Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η ανατολή του 2021 επιφύλαξε μία δυσάρεστη έκπληξη σχετικά με τον Παναθηναϊκό. Η δυσάρεστη έκπληξη ήταν όχι η ήττα από το Λαύριο, που άλλωστε μπορεί να εξηγηθεί με όρους μπάσκετ, αλλά ο αναχρονισμός που ακολούθησε. Στον πράσινο πλανήτη, δεν έχει μπει ακόμη το έτος 2021.
Εάν κρίνω από τη σπουδή με την οποία η «ανανεωτική» διοίκηση των Τριαντόπουλου, Αλβέρτη, Διαμαντίδη αποφάσισε την αλλαγή προπονητή, το ημερολόγιο στο πράσινο αποδυτήριο του ΟΑΚΑ έχει ξεχαστεί στην επταετία 2013-20, όταν το κοστούμι του πρώτου προπονητή άλλαξε ράφτη 11 φορές και ουδείς κατόρθωνε να σταυρώσει ολόκληρη σεζόν, με εξαίρεση τον Τσάβι Πασκουάλ του 2017-8.
Το μόνο που απομένει, είναι να επιστρέψει ο Αργύρης Πεδουλάκης για τέταρτη φορά. Ή ίσως πέμπτη. Έχασα το μέτρημα. Πού θα βρισκόταν σήμερα η ομάδα, εάν ο Πεδουλάκης δεν είχε απολυθεί ποτέ; Μπορεί και να ήταν καλύτερα.
Δεν γράφω ότι ο Παναθηναϊκός λειτουργεί ακόμα με αντανακλαστικά Δημήτρη Γιαννακόπουλου, διότι το αντανακλαστικό είναι παλαιότερο, ασχέτως εάν ατόνησε την εποχή Ομπράντοβιτς. Που, και αυτός, κινδύνευσε με απόλυση στο νερόβραστο ξεκίνημα της μετέπειτα εκτυφλωτικής θητείας του. Προσπαθώ να θυμηθώ με ποιον παίκτη είχε τσακωθεί, αλλά δυσκολεύομαι.
Μεταξύ 1993-97, εποχή Παύλου, απολύθηκαν από τον «πράσινο» πάγκο στα μέσα της νυκτός 4 διαφορετικοί προπονητές, με ευρωπαϊκούς τίτλους, μετάλλια και φάιναλ-φορ στο παλμαρέ τους: Παβλίτσεβιτς, Πολίτης, Κιουμουρτζόγλου, Μάλκοβιτς.
Στον Παναθηναϊκό του Ντομινίκ, του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Στόγιαν, του Βολκόφ, του Πάσπαλι, σημειωτέον. Όλο και κάτι θα θυμάται ο Φραγκίσκος Αλβέρτης.
Προς τι, αλήθεια, το χονδροειδές πισωγύρισμα της 4ης Ιανουαρίου 2021; Εκτός αν είναι μόδα της Δευτέρας, να ανασχηματίζεται ένα «κυβερνητικό» σχήμα για να φοράει τα ρούχα του τρισχειρότερα…
Το καλοκαίρι του 2020, ο Παναθηναϊκός έχασε ταυτόχρονα τον πρόεδρο και μοναδικό χρηματοδότη του, τον πολύπειρο γενικό διευθυντή του, τον κορυφαίο παίκτη του και τον κορυφαίο προπονητή που πέρασε ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα.
Εάν είχα ένα δολάριο Καραϊβικής για κάθε φορά που έγραψα ότι ο καλύτερος φίλος του είναι πλέον η υπομονή και ο ρεαλισμός, θα βρισκόμουν τώρα εμβολιασμένος σε κάποια αμμουδιά της Αντίγκουα.
Από την εξέδρα δεν περίμενα αλματώδη και ριζική αλλαγή νοοτροπίας, αφού ο καλομαθημένος οπαδός δεν αλλάζει ποτέ, ιδίως όταν συμβαίνει να είναι και Έλληνας. Όποιος δεν καταλαβαίνει τι εννοώ, ας πεταχτεί για να οσμιστεί την ατμόσφαιρα βορειότερα, στο άλλο «Νίκος Γκάλης».
Ούτε από τον άγνωστό μου Παναγιώτη Τριαντόπουλο είχα απαιτήσεις και στο κάτω κάτω από το ελαττωματικό καλούπι των Ελλήνων παραγόντων έχει φτιαχτεί και αυτός. Περίμενα, ωστόσο, νηφαλιότητα και ψυχραιμία από τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Και ιδίως από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, για τους λόγους που ήδη ανέφερα.
Υποτίθεται ότι η αλλαγή διοικητικής ηγεσίας θα έφερνε μαζί της τον εκσυγχρονισμό και την αλλαγή νοοτροπίας, τώρα που η χρηστή μπασκετική διαχείριση είναι ο μοναδικός δρόμος προς την πρόοδο. Μπορεί να μην υπάρχει ρευστό, υπάρχει όμως γνώση και μυρωδιά γηπέδου. Αυτό δεν ήταν το σλόγκαν του περασμένου καλοκαιριού;
Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμεναν οι ιθύνοντες του Παναθηναϊκού όταν παρέδιδαν τα κλειδιά στον Γιώργο Βόβορα ούτε τι ακριβώς του καταλογίζουν, τώρα που τον εκπαραθυρώνουν.
Ακόμα και αν ήταν παιδί θαύμα των πάγκων, που δεν αποκλείεται να γίνει, θα χρειαζόταν χρόνο για να επιβάλει στα αποδυτήρια την προσωπικότητα και το μπασκετικό νου του.
Ο Βόβορας φέρει στο βιογραφικό του βαριές συστατικές επιστολές (από Πιτίνο, Πασκουάλ, Πεδουλάκη), αλλά μέχρι σήμερα ήταν βοηθός. Β-ο-η-θ-ό-ς. Με όσα αυτό συνεπάγεται.
Διαβάζεται όμως και ανάποδα η συνεπαγωγή. Μπορεί να μην έχει χιλιόμετρα σε ρόλο πρώτου προπονητή, αλλά τον συνοδεύουν τα επαινετικά λόγια των πρώην προϊσταμένων του.
Με ποιο ακριβώς δείγμα γραφής κρίνεται αποτυχημένος στα μισά της πρώτης του χρονιάς; Με ποιο ακριβώς θράσος η διοίκηση θεωρεί ότι ο Βόβορας θα έπρεπε πλέον να αφήνει σφραγίδα αυθεντίας στα γήπεδα της Euroleague;
Μήπως του παραχώρησαν γεμάτο κουμπαρά και γαλαξία παιχταράδων; Ξυπόλητος στα αγκάθια ξεχύθηκε στον αγρό ο Βόβορας.
Ο ασυμβίβαστος φανατικός της εξέδρας και ο οπαδογράφος κονδυλοφόρος θα χαρακτηρίσουν «ντροπιαστικές» ήττες σαν την χθεσινή, αλλά όσοι πατούν τα δύο πόδια τους στη γη θα θεωρήσουν τον έως τώρα απολογισμό του Παναθηναϊκού -αυτού του Παναθηναϊκού- ικανοποιητικό.
Μία καινούρια ομάδα δίχως σταθερά σημεία αναφοράς (στο παρκέ, στον πάγκο, στα γραφεία) δεν δικαιούται να ονειρεύεται μεγαλεία πριν ρίξει το απαραίτητο λίπασμα.
Με λίγη τύχη παραπάνω, ο Παναθηναϊκός θα είχε στο παλμαρέ του νίκες επί της Μπαρτσελόνα στην Ισπανία, επί της Μακάμπι στο Τελ Αβίβ, επί της Ρεάλ στο άδειο ΟΑΚΑ.
Ναι, ξέρω. «Είναι ευθύνη του προπονητή να καθορίζει μία ομάδα την τύχη της». Αμ, δεν πάει έτσι ή τουλάχιστον δεν πάει μόνο έτσι.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει μπροστάρη μέσα στο γήπεδο, διότι δεν αντέχουν τα οικονομικά του αστέρες πρώτης γραμμής. Και πάλι καλά να λέει, που του έφεραν οι άνεμοι τον Νέντοβιτς.
Ο Καλάθης και ο Τζέιμς φοράνε πλέον ξένη φανέλα, ο Σπανούλης είναι με τον εχθρό (όπως και ο Σλούκας που θα μπορούσε να αναλάβει τα ηνία), ενώ ο Διαμαντίδης απολύει προπονητές.
Συγγνώμη, αλλά δεν του πάει καθόλου το κοστούμι του αδίστακτου δημίου, του Δημήτρη Διαμαντίδη.
Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει πρόβλημα όχι τόσο προπονητικής καθοδήγησης, όσο στελέχωσης. Και αυτή δεν περνούσε πάντοτε από τα χέρια του Βόβορα.
Δεν έχει δημιουργία στο παιχνίδι του, διότι οι γκαρντ που αποκτήθηκαν ξέρουν πρωτίστως να σκοράρουν. Δεν παίζει καλή άμυνα, διότι οι μισοί παίκτες του τη βλέπουν ως πάρεργο.
Δεν μπαίνει στο γήπεδο με νοοτροπία καμικάζι, διότι είχε καλομάθει να περιμένει όλη τη βρώμικη δουλειά από τον Καλάθη. Δεν διαθέτει καλύτερους παίκτες, διότι έχει λεφτά μόνο για μικρομεσαίους.
Ο Βόβορας αναμφίβολα υστέρησε στην πνευματική προετοιμασία της ομάδας, αλλά θα πρέπει να πιστωθεί και την ικανότητά της να ανατρέπει καταστάσεις χωρίς να πτοείται από διαφορές 10-15 πόντων σε αφιλόξενες έδρες.
Έχει μερίδιο ευθύνης για τις σκόρπιες κακές ήττες, αλλά υπογράφει με κεφαλαία γράμματα τις σκόρπιες καλές νίκες.
Έχασε κάποιους παίκτες που εξαφανίστηκαν από το rotation, αλλά βοήθησε στην κατακόρυφη βελτίωση του Παπαγιάννη και σε δεύτερο πλάνο των Παπαπέτρου, Μποχωρίδη, Μήτογλου.
Ποιος πιστεύει ότι είναι εύκολο –ή έστω εφικτό- να αναλάβει υποχρεώσεις ηγέτη εν μία νυκτί ένας παίκτης γαλουχημένος με νοοτροπία τρίτου βιολιού;
Το «πρότζεκτ» Σαντ-Ρόος είναι φανερό ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο και δουλειά μακριά από τα φώτα, όχι πάνω στου κασίδη το κεφάλι. Παίκτη που αδικήθηκε κατάφωρα από τον προπονητή δεν μπορώ να εντοπίσω.
Την ειδική περίπτωση Νέντοβιτς τον αφήνω στην άκρη, γιατί ο Σέρβος ακούει μόνο το δικό του ντέφι. Ωστόσο, η διαχείρισή του έτσι ώστε να αποφεύγονται τραυματισμοί και κόπωση είναι, και αυτή, ένα γαλόνι για το απερχόμενο προπονητικό τιμ.
Για την πορεία του Παναθηναϊκό στην κακομοιριασμένη Basket League δεν ξέρω αν αξίζει ιδιαίτερη ανάλυση.
Μιλάμε για μία διοργάνωση όπου οι πρωταθλητές θα τερματίσουν σχεδόν σίγουρα στην 1η ή στη 2η της κανονικής περιόδου και θα παίξουν τους τελικούς στο ΟΑΚΑ, με πράσινη ή έστω με κίτρινη κορδέλα.
Τι νόημα έχει να λεπτολογούνται τα σκαμπανεβάσματα και να αντιμετωπίζεται η κανονική περιόδος ως κάτι παραπάνω από πεδίο πειραματισμών και προετοιμασίας για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια;
Την ψωροπερηφάνεια της κερκίδας, που δεν ανέχεται να χάνει από «τα Λαύρια» ούτε την έβαλα ποτέ στην εξίσωση ούτε θα τη βάλω τώρα. Αγιάτρευτη πληγή οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
«Ο Βόβορας δεν αξιοποιεί τα νέα παιδιά», διαβάζω δεξιά αριστερά. Υποθέτω ότι εννοούν τον Καλαϊτζάκη, τον οποίο ο Παναθηναϊκός σκόπευε να αποδεσμεύσει μέχρι τον Οκτώβριο. Ή μήπως μιλάμε για τον Μαντζούκα, που δεν έχει καν δικαίωμα συμμετοχής στη Basket League;
Κατά τη δική μου, όχι ιδιαίτερα ταπεινή, γνώμη, ο Παναθηναϊκός όφειλε να στηρίξει τον Βόβορα και να κάνει το ταμείο σε βάθος όχι μόνο ενός έτους, αλλά τριετίας.
Αν πρέπει να το πάω ακόμα πιο μακριά, θα θεωρήσω τον Παναθηναϊκό τυχερό, που είχε μέσα στα αποδυτήριά του αυτόν τον ικανότατο και φιλόδοξο νέο προπονητή, τη στιγμή που όλα γύρω του διαλύονταν.
Ορισμένες από τις προηγούμενες φορές που έπεσε τσεκούρι στα μέσα μίας σεζόν, υπήρχε στον θερμοθάλαμο έτοιμη λύση παγκόσμιας κλάσης: Πασκουάλ, Πιτίνο, ξανά Πιτίνο, προσθέτω και τη δοκιμασμένη συνταγή Πεδουλάκη.
Τώρα δεν υπάρχει Γιαννακόπουλος για να ρίχνει πιστολιές στα τυφλά ούτε χρήμα ώστε να βγει με φιλοδοξίες στην αγορά η νέα διοίκηση. Δεν υπάρχει καν Πεδουλάκης.
Τι νόημα έχει να απομακρυνθεί Γενάρη μήνα ο Βόβορας για να παραδοθεί η ομάδα σε υπηρεσιακό προπονητή με χαμηλό πήχη πείρας και ικανοτήτων;
Εάν πάλι ο Παναθηναϊκός θέλει ηχηρό όνομα, ας πάρει τον Ομπράντοβιτς. Όχι τον Ζέλικο, αλλά τον άλλον, του Ερυθρού Αστέρα.
Ο Γιώργος Βόβορας μάλλον παραείναι χαμηλών τόνων για να αντέξει τους κλυδωνισμούς τέτοιου καραβιού. Η φουρτούνα δεν ήταν άγρια, αλλά να που τον έριξε στα κύματα.
Είμαι βέβαιος ότι θα τον ξανασυναντήσουμε σύντομα, ενδεχομένως στο πλευρό του Πιτίνο στην Εθνική ομάδα (εάν και εφ’ όσον μείνει ο Αμερικανός). Ασφαλώς δεν θα έχει την ετικέτα του αποτυχημένου κολλημένη στο κούτελο.
Ο Παναθηναϊκός, πάλι, μπαίνει αυτοβούλως σε περιπέτεια δικής του έμπνευσης και παρασκευής.
Ακόμα και αν πλευρίσει κάποιον από τους Έλληνες πρωτοκλασάτους προπονητές που παραμένουν χωρίς ομάδα (Κατσικάρη, Γιαννάκη, Ζούρο), θα κληθεί να πλεύσει με το ίδιο σκαρί και τους ίδιους ναύτες, χωρίς έμπειρους καπετάνιους στην πλώρη.
Ναι, και με το κακό όνομα της ομάδας που καταπίνει τα παιδιά της αμάσητα. Αυτό που πάσχιζε να απεμπολήσει.
Υποτίθεται ότι η νηφαλιότητα θα ήταν το πρώτο ορατό κέρδος της νέας εποχής. Αλλά το ημερολόγιο ξεχάστηκε σε κάποια περασμένη δεκαετία.
Πηγή: Gazzetta
