Επιλογή Σελίδας

Στο κεφάλαιο “Ο ποδοσφαιριστής”, στο διάσημο βιβλίο του για την μπάλα με τίτλο, “Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου”, ο Εδουάρδο Γκαλεάνο περιγράφει με γλαφυρό και υπερβολικό τρόπο τη ζωή του εν λόγω… εργαζόμενου: «Βιώνοντας τη στρατιωτική πειθαρχία, υποφέρουν κάθε μέρα με την τιμωρία των σκληρών προπονήσεων. Δέχονται τον ασύστολο βομβαρδισμό από αναλγητικά, ενέσεις κορτιζόνης, ώστε να ξεχάσουν τον πόνο και να πουν ψέμματα στο κορμί τους για την υγεία τους. Και τις παραμονές των σημαντικών αγώνων φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου υποχρεώνονται σε καταναγκαστικά έργα, τρώνε άγευστα φαγητά, σβήνουν τη δίψα τους μόνο με νερό και μονάχα πρέπει να κοιμούνται».

Όλα αυτά που περιγράφει ο θρυλικός Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, ήταν όσα ήθελε ανέκαθεν να αποφύγει ο Τομάς Φελίπε Κάρλοβιτς: αυτός που θα μπορούσε να είχε γίνει Μαραντόνα. Ξεκίνησε ως εκείνος που θα ήταν καλύτερος όλων, που ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον το πώς να κάνει την μπάλα να αισθάνεται τέλεια μαζί του. Ωστόσο, υπήρχε ένα τεράστιο πρόβλημα αναφορικά με την περίπτωσή του: Ήταν ένας ιδιαίτερος αναρχικός των γηπέδων, που ήθελε να παίζει μόνο για πάρτη του, μόνο για την ευχαρίστηση της μπάλας.

Με τη χαρακτηριστική χαίτη του και το ρεμπέλικο στιλ κάλπαζε, αλλά ποτέ του δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι σπουδαίο, επειδή σε κάθε μεγάλη ομάδα της Αργεντινής που βρέθηκε, ενώ ξετρελάθηκαν με το ταλέντο του, καταλάβαιναν ότι δεν μπορούσαν να στηριχτούν πάνω στον ασυνεπή εκείνο παικταρά. Το τι μπορούσε να κάνει με το τόπι ο Κάρλοβιτς, το ανακάλυψαν οι Αργεντινοί σε εθνικό επίπεδο.

Ηταν σε παιχνίδι προετοιμασίας της Αλμπισελέστε για το Μουντιάλ του 1974, όταν η Εθνική αντιμετώπισε μία μεικτή ομάδα από τους καλύτερους του Ροζάριο. Μαζί τους έπαιξε και ο Κάρλοβιτς. Οταν τελείωσε το παιχνίδι, όλες οι εφημερίδες και τα Μέσα δεν ασχολήθηκαν με τους διεθνείς, αλλά μαζί του. «Μήπως θα έπρεπε να πάρουν τον Κάρλοβιτς στο Μουντιάλ;», ήταν το ερώτημα που απασχολούσε τη χώρα.

Διάσημοι συμπατριώτες του που τον είδαν να παίζει στα καλά του, δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεχάσουν τη μαγεία του. Με συγκινούσε να τον βλέπω με την μπάλα. Υπήρξε ένας νωχελικός αρτίστας», έχει εξηγήσει ο Χοσέ Πέκερμαν, με τον Χόρχε Βαλδάνο να προσθέτει: «Ηταν ένας θρύλος του ρομαντικού ποδοσφαίρου, που δεν υπάρχει πια». Όσο για τον Σέσαρ Λουίς Μενότι: «Υπήρξε ένας ήρωας που έκανε πιο όμορφη την πιο άσχημη εποχή της χώρας, αλλά ποτέ του δεν θυσίασε τίποτα για την ομάδα και τους στόχους της». Αυτό το τελευταίο ήταν που δεν του επέτρεψε να γίνει ο καλύτερος όλων.


Η διαχρονική αλήθεια είναι όμως πως για τους κατοίκους του Ροζάριο και όχι μόνο, ο Τομάς Φελίπε Κάρλοβιτς θα είναι για πάντα ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών της επαρχίας. Χαρακτηριστικότερη όλων είναι η στιγμή της παρουσίασης του Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα από την τοπική Νιούελς Ολντ Μπόις το 1993. Οταν έφτασε εκεί ο Ντιεγκίτο, ένας δημοσιογράφος του είπε ότι είναι τιμή τους να υποδέχονται τον κορυφαίο όλων των εποχών. Τότε ο ίδιος ο Μαραντόνα του απάντησε ότι: «Ο κορυφαίος έχει ήδη παίξει στο Ροζάριο και ήταν ο Κάρλοβιτς».

Πηγή: Gazzetta – Four Four Two

Pin It on Pinterest

Shares
Share This