Του Θάνου Σαρρή
Ας ξεκινήσουμε από το Σαββατοκύριακο, που αναλώθηκε, πέρα από τα αγωνιστικά, στην υπόθεση του μεθυσμένου διαιτητή, στην αλλαγή των διαιτητών στο ΑΕΚ-Άρης και στις διαρροές ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές. Το ίδιο Σαββατοκύριακο, ένα παιδί έδινε -και ακόμα δίνει- μάχη για να κρατηθεί στη ζωή, έπειτα από συμπλοκή με χούλιγκανς στα Γιάννενα. Όχι σε κάποιο γήπεδο, αλλά στον δρόμο, σε μια τυχαία διαδρομή.
Το παιδί είναι οπαδός του ΠΑΣ Γιάννινα και βρέθηκε σε ενέδρα ανθρώπων που επιτέθηκαν χωρίς να υπολογίζουν ότι μπορεί να σκοτώσουν. Όπως συνέβη και με τον Άλκη Καμπανό και κείνους που ξαφνικά, όταν βρέθηκαν ενώπιον του δικαστηρίου, δεν είχαν καμία πρόθεση. Όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές, είτε το θύμα έχει δολοφονηθεί είτε έχει φτάσει στα πρόθυρα της δολοφονίας. Και ευτυχώς, από καθαρή τύχη μάλλον, μπορούμε ακόμα και μιλάμε γι’ αυτόν σε Ενεστώτα και όχι Αόριστο. Συνεχίζει να δίνει τη μάχη κι αυτό είναι το πραγματικά μεγάλο θέμα, όχι τα ξεκατινιάσματα.
Το ακόμα πιο σοκαριστικό, είναι ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, τέτοια περιστατικά έχουν αρχίσει και «χωνεύονται» πολύ εύκολα, σχεδόν σαν να είναι κάτι που περιμένουν να συμβεί. Η απώλεια γίνεται συνήθεια, η ωμή βία δεν προκαλεί αποστροφή, αλλά συχνά εξισώνεται με τη μάχη ανάμεσα στις ομάδες. Και φυσικά, όλα αυτά, περνούν απαρατήρητα γι’ αυτούς που κόπτονται για το καλό του ποδοσφαίρου.
Στο παράλληλο σύμπαν του ελληνικού ποδοσφαίρου, σ’ αυτό το τόσο εντυπωσιακό και αγωνιώδες πρωτάθλημα, η κατάσταση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Επίσημες επικοινωνίες, διάλογοι και αναρτήσεις που θυμίζουν posts από χούλιγκανς μετά από κάποιο «παντελονάτο» πέσιμο σε αντίπαλους, τείνουν να γίνουν συνήθεια στην καθημερινότητα, στο sequel του «Μαύρες φούστες, μαύρες σακούλες, μαύρα μεσάνυχτα». Των ΠΑΕ, που κατά τα άλλα, ενδιαφέρονται για την Κοινωνική Ευθύνη, στέλνουν χαρούμενα μηνύματα στις Παγκόσμιες Ημέρες, φοράνε μπλουζάκια κατά της βίας και «ντύνουν» μαύρα τα Social Media τους όταν κάποιος πέσει νεκρός, απαντώντας λάθος στην ερώτηση για το τι ομάδα υποστηρίζει. Πόση πια υποκρισία να αντέξει τούτος ο τόπος;
«Μα, είναι θέμα δικό τους;», θα αναρωτηθεί κανείς. «Πού είναι η αστυνομία;» Πιθανόν, ταξινομεί παρτίδες ληγμένων χημικών για την επόμενη φορά που θα κληθεί να διαχειριστεί μια κρίση στο crowd management. Αλλά το θέμα εδώ, δεν είναι η αστυνομία, ακόμα κι αν (πιθανότατα) θα μπορούσε να αποτρέψει περιστατικά.
Η λογική λέει ότι κανείς δεν πάει να σκοτώσει επειδή διάβασε μια δήλωση προέδρου ή παράγοντα. Όμως, αλήθεια, πιστεύει κάποιος ότι όλοι αυτοί βοηθούν ώστε να αντιμετωπιστεί η βία; Βοηθούν ώστε να δούμε αυτές τις εικόνες που μας μεταφέρουν με νοσταλγία από το εξωτερικό οι Έλληνες παίκτες που παίζουν εκεί, στις δεκάδες συνεντεύξεις που φιλοξενεί το Gazzetta; Βοηθά ώστε να ασχολούμαστε εμείς κι εσείς αποκλειστικά με το pressing του Αλμέιδα, τη συνοχή του Γιοβάνοβιτς και τις αλλαγές του Ανιγκό;
Πιθανόν να μην τους «οπλίζουν», αλλά καλλιεργούν το μίσος για τον απέναντι, νομιμοποιούν στα πειραγμένα μυαλά τον πόλεμο. Το βλέπεις, από ένα φαινομενικά αθώο καυγαδάκι παιδιών στο σχολείο, μέχρι τις συμμορίες της ασφάλτου που πηγαίνουν στις ενέδρες για να σκοτώσουν. Για να σκοτώσουν, ρε! Για το ποδόσφαιρο! Πώς καταφέρνουν να μολύνουν έτσι, κάτι το τόσο όμορφο;
Πιθανόν να μην το εγκρίνουν, αλλά τους αγκαλιάζουν στους κόλπους τους, σπεύδουν να θυμίσουν τι έκαναν οι απέναντι, επιτρέπουν πανό που θυμίζουν δολοφονίες, αρκετές φορές τους δίνουν δουλειά και δικηγόρους.
Πιθανόν να μην το καταλαβαίνουν, αλλά εδώ δεν μιλάμε για αλλοίωση πρωταθλήματος. Μιλάμε για αλλοίωση κοινωνίας. Κι όλα θα ξεχαστούν, όταν κατακτηθεί ένας τίτλος, όταν βρεθούν νέοι σύμμαχοι, όταν αλλάξει η διοίκηση της ΕΠΟ και πάει λέγοντας. Για να το θυμηθούν πάλι, στον επόμενο νεκρό, βάλουν μαύρο φόντο στη φωτογραφία της ομάδας στους επίσημους λογαριασμούς στα Social Media, στείλουν κανένα στεφάνι στην κηδεία και αρχίσουν και πάλι, όταν η κοινή γνώμη το «χωνέψει», να σπέρνουν το μίσος.
Πηγή: Gazzetta
