Του Γιάννη Σερέτη
Ο πρωταθλητής Ολυμπιακός άλλαξε προπονητή προτού καν αρχίσει το πρωτάθλημα! Πήρε τον Κορμπεράν, τον απέλυσε μετά την ήττα στο «Κλεάνθης Βικελίδης», πήρε τον Μίτσελ, είχε ήδη αποκτήσει 17 παίκτες, είχε και την πίεση να μπει σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, άλλαξαν πάρα πολλά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Η ΑΕΚ είχε μόνο ένα… θετικό. Δεν συμμετείχε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση! Βαριά ατμόσφαιρα, νέος προπονητής, πάρα πολλές αλλαγές στην ενδεκάδα, δοκιμές από τον Ματίας Αλμέιδα στους πρώτους δύο μήνες (σε διάταξη με τρεις στόπερ), είχε κι εκείνη τα βάσανά της, τα οποία ελάφραινε η προσδοκία για τα εγκαίνια της OPAP Arena.
Ο ΠΑΟΚ έκανε δέκα μεταγραφές, ήθελε να στηριχθεί και στους νέους, άρχισε να αλλάζει σταδιακά την ενδεκάδα του, αποκλείστηκε νωρίς σοκαριστικά από την Ευρώπη, πολλοί μπελάδες στην εκκίνηση.
Και κάπως έτσι, η ομάδα που δεν είχε το περισσότερο ταλέντο, αλλά χημεία, ομοιογένεια, ποδοσφαιρική ταυτότητα (που άλλαξε προς το χειρότερο στον β’ γύρο) λίγες αλλαγές στην ενδεκάδα της και τον ίδιο καλό και «νοικοκύρη» προπονητή, βρέθηκε με ένα έξτρα τεράστιο πλεονέκτημα στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου. Και φρόντισε ο Παναθηναϊκός να το αξιοποιήσει στο έπακρο, λόγω και των επτά (από τους 12) αγώνων του εντός έδρας στο πρώτο μισό της σεζόν. Δεν ήταν συμπτωματικό ότι ο οργανισμός του ελάχιστα επηρεάστηκε από τον αποκλεισμό στα ματς με τη Σλάβια Πράγας. Είχε τέτοια συσπείρωση, φόρα και θετική αύρα από τη σεζόν των εντυπωσιακών play offs και του Κυπέλλου που η πρώτη αποτυχία δεν τον κλόνισε καθόλου!
Αυτά τα πλεονεκτήματα που είχε πέρυσι ο Παναθηναϊκός εφέτος τα έχει μόνο η ΑΕΚ! Κι έχει κι ένα ακόμα. Την OPAP Arena. Διότι τα εφετινά απογεύματα και οι εφετινές βραδιές στη Φιλαδέλφεια τουλάχιστον του χρόνου θα πολλαπλασιαστούν. Θα κεφαλαιοποιηθούν. Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Ηταν τέτοια η εφετινή πορεία και ειδικά το πανηγυρικό φινάλε που ο ΑΕΚτζής χάνει – κερδίζει η ομάδα του – στο γήπεδο θα θέλει να πηγαίνει οπωσδήποτε. Για το γήπεδο, για την ατμόσφαιρα, για τη στήριξη, για την όλη φάση δυο ώρες πριν, για τα πάντα. Ναι, και για το αποτέλεσμα, μα αυτό δεν θα είναι το βασικό του ερέθισμα για να κλείσει το εισιτήριο διαρκείας του ή να είναι με το δάχτυλο στο “F5” για την ακριβή ώρα έκδοσης των ηλεκτρονικών εισιτηρίων στο διαδίκτυο.
Η ΑΕΚ έχει τον προπονητή, τη χημεία, την ταυτότητα, τη θετική αύρα. Οσα είχε πέρυσι ο Παναθηναϊκός κι ακόμα περισσότερα. Εχει και την Ευρώπη όμως, θα πει κάποιος. Σωστό. Αλλά μόνο με «ενεργητικό» άγχος, μόνο με την πίεση που σε ωθεί στα καλύτερα και στα περισσότερα, δεδομένου πως η συμμετοχή σε ομίλους (στη χειρότερη περίπτωση του Conference League) είναι διασφαλισμένη.
Οι… υποδέλοιποι; Ο Παναθηναϊκός έχει και πάλι «κορμό», μα αυτή τη φορά οι αλλαγές θα είναι περισσότερες, όπως και τα ερωτηματικά τύπου «Αϊτόρ» και «Ζέκα», αλλά και την έξτρα πίεση αυτή τη φορά για πρόκριση σε ομίλους. Ο Ολυμπιακός πήρε τεχνικό διευθυντή, ψάχνει για προπονητή, πάει για 5-7 μεταγραφές βασικών. Και ο ΠΑΟΚ ξεκινά με πρόθεση μεγάλων μεταβολών στο ρόστερ, έχοντας κλείσει τη σεζόν χειρότερα απ’ όλους.
Είναι μεγάλο το αβαντάζ με το οποίο ξεκινά πλέον η Ενωση. Και είναι στο χέρι της να το αξιοποιήσει για να φτάσει και σε δεύτερο σερί πρωτάθλημα, κάτι που δεν έχουν ζήσει πολλοί οπαδοί των νεότερων γενεών, όπως δεν είχαν ζήσει και το νταμπλ.
Υ.Γ. Προχθές στη Θεσσαλονίκη, χθες στη Ρόδο… Μόλις 15 μήνες μετά από τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού. Πόσα και πόσα έχουν συμβεί από τότε… Και πόσα άλλα γίνονται καθημερινά παντού στην Ελλάδα με τους πιτσιρικάδες και δεν δημοσιοποιούνται… Αφορμή είναι τα «οπαδικά» όπως έχουμε συνηθίσει να τα χαρακτηρίζουν στα media. Μόνο αφορμή. Οσο λιγότερο χρόνο έχει ο κάθε γονιός για να ασχοληθεί με το παιδί του (μιλάμε για γονιούς που πραγματικά νοιάζονται, όχι γι’ αυτούς που «παρκάρουν» κάπου τα παιδιά ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο τους), τόσο περισσότερα τέτοιου είδους περιστατικά θα συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα. Τόσο θα πληθαίνουν τα «πεσίματα», οι τσαμπουκάδες και οι συμμορίες στις ηλικίες 15 – 22. Οχι, δεν είναι η πλειονότητα των γονέων που γουστάρουν το… parking. Η πλειονότητα είναι αυτή που τρέχει καθημερινά για μια, για δεύτερη ή και για τρίτη δουλειά. Για να τα φέρει βόλτα με αξιοπρέπεια, όχι για διασκέδαση και ταξίδια, αν και αυτά είναι απολύτως απαραίτητα για την ψυχική υγεία τους και για μια φυσιολογική και υγιή οικογενειακή ζωή. Οσο, λοιπόν, η Ελληνίδα μαμά και ο Ελληνας μπαμπάς δεν υποστηρίζονται αληθινά, με πολλή προσοχή, μεγάλη θέρμη και με τεράστια κονδύλια για την υποστήριξη στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών, όσο περισσότερες ώρες «τρέχει», αφιερώνοντας για χρόνια ολόκληρα ελάχιστο χρόνο στο παιδί, τόσο περισσότερες θα είναι οι πιθανότητες μετά από κάποια χρόνια να το δει «μπλεγμένο». Επαναλαμβάνω: μιλάμε για γονείς οι οποίοι πραγματικά θα ήθελαν να αφιερώνουν τα απογεύματά τους και τα Σαββατοκύριακά τους στο παιδί, αλλά δυστυχώς δεν τα προλαβαίνουν όλα. Και κάπως έτσι μπαίνει ως προτεραιότητα η ανάγκη για τις περίφημες «υποχρεώσεις» (μεγάλη η κουβέντα, μα… άλλη κουβέντα για το τι θεωρεί ως «υποχρέωση» κάθε νοικοκυριό). Η λανθασμένη, αλλά αναγκαία «προτεραιότητα» που μπορεί να αλλάξει μόνο με τη μέριμνα και τη στήριξη της Πολιτείας. Διότι ούτε οι μισθοί πρόκειται να καλύψουν το σημερινό κόστος ζωής στην Ελλάδα, ούτε θα σου πληρώσει η εκάστοτε κυβέρνηση το ενοίκιο. Μπορεί, όμως να σε βοηθήσει ποικιλοτρόπως εσένα που «τρέχεις». Και δεν το κάνει.
Πηγή: Gazzetta
