολογιακά μεγάλο γύρο του 2023, το 106ο Giro, που θα διεξαχθεί από τις 6 μέχρι τις 28 Μαΐου. Το σημαντικότερο στοιχείο της φετινής διοργάνωσης είναι τα πολλά χιλιόμετρα ατομικής χρονομέτρησης (68 συνολικά, σε τρία διαφορετικά ετάπ), κάτι που σημαίνει ότι οι διεκδικητές της ροζ φανέλας που ειδικεύονται στο συγκεκριμένο τερέν, θα ξεκινήσουν με ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στους ανηφορίστες. Αυτός είναι και ο λόγος που αυτόματα έχουμε δυο (συν ένα) πολύ μεγάλα φαβορί για τις θέσεις του βάθρου: τον Έβενπουλ και τον Ρόγκλιτς κατά πρώτο λόγο και τον Τόμας κατά δεύτερο, αφού οι διαφορές που αναμένεται να πάρουν σε αυτά τα τρία ετάπ, θα είναι πολύ δύσκολο να ανατραπούν στα βουνά.
Παρόλα αυτά, στον σχεδιασμό υπάρχουν και πολλές, δύσκολες αναβάσεις. Συνολικά έχουμε οκτώ ετάπ βουνών (6 τερματισμοί σε ανηφόρα) και άλλα τρία μέσης δυσκολίας. Οι αθλητές θα κληθούν να καλύψουν 51.000 μέτρα υψομετρικής διαφοράς, ενώ υπάρχουν επτά κορυφές πάνω από τα 2.000 μέτρα (σε 4 διαφορετικά ετάπ). Επίσης έχουμε έξι ετάπ μεγαλύτερα των 200 χιλιομέτρων, αλλά και επτά που θεωρητικά θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μαζικό σπριντ. Οι δυσκολίες είναι μοιρασμένες και στις τρεις εβδομάδες, όμως η τρίτη με τα τρία αλπικά ετάπ και τη χρονοανάβαση στο Μόντε Λουσάρι, θα είναι η πιο απαιτητική. Εκτός από τους τρεις προαναφερθέντες (Έβενπουλ, Ρόγκλιτς & Τόμας), στην εκκίνηση του Giro έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα βρεθούν ο Βλάσοφ (Bora), ο Πινό (Groupama), ο Καρούζο (Bahrain) και οι Βάιν και Αλμέιντα (UAE).
Tour de France 2023, η μάχη για την κίτρινη φανέλα
Συνεχίζουμε με το 110ο Tour de France, που θα διεξαχθεί από την 1η μέχρι την 23η Ιουλίου. Τα τρία πρώτα ετάπ θα φιλοξενηθούν στη Χώρα των Βάσκων και στη συνέχεια το πελοτόν θα μεταφερθεί στη Γαλλία. Οι δυσκολίες στη φετινή διοργάνωση ξεκινούν με το “καλημέρα” με τα βασκικά βουνά, αλλά και τα δυο ετάπ στα Πυρηναία μόλις στο 5ο και το 6ο ετάπ. Η πρώτη εβδομάδα ολοκληρώνεται με την ανάβαση στο θρυλικό Πουί ντε Ντομ, το οποίο επανέρχεται στο Tour μετά από 35 χρόνια. Να πούμε ότι για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια, ο γύρος θα περάσει και από τις πέντε μεγάλες οροσειρές της Γαλλίας (Πυρηναία, Μασίφ Σεντράλ, Ιούρας, Άλπεις και Βόσγια).
Η δεύτερη εβδομάδα θα κλείσει με τρία συνεχόμενα αλπικά ετάπ και η τρίτη θα ξεκινήσει με το μοναδικό ατομικό χρονόμετρο του αγώνα, μόλις 22 χλμ, στο Κομπλού (συνδυασμός επίπεδου και χρονοανάβασης). Αμέσως μετά θα ακολουθήσει το “βασιλικό” ετάπ με τον κολοσσό του Κολ ντε λα Λοζ να δεσπόζει λίγο πριν τον τερματισμό. Οι δυσκολίες στο φετινό Tour είναι μοιρασμένες και στις τρεις εβδομάδες, μεγάλη προσοχή χρειάζεται η πρώτη, που δεν είναι καθόλου απίθανο να αποδειχθεί καθοριστική για την εξέλιξη του αγώνα. Υπάρχουν οκτώ ετάπ βουνών (5 τερματισμοί σε ανηφόρα), έξι μέσης δυσκολίας και άλλα έξι που θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν σε μαζικό σπριντ. Γνωρίζουμε ότι στην εκκίνηση του Μπιλμπάο θα βρεθούν οι Βίνγκεγκορντ (Jumbo), Πογκάτσαρ (UAE) και Μπερνάλ (Ineos), μαζί με τους Χίντλεϊ (Bora), Λάντα (Bahrain), Καραπάς (EF), Γκοντί (Groupama), Μας (Movistar), Σάιμον Γέιτς (Jayco) και Μπαρντέ (DSM).
Vuelta a España 2023, η μάχη για την κόκκινη φανέλα
Ολοκληρώνουμε με την 78η Vuelta, που θα διεξαχθεί από τις 26 Αυγούστου μέχρι τις 17 Σεπτεμβρίου. Οι Ισπανοί, για μια ακόμη χρονιά, εμπιστεύονται το γνωστό τους σενάριο με τους πολλούς τερματισμούς σε ανηφόρα, εννιά συνολικά για τη φετινή διοργάνωση, η οποία θα εκκινήσει με ομαδικό χρονόμετρο (14,6 χλμ) στη Βαρκελώνη, ενώ θα υπάρχει και ένα ατομικό χρονόμετρο (25 χλμ) στο 10ο ετάπ. Τα δύσκολα θα ξεκινήσουν ήδη από το 3ο ετάπ στην Ανδόρρα και στη συνέχεια, η πρώτη εβδομάδα θα έχει τρεις ακόμα δύσκολους τερματισμούς, στο Χαβαλάμπρε (6ο ετάπ), στο Τσορέτ δε Κατί (8ο ετάπ) και στην Καραβάκα ντε λα Κρουθ (9ο ετάπ). Μετά το χρονόμετρο του Βαγιαδολίδ και τον τερματισμό στη Λαγούνα Νέγρα (11ο ετάπ), ακολουθεί ένα κρίσιμο διήμερο, πρώτα με το “βασιλικό” ετάπ (13ο) και την ανηφόρα τερματισμού στο Τουρμαλέ και αμέσως μετά, το 14ο, με την ανάβαση στην Μπελάγουα.
Η τρίτη εβδομάδα ξεκινάει με τη μικρή, αλλά εκρηκτική ανηφόρα στην Ερμίδα και αμέσως μετά (17ο ετάπ) έρχεται ο “εφιάλτης” του Ανγκλίρου με τα 12,5 χιλιόμετρα στο 10%, εκεί όπου μπορεί να κριθούν τα πάντα στη γενική. Στη συνέχεια έχουμε τον τερματισμό στην κορυφή του πρωτοεμφανιζόμενου Κρουθ δε Λινάρες και το τελευταίο εμπόδιο πριν τη Μαδρίτη, θα είναι το 20ο ετάπ, μια διαδρομή 208 χλμ γεμάτη παγίδες και 10 σπριντ ανάβασης 3ης κατηγορίας. Η δεύτερη εβδομάδα θα είναι σαφώς η πιο δύσκολη, ενώ η τρίτη θα είναι πολύ πιο δύσκολη από την αντίστοιχη περσινή. Το γεγονός ότι φέτος, για πρώτη φορά, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα θα προηγηθεί της Vuelta (3-13 Αυγούστου), δεν μας επιτρέπει να γνωρίζουμε ποιοι αθλητές θα βρεθούν στην εκκίνηση της Βαρκελώνης, πλην των Ενρίκ Μας (Movistar) και Χουάν Αγιούσο (UAE), που ήδη έχουν δηλώσει ότι θα συμμετάσχουν.
Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του 2022
Αν πρέπει να διαλέξουμε έναν αθλητή που ξεχώρισε από όλους τους υπόλοιπους μέσα στο 2022, αυτός χωρίς την παραμικρή αμφιβολία είναι ο Ρέμκο Έβενπουλ. Ο νεαρός Βέλγος πραγματοποίησε μια – χωρίς ίχνος υπερβολής – συγκλονιστική χρονιά, κατακτώντας ένα “μνημείο” (Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ), έναν μεγάλο Γύρο (Vuelta + δυο ετάπ), τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή στο αγώνισμα της αντοχής και έναν ακόμα σημαντικό μονοήμερο (Σαν Σεμπαστιάν). Το εκπληκτικό με τον Ρέμκο δεν είναι τόσο οι νίκες που πέτυχε στην περσινή σεζόν, όσο ο τρόπος με τον οποίο έφτασε σε αυτές, κυρίως με εντυπωσιακές μακρινές επιθέσεις πολλών χιλιομέτρων, βγαλμένες από την ποδηλασία άλλων εποχών.
Στη Vuelta, ο Έβενπουλ “απάντησε” με τον πλέον πειστικό τρόπο και στα δυο βασικά ερωτήματα που είχαν τεθεί, αν δηλαδή μπορεί να κερδίσει ένα Grand Tour και αν μπορεί να διαχειριστεί σωστά τις δυνάμεις του στην τρίτη εβδομάδα. Ο Ρέμκο παρουσίασε αρετές σπάνιες για την ηλικία του και βέβαια έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Φέτος θα τον απολαύσουμε στο Giro, όπου θα κατέβει ως ένα από τα δυο μεγάλα φαβορί (μαζί με τον Ρόγκλιτς) και στη συνέχεια θα τον δούμε στο Παγκόσμιο και στον Γύρο της Λομβαρδίας. Ο αθλητής που κυριολεκτικά έσωσε την άνοιξη της Quickstep με το ρεσιτάλ του στο LBL, είναι πλέον ένας σούπερ-σταρ του πελοτόν. Μοναδική ένσταση, κάποιες συμπεριφορές που μόνο καλό δεν κάνουν στο προφίλ του. Αλλά είπαμε, είναι μόλις 22 ετών, οπότε προς το παρόν δικαιολογείται.
Ο άλλος ποδηλάτης που “διεκδίκησε” την πρωτιά στην προσωπική μου αξιολόγηση για το 2022, ήταν ο Γιόνας Βίνγκεγκορντ, ο μεγάλος νικητής του Γύρου Γαλλίας. Στην άτυπη αυτή “μονομαχία”, ο Δανός ήταν πρώτος μέχρι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Γούλονγκονγκ, όμως η εκπληκτική επίθεση-εμφάνιση-νίκη του Ρέμκο, έγειρε τελικά την πλάστιγγα υπέρ του. Στη δεύτερη θέση λοιπόν των πρωταγωνιστών ολοκλήρωσε την περσινή σεζόν ο Βίνγκεγκορντ, που όχι μόνο αποδείχτηκε αξεπέραστο εμπόδιο για τον Πογκάτσαρ στη μάχη της κίτρινης φανέλας, αλλά κέρδισε και δυο ετάπ, πήρε και την πουά των βουνών και για 21 ημέρες θα είχε πάρει και τη λευκή!
Ο Δανός κράτησε με απόλυτη επιτυχία τα γαλόνια του αρχηγού ύστερα από την πτώση του Ρόγκλιτς, μας χάρισε – μαζί με την υπόλοιπη Jumbo – το συγκλονιστικότερο ετάπ του Tour εδώ και πολλά χρόνια, απάντησε σε όλες τις επιθέσεις του Σλοβένου της UAE και ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στα Ηλύσια Πεδία. Αποθεώθηκε από τους συμπατριώτες του Δανούς και στη συνέχεια αποφάσισε να αποτραβηχτεί για λίγο από τα φώτα της δημοσιότητας, προσπαθώντας να διαχειριστεί την επιτυχία του και τον τεράστιο αντίκτυπό της. Ακούσαμε και διαβάσαμε διάφορες υπερβολές, περί ψυχολογικής κατάρρευσης, ακόμα και κατάθλιψης, όλα εκτός πραγματικότητας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στα 26 του χρόνια, ο Βίνγκεγκορντ ανήκει πλέον στην αφρόκρεμα του αθλήματος.
Ακόμα μεγαλύτερη “μάχη” είχαμε για την τρίτη θέση του “βάθρου”, με δυο υποψήφιους, τον Βάουτ Βαν Άερτ και τον Ταντέι Πογκάτσαρ. Μετά από αρκετό πονοκέφαλο, αποφάσισα την πιο εύκολη – ίσως και πιο δίκαιη – λύση, να μοιραστούν δηλαδή και οι δυο το τρίτο σκαλί. Ο Βέλγος κέρδισε τρεις μονοήμερους (Omloop, E3 & Bretagne), ήταν δεύτερος στο Ρουμπέ και τρίτος στο LBL, κέρδισε και τις τρεις πράσινες φανέλες της Γαλλίας (Παρίσι-Νίκαια + ένα ετάπ, Dauphiné + δυο ετάπ & Tour + τρία ετάπ), όμως πάνω απ’ όλα, παρά τις “παλαβομάρες” του στην πρώτη εβδομάδα του Tour, υπήρξε καθοριστικός στην τελική επικράτηση του Βίνγκεγκορντ, ειδικότερα δε στα ετάπ των παβέ, του Γκρανόν και του Οτακάμ. Σίγουρα ο πιο ολοκληρωμένος ποδηλάτης της εποχής του και ένα απίστευτο “εργαλείο” για την Jumbo.
Ο Σλοβένος κέρδισε τα Εμιράτα + δυο ετάπ, το Τιρένο + δυο ετάπ, το Strade Bianche, τον γύρο της Λομβαρδίας (για δεύτερη συνεχόμενη φορά) και ήταν δεύτερος στον Γύρο Γαλλίας (λευκή φανέλα), όπου κέρδισε και τρία ετάπ. Παρά το γεγονός ότι μετά από δυο διαδοχικές νίκες στο Tour, πέρυσι περιορίστηκε στη δεύτερη θέση, απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι είναι γεννημένος νικητής. Μετά την ανατροπή του Γκρανόν, δεν άφησε σε ησυχία τον Βίνγκεγκορντ, εξαντλώντας κάθε πιθανότητα για να ξαναπάρει την κίτρινη φανέλα, με τις 14 συνολικά επιθέσεις του. Ένα πραγματικό “σκυλί του πολέμου”, που φέτος είναι σίγουρο ότι “ζει και αναπνέει” για τη ρεβάνς τον ερχόμενο Ιούλιο.
Η Jumbo Visma κορυφαία ομάδα του 2022
Η Jumbo ήταν, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, η κορυφαία ομάδα της περσινής σεζόν, η πρώτη σε νίκες (48, ισοβάθμησε με την UAE, αλλά ήταν καλύτερη σε δεύτερες και τρίτες θέσεις) και βέβαια η θριαμβεύτρια του Γύρου Γαλλίας, σε μια απόλυτα κυριαρχική εμφάνιση. Οι “Ολλανδοί”, παρά τις επιφυλάξεις ειδικών, δημοσιογράφων αλλά και φιλάθλων, για το αν θα μπορούσαν να χωρέσουν δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη (κίτρινη και πράσινη φανέλα), όχι μόνο απέδειξαν ότι αυτό ήταν τελικά εφικτό, αλλά κέρδισαν και την πουά φανέλα και έξι ετάπ!
Η Jumbo πήρε συνολικά δέκα ετάπ στους τρεις μεγάλους γύρους (2 στο Giro, 6 στο Tour και 2 στη Vuelta), κέρδισε το Παρίσι-Νίκαια διαλύοντας κάθε “λογική” στο 1-2-3 του πρώτου ετάπ (3 ετάπ κερδισμένα), κέρδισε το Dauphiné (3 ετάπ) και τρεις μονοήμερους (Omloop, E3 & Bretagne). Το μοναδικό που έλειψε από την περσινή “συλλογή” της ολλανδικής ομάδας, ήταν ένα “μνημείο”. Η Jumbo διαθέτει αυτή τη στιγμή το ρόστερ με τη μεγαλύτερη ποιότητα, με το μεγαλύτερο βάθος στο πελοτόν, ένα ρόστερ που χτίστηκε με υπομονή και σωστές κινήσεις, με τον βασικό κορμό να παραμένει απείραχτος και τους υπεύθυνους να προσθέτουν κάθε χρόνο πολύτιμες προσθήκες σε αυτό.
2022, μια χρονιά γεμάτη “αποχαιρετισμούς στα όπλα”
Το 2022 ήταν η τελευταία αγωνιστική χρονιά για πολλούς και μεγάλους ποδηλάτες που με την παρουσία τους σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή. Πάνω-πανω στη λίστα ένας Ισπανός και ένας Ιταλός, ο Αλεχάνδρο Βαλβέρδε και ο Βιντσέντσο Νίμπαλι. Ο “Μπάλα” αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδηλατικά του παπούτσια στα 42 του χρόνια, μετά από μια τεράστια καριέρα που συνοψίζεται στις 133 επαγγελματικές του νίκες. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζουν η Vuelta του 2009, τα τέσσερα Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ, τα πέντε Fléche Wallonne, τα δυο Dauphiné, οι τρεις γύροι Καταλωνίας, ο γύρος της Χώρας των Βάσκων, οι 17 νίκες του σε ετάπ μεγάλων γύρων (1 στο Giro, 4 στο Tour, 12 στη Vuelta), τα δυο Σαν Σεμπαστιάν, η παρουσία του στα βάθρα και των τριών Grand Tours και φυσικά, τα επτά μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, με σημαντικότερο το τελευταίο από αυτά, το χρυσό του 2018 στο Ίνσμπρουκ.
Στα 21 χρόνια της παρουσίας του στην επαγγελματική ποδηλασία, ο Βαλβέρδε έγραψε τη δική του ιστορία, υπήρξε ο πιο ολοκληρωμένος αθλητής της εικοσαετίας, αφοσιωμένος, μαχητής, πρωταγωνιστής. Αν θα έπρεπε να κρατήσω μια μόνο στιγμή από την καριέρα του, αυτή θα ήταν οι άναρθρες κραυγές του μετά τον τερματισμό στο Παγκόσμιο του 2018, όταν προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει εξαντλημένος και συγκινημένος αυτό που είχε πετύχει. Ο “καρχαρίας της Μεσίνα” αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση στα 37 του χρόνια, όντας ο ένας εκ των μόλις επτά αθλητών στην ιστορία που έχουν κατακτήσει και τους τρεις μεγάλους γύρους.
Ανάμεσα στις διακρίσεις του ξεχωρίζουν το Tour του 2014, τα δυο Giro (2013 & 2016), η Vuelta του 2010, η παρουσία του έντεκα φορές στα βάθρα των Grand Tours, οι 15 νίκες του σε ετάπ των μεγάλων γύρων (7 στο Giro, 6 στο Tour, 2 στη Vuelta), τα δυο Τιρένο και τα τρία “μνημεία” (δυο γύροι της Λομβαρδίας και ένα Μιλάνο-Σαν Ρέμο). Από τους κορυφαίους εκπροσώπους της χαρισματικής γενιάς του ’85, ο Νίμπαλι υπήρξε πολύ καλός ανηφορίστας, από τους καλύτερους στις κατηφόρες, αξιοπρεπέστατος στο χρονόμετρο και συνολικά “πολεμιστής” πάνω στο ποδήλατο. Αξέχαστη στιγμή η αγκαλιά του το 2016 με τους γονείς του Εστέμπαν Τσάβες, όταν την προτελευταία ημέρα του Giro πήρε τη ροζ φανέλα από τον Κολομβιανό, υπέροχη στιγμή πέρυσι, το τιμητικό “pasillo” που επιφύλαξε το πελοτόν σε αυτόν και τον Βαλβέρδε, στο ξεκίνημα του τελευταίου ετάπ της Vuelta, στην τελευταία συμμετοχή και των δυο σε μεγάλο γύρο.
Επόμενος στη λίστα, ένας επίσης μεγάλος του αθλήματος, ο Φιλίπ Ζιλμπέρ, που ολοκλήρωσε την καριέρα του στα 40 του χρόνια. “Βασιλιάς” των μονοήμερων και των κλασικών, ο Βέλγος κέρδισε αμέτρητους αγώνες, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζουν τα πέντε του “μνημεία” (Ρουμπέ, Φλάνδρα, Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ και δυο γύροι Λομβαρδίας), όπου του “αντιστάθηκε μόνο το Μιλάνο-Σαν Ρέμο στο οποίο ήρθε δυο φορές τρίτος, τέσσερα Amstel Gold, ένα Fléche Wallonne, δυο Όμλουπ, ένα Σαν Σεμπαστιάν, ένα Strade Bianche, 11 ετάπ στους τρεις μεγάλους γύρους (3 στο Giro, 1 στο Tour, 7 στη Vuelta) και βέβαια, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2012 στο Φάλκενμπουργκ (συν το αργυρό μετάλλιο στην ίδια διοργάνωση στο ομαδικό χρονόμετρο).
Ένας ακόμα αθλητής που αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση μέσα στο 2022, ήταν ο Τομ Ντιμουλάν, μόλις στα 31 του χρόνια. Ο Ολλανδός είχε σταματήσει προσωρινά το 2021, με εμφανή σημάδια κατάθλιψης όπως είχε δηλώσει δημόσια, έδειξε να συνέρχεται στη συνέχεια, επέστρεψε πέρυσι, αλλά όπως αποδείχτηκε, το βάρος της επαγγελματικής ποδηλασίας ήταν αβάσταχτο για τον ίδιο και την ψυχική του υγεία, οπότε έβαλε οριστικούς τίτλους τέλους στην καριέρα του τον περασμένο Αύγουστο. Ο Ντιμουλάν, ο κορυφαίος χρονομετρίστας της γενιάς του, με την απαράμιλλη θέση και στάση στο ποδήλατο, ο μοναδικός που θύμισε τόσο πολύ το στιλ του Μιγκέλ Ιντουράιν, κατέκτησε το Giro του 2017, ήρθε 2ος στο Giro και το Tour του 2018, πήρε 9 νίκες σε ετάπ των τριών μεγάλων γύρων (4 στο Giro, 3 στο Tour, 2 στη Vuelta) και δυο ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 και του 2021 στην ατομική χρονομέτρηση.
Επίσης κατέκτησε τρία μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (πάντα στο ατομικό χρονόμετρο), το χρυσό το 2017 στο Μπέργκεν, το ασημένιο το 2018 στο Ίνσμπρουκ και το χάλκινο το 2014 στην Πονφεράδα. Τέλος, πήρε ένα χρυσό και ένα ασημένιο στα Παγκόσμια του 2017 και του 2018 στο ομαδικό χρονόμετρο. Ένας πολύ αγαπητός όσο και εντυπωσιακός ποδηλάτης, που όλοι ευχόμαστε να νιώσει και πάλι ψυχικά δυνατός. Πέρα από αυτή την τετράδα, είχαμε μια ακόμη που επίσης ολοκλήρωσε την αγωνιστική της παρουσία μέσα στο 2022. Τέσσερις αθλητές, όχι με το ειδικό βάρος των προηγούμενων, αλλά σίγουρα με τη δική τους προσφορά στο άθλημα.
Ξεκινάμε με τον Ρίτσι Πορτ, ο οποίος σταμάτησε την αγωνιστική ποδηλασία στα 37 του χρόνια. Ο Τασμανός υπήρξε πολύ καλός τόσο ως αρχηγός σε εβδομαδιαίους αγώνες, όσο και ως βοηθός πολυτελείας στην Sky. Έφυγε από τη βρετανική ομάδα για να διεκδικήσει κάτι καλό ως αρχηγός στους μεγάλους γύρους, φτάνοντας μέχρι την 3η θέση στο Tour του 2020. Σημαντικότερες νίκες του, τα δυο Παρίσι-Νίκαια (2013 & 2015), το Dauphiné του 2021, η Καταλωνία το 2015, η Ρομανδία το 2017 και η Ελβετία το 2018. Συνεχίζουμε με τον Ολλανδό Νίκι Τέρπστρα που ολοκλήρωσε την καριέρα του στα 38 του χρόνια και διακρίθηκε στους μονοήμερους και τις κλασικές, με σημαντικότερες νίκες το Ρουμπέ (2014), τη Φλάνδρα (2018) και το Ε3 (2018). Παράλληλα κέρδισε έξι μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τέσσερα χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο, όλα στο ομαδικό χρονόμετρο.
Προτελευταίος σε αυτή τη λίστα είναι ο Μίκελ Νιέβε, που σταμάτησε την αγωνιστική δράση στα 38 του. Ο Βάσκος, που αναδείχθηκε στην Euskaltel Euskadi, εξελίχθηκε στη συνέχεια σε πολύτιμο βοηθό του Κρις Φρουμ στη Sky και παράλληλα, πέτυχε τέσσερις νίκες σε ετάπ μεγάλων γύρων, 3 στο Giro (μαζί με τη φανέλα των βουνών του 2016) και 1 στη Vuelta. Ολοκληρώνουμε την τετράδα με τον Ίλνουρ Ζακαρίν, που κρέμασε τα ποδηλατικά του παπούτσια στα 33 του χρόνια. Ο Ρώσος πέρασε τα καλύτερα χρόνια του στην Katusha, εκεί όπου το 2017, με την 5η θέση στο Giro και την 3η στη Vuelta, γέννησε ελπίδες ότι θα μπορούσε να γίνει ένας σοβαρός διεκδικητής μεγάλων γύρων, όμως δεν είχε ανάλογη εξέλιξη. Μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του, ένα ετάπ στο Tour, δυο στο Giro και ο γύρος της Ρομανδίας του 2015. Κλείνοντας αυτή την ενότητα, να πούμε ότι πριν λίγες μέρες, ο Πέτερ Σάγκαν ανακοίνωσε ότι το 2023 θα είναι η τελευταία του σεζόν στην επαγγελματική ποδηλασία δρόμου.
Το τραγικό τέλος του Ντάβιντε Ρεμπελίν
Στις 30 Νοεμβρίου του 2022 πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του Ντάβιντε Ρεμπελίν. Ο Ιταλός, που είχε βγει με το ποδήλατό του για προπόνηση στα περίχωρα του Λονίγκο, χτυπήθηκε από ένα φορτηγό και πέθανε ακαριαία. Ο Γερμανός οδηγός της νταλίκας, που βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ, διέφυγε από τον τόπο του εγκλήματος και συνελήφθη αρκετές μέρες αργότερα. Η τραγική ειρωνεία για τον 51χρονο Ρεμπελίν, είναι ότι λίγες εβδομάδες πριν είχε αποφασίσει να βάλει τέλος στην αγωνιστική του καριέρα, η οποία είχε ξεκινήσει τρεις δεκαετίες νωρίτερα, το 1992! Ο “Τεντέν”, όπως ήταν το παρατσούκλι του, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ποδηλάτες μονοήμερων και κλασικών αγώνων.
Έγινε ο πρώτος αθλητής στην ιστορία που κατέκτησε το τρίπτυχο των Αρδεννών (Amstel Gold, Fléche Wallonne, Liége-Bastogne-Liége) την ίδια χρονιά (2004), ενώ άλλες σημαντικές νίκες του ήταν δυο ακόμα Fléche Wallonne, ένα Σαν Σεμπαστιάν, ένα ετάπ στο Giro, ένα Τιρένο και ένα Παρίσι-Νίκαια. Τα καλύτερα πλασαρίσματά του σε μεγάλους γύρους, ήταν η 6η θέση στο Giro του 1996 και η 7η στη Vuelta της ίδιας χρονιάς. Ο θάνατός του σκόρπισε θλίψη στην παγκόσμια ποδηλατική κοινότητα και επανέφερε για πολλοστή φορά στην επικαιρότητα το φλέγον ζήτημα της ασφάλειας των ποδηλατών στους δρόμους.
Το ναυάγιο της Β&Β
Στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 2022, παρακολουθήσαμε την εξέλιξη ενός απίστευτου φιάσκου, αυτού της υποτιθέμενης “αναβάθμισης” της Β&Β. Ο μάνατζερ της γαλλικής ομάδας, Ζερόμ Πινό, είχε ανακοινώσει τον περασμένο Ιούλιο ότι βρισκόταν σε επαφές και διαπραγματεύσεις με μεγάλους χορηγούς, οι οποίοι θα ανέβαζαν το μπάτζετ σε τέτοια ύψη, που στόχος πλέον θα ήταν μέσα στην επόμενη τριετία, η B&B (με την καινούργια της ονομασία) να αποκτήσει άδεια WorldTeam από την UCI. Μάθαμε ότι ο Δήμος του Παρισιού θα έδινε το όνομά του στην ομάδα, αλλά καθόλου χρήματα, κάτι που μας ξένισε αρκετά, για τον απλούστατο λόγο, ότι αν η Β&Β μετονομαζόταν για παράδειγμα σε “Paris”, πώς θα το αποδέχονταν αυτό οι υπόλοιποι βασικοί χορηγοί, που θα έδιναν τα χρήματά τους, αλλά θα έβλεπαν τις φίρμες τους να παρουσιάζονται με μικρότερα γράμματα πάνω στη φανέλα.
Μάθαμε όμως και κάτι ακόμα, πολύ πιο σημαντικό και ανησυχητικό για τις μετέπειτα εξελίξεις. Τι ήταν αυτό; Μα το γεγονός ότι ο Πινό είχε προσλάβει τον Ντιντιέ Κιγιό για να τρέξει το πρότζεκτ. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Κιγιό, Γάλλος επιχειρηματίας, ανέλαβε το 2016 CEO της γαλλικής ποδοσφαιρικής λίγκας και πραγματοποίησε το deal με την Mediapro για τα τηλεοπτικά δικαιώματα (ύψους ενός δις ευρώ), το οποίο αποδείχτηκε μια απίστευτη “φούσκα”. Ο Κιγιό εγκατέλειψε τη Λίγκα και λίγο μετά προσελήφθη από τον Πινό. Το καλοκαίρι πέρασε και συνεχίσαμε να διαβάζουμε για το μεγάλο σχέδιο της Β&Β, ενώ διέρρευσαν ονόματα πιθανών χορηγών όπως εκείνα της Carrefour, της Sephora και της Amazon. Μαζί με αυτά, μάθαμε ότι στο αγωνιστικό κομμάτι, ο Πινό είχε έρθει σε συμφωνία με τον Μαρκ Κάβεντις για συμβόλαιο διάρκειας δυο χρόνων, με ετήσιες απολαβές δυο εκατομμύρια ευρώ.
Ο Βρετανός σπρίντερ μάλιστα, είχε συμφωνήσει με τον Πινό και για το “τρένο” του, με την προσθήκη στην ομάδα των Ριτσέσε, Σίνκελνταμ και Μπολ. Ο Πινό είχε ανακοινώσει ότι η επίσημη παρουσίαση του νέου πρότζεκτ θα γινόταν στο τέλος Οκτωβρίου, μια ημέρα πριν την παρουσίαση του Tour de France. Όλα έδειχναν ότι ήταν έτοιμα, όμως λίγα 24ωρα πριν, η εκδήλωση αναβλήθηκε. Και τότε ήταν που τα φίδια άρχισαν να ζώνουν τους πλέον ενδιαφερόμενους, δηλαδή τους αθλητές, τόσο εκείνους που βρίσκονταν ήδη στην Β&Β, όσο και εκείνους που θα αποτελούσαν τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα. Από εκεί και μετά, ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι αναβολών και φημών, το οποίο, για να μην πολυλογούμε, κατέληξε σε ένα τεράστιο, οριστικό ναυάγιο στα μέσα Δεκεμβρίου.
Ο Πινό, όχι μόνο δεν βρήκε έστω και έναν καινούργιο, μεγάλο χορηγό, αλλά έχασε και εκείνους που είχε, δηλαδή την Β&Β και την ΚΤΜ, αφού, σίγουρος για την πετυχημένη κατάληξη του πρότζεκτ του, παραμέρισε τα “σίγουρα”, χάνοντας τα πάντα, με αποτέλεσμα τη διάλυση της ομάδας. Αθλητές (και αθλήτριες, αφού στο πρότζεκτ βρισκόταν και η δημιουργία γυναικείας ομάδας) βρέθηκαν λίγο πριν το ξεκίνημα της νέας σεζόν ξεκρέμαστοι, κάποιοι υπέγραψαν σε άλλες ομάδες, κάποιοι σταμάτησαν την ποδηλασία και κάποιοι ψάχνουν ακόμα. Ο Κάβεντις έκλεισε τελικά για ένα χρόνο – μαζί με τον Μπολ – στην Astana και με τη φανέλα της θα διεκδικήσει την 35η νίκη-ρεκόρ στο φετινό Tour. Όλη η ιστορία της Β&Β είναι πολύ διδακτική για το τί συμβαίνει στα παρασκήνια των ομάδων, για το πόσο δύσκολο είναι πλέον ένας χορηγός να μπει στο άθλημα και για το πόσο πολύτιμος είναι όταν βρεθεί.
Ο Πινό μεγαλοπιάστηκε και τελικά, αντί να κρατήσει τα λίγα αλλά σίγουρα, αναζήτησε τα πολλά, πέφτοντας σε πολλαπλές παγίδες. Μπορώ να δεχτώ ότι έπεσε και ο ίδιος θύμα των ατελείωτων διαπραγματεύσεων και των συμφερόντων μεγάλων εταιρειών, που πάνω απ’ όλα δε βάζουν το άθλημα, αλλά την προβολή και τα κέρδη τους (κάτι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο), αρνούμαι όμως να κατανοήσω το ότι μέσα σε τόσους μήνες, δε συνειδητοποίησε πως βάδιζε κατευθείαν σε ένα αδιέξοδο. Κρίμα για την Β&Β, κρίμα και για τους αθλητές και τους εργαζόμενους της ομάδας, που και ταλαιπωρήθηκαν και αρκετοί από αυτούς αντιμετωπίζουν πλέον το φάσμα της ανεργίας.
Πηγή: Sport24
