Του Γιάννη Μάριου Παπαδόπουλου
Ο Norris τα έκανε όλα ακριβώς όπως έπρεπε στο Άμπου Ντάμπι, προκειμένου να μην χύσει την καρδάρα με το γάλα και να φτάσει στην επίτευξη αυτού του στόχου, ο οποίος πριν από δύο μήνες φάνταζε μακρινός. Τότε που ο Oscar Piastri διαχειριζόταν με άνεση μια διαφορά σχεδόν δύο αγώνων, κι όλα έδειχναν πως αυτός θα γινόταν ο πρώτος Παγκόσμιος πρωταθλητής από την εποχή του Lewis Hamilton.
Η μοίρα, όμως, έπαιξε διαφορετικό παιχνίδι στη McLaren. Ήθελε το πεπρωμένο ο «διάδοχος» του Hamilton στον πίνακα με τα ονόματα των Παγκόσμιων Πρωταθλητών οδηγών της McLaren να είναι επίσης Βρετανός. Έτσι, για να θυμίζει σε όλους ότι μπορεί ο αείμνηστος Bruce McLaren να ήταν από τη μακρινή Ωκεανία, γεννημένος στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, όμως οι ρίζες της ομάδας που δημιούργησε είναι στο νησί.
Τα πράγματα ήταν πολύ απλά, μετρημένα κουκιά θα λέγαμε. Ο Norris έπρεπε να τερματίσει τρίτος για να πάρει τον τίτλο. Εκκίνησε δεύτερος και μόλις στον πρώτο γύρο του αγώνα στην ουσία άνοιξε την πόρτα στον Oscar Piastri, αφήνοντας ξεκάθαρα να φανεί πως δεν είχε την παραμικρή διάθεση να εμπλακεί σε οποιασδήποτε μορφής «μάχη» με τον teammate του για τον τίτλο.
Στην πραγματικότητα τι έκανε ο Norris; Άφησε τον Piastri να κυνηγάει τον Verstppen, να τον… αγχώνει με την παρουσία του, κι ο ίδιος επικεντρώθηκε στο πώς θα διατηρούσε αυτή την πολυπόθητη τρίτη θέση που θα τον οδηγούσε στον Όλυμπο του παγκόσμιου motorsport. Και τα κατάφερε περίφημα.
Είναι μοιραίο στο τέλος της ημέρας να γεννάται το ερώτημα εάν ο Norris άξιζε αυτόν τον τίτλο. Η απάντηση, κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντα, είναι απλή: ασφαλώς και τον άξιζε. Άντεξε στην ασφυκτική πίεση ενός τετράκις Παγκόσμιου Πρωταθλητή, δεν λύγισε ακόμα και την ώρα της μέγιστης «γκέλας» της ομάδας του στο Λας Βέγκας, «κατάπιε» τον teammate του την κατάλληλη στιγμή και στον αγώνα στον οποίον έπρεπε να χαλιναγωγήσει τα πάθη και τις έγνοιες του, τα κατάφερε παραπάνω από καλά.
Ήταν ένας «Μαραθώνιος», στον οποίον αποδείχθηκε ότι αυτός που πήγε πιο γρήγορα στα πρώτα 30 χιλιόμετρα, στο τέλος έμεινε από δυνάμεις. Κι αυτός που είχε μείνει στην αρχή πέντε χιλιόμετρα πίσω από τον πρώτο και τρία πίσω από τον δεύτερο, εν τέλει δεν… πρόλαβε τον τελικό νικητή. Ήταν μια δίκαιη νίκη για έναν οδηγό, ο οποίος παρά τις μεγάλες δυσκολίες και την πίεση που αισθάνθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, εν τέλει τα κατάφερε.
Ήταν και μια «λύτρωση» για τον Norris. Ξεκάθαρα. Διότι αν έχανε (και) αυτό το Πρωτάθλημα, όπως συνέβη πέρυσι από τον –one man show- Max Verstappen (αλήθεια, είχε teammate ο Ολλανδός φέτος ή… όχι;) τότε το μέλλον του στη Formula 1 δεν θα ήταν και τόσο ευοίωνο. Και θα κινδύνευε να γίνει… Elfyn Evans! Όμως αυτός το τίτλος τον έκανε… Thierry Neuville, τον έβαλε στο πάνθεον των Παγκόσμιων Πρωταθλητών και πλέον είναι στο χέρι του να αποδείξει ότι δεν ήταν απλά ένας διάττων αστέρας, αλλά ότι θα συνεχίσει να φωτίζει για πολλά χρόνια τον μαγικό κόσμο της Formula 1.
«God save the King», λοιπόν, για τον Norris, ο οποίος κάθισε στον θρόνο του και θα απολαμβάνει τον τίτλο του για τους επόμενους 12 μήνες. Ίσως και περισσότερους, ποιος ξέρεις…
Πηγή: Car & Driver
