Του Γιάννη Λαμπίρη
Απ’ όλα έχει ο μπαξές για την εθνική μας ομάδα μπάσκετ που έμαθε τους αντιπάλους της στην πρώτη φάση του Μουντομπάσκετ 2023 που θα φιλοξενηθεί στις Φιλιππίνες, την Ιαπωνία και την Ινδονησία το καλοκαίρι. ΗΠΑ, Νέα Ζηλανδία και Ιορδανία είναι οι ομάδες που θα έχουμε αντιπάλους στο γκρουπ στη Μανίλα. Η Εθνική ομάδα έχει παρελθούσες αναμετρήσεις και με τις τρείς, πρώτες αντιπάλους της στον όμιλο, ενώ τις περισσότερες φορές έχει παραταχθεί απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Θεωρητικά, οι δυο πρώτες θέσεις του ομίλου θα διεκδικηθούν από την Αμερική και την Ελλάδα για την πρόκριση στην επόμενη φάση των «16» του Παγκοσμίου κυπέλλου και στον νέο όμιλο που θα σχηματιστεί (με τις δύο πρώτες ομάδες από το γκρουπ της Λιθουανίας, Μαυροβουνίου, Μεξικού και Αιγύπτου) στο δρόμο προς τα προημιτελικά.
Με τις ΗΠΑ έχουμε μόλις μία νίκη σε επίσημο αγώνα αλλά που μετράει για… 100, ενώ με Ιορδανία και Νέα Ζηλανδία δεν έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ σοβαρό πρόβλημα και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι αήττητο.
ΗΠΑ
Το έπος της Σαϊτάμα θα οδηγεί όλες τις γενιές του ελληνικού μπάσκετ
Το μεσημέρι που σταμάτησαν όλα για δύο ώρες στην Ελλάδα ήταν εκείνο της 1η Σεπτεμβρίου του 2006 όταν στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας η εθνική μας ομάδα επικρατούσε με 101-95 των ΗΠΑ. Όταν σε όλες τις πόλεις της χώρας όλοι ήταν μπροστά σε μια τηλεόραση ή με ένα ραδιόφωνο στο αυτί τους μέρα μεσημέρι.
Πρόκειται για ένα ιστορικό αποτέλεσμα που μπαίνει σαφέστατα πολύ ψηλά στο Πάνθεον της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ δίπλα στο επικό 103-101 στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987 επί της Σοβιετικής Ένωσης, ή το 81-80 επί της ίδιας ομάδας δύο χρόνια αργότερα στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 1989 στο Ζάγκρεμπ.
Η νίκη επί των Αμερικάνων από την αρμάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη ήρθε στην επιφάνεια με αφορμή την κλήρωση των ομίλων του Μουντομπάσκετ που έφερε την εθνική μας στον ίδιο όμιλο με τις ΗΠΑ, αλλά ευτυχώς για αυτούς ο αγώνας θα διεξαχθεί στη Μανίλα στις Φιλιππίνες και όχι στην Ιαπωνία (όπου ξυπνάνε άσχημες μνήμες) που φιλοξενεί άλλους ομίλους της διοργάνωσης όπως και η Ινδονησία.
Όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος ο κόουτς «Κ», κατά κόσμον Μάικ Σιζέφσκι, εκείνη η ήττα από την ομάδα του καλού του φίλου Παναγιώτη Γιαννάκη είχε βάλει όλο το αμερικανικό μπάσκετ στο να αναθεωρήσει αρκετά πράγματα και να θέσει κάποιες βάσεις από την αρχή.
Έτσι μετά τον χαμένο ημιτελικό του 2006 από την Ελλάδα, οι Αμερικάνοι δεν ξανάχασαν σε μεγάλη διοργάνωση για 13 χρόνια κατακτώντας τρία συνεχόμενα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (2008, 2012, 2016) και δύο χρυσά σε Παγκόσμια Κύπελλα (2010, 2014) πριν τερματίσουν 7οι στο Παγκόσμιο του 2019 στην Κίνα και επανέλθουν στα χρυσά και πάλι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (2021).
Γενικά η ιστορία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ είναι συνδεδεμένη με τα Παγκόσμια Κύπελλα καθώς εκεί έχουμε αναμετρηθεί πέντε φορές από τις επτά που έχουμε βρεθεί με τους Αμερικάνους σε επίσημους αγώνες (οι άλλοι δύο είναι σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα το 2004 και στο Πεκίνο το 2008).
Η μόνη μας νίκη λοιπόν σε επίσημο παιχνίδι ήταν στον ημιτελικό της Σαϊτάμα το 2006 και φαίνεται ότι το έχει η μοίρα του Σιζέφσκι να ζει… θρίλερ με την Ελλάδα.
Το 1990 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής η εθνική ήταν ισόπαλη στα τελευταία δευτερόλεπτα με τις ΗΠΑ του κόουτς «Κ» (και ο δικός μας ήταν κόουτς «Κ» ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου) όταν οι Αμερικανοί αστόχησαν. Ο Παταβούκας σούταρε πίσω από τη σέντρα η μπάλα σαδιστικά μπήκε και βγήκε από το καλάθι και ο Γαλακτερός που ήταν από κάτω την έπιασε και σκόραρε.
Για λίγο οι Αμερικανοί «τα είχαν δει όλα», μέχρι η γραμματεία να αποφανθεί ότι το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο (instant replay δεν υπήρχε φυσικά) και στην παράταση ηττηθήκαμε με 103-95.
Δύο χρόνια αργότερα οι Αμερικανοί από τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης έβαλαν τους επαγγελματίες με την πρώτη και αυθεντική Ντρίμ Τιμ (1992). Εμείς παίξαμε με τη δεύτερη εκδοχή της, το 1994 στο Τορόντο στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας όταν προηγηθήκαμε 17-14 και χάσαμε με 97-58, και γίναμε η πρώτη ομάδα που «έφαγε» κάτω από 100 πόντους από τη Ντρίμ Τιμ.
Στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας (1998) χάσαμε 84-61 και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (77-71) αλλά οι ΗΠΑ με σύνθεση «Ντρίμ Τιμ» εμφανίστηκε πάλι το 2006 και εκεί τους αποκλείσαμε στον ημιτελικό. Η ρεβάνς για τους Αμερικάνους ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου (ήττα με σκορ 92-69) ενώ την ήττα γνωρίσαμε και στο Παγκόσμιο της Κίνας το 2019 (69-53).
ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ
«Χάκα» vs «Συρτάκι»! Χορεύουμε;
Όσοι βρεθούν στο γήπεδο στη Μανίλα, στον αγώνα μας με τη Νέα Ζηλανδία ή δουν το παιχνίδι από την τηλεόραση θα θαυμάσουν το τελετουργικό των αντιπάλων μας με το χορό Χάκα. Τον είχαμε δει τόσο πριν από τέσσερα χρόνια στην Κίνα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 (η πιο δύσκολη νίκη μας με 103-97) όσο και στην Αθήνα το 2008 στο προολυμπιακό τουρνουά (περίπατος με 75-48) στα μόνα δύο επίσημα παιχνίδια στα οποία έχουμε αντιμετωπίσει τους Νεοζηλανδούς.
Τους «Tall Blacks» όπως είναι το παρατσούκλι τους επηρεασμένο από τους περίφημους «All Blacks» της εθνικής ομάδας ράγκμπι που είναι και το εθνικό τους άθλημα. Πρόκειται για τη… Βραζιλία του αθλήματος καθώς είναι κάτοχος τριών Παγκοσμίων Κυπέλλων (1987,2011,2015) όσα έχει και η Νότια Αφρική που είναι η άλλη μεγάλη δύναμη του συγκεκριμένου αγωνίσματος.
Στο μπάσκετ έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να διεκδικήσουν τον τίτλο σε παγκόσμιο επίπεδο (μέχρι πρωτάθλημα Ωκεανίας είναι στα κυβικά τους).
Για μια χώρα που αποτελείται από δύο μεγάλα και πολλά μικρότερα νησιά στα νοτιοδυτικά του Ειρηνικού ωκεανού. Γνωστή ως Αοτεαρόα στη Μαορί γλώσσα, ή η Γη του Μακριού Λευκού Σύννεφου. Καθώς οι Πολυνήσιοι άποικοι που κατέφθασαν με τα γουάκα (κανό) περίπου το 1250 και 1300, ολοκληρώνοντας σειρά ταξιδιών στον νότιο Ειρηνικό, εγκατέστησαν τον ιθαγενή πολιτισμό Μαορί.
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφτασαν στη Νέα Ζηλανδία ήταν Ολλανδοί και στους πρώτους χάρτες της που έφτιαξαν Ολλανδοί χαρτογράφοι, αναφέρεται ως Νέα Ζηλανδία. Και αυτό γιατί ήθελαν να ξεχωρίζει από τη Ζηλανδία (Zeeland), μια επαρχία της Ολλανδίας.
Επισήμως, αρχηγός κράτους είναι ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου (που ορκίστηκε πρόσφατα) και εκπροσωπείται στη χώρα από έναν μη-πολιτικό Γενικό Κυβερνήτη. Ωστόσο, ο βασιλιάς δεν έχει καμία πραγματική πολιτική επιρροή. Η πολιτική εξουσία κατέχεται από τον πρωθυπουργό, που είναι ο αρχηγός της κυβέρνησης στο δημοκρατικά εκλεγμένο κοινοβούλιο της Νέας Ζηλανδίας.
Η χώρα είναι μια ανεξάρτητη Συνταγματική Κοινοβουλευτική Μοναρχία, και αποτελεί μέλος της Βρετανικής κοινοπολιτείας ή Κοινοπολιτείας των Εθνών. Σαφώς επηρεασμένη από τους Βρετανούς η οδήγηση γίνεται από τα αριστερά ενώ ο εθνικής ύμνος είναι το «God Defend New Zealand» επίσης στα πρότυπα των Άγγλων. Και αν στην Αυστραλία το καγκουρό και το κοάλα είναι το σήμα κατατεθέν της χώρας η Νέα Ζηλανδία έχει το πουλί Κίουι.
Στο μπάσκετ η Εθνική ομάδα είναι στο Νο 25 της ΦΙΜΠΑ έχει σχεδόν μόνιμη παρουσία στα Παγκόσμια Κύπελλα και οι φιλοδοξίες της είναι μεγάλες αν και δύσκολα μπορεί να μπει σφήνα μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας για πρόκριση στους «16».
ΙΟΡΔΑΝΙΑ
Από την «Νεκρά» θάλασσα και πλούσιο αρχαίο πολιτισμό
Έναν από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς στη Μέση Ανατολή (και όχι μόνο) αποτελεί η Ιορδανία. Μπορεί στο μπάσκετ (παρά τα βήματα προόδου) να είναι ακόμα αρκετά χαμηλά αγωνιστικά σε εθνικό επίπεδο, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και τουριστικά.
Το χασεμιτικό βασίλειο της Ιορδανίας έχει πλούσιο αρχαιολογικό πολιτισμό, ιστορικά τοπία, αγάπη για την τέχνη του ψηφιδωτού, φιλικούς, εγκάρδιους και χαμογελαστούς ανθρώπους. Αν και μικρή χώρα που καταλαμβάνει περίπου 90 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα (συμπεριλαμβάνοντας και τη περίφημη Νεκρά Θάλασσα) η Ιορδανία είναι πλούσια σε αρχαιολογικό πολιτισμό από την περίοδο της Παλαιολιθικής εποχής.
Δεσπόζει η αρχαία πόλη της Πέτρας (ένα από τα νέα θαύματα του κόσμου αλλά και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco), η Νεκρά Θάλασσα, και φυσικά η πρωτεύουσα Αμμάν όπως και τα περίφημα κάστρα των σταυροφόρων.
Υπάρχει και το Τζέρας, η πόλη με τις χίλιες κολώνες! Βρίσκεται βόρεια του Αμμάν και είναι μια αρχαία Ελληνορωμαϊκή πόλη που κάποτε ήταν θαμμένη κάτω από την άμμο!
Μάλιστα υπάρχουν επιγραφές που υποδηλώνουν ότι η πόλη ίσως να ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Μέγα Αλέξανδρο. Εθνικό νόμισμα είναι το δηνάριο ενώ οδήγηση δεν είναι το φόρτε των κατοίκων και εξ ου και θέλει προσοχή εάν κάποιος νοικιάσει αμάξι. Οι αυτοκινητόδρομοι είναι σε καλή κατάσταση αλλά κανείς δεν ακολουθεί τα όρια ταχύτητας και τους κανόνες ασφαλείας.
Η Νεκρά Θάλασσα είναι γνωστή για τη θεραπευτική της λάσπη κάτι το οποίο αποδίδεται ότι βρίσκεται περίπου 400 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας και διατηρεί σχεδόν το 35% της αλατότητας της. Μια όμως και ο λόγος για νερό, η Ιορδανία είναι μια χώρα με τα χαμηλότερα επίπεδα διαθεσιμότητας νερού ανά κάτοικο στον κόσμο.
Στο μπάσκετ αν και το όνομα της χώρας είναι άκρως μπασκετικό (Jordan) η Ιορδανία προκρίθηκε για πρώτη φορά σε Μουντομπάσκετ μόλις το 2010 (23η στις 24) ενώ τώρα είναι το δεύτερο συνεχόμενο μετά το 2019 (28η στις 32) έστω και αν αποχωρεί πάντα νωρίς από τον πρώτο γύρο και με τρεις ήττες.
Συνδετικός κρίκος του 2010 με το 2019 ο θρυλικός (για τα στενά δεδομένα της χώρας) πάουερ φόργουορντ Ζαίντ Αμπάς ο οποίος ετοιμάζεται για τρίτο Μουντομπάσκετ στα 40 του πλέον !
Έχει και νατουλαριζέ τον Αμερικανό Ντάρ Τάκερ αλλά και τον γνωστό από τη θητεία του κυρίως στη Φενέρμπαχτσε, Αχμέτ Ντουβερίογλου ο οποίος αν και γεννημένος στην Τουρκία από Τουρκάλα μητέρα, έχει Ιορδανό πατέρα και αποφάσισε να εκπροσωπήσει τα χρώματα της Ιορδανίας στην οποία παίζει ως Αχμέντ Χικμέτ Αλ Ντουαϊρι.
Μια φορά έχουμε βρεθεί αντίπαλοι σε επίσημο αγώνα στο Καράκας της Βενεζουέλας στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 2012 (άνετη νίκη με 107-63).
Πηγή: EOK e-magazine
