Πιστεύω εις έναν Θεό, πιστεύω εις τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα

Της Βάσως Πρεβεζιάνου

Το παιδί με τα ξανθά μαλλιά και τα πράσινα μάτια που μεγάλωσε στις όχθες του ποταμού Παρανά, μαθαίνοντας να ψαρεύει και να αγαπά τη φύση, αυτό το παιδί που ούτε σκεφτόταν να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, αλλά ήθελε να σπουδάσει, αυτό το παιδί που τελικά θα γινόταν θρύλος, θα μάγευε όλο τον κόσμο με την αξεπέραστη ιδιοφυία του μέσα στο γήπεδο, θα έκανε τα δικά του θαύματα όχι πολλαπλασιάζοντας άρτους και ιχθύες, αλλά γκολ και θα συγκλόνιζε αποκαλύπτοντας τον δικό του Γολγοθά, τους φρικτούς πόνους στα πόδια του, που τον οδηγούσαν σε σκέψεις για ακρωτηριασμό!

Η οικογένειά του

Ο πατέρας του ήταν αγρότης, η μητέρα του γραμματέας σε ένα σχολείο της Αβεγιανέβα. Παιδικά χρόνια δύσκολα, ο Γκαμπριέλ και οι τρεις μικρότερες αδερφές του έπρεπε να βοηθούν τους γονείς τους στο αγρόκτημα της οικογένειας. Από δίπλα, οι δυο παππούδες, αυτοί που τον έμαθαν να ψαρεύει, και οι δυο γιαγιάδες, αυτές που ήταν πάντα στο σπίτι για να περιποιούνται τα τραύματα, επιπόλαια και μη, «ενθύμια» από τις αταξίες του. Και από το μπάσκετ… Αν η Αργεντινή δεν κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1978, ούτε που θα του περνούσε από το μυαλό να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Και επέμενε να σπουδάσει, παρά το γεγονός ότι η οικογένειά του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα.

Όταν τον ανακάλυψε ο υπεύθυνος των ακαδημιών της Νιούελς Ολντ Μπόις, Χόρχε Γκρίφα, έπρεπε να του πει ένα ψέμα για να τον πείσει να σταματήσει να… χαραμίζεται στο μπάσκετ και να μετακομίσει 460 νότια της γενέτειράς του, στο Ροζάριο, για να αρχίσει να παίζει σοβαρά ποδόσφαιρο. Ο Μπατιτούτα, εκεί γύρω στα 15 του, είδε ότι το όνειρό του μπορούσε να γίνει πραγματικότητα: το όνειρο των σπουδών, όχι της μπάλας, καθώς πήρε την διαβεβαίωση ότι η Νιούελς θα κάλυπτε τα έξοδα για τα δίδακτρά του.

Το 1988, σε ηλικία 19 ετών έκανε το ντεμπούτο του στο αργεντίνικο πρωτάθλημα με τη φανέλα της Νιούελς Ολντ Μπόις. Πέτυχε τέσσερα γκολ και βοήθησε την ομάδα του να κατακτήσει τον τίτλο. Αμέσως η Ρίβερ Πλέιτ κινήθηκε για να τον αποκτήσει και τα κατάφερε. Πέτυχε 17 γκολ, αλλά οι διαμάχες του με τον προπονητή Ντανιέλ Πασαρέλα, αυτόν που ήταν αρχηγός της «αλμπισελέστε το 1987 και είδωλο για τον Μπατιστούτα, τον οδήγησαν όχι μόνο εκτός ομάδας στη μέση της σεζόν, αλλά και στην μεγάλη αγάπη του, τη μισητή αντίπαλο, Μπόκα Τζούνιορς. Το 1991 ήταν ο πρώτος σκόρερ της Μπόκα με 20 γκολ σε 29 παιχνίδια και η παρουσία του ήταν καθοριστική για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

H Φιορεντίνα του

Στη Φλωρεντία πήγε το 1991. Δεν έφυγε ούτε όταν η Φιορεντίνα υποβιβάστηκε. Έμεινε εκεί μέχρι το 2000, στην ομάδα που τον ανέδειξε και τον εκανε γνωστό σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Κι ας είχε προτάσεις από άλλες ομάδες, επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, αποφάσισε ότι η δική του ιστορία θα γραφόταν εκεί. Ήταν αυτός, εξάλλου, που οδήγησε την ομάδα πίσω στη μεγάλη κατηγορία, αυτός που με τη φανέλα των «βιόλα» έσπασε κάθε ρεκόρ στο καμπιονάτο, όταν τη σεζόν 1994-95 πέτυχε γκολ και στις έντεκα πρώτες αγωνιστικές.

Ήταν αυτός που τον Μάιο του 1996 πέτυχε γκολ και στους δύο τελικούς Κυπέλλου, η Φιορεντίνα επικράτησε με 3-0 συνολικό σκορ της Αταλάντα και κατέκτησε τον πρώτο σημαντικό τίτλο της μετά από 21 χρόνια.

Τον Απρίλιο του 1997, η Μπαρτσελόνα προηγείται της Φιορεντίνα με 1-0 στο «Καμπ Νου» στον ημιτελικό του κυπέλλου Κυπελλούχων, αλλά ο Μπατιστούτα ισοφαρίζει με ένα εκπληκτικό γκολ και καθιερώνει ένα νέο πανηγυρισμό: φέρνει τον δείκτη του χεριου του μπροστά στο στόμα του και καλεί τους 100.000 Καταλανούς να σωπάσουν!

Τη σεζόν 1998-99 με 13 γκολ στις πρώτες 13 αγωνιστικές, οδηγεί τη Φιορεντίνα προς την κατάκτηση του τίτλου… Τραυματίζεται, μένει δύο μήνες εκτός και η ομάδα… καταρρέει!

Τον Ιανουάριο του 2000 κατέκτησε την τρίτη θέση, πίσω από τον Ριβάλντο και τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, στην ψηφοφορία της FIFA για τον καλύτερο παίκτη της χρονιάς. Την ίδια σεζόν, έφτασε με τη Φιορεντίνα τα 152 γκολ κι έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, αφήνοντας πίσω του τον Σουηδό Κουρτ Χάμριν. Αμέσως μετά την επίτευξη του ιστορικού γκολ, ξέσπασε σε κλάματα και αποθεώθηκε από τους τιφόζι. Συνολικά, με τους «βιόλα» σημείωσε 168 γκολ σε 269 συμμετοχές στο πρωτάθλημα.

Το καλοκαίρι του 20010 ήρθε η ώρα της αποχώρησης. Η Ρόμα έδωσε 33,8 εκατομμύρια δολάρια και έκανε δικό της τον Μπατιστούτα, ο οποίος στην πρώτη σεζόν του στο «Ολίμπικο» σημείωσε 20 γκολ και οδήγησε τους «τζιαλορόσι» στο σκουντέτο, μετά από 18 χρόνια. Ακολούθησαν η Ίντερ και η Αλ Αραμπί του Κατάρ.

Η στιγμή του

Πως να διαλέξεις μία μόνο… Ποιος θα ξεχάσει τα δύο γκολ του κόντρα στο Μεξικό το 1993, αυτά που χάρισαν στην εθνική ομάδα της Αργεντινής το Κόπα Αμέρικα. Ή τα τρία τέρματα που πέτυχε κόντρα στην Ελλάδα στο Μουντιάλ του 1994. Κι, όμως, υπάρχει μια στιγμή, ένα γκολ, αυτό που έβαλςε τη σεζόν 1999-00 στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η Φιορεντίνα πήγε στο «Γουέμπλεϊ» για να παίξει κόντρα στην Άρσεναλ στους ομίλους της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.

Στο «Ναό» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο «Μπατιγκόλ» έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα πετυχαίνοντας ένα γκολ που χάρισε στους «βιόλα» την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Τι γκολ ήταν αυτό… Θυμίζοντας κάτι από Φαν Μπάστεν, ο Αργεντινός πήρε τη μπάλα από τον Xέινριχ από θέση μέσα δεξιά και αρκετά πλάγια, ο Γουίντερμπερν έπεσε στα πόδια του προσπαθώντας να τον προλάβει και ο Μπατιστούτα «κεραυνοβολεί» τον Σίμαν με διαγώνιο σουτ ψηλά στο απέναντι παραθυράκι.

Η Αργεντινή του
Δύο Κόπα Αμέρικα, ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών, πρώτος σκόρερ της εθνικής ομάδας της Αργεντινής μέχρι να τον ξεπεράσει ο Λιονέλ Μέσι, το καλοκαίρι του 2016. Ο μοναδικός παίκτης που έχει σημειώσει χατ τρικ σε δύο Μουντιάλ: το πρώτο κατά της Ελλάδας στο Μουντιάλ της Αμερικής το 1994 και το άλλο με αντίπαλο την Τζαμάικα τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα της Γαλλίας.

Τα πόδια του

Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση λέγεται. Οι πόνοι στα κάτω άκρα είναι έντονοι, πολλές στιγμές ανυπόφοροι. Ο ίδιος ο Μπατιστούτα είχε μιλήσει δημόσια, το καλοκαίρι του 2014, για τις άσχημες στιγμές. Έβλεπε τον Όσκαρ Πιστόριους και σκεφτόταν ότι αυτή θα ήταν και η δική του λύτρωση. Να μην έχει πόδια. να του τα κόψουν. Τότε είχε πει ότι η κατάστασή του βελτιώθηκε σε σχέση με το παρελθόν. Το 2015 κυκλοφόρησαν φήμες πως η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί και ότι δεν μπορούσε πια να σταθεί στα πόδια του και να περπατήσει. Κάποιοι ανέφεραν ότι στο μυαλό του γύριζαν πάλι οι σκέψεις για ακρωτηριασμό. Με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο αυτά τα ακραία σενάρια διαψεύστηκαν από την οικογένειά του.

«Ήταν πολύ άσχημα. Ήρθε μια μέρα στο γραφείο μου και μου ζήτησε να του κόψω τα πόδια. Μιλήσαμε και ηρέμησε. Οι πόνοι άρχισαν όταν ήταν στο Κατάρ και εκτιμώ ότι ήταν συνέπεια κάποιων ενέσεων που έκανε εκεί την τελευταία σεζόν του. Τα πόδια του καταστράφηκαν» ήταν τα λόγια του γιατρού, Ρομπέρτο Αβάνζι, ο οποίος πρότεινε στον Μπατιστούτα να χειρουργηθεί στους αστραγάλους, να τοποθετηθεί πρόσθετο, αλλά ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής ήταν διστακτικός καθώς πρόκειται για επεμβάσεις που γίνονται ακόμα σε πειραματικό στάδιο.

«Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο αμέσως μετά από λίγο καιρό βρέθηκα σε μία θέση όπου αδυνατούσα να περπατήσω. Δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι και κατουριόμουν πάνω μου. Ο πόνος στους αστραγάλους ήταν αφόρητος, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε να ζητήσω από το γιατρό μου να μου κόψει τα πόδια» ήταν τα δικά του συγκλονιστικά λόγια.

Το ποδόσφαιρό του

«Το ποδόσφαιρο έγινε το πάθος μου παρά το γεγονός ότι δεν ήταν όταν ήμουν νέος. Εννοώ ότι ζούσα, ανέπνεα για το ποδόσφαιρο. Τώρα έχω προβλήματα στο να περπατήσω εξαιτίας αυτού. Έδωσα περισσότερα από όσα μπορούσα να δώσω. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Αγάπησα το ποδόσφαιρο και όλα όσα το συμπεριλαμβάνουν κατά τη διάρκεια των χρόνων που αγωνίστηκα. Αυτό που δεν μου αρέσει τόσο είναι οι συνεντεύξεις και οι άνθρωποι οι οποίοι μέχρι πρόσφατα είχαν τον έλεγχο του ποδοσφαίρου. Δεν μου άρεσε καθόλου. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά όχι όλα τα πράγματα σχετικά με αυτό».

«Προς τιμήν του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, αδάμαστου πολεμιστή και πιστού υπηρέτη της καρδιάς» αναφέρει η επιγραφή στο άγαλμα που έχει στηθεί έξω από το γήπεδο της Φιορεντίνα.