Του Γιάννη Σερέτη
Επαναλαμβάνουμε όλοι σε κάθε μεταγραφική περίοδο σαν από χιλιοπαιγμένη κασέτα ότι «ζητούμενο είναι η ευστοχία». Κατά βάθος όλοι ξέρουμε ότι κάποιες από τις μεταγραφές δεν θα «πιάσουν». Τουλάχιστον από τον πρώτο χρόνο. Υπάρχουν, βέβαια και εξαιρέσεις, όπως η εφετινή ΑΕΚ με τα εκπληκτικά ποσοστά επιτυχίας, ή ο Παναθηναϊκός του 2013 με 10/11 και τον τραυματία Μπαϊράμι να τον θυμόμαστε ως τον μοναδικό που δεν κατάφερε να προσφέρει.
Ο Παναθηναϊκός της εφετινής σεζόν για να είμαστε ρεαλιστές έχει περιθώρια λάθους σε κάποιες από τις θέσεις στις οποίες προτίθεται να ενισχυθεί. Δεν θα αναβαθμιστεί, αλλά δεν θα «καταστραφεί» αν ο στόπερ που αποκτήσει δεν είναι ικανότερος από τους Σένκεφελντ – Μάγκνουσον που ήταν ένα από τα καλύτερα δίδυμα στη Superleague. Δεν θα αναβαθμιστεί, αλλά δεν θα καταστραφεί αν ο νέος δεξιός μπακ αποδειχθεί κατώτερος των προσδοκιών και δεν κατορθώσει να πάρει τη θέση από τον Γιάννη Κώτσιρα.
Θα προκαλέσει, όμως, τεράστιο πρόβλημα στην ομάδα ενδεχόμενη αστοχία στις μεταγραφές της μεσαίας γραμμής. Εκεί, ειδικά εφέτος, ειδικότερα μετά τις περυσινές επιλογές στο «πάρε – δώσε», κάθε σφάλμα θα κοστίσει σοβαρά στον Παναθηναϊκό. Tι έγινε πέρυσι; Ο Παναθηναϊκός με την προσθήκη του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς τον Ιανουάριο και τη «μεταφορά» του Βιγιαφάνιες σε ρόλο «σκαλοπατιού» λίγο πιο μπροστά από τον Ρουμπέν Πέρεθ, απλώς έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα για τέσσερις μήνες. Από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάιο. Και το εξαργύρωσε με μια θέση στην Ευρώπη και την κατάκτηση του Κυπέλλου. Το winning spirit εκείνης της παναθηναϊκής version και η επανασύνδεση της ομάδας με το κοινό της λόγω αυτού που παρουσίαζε και των επιτυχιών στα play offs και στο Κύπελλο ήταν τα πιο πολύτιμα κληροδοτήματα ενόψει της σεζόν που μόλις ολοκληρώθηκε.
O Παναθηναϊκός είχε πέρυσι βασικούς Πέρεθ – Βιγιαφάνιες – Γκατσίνοβιτς και αναπληρωματικούς Μαουρίσιο, Αλεξανδρόπουλο, Λούντκβιστ και τον Κουρμπέλη ο οποίος είχε επιστρέψει σταδιακά στον β’ γύρο μετά το πρόβλημα που τον είχε θέσει νοκ άουτ για 14 μήνες. Τι είχε εφέτος; Βασική τριάδα τους Πέρεθ – Κουρμπέλη – Τσέριν ή τους Πέρεθ – Τσέριν – Μπερνάρ και αναπληρωματικό τον Τσόκαϊ, από τον Γενάρη μαζί με τον Κλεϊνχέισλερ, καθώς ο Τρουιγέ είχε τραυματιστεί. Όπως αντιλαμβάνεστε, μιλάμε για τη μέρα με τη νύχτα!
Ο Παναθηναϊκός είχε τη χημεία, είχε την ομοιογένεια, πήρε κάποια καλά πράγματα από τον Μάγκνουσον, πήρε πολύ καλό πρώτο γύρο από τον Σπόραρ, πάνω απ΄ όλα είχε έναν απίστευτο Αϊτόρ μέχρι και την ένατη αγωνιστική, αλλά στη μεσαία γραμμή υπολειπόταν και αριθμητικά σε αξιόπιστες λύσεις και ποιοτικά σε ταλέντο, τουλάχιστον έναντι της ΑΕΚ, κατά τη γνώμη μας σίγουρα συγκριτικά και με το ρόστερ του Ολυμπιακού. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στις αποχωρήσεις με το τρομερό σφάλμα στην υπόθεση Γκατσίνοβιτς και την υπερβολή στο θέμα Βιγιαφάνιες (αμφότερες οι αποφάσεις του Γιοβάνοβιτς). Οφείλεται και στην αποτυχία των μεταγραφών, καθώς εκτός από τον Τσέριν ουδείς ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις για τις οποίες αποκτήθηκε (με κορυφαίο παράδειγμα τον Μπερνάρ που μετατέθηκε πολλάκις σε θέση εξτρέμ).
Πόσες μεταγραφές – πλην Ζέκα για τον οποίο ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά- θα κάνει ο Παναθηναϊκός στη μεσαία γραμμή του και πόσοι θα αποχωρήσουν δεν το γνωρίζουμε. Μπορεί να κάνει μόνο μία αν παραμείνει ο Κουρμπέλης, μπορεί να κάνει και τρεις! Οσες κι αν γίνουν, όμως, πρέπει να είναι απόλυτα επιτυχημένες αν ο Παναθηναϊκός θέλει να είναι ανταγωνιστικός σε πρωτάθλημα – Κύπελλο, να προκριθεί σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης και να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής στα ξένα γήπεδα.
Στο δικό μας μάτι, μοιάζει απίθανο για μια τέτοια ομάδα σαν αυτή που περιγράφουμε να εξαρτάται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τον 34χρονο Ρουμπέν Πέρεθ που έγραψε εφέτος 41/42 ματς και έπαιξε… «κουτσός» για 35 λεπτά στο μοιραίο 1-1 με τον ΠΑΟΚ. Μοιάζει απίθανο να παίζει με καθαρό «οκτάρι» τον Κουρμπέλη για πρώτη φορά στην καριέρα του. Μοιάζει απίθανο να έχει ως πολυτιμότερο χαφ της τον Τσέριν. Αλλά, προφανώς, δεν λαμβάνουμε εμείς τις αποφάσεις…
Υ.Γ. Μπορεί να μου το μετέφεραν και λανθασμένα, αλλά μαθαίνω ότι συμφώνησαν ατύπως και οι «μεγάλοι» για το μοντέλο “Ελληνας ρέφερι – ξένος VAR” την επόμενη σεζόν. Δεν είναι κακό. Το ήθελε και η UEFA που βαρέθηκε να ξεφτιλίζονται παντοιοτρόπως αρκετοί ξένοι διαιτητές στην Ελλάδα, το ήθελε και ο Μπένετ που δεν μπορούσε να «σταυρώσει» top ρέφερι, αν δεν έμπαινε στη μέση η ευρωπαϊκή ομοσπονδία. «Βολεύονται» και εκείνοι που επιθυμούν Ελληνες διαιτητές, βολεύεται επικοινωνιακά και ο Ολυμπιακός με το θέμα της επαγγελματικής διαιτησίας το οποίο λανσαρίστηκε από πέρυσι ανοήτως: πώς θα υλοποιούνταν με ξένους; Λέμε «επικοινωνιακά», διότι το όλο πρότζεκτ παραμένει μια «φούσκα» για το οποίο υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες εφαρμογής του στην Ελλάδα. Τι είπατε; Ξεχάσαμε όλοι γρήγορα ότι όλοι ήθελαν μόνο ξένους τα προηγούμενα χρόνια και την επόμενη σεζόν θα παίζουν με Ελληνες; Δεν το ξεχάσαμε εμείς, εκείνοι το άφησαν πίσω τους. Τρελό «γλέντι» προβλέπεται και για του χρόνου…
Πηγή: Gazzetta
