Του Γιάννη Φιλέρη
Το 1995 ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήταν 30 ετών και κοούτσαρε ακόμα στην ΕΣΚΑ. Ο Τσους Ματέο ήταν βοηθός προπονητή στην Εθνική παίδων της Ισπανίας. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες του Ολυμπιακού δεν είχαν συμπληρώσει ακόμα τα τρία τους χρόνια, ενώ ο Ρούντι Φερνάντεθ στα 10 του, μάλλον μάθαινε να μπιστάει την μπάλα πάνω στο παρκέ. Εκείνη τη χρονιά, λοιπόν, στο “Πρενθίπε Φελίπ唨της Σαραγόσα, Ολυμπιακός και Ρεάλ έπαιξαν για πρώτη φορά σε τελικό Ευρωλίγκας.
Ξεκινούσε τότε μια ιστορία που θα συμπεριελάμβανε περισσότερους από 40 αγώνες, ανάμεσα τους κι άλλοι δυο τελικοί στην Euroleague. Ο σημερινός στο Κάουνας είναι ο τέταρτος. Κι ενώ όλη η Ελλάδα ψηφίζει, λίγο πριν μάθουμε τα τελικά αποτελέσματα, θα ξέρουμε και αν οι “ερυθρόλευκοι” θα έχουν κατακτήσει το τέταρτο τρόπαιο, η Ρεάλ θα συνεχίσει την καταμέτρηση της ανεβαίνοντας στα 11.
Μέχρι τότε ας θυμηθούμε μερικές ιστορίες από τους τρεις τελικούς
Το 1995 οι Μαδριλένιοι με επικεφαλής τον Άρβιντας Σαμπόνις, δεύτερο βιολί τον Τζόε Αρλάουκας και προπονητή τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχαν νικήσει εύκολα (73-61) τον Ολυμπιακού του Γιάννη Ιωαννίδη. Τότε τα “ερυθρόλευκα” φορούσαν ο Έντι Τζόνσον, ο Αλεξάντερ Βολκόφ “τράμπα” με τον Ζάρκο Πάσπαλι, που με τη φανέλα του ΠΑΟ ήταν αντίπαλος στον ημιτελικό, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Μίλαν Τόμιτς, ο Ντράγκαν Τάρλατς, ο Γιώργος Σιγάλας, ο Θύμιος Μπακατσιάς και ο Φράνκο Νάκιτς.
Ήταν δεύτερος (χαμένος) τελικός του Ολυμπιακού μετά από εκείνον του Τελ Αβίβ, λιγότερο δραματικός αφού η Ρεάλ είχε επικρατήσει με άνεση, ενώ οι σχέσεις Ιωαννίδη-Σωκράτη Κόκκαλη είχαν ήδη διαταραχθεί επικίνδυνα από τα γεγονότα των πλέι-οφ με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Παρότι οι “ερυθρόλευκοι” είχαν νικήσει στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό (που έμοιαζε μάλιστα, περισσότερο φαβορί στα προγνωστικά πριν από το τζάμπολ) χάρη στο τρίποντο ξέσπασμα από Τζόνσον και Τόμιτς, ο “ξανθός” έμοιαζε να έχει απωλέσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του προέδρου. Γι αυτό και ενώ συνολικά το κλίμα στον Ολυμπιακό ήταν σε γενικές γραμμές θετικό ο ίδιος ο Ιωαννίδης άφηνε κάποιους υπαινιγμούς περί αγρανάπαυσης κι άλλα τέτοια σιβυλλικά.
Θα καθόταν στον πάγκο της πειραϊκής ομάδας για ένα ακόμη χρόνο. Το 1996 μάλιστα, η Ρεάλ απέκλεισε τον Ολυμπιακό από τα πλέι-οφ με ρεσιτάλ του Αρλάουκας και τον εμβληματικό κόουτς του Ολυμπιακού να έχει διαδοχικές προστριβές με τον Σ.Κόκκαλη. Λέγεται ότι στο ξενοδοχείο της ομάδας στη Μαδρίτη, ο πρόεδρος των “ερυθρολεύκων” αποφάσισε οριστικά το διαζύγιο με τον Ιωαννίδη μετά από πέντε χρόνια, έστω κι αν μεσολάβησε ο εκκωφαντικός θρίαμβος επί του πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού (με το ιστορικό 73-38, να γράφει το τελικό 3-2). Ήδη είχε ξεκινήσει να συζητάει με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Τον Ιωαννίδη κριτίκαρε εμμέσως πλην σαφώς και ο Έντι Τζόνσον όταν δήλωνε ότι κανονικά πριν από τον τελικό “η ομάδα δεν έπρεπε να ξεθεωθεί στην προπόνηση, αλλά να χαλαρώσει για να αντιμετωπίσει πιο “φρέσκια” τη Ρεάλ Μαδρίτης”
Ο τελικός του 95 έμοιαζε με παράσταση για ένα ρόλο. Ο Άρβιντας Σαμπόνις δεν παιζόταν και στην πρώτη κιόλας φάση του ματς σκόραρε για τρεις πόντους!
Ο “Σάμπας” την εποχή που οι ψηλοι ήταν σχεδόν απαγορευμένο να βγαίνουν από το ζωγραφιστό, σούταρε με άνεση από μακριά, έκανε πάσες πίσω από την πλάτη και λίγους μήνες αργότερα -μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας-έπαιρνε το αεροπλάνο για το Πόρτλαντ για να παίξει (και να διαπρέψει) με τους Μπλέιζερς του ΝΒΑ, κι ενώ ήδη είχε κλείσει τα 32 του…
Το βιντεάκι από τα πεπραγμένα του στη Σαραγόσα, κόντρα στον Ολυμπιακό είναι πολύ ενδεικτικό για την κλάση του τεράστιου Λιθουανού που σήμερα αν βρεθεί στη Ζαλγκίριο Αρένα, ίσως να θυμηθεί τα μπασκετικά όργια που έκανε σε αυτό το ματς πριν από 28 χρόνια…
Εκείνος ο τίτλος, πάντως, δεν φάνηκε τόσο γούρικος για τη Ρεάλ. Χωρίς τον Σαμπόνις -το 1996- έφτασε μέχρι το φάιναλ-φορ στο Παρίσι, αλλά αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα την οποία νίκησε ο Παναθηναϊκός. Έκτοτε, σχεδόν, εξαφανίστηκε από τον χάρτη, τουλάχιστον στο κορυφαίο επίπεδο, αφού οι “μερένγκες” μέχρι το 1995 μετρούσαν 8 τρόπαια σε 14 τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Ο Ολυμπιακός έφτασε στην κορυφή το 1997 με το μυθικό τριπλ-κράουν κερδίζοντας θριαμβευτικά την Ευρωλίγκα στη Ρώμη, δυο χρόνια αργότερα έπαιξε στο φάιναλ-φορ του Μονάχου και μετά βίωσε τη δική του κρίση.
Ο “ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ” ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΟΣΤΑΡΑ
Για να ξαναδούμε τις δυο ομάδες σε τελικό έπρεπε να περιμένουμε 18 χρόνια. Στη σεζόν 2012-13 Ολυμπιακός και Ρεάλ ταξίδεψαν μέχρι το Λονδίνο και την O2 Arena. Οι “ερυθρόλευκοι” ήταν πρωταθλητές Ευρώπης στο έπος της Κωνσταντινούπολης, ένα χρόνο πριν, όμως η σεζόν είχε ξεκινήσει λίγο περίεργα με αποχώρηση του κόουτς Ίβκοβιτς και μείωση του μπάτζετ. Οι Αγγελόπουλοι επέλεγαν τον Γιώργο Μπαρτζώκα να διαδεχθει τον Ντούντα σε ένα πολύ δύσκολο έργο, αφού οτιδήποτε λιγότερο πλην της κατάκτησης του τίτλου ισοδυναμούσε με αποτυχία.
Κι όμως παρά τα σκαμπανεβάσματα ειδικά στο ξεκίνημα, ο Ολυμπιακός κατάφερε να διατηρηθεί στην κορυφή. Αφήνοντας εκτός τελικού το … αγαπημένο του θύμα σε αυτές τις περιστάσεις (ΤΣΣΚΑ Μόσχας) προκρίθηκε στον τελικό.
Η Ρεάλ νικώντας στο κλάσιο την Μπαρτσελόνα (μια αγαπημένη συνήθεια στα φάιναλ-φορ) έπαιρνε κι αυτή θέση, με το Λονδίνο να φοράει τα καλοκαιρινά του, αφού ο ήλιος εκείνες τις μέρες στην αγγλική πρωτεύουσα ήταν σαν ελληνικές. Ήλιος, ζέστη και σχεδόν όλοι οι Άγγλοι έξω για λίγα λεπτά ηλιοθεραπείας.
Ο Μπαρτζώκας πήρε την ομάδα του για μια βόλτα στο Χάιντ Παρκ και οι “ερυθρόλευκοι” που κάθισαν σε ένα καφέ για να απολαύσουν την έξοδο τους, είδαν τον Κώστα Παπανικολάου, να μετατρέπεται σε … σερβιόρο για να τους πάρει παραγγελία.
Ο τελικός δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αφού η Ρεάλ είχε προηγηθεί με +17 πόντους στο 10 και ο Μπαρτζώκας έπρεπε να εμπιστευτεί μια πεντάδα με τους πιτσιρικάδες Σλούκα και Κατσίβελη, τον Έισι Λο στην τριάδα των γκαρντ, αφήνοντας τον Σπανούλη για αρκετή ώρα στον πάγκο. Το επί μέρους 27-14 του Ολυμπιακού που βρήκε πόντους από τον Πέρο Άντιτς, ισορρόπησε την κατάσταση και αναπτέρωσε τις ελπίδες ομάδας και εξέδρας.
Οι “ερυθρόλευκοι” θα επικρατούσαν με μια εντυπωσιακή κατοστάρα, σημειώνοντας 90 πόντους σε 30 λεπτά και τον Βασίλη Σπανούλη σε ένα ξέσπασμα διαρκείας στο δεύτερο ημίχρονο όταν άρχισε να εκτελεί χωρίς έλεος. Τα τέσσερα σερί (συν ένα) τρίποντα που πέτυχε ήταν οι κορυφαίες στιγμές του ματς, μαζί με τη διπλή τάπα στο Μίροτιτς (τότε παίκτη της Ρεάλ) από Παπανικολάου και Χάινς.
Ο ανυπέρβλητος Σπανούλης πέτυχε 22 πόντους, όλους στο δεύτερο μέρος, πήρε το MVP, ένα τίτλο που θα μπορούσε να μοιραστεί με τον εντυπωσιακό Λο (20π-5ασ)
Η Ρεάλ ξεκινούσε τη δική της μεγάλη επιστροφή. Οι τωρινοί γεροντάρες (Γιουλ, Ροντρίγκεθ και Φερνάντεθ) ήταν στα ντουζένια τους, ο Λάσο έφτιαχνε σιγά-σιγά μια μεγάλη ομάδα, που λίγο αργότερα θα έπαιρνε τη … θέση του Ολυμπιακού. Το 2014 (αφού στα πλέι-οφ “διάλεξε” τους “ερυθρόλευκους” και τους απέκλεισε με πλεονέκτημα έδρας) ξανάπαιξε στον τελικό αλλά της “έκλεψε” το Κύπελλο η φοβερή Μακάμπι του Ντέιβιντ Μπλατ που αργότερα έγινε προπονητής του Ολυμπιακού και του Ταϊρίς Ράις, που φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
“ΘΑ ΚΛΕΙΔΩΣΩ ΤΟΝ ΣΠΑΝΟΥΛΗ”…
Ένα χρόνο αργότερα, στην συμπλήρωση 20 χρόνων από την κατάκτηση της τελευταίας EuroLeague η Ρεάλ ήταν έτοιμη. Δίπλα στο Λάσο ερχόταν ο Τσους Ματέο, ένας από τους καλύτερους βοηθούς προπονητή στο ισπανικό μπάσκετ και η ευκαιρία να πανηγυρίσει μέσα στη Μαδρίτη που θα φιλοξενούσε τα πλέι-οφ έμοιαζε μοναδική. Στη βασίλισσα, εκτός των τριών καμπαλέρος, έπαιζαν ακόμα ο αιώνιος αρχηγός της Φελίπε Ρέγες, ο Γιάννης Μπουρούσης, ο Μαρκ Σλότερ, ο Γιόνας Ματσιούλις, ο Γκουστάβο Αγιόν, ένας νεαρός Αργεντίνος ονόματι Φακούντο Καμπάτσο, ο αριστερόχειρας Κει Σι Ρίβες και βέβαια ο τρομερός σουτέρ Τζέι Σι Κάρολ. Ένας “κίλερ” που προτιμούσε κάθε φορά να έρχεται από τον πάγκο…
Ο Ολυμπιακός (του Γιάννη Σφαιρόπουλου) κάνει μια εξαιρετική σεζόν. Τα πλέι-οφ μένουν στην ιστορία με το αξέχαστο τρίποντο του Γιώργου Πρίντεζη στον τέταρτο αγώνα στο ΣΕΦ. Πιο κομβικό, όμως, ήταν το μπρέικ μέσα στη Βαρκελώνη με τον Πριντ να σαρώνει (22π με 8/9δ, 2/4τρ και 9ρ) που θεμελίωσε το δικαίωμα πρόκρισης στο φάιναλ-φορ. Οι “ερυθρόλευκοι” με τον Σπανούλη επικεφαλής, τον Πρίντεζη στην καλύτερη χρονιά της καριέρας του, Σλούκα, Παπανικολάου, Μάντζαρη, Αγραβάνη, Παπαπέτρου και μια εξαιρετική εξάδα ξένων (Λοτζέσκι, Ντάνστον, Χάντερ, Λαφαγέτ, Ντάρντεν Πετγουέι).
Ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ είναι μια αποθέωση του Βασίλη Σπανούλη που αγκομαχεί για 36:30 λεπτά, μέχρι να πάρει το όπλο του να σκοράρει 11 πόντους και με τη βοήθεια του Κώστα Σλούκα (άλλους 6π σε αυτό το διάστημα, συν το κλέψιμο στο τέλος) να σφραγίσουν την πρόκριση για τον τελικό.
Στην συνέντευξη Τύπου, μια μέρα μετά, ο Πάμπλο Λάσο δηλώνει ότι η ομάδα του πρέπει να “κλειδώσει” τον Σπανούλη. Ακολουθεί σπαρταριστός διάλογος με τον κόουτς Σφαιρόπουλο:
Σφαιρόπουλος: “Δηλαδή θα τον κλείσετε σε κάποιο δωμάτιο του ξενοδοχείου; Μόνο έτσι τον σταματάει κανείς…”
Λάσο: “Εντάξει, μπορώ να τον σταματήσω. Ξέρετε πως; Θα βάλω πέντε παίκτες να τον μαρκάρουν, αλλά φοβάμαι ότι θα μας σκοτώσει ο κύριος δίπλα μου (σ.σ έδειξε τον Γιώργο Πρίντεζη που ήταν παρών στην πρες κόμφερανς)
Όμως ο Σπανούλης δεν είναι στη μέρα του (3π), το σκοράρισμα μοιράζεται -τέσσερις παίκτες έχουν διψήφιο αριθμό πόντων- Λοτζέσκι και Πρίντεζης είναι οι καλύτεροι, ο Χάντερ προσφέρει πολλές λύσεις και στα μέσα της τρίτης περιόδου ο Ολυμπιακός κάνει ένα εντυπωσιακό καμ-μπακ, περνώντας με 43-41. Ο Λάσο γυρίζει στον πάγκο και δίνει εντολή στον Κάρολ να μπει στο παιχνίδι. Ο Αμερικανός γίνεται ο άνθρωπος που θα χαρίσει στη Ρεάλ το πολυπόθητο κύπελλο. Τρία σερί τρίποντα κάνουν το σκορ 49-43 και η “βασίλισσα” δεν ξανακοιτάζει ποτέ πίσω. Θα φτάσει με άνεση στη νίκη και ο Ρέγες θα σηκώσει το Κύπελλο. Τρία χρόνια αργότερα θα το επαναλάβει στο Βελιγράδι…
Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από την τρίτη μονομαχία των δυο ομάδων. Ολυμπιακός και Ρεάλ ανταμώνουν ξανά σε ένα ευρωπαϊκό κλάσικο. Δυο ομάδες που εκτός των άλλων λόγω του έντονου εγχώριου στοιχείου τους, εκφράζουν και πάρα πολύ το Ελλάδα-Ισπανία στο μπάσκετ. Δηλαδή πάθος, ένταση, μάχες σώμα με σώμα. Ίσως και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο…
Πηγή: News 24/7
