Του Zastro
Ένα σουτ με το δεξί λίγο έξω από τη μικρή περιοχή. Βέβαιο ότι βρίσκει εστία, άγνωστο αν αρκεί για να νικήσει τον τελευταίο αμυντικό.
Κι έπειτα αναλαμβάνουν η μοίρα, το γραμμένο, η τύχη, το πεπρωμένο. Στο Κατάρ ο μετρ του είδους, Εμιλιάνο Μαρτίνεζ, τέντωσε τα άκρα του και διέλυσε το όνειρο ενός σπουδαίου γκολ που θα έφερνε έναν ούτως ή άλλως συγκλονιστικό Τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου στο 4-3 στο 120ο λεπτό του αγώνα και ουσιαστικά θα παρέδιδε το τρόπαιο στη Γαλλία, τερματίζοντας άδοξα το παραμυθένιο ταξίδι του Λιονέλ Μέσι.
Στη Merkur Spiel-Arena του Ντίσελντορφ το πόδι του σπουδαίου Γιαν Φερτόνγκεν τεντώθηκε, αλλά η μπάλα βρήκε τόσο-όσο επάνω του ώστε να ξεγελάσει τον Καστέλς και να καταλήξει στα δίχτυα του Βελγίου. Ο Ραντάλ Κόλο Μουανί πανηγυρίζει, σκόραρε στο 86ο λεπτό ενός νοκ άουτ αγώνα σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αποτίναξε από πάνω του μέρος της ρετσινιάς του “μοιραίου”.
Τώρα δεν θα τον θυμούνται όλοι “για εκείνη τη φάση” στην εκπνοή του Τελικού με την Αργεντινή. “Καθάρισε” ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι με το Βέλγιο, ένα ματς στο οποίο δεν ακύρωνε η μία ομάδα την άλλη, όπως ειπώθηκε στη μετάδοση, αλλά αμφότερες αδικούσαν τον εαυτό τους. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ο ρυθμός ήταν συγκλονιστικά χαμηλός, οι ποδοσφαιριστές έδιναν την εντύπωση ότι περπατούν στο γήπεδο, η κερκίδα δεν συμμετείχε, οι σταρ ήταν εξαφανισμένοι στο γήπεδο.
Ο Ραντάλ Κόλο Μουανί το πρώτο ημίχρονο το παρακολούθησε από τον πάγκο της Γαλλίας, χρειάστηκε να συμπληρωθεί μια ώρα ανίαρου και φλύαρου ποδοσφαιρικού θεάματος για να πατήσει χορτάρι. Αντικατέστησε τον Μάρκους Τουράμ, με την είσοδό του πρόσφερε στη Γαλλία λίγη από την έκρηξη, το σφρίγος, τη θέλησή του να δημιουργήσει μια προϋπόθεση, να φτιάξει μια φάση, να βοηθήσει την ομάδα να πάψει να ψάχνει το γκολ με μακρινά σουτ ή αυτό το βαρετό και μονότονο passing game πάντα σε συνθήκες set παιχνιδιού και με την άμυνα του αντιπάλου οργανωμένη.
Γεννημένος στο Bondy κι αυτός, όπως το διάσημο «χελωνονιντζάκι» που προσπαθεί να πάρει τη Γαλλία στις πλάτες του με σπασμένο το ρινικό οστό και όλο το βάρος των media και της γαλλικής κοινωνικοπολιτικής παράνοιας στους ώμους του. Ο Κιλιάν βγάζει το τουρνουά ασθμαίνοντας, ο Γκριεζμάν πέρα από το απαράμιλλο στυλ και τη μεζ στο μαλλί δεν έχει κατορθώσει να αναλάβει τα ηνία, η τακτική προσέγγιση του Ντεσάν είναι πιθανόν λανθασμένη, υπερβολικά συγκρατημένη.
Γι’ αυτό η Γαλλία χρειάζεται τους μικρούς της σταρ, τα παιδιά πίσω από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της.
Ένα τέτοιο παιδί είναι ο Ραντάλ, κακομαθημένο φαινομενικά, αλλά με πλήρη επίγνωση της διαδρομής από τα χαμηλά στα ψηλά. Κι ας ανέβηκε τα επίπεδα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τρίτη Εθνική κατηγορία της Γαλλίας, στη Μπουλόν. Εκεί τον έστειλε δανεικό η Ναντ στη σεζόν που καταστράφηκαν καριέρες, εκείνη της πανδημίας. Δεν ήταν 17 ή 18, ήταν ήδη 21 ετών, ηλικία πολύ μακριά από το χαρακτηρισμό «ταλέντο» στο γαλλικό ποδόσφαιρο.
Φαινομενικά ανώνυμη σεζόν. Δεκατέσσερα παιχνίδια όλα κι όλα, τρία γκολ. Στην υπερφίαλη Γαλλία (εν ενεργεία Παγκόσμια Πρωταθλήτρια στη Μόσχα) δεν υπήρχε καν σκέψη όχι να κληθεί αλλά να προεπιλεγεί καν ως πιθανό prospect. Τον πρόσεξαν πρώτη φορά, όταν έκανε τις μικρές εκρήξεις του στη θαυματουργή Ναντ, λίγο πριν το Euro στην Αγγλία. Αύξανε αριθμούς γκολ και λεπτά συμμετοχής, καλείται να διαλέξει ανάμεσα στη χώρα καταγωγής του, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, και τη χώρα που τον αγκάλιασε, τον ανέθρεψε και τον έκανε ποδοσφαιριστή. Υπέκυψε στη γοητεία των «Bleus» και στις πρώτες κλήσεις αισθάνθηκε σαν παιδάκι στην Disneyland.
Βασικός με την Ολυμπιακή ομάδα στο Τόκυο, εξαιρετικές εμφανίσεις στο Nations League, η καταξίωση με την κλήση στις προεπιλογές για το Παγκόσμιο Κύπελλο, η -όχι δίχως αντιδράσεις- τελική συμπερίληψη στο ρόστερ για το τουρνουά του Κατάρ, μετά από τον τραυματισμό του Νκουνκού και λίγες, ελάχιστες, εμφανίσεις για το status της Εθνικής Γαλλίας. Στη Μέση Ανατολή ταξίδεψε ως ποδοσφαιριστής της Άιντραχτ, οι Γερμανοί είχαν κάνει το αδιανόητο και τον είχαν υπογράψει ελεύθερο (!), προτού ακόμη αντιληφθεί “το ποδόσφαιρο που μετράει” το ακατέργαστο διαμάντι που βρέθηκε στα νερά του Λίγηρα.
Στη Φρανκφούρτη εκτινάχθηκε η αξία του, στη Γερμανία έγινε ο παίκτης που θαυμάζουμε στον καιρό μας. Παρά το αθεράπευτο τραύμα της χαμένης ευκαιρίας στον Τελικό, το περιβάλλον στην Άιντραχτ όχι απλώς τον βοήθησε να το θάψει βαθιά μέσα του αλλά τον απελευθέρωσε σε τέτοιο βαθμό που ξαφνικά προέκυψε «killer Kolo Muani».
Στην πάντα βολική και ιδανική για το ανοικτό και επιθετικό ποδόσφαιρο Bundesliga σκόραρε 15 φορές και κατέγραψε 11 ασίστ, νούμερα world class player. Και τέτοιου τύπου ποδοσφαιριστές η Παρί Σεν Ζερμέν του Ελ Κελαϊφί δεν τους αφήνει ποτέ “ανενόχλητους”. Ειδικά αν είναι Γάλλοι διεθνείς.
Η μεταγραφή του στο Παρίσι έγινε και λίγο σίριαλ, τράβηξε κι εκείνος το σχοινί, απείχε από προπονήσεις, πίεσε με θεμιτά και αθέμιτα μέσα στην Άιντραχτ, η οποία ενέδωσε την τελευταία ημέρα της μεταγραφικής περιόδου, εκποιώντας το ακριβότερο πετράδι στο στέμμα της. 75 εκατομμύρια ευρώ και επιπλέον 15 σε μπόνους επίτευξης στόχων είναι ονειρικό deal για ποδοσφαιριστή που υπέγραψε ως ελεύθερος και έχει μόλις μια παραγωγική σεζόν στο παλμαρέ του, οι Γερμανοί όμως γνώριζαν πάρα πολύ καλά ότι οι δυνατότητες του Κόλο Μουανί ήταν δυσθεώρητα υψηλές, ακόμα και προσέγγιση αστρονομικών ποσών με δεδομένη την τρέλα που επικρατεί στη βιομηχανία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Στη Παρί το ζει, από τη στιγμή που μετακόμισε και ο Εμπαπέ για τη Ρεάλ Μαδρίτης, θα βρει και περισσότερο χώρο, θα αναπνεύσει λίγο παραπάνω. Το πραγματικό παλκοσένικο δεν είναι η Ligue 1, το Πρωτάθλημα Γαλλίας ούτως ή άλλως η Παρί πρέπει να αυτοκτονήσει για να το χάσει. Η Εθνική Γαλλίας είναι το μέσο προς την απόλυτη καταξίωση, το όχημα της εγκαθίδρυσής του στους κορυφαίους επιθετικούς της εποχής μας.
Πλέον έχει τη μοίρα στα χέρια του, το άσχημο είναι πως η Γαλλία σε αυτό το Euro στα γερμανικά γήπεδα δεν μπορεί να πείσει ή τουλάχιστον δεν έχει βρει τον τρόπο να πείσει ακόμη με την ποδοσφαιρική πρόταση που λανσάρει και την εικόνα που βγάζει στον αγωνιστικό χώρο. Πολλές φορές όμως αποφασίζουν η μοίρα, το γραμμένο, η τύχη, το πεπρωμένο.
Πηγή: Athletestories
