Του Ιάσονα Θεριού
Σαν αστραπή χάνεται από την πραγματικότητα και ξεκινά το ταξίδι της.
Έχει ήδη γίνει παρελθόν, πριν εισβάλει στο μάτι που σε ένα πετάρισμά του την εγκλωβίζει ξαφνικά. Από το μάτι στον εγκέφαλο και, αν το αξίζει, από εκεί στην καρδιά. Χαράσσεται στην ψυχή, φυλακίζεται στη μακροπρόθεσμη μνήμη. Γίνεται ένα με τον νου, το νέο της αιώνιο σπίτι, ένα με το σώμα.
Το ταξίδι μιας στιγμής. Του γεγονότος εκείνου που είμαστε καταδικασμένοι να μην προλαβαίνουμε να ζήσουμε την ώρα που ξετυλίγεται μπροστά μας μα και συχνά ορισμένοι να το θυμόμαστε για πάντα. Κι έτσι τις κυνηγάμε. Με εμμονή ψάχνουμε τις στιγμές που θα παγιδεύσουμε για πάντα μέσα μας, αυτές που θα κουβαλήσουμε και θα αφήισουμε να μας καθορίσουν. Συλλέκτες στιγμών. Κάθε κεφάλι κι ένα λεύκωμα με αμέτρητες σελίδες, γεμάτες μικρά και μεγάλα συμβάντα.
Το πράγμα δεν αλλάζει στο ποδόσφαιρο, δεν θα μπορούσε. Κατά το κλισέ «Η ιστορία θυμάται τους νικητές». Μα, αλήθεια, ποιος νοιάζεται για την ιστορία; Αδιάφορη. Το θέμα δεν είναι τι θυμάται εκείνη, αλλά τι θυμάται η καρδιά ή το μυαλό. Και για αυτά οι στιγμές είναι που μετράνε. Όχι οι νίκες, τα τρόπαια και οι πρωτιές. Αλλά τα γκολ, οι ντρίμπλες, ό,τι μπορεί να σε σηκώσει από τον καναπέ.
Οι στιγμές. Αυτές που με τρόπο ειρωνικό επιβιώνουν στην αιωνιότητα. Εκείνες οι χρονικές αστραπές που παίζουν σαν ασταμάτητη λούπα στο μυαλό. Τίποτα πιο δυνατό, τίποτα πιο σπουδαίο ή μοναδικό από μια αθάνατη στιγμή, μια ανεξίτηλη ανάμνηση ποδοσφαιρικής κορύφωσης.
Και άρα τίποτα πιο μοναδικό από τον Νάτσο Σκόκο. Τον άνθρωπο των στιγμών, όλων εκείνων των κομμένων καρέ που φρόντισε να αφήσει πίσω του, πασπαλίζοντας με μαγεία τις κιτρινόμαυρες καρδιές.
Και μετά τι; Ποιος να του παραπονεθεί για τους τίτλους; Ποιος να τα θυμηθεί αυτά; Στο θησαυροφυλάκιο του μυαλού έμειναν όλες οι στιγμές, εκείνες οι ανεξίτηλες αναμνήσεις. Κι αυτές πάντα, χωρίς «αλλά», θα είναι πιο πολύτιμες, θα έχουν μεγαλύτερη αξία.
Από τις εφημερίδες στο πρώτο βίντεο
Κρεμασμένες στα περίπτερα, με μανταλάκια πάνω σε σπάγκους, πάμπολλες εφημερίδες. Εποχή που ακόμη είχαν “δύναμη”, καλοκαιρινά πρωινά που κατά κανόνα συνδυάζονταν με την καθιερωμένη ποδοσφαιρική ανάγνωση. Σε μια τέτοια φάση τον είδαν για πρώτη φορά το 2008 οι φίλοι της ΑΕΚ. “Κολλημένο” στο εξώφυλλο της αγαπημένης τους εφημερίδας.
Πυκνή “αλήτικη” χαίτη με παλιομοδίτικο κόψιμο, φάτσα “μπαλάτη” που σχεδόν μαρτυρούσε το αστείρευτο ταλέντο και δύο χαρακτηριστικά τατουάζ. Ένα ακανόνιστο μυτερό σχήμα στο εσωτερικό του δεξιού χεριού και μια σημαία με τα χρώματα της Αργεντινής στο δεξί πόδι.
Πρώτη εικόνα πειστική, σαν να σε καλεί να τον καψουρευτείς αμέσως.
Ακόμα όμως κι αν κάποιοι δυσκολεύονταν να πειστούν, ξεφυλλίζοντας τις μυρωδάτες σελίδες των εφημερίδων, διαβάζοντας τα ρεπορτάζ, τη δουλειά για εκείνους την έκανε ένα από τα πρώτα βίντεο του Νάτσο στο φρέσκο ακόμη ίντερνετ.
Εικόνα παραμορφωμένη από την κακή ποιότητα, τόσο που στο χορτάρι κανείς διακρίνει μόνο φιγούρες, κανένα χαρακτηριστικό τους. Εκείνος ο βραχύσωμος τύπος της μεξικανικής Πούμας με μια κίνηση περνάει ανάμεσα σε δύο αντιπάλους του σαν την Αργώ στις συμπληγάδες πέτρες. Γρήγορα παίζει το “ένα-δύο” με τον συμπαίκτη του και δύο επαφές μετά έχει στείλει την μπάλα στο δοκάρι και την αγκαλιά των διχτυών με ένα μαγικό άγγιγμα, δίνοντάς της όση καμπύλη χρειάζεται για να περάσει πάνω από τον γκολκίπερ.
Το βίντεο διασπείρεται στην οπαδική βάση της Ένωσης σαν ιός, τον οποίον κολλά κάθε ΑΕΚτζής που το βλέπει. Δεν έχει καν φορέσει τα κιτρινόμαυρα ακόμη, μα αφήνει τις υποσχέσεις της μοναδικότητάς του, των αμέτρητων στιγμών που θα ακολουθούσαν.
Η ευχάριστη παρένθεση του χάους και εκείνος ο Τελικός
Τα ρεπορτάζ της προετοιμασίας μιλούσαν για εκείνον μεταφέροντας το πόσο σημαντικός θα μπορούσε να γίνει για την Ένωση, η οποία τα επόμενα χρόνια θα έψαχνε μάταια τη λύτρωσή της. Η σκληρή απώλεια του Πρωταθλήματος του 2008 εξαιτίας της υπόθεσης «Βάλνερ» είχε αφήσει ανοιχτές πληγές στο κορμί της, υπογράφοντας τον επίλογο ενός κύκλου της.
Μετά το τέλος της υπηρεσιακής θητείας του Νίκου Κωστένογλου, ο Ντέμης Νικολαΐδης αποφάσισε να βασίσει στον Γιώργο Δώνη το μέλλον της ομάδας. Μιας ομάδας που είχε αλλάξει πάρα πολύ. Πολλές οι αποχωρήσεις, πολλές και οι αφίξεις, με τον Σκόκο να είναι μια από αυτές.
Μόνο που τα σύννεφα γέμισαν γρήγορα τον κιτρινόμαυρο ουρανό. Η ΑΕΚ ήδη από το καλοκαίρι βρέθηκε αποκλεισμένη από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και από πολύ νωρίς εκτός της κούρσας του Πρωταθλήματος. Ο Δώνης αποχαιρετά με συνοπτικές διαδικασίες, ο Ντέμης παραιτείται και ο «Δικέφαλος» μπαίνει άμεσα σε μια φάση εσωστρέφειας και γκρίνιας.
Ακόμα κι έτσι ωστόσο, ο Νάτσο έχει ήδη αρχίσει να ξετυλίγει στο χορτάρι το ξεχωριστό του πακέτο, να κλέβει τις κιτρινόμαυρες εντυπώσεις και καρδιές, να μετατρέπεται σε μια από τις λίγες ευχάριστες παρενθέσεις της χρονιάς.
Ο Αργεντινός πλαισιώνει αρμονικά τον συμπατριώτη του, Ίσμαελ Μπλάνκο, κι οι δύο τους σχηματίζουν ένα μοναδικό δίδυμο, το οποίο γίνεται η μεγαλύτερη δύναμη που ο νέος -αλλά κάτι παραπάνω από γνώριμος- προπονητής της ομάδας, Ντούσαν Μπάγεβιτς, κρατά στα χέρια του, ακόμα κι αν οι μεταξύ τους σχέσεις δεν ήταν οι καλύτερες.
Το φοβερό μονοκόμματο βολέ στη Νέα Σμύρνη, ο κεραυνός στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Πανιώνιο, ένα σωρό φαντεζί ενέργειες, η συλλογή των highlights έχει ήδη αρχίσει να σχηματίζεται, σε ένα σύνολο όμως, σε έναν ολόκληρο οργανισμό, που βρίσκεται σε κρίση.
Η αψιμαχία του με τον Τζιμπούρ στις αρχές του 2009 και η κουτουλιά του Αλγερινού που τον αφήνει αιμόφυρτο είναι η πιο ακραία έκφραση της έντασης που κυριαρχεί στις κιτρινόμαυρες τάξεις και μετά από μια μετριότατη χρονιά στο Πρωτάθλημα (τερματίζει τέταρτη) ο δρόμος τής έστω μερικής λύτρωσης περνά από τον Τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον Ολυμπιακό.
Με τρόπο πικρό μα ταυτόχρονα γλυκό ο Νάτσο λάμπει σε ένα από τα πιο δραματικά παιχνίδια της ιστορίας του ποδοσφαίρου που βρίσκει την ΑΕΚ και τους οπαδούς της συντετριμμένους, αναγκασμένους να χωνέψουν την πιο δύσκολη ήττα.
Ήττα απρόσμενη, οι επικές διαστάσεις της οποίας δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Ήττα όμως που άφησε πίσω της μοναδικές αναμνήσεις.
Η λευκή κορδέλα τυλίγεται γύρω από τον λαιμό του Σκόκο, εκείνος μεθυσμένος από υπερένταση τη σκίζει και χάνεται στην κίτρινη αγκαλιά. Τι έχει βάλει μόλις; Με “μαραντονικό” σλάλομ στο 90’ δημιούργησε τον χώρο εκεί που δεν υπήρχε και με άψογο πλασέ έφερε τα νύχια του «Δικεφάλου» πάνω από το τρόπαιο. Μα οι «Ερυθρόλευκοι» δεν τα έχουν παρατήσει. Ισοφαρίζουν και μετά παίρνουν το προβάδισμα για πρώτη φορά.
Ακόμα κι έτσι, το τελείωμα του Αργεντινού στην κλειστή γωνία του Νικοπολίδη θα στείλει το ματς στο 4-4 και τα πέναλτι. Εκεί βέβαια όπου οι «Κιτρινόμαυροι» εμφανίζονται λιγότερο ψύχραιμοι από τον αντίπαλό τους.
Οι φίλοι της ΑΕΚ “σπάνε” και αντί για μετάλλιο τουλάχιστον κουβαλούν μαζί τους όλα όσα είδαν σε αυτό το επικό ποδοσφαιρικό απόγευμα, όλα όσα έκανε εκείνος.
Αντίσταση μαγείας
«Έπρεπε να σιγουρευτώ πως ο τερματοφύλακας δεν θα το πιάσει». Αυτό είπε μετά από εκείνο το τέρμα το καλοκαίρι του 2009. Μα, αλήθεια, είναι ασύλληπτο το ότι αυτός ήταν ο τρόπος του Σκόκο να εξασφαλίσει πως η μπάλα θα καταλήξει στα δίχτυα.
Η ΑΕΚ έχει το σκορ ευρωπαϊκής πρόκρισης κόντρα στη Βασλούι, τη στιγμή που ο Νάτσο ξεχύνεται στην αντεπίθεση για να κλειδώσει τη νίκη.
Και στο σημείο που οι περισσότεροι θα λύγιζαν ακόμα και στη σκέψη ενός απλού πλασέ, εκείνος ζωγραφίζει σαν να παίζει σε αλάνα.
Πόδι κάτω από την μπάλα, ένα απαλό χάδι και τέλος. Εκείνη περνάει πάνω από τον τερματοφύλακα και ο Σκόκο ξεκινά τη νέα σεζόν με μια από τις καλύτερες στιγμές του με τα κιτρινόμαυρα, ενώ τα λόγια του μετά από εκείνη την πιτσιλιά μαγείας φανερώνουν σε όλους πως δεν πρόκειται για έναν συνηθισμένο παίκτη.
Το πρόβλημα όμως είναι πως τίποτα γύρω του δεν αλλάζει. Η ΑΕΚ αρχίζει να βυθίζεται στα οικονομικά της προβλήματα, ενώ ταυτόχρονα δείχνει εγκλωβισμένη στο κάκιστο κλίμα που επικρατεί. Η κριτική προς τον Μπάγεβιτς είναι σφοδρή, το ίδιο και προς τη διοίκηση.
Η σεζόν κυλά βασανιστικά άσχημα, σαν κινούμενη άμμος που ρουφά την ομάδα και τους οπαδούς της, που από άμυνα του οργανισμού ξεχνούν τα πάντα, επιλέγουν να θυμούνται ελάχιστες στιγμές. Και φυσικά πρωταγωνιστής αυτών είναι μόνο ο Σκόκο. Μια όαση με τα όσα κάνει στο γήπεδο, θα υπογράψει τη σημαντικότερη νίκη της σεζόν. Εκείνο το 1-2 στο «Γ. Καραϊσκάκης» με δύο γκολ που άλλοι ποδοσφαιριστές θα ονειρεύονταν μια ζωή να πετύχουν κι αυτός τα πέτυχε σε επτά λεπτά. Το πρώτο με εκείνο το ξερό βολέ και το δεύτερο με πανέξυπνη εκτέλεση φάουλ.
Το χάος του «Δικεφάλου » συνεχίζει να τυλίγει τα πάντα στο διάβα του σαν ανεμοστρόβιλος, αλλά με τις στιγμές του στο χορτάρι ο Σκόκο αντιστέκεται σθεναρά, χαρίζει τα μοναδικά δειλά χαμόγελα.
Χαμόγελα αυθόρμητα που, μπροστά σε όσα ο Αργεντινός κάνει με την μπάλα στα πόδια, δεν μπορεί παρά να σχηματιστούν στα απογοητευμένα πρόσωπα των φίλων της ΑΕΚ.
Από τη λατρεία στο μίσος κι από εκεί στο «αντίο»
Κύπελλο, δάκρυα, ασύλληπτες ενέργειες, ρήξη, γκρίνια, πανηγυρισμούς, σεβασμό. Η τελευταία σεζόν του Αργεντινού στην Ελλάδα τα είχε όλα.
Ο Σκόκο υπό τις οδηγίες του Χιμένεθ, ο οποίος ανέλαβε μετά τον Μπάγεβιτς, θα γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Πιο εντυπωσιακός, πιο ουσιαστικός και παραγωγικός από ποτέ. Αλλά ό,τι κι αν κάνει δεν καταφέρνει να κουβαλήσει στους ώμους του όλη την ομάδα. Η ποιότητα του ρόστερ της έχει πέσει δραματικά και ο σύλλογος πλέον βρίσκεται για τα καλά χωμένος στον λάκκο των οικονομικών προβλημάτων. Φταίνε όλοι και όλα. Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από την αγανάκτηση του κόσμου. Φυσικά ούτε και ο Νάτσο.
Παίζει και συχνά με τα όσα κάνει χτυπάει κορυφή όσον αφορά στην απόδοσή του, στο χορτάρι βγάζει ποιότητα σχεδόν ανεπανάληπτη, εμπνεύσεις και ενέργειες που μέχρι σήμερα σε κάνουν να απορείς. Το ασύλληπτο σουτ από το κέντρο του γηπέδου στο «Βικελίδης», το σόλο απέναντι στον ΠΑΟΚ, οι διαδοχικές ποδιές και η ασίστ στον Μαντούκα πάλι απέναντι στον «Δικέφαλο του Βορρά». Μα όλα είναι αχτίδες φωτός στο σκοτάδι της Ένωσης.
Σχεδόν ειρωνικά μάλιστα, αυτές οι κορυφές στην απόδοσή του σε συνδυασμό με όλη την παράνοια που επικρατεί γύρω από την ΑΕΚ τον καταδικάζουν. Ο Νάτσο παίζει το καλύτερό του ποδόσφαιρο με τα κιτρινόμαυρα, αλλά, από τη στιγμή που δεν μπορεί σε κάθε ματς να κάνει τα πάντα, πολλοί τον κατηγορούν πως «επιλέγει παιχνίδια». Η λατρεία εναλλάσσεται ξαφνικά με το μίσος, κάποιες φορές του δίνει τη θέση της και άλλες κυριαρχεί. Ο Σκόκο διχάζει τους φίλους της Ένωσης, κόσμος τσακώνεται κατηγορώντας ή υπερασπίζοντάς τον.
Η κατάσταση φτάνει στα άκρα, όταν δύο άγνωστοι πετούν μολότοφ στον κήπο του σπιτιού του. Η Ένωση παραπαίει, υφίσταται μια από τις πιο ντροπιαστικές της ήττες με 6-0 στην έδρα του Ολυμπιακού, αλλά με έναν περίεργο τρόπο η σεζόν θα κλείσει χαρούμενα. Η ΑΕΚ κατακτά το Κύπελλο κόντρα στον Ατρόμητο, με τον Νάτσο να σερβίρει το πρώτο γκολ και λίγο μετά να αποχωρεί τραυματίας.
Ο καιρός του στα κιτρινόμαυρα θα κλείσει με ένα τρόπαιο, μα την κληρονομιά του «αντίο» του δεν θα την καθορίσει αυτό. Το βάρος του συμβολαίου του είχε γίνει πια αβάσταχτο για τη διοίκηση της ΑΕΚ και η αποχώρησή του φάνταζε αναπόφευκτη. Θα μπορούσε να φύγει ελεύθερος, να διεκδικήσει ένα ιδιαίτερα παχουλό bonus στον επόμενο σταθμό της καριέρας του, όμως αρνήθηκε να το κάνει.
Ακόμη κι αν ήξερε πως δεν μπορεί παρά να φύγει, ανανέωσε το συμβόλαιό του, για να εξασφαλίσει πως η βαλτωμένη οικονομικά ΑΕΚ θα έπαιρνε ένα σημαντικό ποσό από την πώλησή του, κερδίζοντας για πάντα τον σεβασμό των φίλων της και βάζοντας τον καλύτερο δυνατό επίλογο σε μια εξαιρετικά ταραγμένη και τεταμένη σεζόν.
Η Αλ Αΐν με σχεδόν 3 εκατ. ευρώ έκλεισε πολύ γρήγορα τη μεταγραφή του, ανοίγοντας τα επόμενα κεφάλαια της καριέρας του. Μακριά από τα κιτρινόμαυρα στα οποία από τους περισσότερους λατρεύτηκε μοναδικά.
Από την πρώτη μέρα που έφυγε μέχρι και την ανακοίνωση της απόσυρσής του, κάτι ήταν πάντα εκεί. Σαν ανοιχτό παράθυρο, σαν ανυπόμονη λαχτάρα για το “ξανά”, για μια πολυπόθητη επιστροφή. Επιστροφή που από τις πολλές επαναλήψεις εν τέλει ακουγόταν σχεδόν σαν ανέκδοτο.
Ο δρόμος του Νάτσο δεν πέρασε ποτέ ξανά από το κιτρινόμαυρο μονοπάτι. Ανοίχτηκε σε νέους ορίζοντες, άλλες φορές αποτυχημένα, όπως στα Εμιράτα ή τη Σάντερλαντ, κι άλλες επιτυχημένα. Στην αγαπημένη του Νιούελς αλλά και τη Ρίβερ βρήκε και πάλι τον καλύτερό του εαυτό, μάγεψε στο χορτάρι, έλαβε αγάπη και κατέκτησε τίτλους, τους πιο σημαντικούς της καριέρας του.
Μα την ίδια τρέλα, αυτή την παρανοϊκή αγάπη του Έλληνα ποδοσφαιρόφιλου, δεν τη βρήκε. Αυτή που τον έκανε άγγελο και δαίμονα μαζί, με υπερβολή, συχνά με πλήρως συναισθηματικά κριτήρια. Μα έτσι είναι και ο Νάτσο, το ξέρει, δεν κράτησε ποτέ κακία. Την έβαλε στην καρδιά του την ΑΕΚ.
Και εξασφάλισε πως και ο ίδιος θα σφηνωθεί καλά στις κιτρινόμαυρες καρδιές. Είναι πολλά τα “αν”. Αν ερχόταν σε μια άλλη περίοδο, λίγο πιο πριν ή μετά. Αν η Ένωση δεν βρισκόταν ένα βήμα μακριά από τον γκρεμό της. Τι θα άφηνε πίσω του άραγε; Ίσως περισσότερα, ίσως και όχι.
Οι στιγμές δεν θα άλλαζαν, οι στιγμές δεν χάνονται. Κάθε ενέργεια που χιλιάδες άτομα δυσκολεύτηκαν να χωνέψουν άμεσα, που οριακά δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν πως ζουν. Μόνο και μόνο προκειμένου να διασφαλίσουν πως θα τη ζουν όμως, κάθε φορά που το μυαλό τους τρέχει πίσω στις αναμνήσεις.
Στιγμές αναζητούμε, στιγμές ερωτευόμαστε. Και ο Σκόκο άφησε άπειρες τέτοιες. Χρονικές αστραπές που παίζουν σαν ασταμάτητη λούπα στο μυαλό μέχρι και σήμερα. Αθάνατες, ανεξίτηλες αναμνήσεις ποδοσφαιρικής κορύφωσης.
Ας διαλέξει ο καθένας τη δική του και, όσο τη ζει ξανά, ας συνειδητοποιήσει την αξία της. Ας πει ένα «ευχαριστώ» στον Νάτσο Σκόκο και όλες τις στιγμές του.
Πηγή: Athletes’ Stories
