Του Γιάννη Μάριου Παπαδόπουλου
Ξεφυλλίζοντας κανείς τη «Χρυσή Βίβλο» της Formula 1, το πρώτο γράμμα στο οποίο θα σταθεί είναι φυσικά το «Α». Συνολικά 42 πιλότοι με επώνυμο από «Α» έχουν περάσει τις περασμένες επτά δεκαετίες από την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Μόνον τρεις εξ’ αυτών, όμως, στέφθηκαν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές: ο Alberto Ascari, τη διετία 1952-1953, ο Mario Andretti το 1978 και ο Fernando Alonso, τη διετία 2005-2006.
Γεννημένος σαν σήμερα, στις 29 Ιουλίου του 1981, στο Οβιέδο, ο Ισπανός οδηγός αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς στη σύγχρονη ιστορία του σπορ. Προερχόμενος από μια χώρα με όχι σπουδαία παράδοση στη Formula 1, μιας και μόλις 15 πιλότοι έχουν καταφέρει να καθίσουν σε κόκπιτ μονοθεσίου από το 1950 μέχρι σήμερα, ο Alonso δεν κατάφερε απλώς να βάλει την Ισπανία στον χάρτη του σπορ, αλλά με τις επιδόσεις του δημιούργησε έναν «στρατό» από «Αστούριας», οι οποίοι βρίσκονται πάντοτε στο πλευρό του, ενισχύοντάς τον στα εύκολα, μα κυρίως στα δύσκολα.
Για τον Alonso, η Formula 1 δεν είναι απλώς ένα σπορ. Η αγωνιστική οδήγηση δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα. Είναι η ζωή του ολόκληρη, καθώς έχει αποδείξει ότι ακόμα κι όταν κατ’ επιλογής ήταν εκτός Formula 1, έβρισκε πάντα τον τρόπο να κινείται γρήγορα εντός κι εκτός πίστας. Κι οι δύο νίκες του στο LeMans το 2018 και το 2019 πιστοποιούν τούτο.
Μη λησμονούμε, επίσης, πως, εκείνο το (σχεδόν αμούστακο) παλικαράκι που πόζαρε στους φωτογράφους στο ξεκίνημα της σεζόν του 2001, είναι ο μόνος από εκείνη την τετράδα «rookies» που αποτελούσαν αυτός, ο Juan Pablo Monotya, ο Kimi Raikkonen και ο Enrique Bernoldi, ο οποίος εξακολουθεί να μάχεται ρόδα-ρόδα στις πίστες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Ο έκτος σταθμός
Ο Alonso, λοιπόν, συστήθηκε στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού εκείνο το μεσημέρι Παρασκευής του Μαρτίου του 2001 στη Μελβούρνη, αρπάζοντας την ευκαιρία που του είχε δώσει η Minardi, να οδηγήσει ένα από τα δύο μονοθέσια της ομάδας. Ήταν η δεύτερη σεζόν του με τη Minardi, έχοντας περάσει έναν χρόνο ως δοκιμαστής.
Ακολούθησε η ομάδα που τον «σημάδεψε» από κάθε άποψη ως οδηγό, η Renault, με την οποία κατέκτησε τους δύο τίτλους του το 2005 και το 2006, αποκαθηλώνοντας τον κορυφαίο πιλότο που είχε δει το σπορ μέχρι εκείνην τη στιγμή, τον Michael Schumacher. Και μετά ήταν η σειρά της McLaren, η συνεργασία με την οποία έληξε άδοξα, ελέω… Ron Dennis και της «αδυναμίας» του στον νεοφερμένο στο σπορ, Lewis Hamilton.
Επιστροφή για μια διετία στην (παρακμάζουσα, πλέον) Renault και μετά Ferrari. Με τη «σκουντερία» στόχευσε ψηλά, θέλησε να πανηγυρίσει ακόμα έναν τίτλο, ο οποίος δεν ήρθε εντέλει. Και μετά ξανά McLaren, μια περιπέτεια που και πάλι δεν είχε αίσιο τέλος, καθώς πέτυχε την ιστορική βρετανική ομάδα σε μία από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας της.
Η αποχώρησή του από τη Formula 1 δημιούργησε ένα τεράστιο κενό, με τους «φαν» του να ζητούν μετ’ επιτάσεως την επιστροφή του. Όταν οι συνθήκες ωρίμασαν και στα χέρια του έφτασε η πρόταση της Alpine, απάντησε αμέσως θετικά. Ήξερε κι ο ίδιος πως το πεπρωμένο του ήταν εκεί, στη Formula 1.
Για να έρθει το 2023 η Aston Martin να αποτελέσει τον έκτο διαφορετικό σταθμό αυτής της λαμπερής –αλλά και συνάμα με πολλές δύσκολες στιγμές– καριέρας.
Ο μακροβιότερος!
Στο Άμπου Ντάμπι, στις 20 Νοεμβρίου του 2022, ο Alonso συμπλήρωσε 7.931 ημέρες από την πρώτη ημέρα που τον είδαμε στις πίστες ως επίσημο οδηγό της Minardi, στην Αυστραλία το 2001. Δεν τίθεται θέμα αναφορικά με το ότι είναι ο μακροβιότερος πιλότος στην ιστορία του σπορ, επίδοση που διευρύνει όσο παραμένει στη Formula 1.
Ο Lance Stroll αποτελεί τον 11ο διαφορετικό teammate του Alonso από το 2001, όταν ο Αστουριανός έκανε την εμφάνισή του στη Formula 1. Στη Minardi, κατά την πρώτη χρονιά του στη Formula 1, ο Alonso συνυπήρξε με τον Βραζιλιάνο Tarso Marques και τον Μαλαισιανό Alex Yoong, όμως η περιορισμένη δυναμική της ομάδας δεν επέτρεψε σε κανέναν τους να πάρει βαθμό στο Πρωτάθλημα, στους 17 αγώνες εκείνης της σεζόν.
Το 2002 μεταπήδησε στη Renault ως δοκιμαστής, ενώ τη διετία 2003-2004, με teammate τον Jarno Trulli, ο Alonso συγκέντρωσε 114 βαθμούς, έναντι 79 του Ιταλού. Τη διετία των τίτλων του, το 2005 και το 2005, ο Alonso συγκέντρωσε 267 βαθμούς, ήτοι υπερδιπλάσιους από τους 130 του τότε «ομόσταβλού» του, Giancarlo Fisichella.
Ακόμα μία χρονιά… ισοπαλίας ήταν το 2007, με τον Alonso να συγκεντρώνει 109 βαθμούς, όσους είχε στο φινάλε της σεζόν και ο teammate του στη McLaren, Lewis Hamilton, με τους δύο να βλέπουν εντέλει την… πλάτη του Kimi Raikkonen! Η επιστροφή στη Renault τη διετία 2008-2009 σήμανε και την επάνοδο στην… κυριαρχία έναντι των teammates του για τον Ισπανό, καθώς με 87 βαθμούς ήταν μακράν αποδοτικότερος του Nelson Piquet junior.
Κι έπειτα ήρθε η εποχή της συνύπαρξής του με τον Felipe Massa στη Ferrari. Ο Αστουριανός, ωστόσο, δεν κατάφερε από το 2010 έως το 2013 να κατακτήσει τον πολυπόθητο τρίτο τίτλο του, όμως έφτασε κοντά στην επίτευξη του στόχου του τρεις φορές, χάρη στους 1.029 βαθμούς που μάζεψε εκείνη την τετραετία. Την ίδια ώρα, ο Massa έμενε στους 496 βαθμούς, δηλαδή λιγότερους από τους μισούς από αυτούς του teammate του! Και απέναντι στον Kimi Raikkonen, όμως, ο Alonso δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, καθώς το 2014 συγκέντρωσε 161 βαθμούς, έναντι μόλις 55 του «Iceman».
Η δεύτερη «θητεία» του Alonso στη McLaren δεν στέφθηκε με επιτυχία, καθώς η ομάδα βρισκόταν σε δεινή κατάσταση οικονομικά, αλλά και αγωνιστικά. Μολαταύτα, ο Alonso τη διετία 2015-2016 συγκέντρωσε 65 βαθμούς, έναντι 37 του Jenson Button, ενώ την περίοδο 2017-2018, με teammate τον Stoffel Vandoorne, το «σκορ» ανάμεσα στους δύο πιλότους της McLaren ήταν 67-25 υπέρ του Ισπανού.
Ακολούθησε η αποχώρησή του από τη Formula 1, για να επιστρέψει δριμύτερος το 2021, αυτήν τη φορά στην Alpine με «ομόσταβλο» τον Esteban Ocon. Ο νεαρός Γάλλος έμελλε να είναι και ο μοναδικός teammate του Alonso, ο οποίος κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερους βαθμούς από τον Ισπανό, έστω και… οριακά, όπως καταδεικνύει το 166-162 υπέρ του Ocon!
Πηγή: Car & Driver
