Κοίταξα δεξιά μου, κοίταξα αριστερά μου, ανασήκωσα λίγο το βλέμμα για να τον ψάξω εκεί όπου συνήθως καθόταν, με τοι χέρι να χαϊδεύει τα γένια, αλλά δεν τον είδα πουθενά. Μέρες όπως τη σημερινή, μέρες θριάμβου του δικού μας μπάσκετ απέναντι στο αμερικανικό, μου λείπει ο Φίλιππος Συρίγος.
Νιώθω σαν να κουδουνίζει η φωνή του στα αυτιά μου, αν και λείπει πια δέκα χρόνια. «Μα αυτό που παίζει ο Καναδάς δεν είναι μπάσκετ. Είναι Ολυμπιακοί Αγώνες. Έφεραν τους τριπλουνίστες που δεν ξέρουν να ντριμπλάρουν και να πασάρουν, έλα παππού μου να σου δείξω τα χωράφια τους. Τους έπιασε μαλάκες ο γέρος και δεν ξέρανε από πού τους ερχόταν. Κάτσε κάτω τώρα να σου διαβάσω αυτό που έγραψα…».
Αυτό ακριβώς, που λέει το φάντασμα του Συρίγου. Οι Καναδοί προσπάθησαν να φτάσουν μέχρι τον τελικό ενός Μουντομπάσκετ με ένα μπάσκετ που θυμίζει γυμναστικές επιδείξεις. Άλμα τριπλούν, σφαιροβολία, καταδύσεις και πένταθλο όχι ιδιαίτερα μοντέρνο. Μπασίματα με ντρίμπλα μπροστά σε αντιπάλους που έκλεβαν τη μπάλα για πλάκα. Ένας εναντίον πολλών, λες και οι Σέρβοι είναι τίποτε νάνοι. Τυφλές πάσες που κατέληγαν σε αντιπάλους αιφνιδιασμούς.
Τακτική στα όρια της αφέλειας και αλαζονεία στα όρια της γελοιότητας. Ο Ντίλον Μπρουκς καμώνεται ότι είναι ελίτ αμυντικός και ως εκ τούτου οι Καναδοί προσπάθησαν να σταματήσουν τον Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς με ένα σχολικό μαν-του-μαν, που το έβλεπε ο Σέρβος και μέσα του πανηγύριζε. Ο Ντουάιτ Πάουελ πηδάει ψηλά και νόμιζε ότι μπορεί να σταματήσει την πλάτη του Μιλουτίνοφ , οπότε εισέπραξε 16+10 και δωρεάν μαθήματα μπάσκετ ρακέρας για σουβενίρ.
Ο Σέι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ είναι ο σούπερμαν των πέντε ηπείρων και των εφτά θαλασσών, αλλά το διαβατήριό του βρίσκεται στην τσέπη του όγδοου παίκτη της Τσέρβενα Ζβέζντα, ο οποίος (Ντόμπριτς) μέσα στην τούρλα έβαλε και περισσότερους πόντους από τον παινεμένο αντίπαλό του. Σύγκριση Πέσιτς με Τζόρντι Φερνάντες Τόρες δεν θα κάνω διότι μας διαβάζουν και μικρά παιδιά, αλλά αυτό που είδαμε στον πρώτο ημιτελικό ήταν η αποθέωση του ευρωπαϊκού μπάσκετ απέναντι σε αυτό που το μάρκετινγκ προσπαθεί νταηλίκι να μας φορέσει κολάρο. Μία μεγάλη μέρα για το μπάσκετ, συνολικά.
Ο Καναδάς, που θα αντιμετώπιζε -διάβασα- τις ΗΠΑ στον «τελικό των τελικών», δεν είναι παρά μία μέτρια έως κακή ομάδα του ΝΒΑ. Ναι, ξέρω, θα ήταν αλλιώς αν είχε τον Τζαμάλ Μάρεϊ και τον Άντριου Γουίγκινς. Λες και η Σερβία έφερε στις Φιλιππίνες τον Γιόκιτς ή τον Μίτσιτς.
Τους μεγάλους παίκτες τους κάνουν οι μεγάλοι αγώνες. Η αλήθεια του γηπέδου, του συγκεκριμένου γηπέδου της συγκεκριμένης διοργάνωσης, βγάζει τον Αβράμοβιτς μεγαλύτερο από τον Ντόντσιτς, τον ξεχασμένο Στέφαν Γιόβιτς μεγαλύτερο από τον Ντορτ, το Νίκολα Γιόβιτς μεγαλύτερο από τον Βαλανσιούνας.
Η παράσταση των Σέρβων απέναντι στον Καναδά, ήταν η πιο απολαυστική που μπορώ να θυμηθώ από το 2006 και μετά, παράσταση παγκόσμιου μεταλλίου όπως η δική μας, τότε στη Σαϊτάμα. Μετριότερος φυσικά ο αντίπαλος, ίδιο όμως το πλάνο, ίδια η εικόνα, ίδια η συνταγή.
Στοιχηματίζω ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα άνοιξε απόψε το καλύτερο κρασί του, θα ήπιε ένα ποτηράκι εις υγείαν του «Αλέκσααααα» και θα έκανε και μία πρόποση στη μνήμη του Ντούσαν Ίβκοβιτς, τον οποίο βλέπω αυτή τη στιγμή μπροστά μου στις οθόνες του κέντρου Τύπου, από κάποιο παλαιότερο Μουντομπάσκετ.
Είτε μας αρέσουν είτε όχι (που ασφαλώς μας αρέσουν), είτε τους συμπαθούμε είτε όχι (που δεν τους συμπαθούμε, εμείς που ζήσαμε τα χρόνια του «σέρβικου λόμπι» και του Στάνκοβιτς), αυτοί είναι οι αρχιερείς του ευρωπαϊκού μπάσκετ και όχι οι Ισπανοί. Την Κυριακή απέναντι στους Αμερικανούς μπορεί να κληθούν να εφαρμόσουν ξανά το ίδιο σχέδιο, που ξεκινάει από το «σκεπτόμενο» και το κάνει να μοιάζει με υπερσύγχρονο κομπιούτερ ένεκα της ποιότητας των υλικών.
Ενδέχεται, βέβαια, να δούμε ευρωπαϊκό τελικό, με τους Γερμαναράδες να απειλούν την καθεστηκυία τάξη και να δικαιώνουν το αρχικό προγνωστικό μου. Σε κάθε περίπτωση, οι Σέρβοι θα έχουν πάντοτε τη Μανίλα: τότε που έπαιξαν παγκόσμιο ημιτελικό δίχως τα αστέρια τους και θύμισαν σε όλο τον κόσμο ότι υπάρχουν μέταλλα που δεν σκουριάζουν ποτέ. Δεν θυμάμαι αν σας έχω διηγηθεί το στόρι του Μουντομπάσκετ του 1978, που έγινε και εκείνο στις Φιλιππίνες…
Πηγή: Gazzetta
