Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Ο Πέτερ Μπος είχε το προνόμιο να είναι ο τελευταίος (ανεπίσημος έστω) μαθητής του τεράστιου Γιόχαν Κρόιφ. Τέτοια εποχή το 2016, ο ιπτάμενος Ολλανδός επισκέφτηκε τον γιό του Τζόρντι στο Τελ Αβίβ, όπου εργαζόταν ως αθλητικός διευθυντής της Μακάμπι και είχε προσλάβει ως προπονητή τον Μπος.
Ο τελευταίος, διαχρονικός θαυμαστής του Κρόιφ, σημείωνε σε πιο νεαρή ηλικία όλες τις ατάκες του Γιόχαν για το ποδόσφαιρο, σε ένα μπλοκάκι όπου μάλιστα τις χώριζε ανάλογα με το αν αφορούσαν την άμυνα, την επίθεση ή γενικά το άθλημα.
Εκείνες οι ημέρες στο Τελ Αβίβ θα μείνουν αξέχαστες στον Μπος, αφού μέσα σε λίγα 24ωρα έμαθε περισσότερα απ’ ότι σε πολλά χρόνια προπονητικής πορείας, κάνοντας ατελείωτες κουβέντες με τον άνθρωπο που καθόρισε το ολλανδικό, το ευρωπαϊκό και κατ’ επέκταση το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Λίγες ημέρες μετά από εκείνο το άτυπο μάθημα – εξπρές, ο Γιόχαν Κρόιφ «έσβηνε» μόλις στα 68 του χρόνια, νικημένος από την άνιση μάχη που έδινε με τον καρκίνο του πνεύμονα, παρότι υπήρχαν ενδείξεις ότι ανταποκρίνονταν καλά στις χημειοθεραπείες και έδειχνε ικανός να ντριμπλάρει τον θάνατο. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε.
Δεν είχαμε, βεβαίως, την δυνατότητα να είμαστε παρόντες σε εκείνες τις συζητήσεις του Μπος με τον Κρόιφ. Δεδομένα, όμως, παρά την αγάπη του Γιόχαν για το επιθετικό ποδόσφαιρο («προτιμώ να νικάω 5-4 παρά 1-0» είχε πει επανειλημμένως), δεν θα του έδωσε συμβουλές για να παρουσιάσει την ερασιτεχνική αμυντική συμπεριφορά της Αϊντχόφεν στο ταπεινωτικό 1-7 από την γυμνή μεσοεπιθετικά και επιθετικά (λόγω απουσιών) Άρσεναλ το βράδυ της Τρίτης (04/03), στο πρώτο ματς για τους «16» του Champions League.
Η PSV, η μοναδική ομάδα που στη νεοσύστατη League Phase νίκησε την (σχεδόν αδιάφορη τότε) Λίβερπουλ και στα πλέι οφ απέκλεισε με το σπαθί της την Γιουβέντους, έδειξε πρωτοφανή ασέβεια στην διοργάνωση και το ποδόσφαιρο με τις απαράδεκτες αντιδράσεις της άμυνας της απέναντι στην ομάδα του Μίκελ Αρτέτα, η οποία δεν έκανε τίποτε παραπάνω από το να αποδεχθεί με χαρά τα δώρα της ολλανδικής ομάδας.
Το 7-1, το οποίο αποτελεί την δεύτερη ευρύτερη εκτός έδρας ευρωπαϊκή νίκη των Κανονιέρηδων μετά το 7-0 επί της Σταντάρ στην Λιέγη τον Νοέμβριο του 1993, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προάγγελο τίτλου για την Άρσεναλ, η οποία μετά την επτάρα επί της Σταντάρ είχε φτάσει εντέλει στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων.
Επιβεβαιώνει, όμως, ότι ο Αρτέτα έχει δημιουργήσει ένα πολύ καλό σύνολο, το οποίο κάνει το παιχνίδι του και δείχνει προσωπικότητα, ξεπερνώντας (στο μέτρο του δυνατού) τις πολλές και σημαντικότατες απουσίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει στην διάρκεια της σεζόν.
Η Ρεάλ δεν (;) είναι Μπαρτσελόνα
Και δεν μπορώ να συμπεριλάβω την Άρσεναλ στα βασικά φαβορί για το φετινό Champions League, γιατί στα προημιτελικά θα βρει απέναντί της μια ομάδα από την Μαδρίτη, η οποία φρονώ ότι θα έχει μικρό, αλλά προβάδισμα εντέλει έναντι των Λονδρέζων.
Ποια, όμως, θα είναι αυτή η ομάδα από την Μαδρίτη; Μετά το 2-1 της Ρεάλ στο πρώτο ματς, η Βασίλισσα έχει τον πρώτο λόγο, έστω και αν το προβάδισμα είναι μικρό, αλλά δεδομένα πολύτιμο για μια ομάδα που απέκλεισε δια περιπάτου την Μάντσεστερ Σίτι και σε αυτή την διοργάνωση νιώθει (και είναι) σαν στο σπίτι της.
Η Ατλέτικο, βεβαίως, διαθέτει ποιότητα για να κοντράρει την Ρεάλ, ακόμα και να την αποκλείσει. Αρκεί, όμως, ο Ντιέγκο Σιμεόνε να μην βγάλει και πάλι τον φοβικό, τσιγκούνικο ποδοσφαιρικά εαυτό του, όπως έκανε μετά το δεύτερο γκολ (τι γκολ, γκολάρα!) της ομάδας του Κάρλο Αντσελότι.
Στα δύο φετινά ματς με την Μπαρτσελόνα, η οποία είναι αλήθεια ότι παίζει με την άμυνα πιο ψηλά από την Ρεάλ και παίρνει πολλά περισσότερα ρίσκα, ο «Τσόλο» τόλμησε και δικαιώθηκε, αφού έκανε επιθετικές αλλαγές, ανέβασε την πίεση ψηλά και πήρε νίκη στο πρωτάθλημα (2-1 στις καθυστερήσεις) και ισοπαλία σαν νίκη (4-4 στις καθυστερήσεις, μετά από εις βάρος της 4-2) στο Κύπελλο, αμφότερες μέσα στην Βαρκελώνη.
Κόντρα στην Ρεάλ, όμως, ο Αργεντινός φοβήθηκε. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι έβαλε και τρίτο στόπερ και αφαίρεσε παίκτη από την μεσαία γραμμή, επιτρέποντας στην αντίπαλό του να κυκλοφορήσει με μεγαλύτερη άνεση την μπάλα, από την στιγμή μάλιστα που είχε μπει στο γήπεδο η 39χρονη γριά (ποδοσφαιρικά) αλεπού που ακούει στο όνομα Λούκα Μόντριτς.
Η Ρεάλ ήλεγξε τον ρυθμό και, παρότι ο Σιμεόνε έκανε τις αλλαγές με πρωταρχικό στόχο να μην δεχθεί και τρίτο γκολ που θα καθιστούσε εξαιρετικά δύσκολη την απόπειρα ανατροπής, παραλίγο να την πληρώσει στις καθυστερήσεις. Και ίσως να του άξιζε να την πληρώσει, αφού δεν τόλμησε για να ψάξει το 2-2.
Στην ρεβάνς δίνω ένα «κλικ» στην Ρεάλ που θα έχει και τον Τζουντ Μπέλινγκχαμ στην σύνθεσή της, αν και ο Μπραΐμ Ντίαθ που έπαιξε στην θέση του τιμωρημένου Άγγλου ήταν εξαιρετικός και πέτυχε το γκολ που έκρινε το ματς.
Η Ατλέτικο έχει ποιότητα και προσωπικότητα για να ανατρέψει τα εις βάρος της προγνωστικά και, για πρώτη φορά στην ιστορία της, να αποκλείσει την Ρεάλ σε νοκ άουτ ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Αρκεί, βεβαίως, ο Σιμεόνε να μην προσεγγίσει φοβικά την ρεβάνς.
Στα άλλα παιχνίδια, ο εξπέρ στα νοκ άουτ (εκτός και αν βρει μπροστά του τον… Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ) Ουνάι Έμερι είχε και την τύχη και τις τάσεις αυτοκαταστροφής της Κλαμπ Μπριζ στο πλευρό του για να πάρει σκορ – μισή πρόκριση (3-1), ενώ το 1-1 της Μπορούσια Ντόρτμουντ με την Λιλ άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά ενόψει της ρεβάνς, αφού κάθε ομάδα είχε από ένα ημίχρονο και πιθανόν το σενάριο να επαναληφθεί και επί γαλλικού εδάφους…
Ως επίλογος, ένα άσχετο (;) τιτίβισμα με μια εγκάρδια συνάντηση «στον ουρανό» (όπως λέει η σχετική ανάρτηση) μεταξύ του Γιόχαν και του Ντιέγκο…
