Του Μιχάλη Τσόχου
Ενας συνεταιρισμός που έχει την μεγαλύτερη ευκαιρία από καταβολής του για να ανθίσει. Ενας συνεταιρισμός από εταίρους, μεγαλοεπιχειρηματίες με μεγάλη επιφάνεια, και δημόσια απήχηση. Ένα πρωτάθλημα που για πρώτη φορά τα πολλά τελευταία χρόνια έχει τέσσερις διεκδικητές και έχει προκαλέσει το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου.
Αυτά είναι τα δεδομένα, τα facts, που λένε. Και συναντιούνται όλοι αυτοί για να αδράξουν την ευκαιρία που τους δόθηκε και καταλήγουν τελικά σε αυτό που κατέληξαν. Να βρίζονται να πετούν αντικείμενα, να αποκαλεί ο Μαρινάκης τους δημοσιογράφους σκατά, να πετά ο Καραπαπάς φούστα στον πρόεδρο της ΕΠΟ και να τον βρίζει, να καταγγέλλει ο ένας τον άλλο και ο Μπένετ έναν διαιτητή που δεν μας λέει ποιος είναι και ο οποίος ήθελε οπωσδήποτε να σφυρίξει στο Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ. Ο Μπέος έφυγε ελπίζοντας να μην χυθεί αίμα (τρομερό…).
Αυτοί είναι λοιπόν που νοιάζονται όπως σας λένε δημόσια για το ελληνικό ποδόσφαιρο και το καλό του. Να σας πω κάτι, δεν θέλουμε άλλο να νοιάζονται, τους ευχαριστούμε πολύ για την φροντίδα όλους, όλα αυτά τα χρόνια, αλλά φτάνει δεν χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο άλλο την προστασία τους. Τα κανονικά χουλιγκάνια, όχι αυτά με τα σακάκια θα το φρόντιζαν περισσότερο, είναι βέβαιο. Αν και αυτά μπήκαν στο κλίμα των ημερών και πήγαν στο γήπεδο για το φιλικό της Εθνικής ομάδας για να βρίσουν τον Πασχαλάκη που δεν είναι… δικός τους, αλλά αν αύριο παίξει στην ομάδα τους θα είναι Θεός…
Οι μόνοι που πραγματικά νοιάζονται για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι οι παίκτες της Εθνικής ομάδας. Οι μόνοι που χαίρονται που επιστρέφουν σε αυτό μέσω της Εθνικής ομάδας. Οι μόνοι που χαμογελούν πλατιά και παίζουν με την ψυχή τους για αυτήν. Οι μόνοι που προσπαθούν να μείνουν μακριά από τον βούρκο που τους περιτριγυρίζει. Αλλά υπάρχει και αυτό το μεγάλο κοινό που δεν τα σπάει, δεν μαχαιρώνεται, δεν βρίζει, δεν ζει για να πάρει ένα πανό και να χαρακώσει έναν αντίπαλο οπαδό. Υπάρχει και αυτό το κοινό που σηκώνεται όρθιο και δίνει το πιο ζεστό, το πιο μεγάλο χειροκρότημά του στον Ντέλια, τον μικρό ήρωα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τι κι’ αν προφανώς λόγω εντοπιότητας οι φίλοι του ΠΑΟΚ ήταν ελάχιστοι στην Αγιά Σοφιά, τι κι’ αν η πλειοψηφία των οπαδών στο γήπεδο προφανώς υποστηρίζουν αθηναϊκές ομάδες, ο Κωσταντέλιας γεύτηκε το μεγαλύτερο, το πιο ζεστό χειροκρότημα όλων. Ένα δείγμα ξεκάθαρο και απλό, ένα μήνυμα «μικρέ προχώρα, σε αγαπάμε και σε πιστεύουμε» και κανείς τους δεν έκανε δεύτερη σκέψη ότι την Κυριακή ο μικρός μπορεί να κάνει «κηδεία» στη δική του ομάδα.
Διότι υπάρχουν οι λίγοι που έβρισαν τον Πασχαλάκη, αλλά κυρίως υπάρχουν οι πολλοί που χειροκρότησαν τον Κωσταντέλια. Ας ρίξουμε και εμείς οι δημοσιογράφοι την ματιά μας σε αυτούς, τους πολλούς που χειροκρότησαν και όχι σε αυτούς τους λίγους που έβρισαν. Διότι είδα παντού, ακόμη και με βίντεο το βρισίδι, αλλά αν δεν ήμουν στο γήπεδο δεν θα είχα δει και δεν θα είχα ακούσει πουθενά το χειροκρότημα στον Κωσταντέλια…
Οσο για τον βούρκο των παραγόντων, γι’ αυτόν δεν είχα καμία αμφιβολία, τίποτα, μα απολύτως τίποτα δεν μου έκανε εντύπωση. Σας είχα προετοιμάσει άλλωστε με κείμενο μου εδώ και εβδομάδες. Αποκλείεται να μας αφήσουν, αυτοί που… νοιάζονται το ποδόσφαιρο να χαρούμε τα play-offs.
Πηγή: Gazzetta
