Επιλογή Σελίδας

Του Γιώργου Καραμάνου

Είχε μία τρέλα, μία ξεχωριστή πώρωση. Ηταν ξεκάθαρα πιο εκδηλωτικός από το μετέπειτα παρεάκι του στην επίθεση της Εθνικής, Μαρσέλο Σάλας. Ο Ιβάν Ζαμοράνο (ή Σαμοράνο όπως είναι το σωστό) υπήρξε μία ημι-cult φιγούρα των 90s και ένας εξαιρετικός matador που δεν τοποθετείται στους κορυφαίους της εποχής του, αλλά ήταν αναμφίβολα ένας από τους πάρα πολύ καλούς. Κάπως έτσι βρέθηκε να κάνει δυνατά πράγματα στην τετραετία του (1992-’96) τη Ρεάλ, μετρώντας 101 γκολ σε 173 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις.

Highlight της εκεί καριέρας του η σεζόν 1994-’95 που επανέφερε τους Μαδριλένους στην κορυφή έπειτα από την τετραετία της Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ. Εκείνη την περίοδο ο Χιλιανός επιθετικός έβαλε 28 στη La Liga, με επιστέγασμα το εντυπωσιακό χατ τρικ του στο 5-0 επί της Μπαρτσελόνα. Χαρακτηριστικό είναι ότι με οκτώ τέρματα παραμένει στην 20άδα των σκόρερ σε Clasico.

Το 1996 μπήκε στη ζωή του η Ιντερ. Ο Μάσιμο Μοράτι που τότε ξόδευε για να αποκτήσει οτιδήποτε καλό κυκλοφορούσε, τον πήρε στο «Τζουζέπε Μεάτσα». Και εκεί κατάφερε να ξεσηκώνει τα πλήθη κυρίως με το πάθος και την αγωνιστική ορμή του. Πάντοτε με τη φανέλα με το νούμερο 9 στην πλάτη. Το 1997 η Ιντερ έκανε τη μεγάλη κίνηση και αγόρασε τον Ρονάλντο από την Μπαρτσελόνα. Το Φαινόμενο ήθελε το 9, αλλά συμβιβάστηκε με το 10. Συνέβη όμως μόνο για μία σεζόν.

Το επόμενο καλοκαίρι στους Νερατζούρι μετακόμισε ο θρυλικός Ρομπέρτο Μπάτζο. Στους όρους που απαίτησε για να υπογράψει, έθεσε και το να πάρει εκείνος το Νο 10. Τότε η εταιρεία που έντυνε τον Ρονάλντο απαίτησε το 9. Ο Ζαμοράνο δεν είχε διέξοδο. Εχασε το αγαπημένο νούμερό του, αλλά ως μαχητής που ήταν, δεν θα το άφηνε έτσι. Θα έβρισκε τον απίθανο τρόπο για να κάνει το δικό του. Ετσι έγινε ο πρώτος στην ιστορία του ποδοσφαίρου που πρόσθεσε το + μεταξύ δύο αριθμών. Ανάμεσα στο 1 και το 8, είχε γεννηθεί ο πλάγιος τρόπος για να μπορεί να συνεχίζει να ματώνει τα δίχτυα με το δικό του ξεχωριστό 9άρι.

Οι αφίξεις σταδιακά τον Αντριάν Μούτου, Αλβαρο Ρεκόμπα και Κριστιάν Βιέρι θα τον απομάκρυναν από την Ιντερ το 2000. Η κορυφαία στιγμή του με τους Νερατζούρι ήταν αναμφίβολα το γκολ του στον νικηφόρο τελικό του UEFA κόντρα στη Λάτσιο (1998) και η χειρότερη το χαμένο πέναλτί του αντίστοιχα στην ήττα στον τελικό με τη Σάλκε (1997). Το πόσο τον αγάπησαν και τον αγαπούν ακόμα στη «διεθνή» πλευρά του Μιλάνου, φαίνεται σε αυτό το βίντεο όταν επέστρεψε για να τον αποθεώσουν όσο λίγους…

Pin It on Pinterest

Shares
Share This