Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πριν ξεκινήσει για την πρώτη από τις δύο -σχεδόν απανωτές- εκστρατείες του στο Βελιγράδι, ο Ολυμπιακός είχε πετύχει ξεγυρισμένα διπλά χωρίς τον Βεζένκοφ (ΟΑΚΑ), χωρίς τον Σλούκα (Φενέρ, Κάουνας, Μπολόνια) και χωρίς τον Παπανικολάου (Μαδρίτη, Βιτόρια). Γενικά τυχερός στο θέμα των τραυματισμών, χρειάστηκε ωστόσο να δοκιμαστεί σε δύσβατες έδρες ελλιπής, χωρίς παίκτες που έχουν κομβικό ρόλο.
Στην καθαγιασμένη για το ελληνικό μπάσκετ Μπεογκράντσκα, όπου χρειαζόταν κάθε γραμμάριο φαιάς ουσίας για να αντιμετωπίσει τον «πάπα» των ευρωπαϊκών πάγκων Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο πρωταθλητής Ελλάδας κλήθηκε να διαχειριστεί μία ασυνήθιστη απουσία: του κρεβατωμένου πίσω στην Αθήνα Γιώργου Μπαρτζώκα.
Και, για μια φορά, λύγισε και σκόρπισε εις τα εξ ων συνετέθη. Το τελικό 90-75 αφήνει να εννοηθεί ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν απεγνωσμένα τον προπονητή του, για περισσότερη παρέμβαση στα δύσκολα της βραδιάς, για το ειδικό βάρος που χρειαζόταν για να ισοσκελίσει η ζυγαριά των πάγκων, για καμιά έκρηξη σε άπταιστα ελληνογαλλικά όταν το μυαλό των παικτών ξέφευγε.
Είναι, όμως, έτσι; Υστέρησε στ’ αλήθεια ο Ολυμπιακός στη σκακιέρα του Βελιγραδίου; Διστάζω να τον χαρακτηρίσω ακυβέρνητη πολιτεία, αφού το παινεμένο passing game δούλεψε αρκετά καλά και έφερε τον εξωφρενικό αριθμό των 64 πόντων μέσα από τη διακεκομμένη γραμμή.
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στη «Μπεογκράντσκα» επειδή του έλειψε η σκληράδα στην άμυνα, αλλά ακόμα και έτσι θα είχε τουμπάρει το ματς εάν ήταν στοιχειωδώς εύστοχος από μακρινή και μέση απόσταση. Μέχρι το 32ο λεπτό, όταν ο Σακίλ ΜακΚίσικ πέτυχε το πρώτο από τα τρία «κόκκινα» τρίποντα της βραδιάς, το κοντινότερο που είχε πλησιάσει ο Ολυμπιακό σε καλάθι εξ αποστάσεως ήταν οι 2 βολές που κέρδισε ο ίδιος ΜακΚίσικ σε ένα σουτ-χαρταετό από τη γραμμή του φάουλ με το χρονόμετρο να μηδενίζεται.
Όλοι, μα όλοι, οι υπόλοιποι πόντοι του είχαν σημειωθεί με λέι-απ και καρφώματα! Η αστοχία από την περιφέρεια (0/15 τρίποντα μέχρι εκείνη τη στιγμή) κάνει πολλαπλή ζημιά σε μία ομάδα. Της ροκανίζει την αυτοπεποίθηση, της κοστίζει σε δυνάμεις, της προκαλεί εκνευρισμό, φέρνει βιασύνη και ατομισμό, αλλοιώνει τις χημικές αντιδράσεις, επιτρέπει στην αντίπαλη άμυνα να γίνεται γροθιά χωρίς να πολυσκοτίζεται για τα άσφαιρα μπουμπουνητά.
Ακόμα και στο πεντάλεπτο της γ’ περιόδου όπου οι Σέρβοι έπαιξαν μπάσκετ παιδικής χαράς (πριν τους συμμαζέψει η είσοδος του Ιωάννη Παπαπέτρου), η Παρτίζαν ήξερε ότι δεν κινδύνευε να χάσει τη διψήφια διαφορά μέσα σε ένα λεπτό.
Όσες φορές και αν τροφοδοτούσε ο Ουόκαπ τον Φαλ για εύκολους πόντους, όσα «κοψίματα» του Παπανικολάου και αν αξιοποιούσε με τις πάσες του ο Βεζένκοβ, όσες μπούκες και αν δοκίμαζε ο Σλούκας για να σβήσει τα 7 λάθη του, ο Ολυμπιακός χρειαζόταν τ-ρ-ί-π-ο-ν-τ-ο. Μέσα στο καμίνι των 18.000 φωνακλάδων Σέρβων, δεν είχε την πολυτέλεια να κουβαλήσει τα προπασχαλινά κουλουράκια του Κάνααν, του Λαρεντζάκη, του Πίτερς. Ακόμη και τα αργά, ευάλωτα πόδια του Σάσα Βεζένκοβ στην άμυνα ήταν μία αχίλλειος πτέρνα που πόνεσε πολύ τον άστοχο Ολυμπιακό αυτής της βραδιάς.
Αλλά πότε θα ξαναγίνουν αυτά τα μαγικά; «Outlier», θα το ονόμαζαν στο Σακραμέντο αυτό το εκκωφαντικό 0/15 της εκνευριστικής λιθοβολίας. Πόσες φορές θα σουτάρει ο Ολυμπιακός των πολλών ικανών σουτέρ 3 στα 20 τρίποντα; Στο πρώτο φετινό ματς με την Παρτίζαν, οι παίκτες του Μπαρτζώκα είχαν 14/27 τρίποντα και νίκησαν με διαφορά κοντά στους 30 πόντους!
Νίλα παρόμοια με την αποψινή έπαθαν μέσες άκρες στον περυσινό ημιτελικό με την Εφές στο ίδιο γήπεδο, αλλά το δέντρο που έχει ο Ολυμπιακός μπροστά του είναι όχι το Final-4, αλλά τα πλέι-οφ. Σε μια σειρά πέντε αγώνων η αστοχία μίας βραδιάς ξεχνιέται μόλις ξημερώσει, ενώ οι συντριπτικές ήττες (όπως αυτές του Βελιγραδίου και του Μιλάνου) έχουν ίσο βάρος με το -1 και με το -2.
Ο ΜακΚίσικ άφησε να εννοηθεί ότι η προσμονή για τα πλέι-οφ έχει πειράξει ελαφρώς το συλλογικό υποσυνείδητο της ομάδας, αλλά οι τρεις εντός έδρας αγώνες που έρχονται (με Βιλερμπάν, Παναθηναϊκό, Βασκόνια), με το γεμάτο ΣΕΦ, θα ξαναφέρουν το μυαλό στη θέση του. Αυτή είναι η δύναμη της έδρας, όταν την πλημμυρίζει αισιοδοξία και όχι γκρίνια.
Η Παρτίζαν και η Αρμάνι υπενθύμισαν ότι ο Ολυμπιακός είναι θνητός, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κάθε προσγείωση από τα σύννεφα, τώρα που είναι ακόμη νωρίς, είναι πολύ χρήσιμο εφόδιο. «Αυτό το παιχνίδι θα μας βοηθήσει», συμφώνησε ο Γιώργος Μποζίκας, μιλώντας στο μικρόφωνο της Nova μετά τον αγώνα. «Θα μας διδάξει πώς να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας».
Στα μισά του αγώνα, έγραψα στο live του Gazzetta τη βαθμολογία, όπως διαμορφωνόταν μετά τις νίκες της Ρεάλ, της Μονακό, της Φενέρ και (χθες) της Μπαρτσελόνα. Δεν το έκανα για να περάσει η ώρα μέχρι να ξαναρχίσει το ματς. Ήθελα να επισημάνω, ότι οι διαφορές είναι ακόμη μικρές, τόσο στην κορυφή (όπου ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να χάσει την πρωτιά εάν υποστεί άλλη ήττα, μολονότι ευνοείται από τις ισοβαθμίες), όσο και στα πέριξ της διαχωριστικές γραμμής.
Τα πλέι-οφ μπορεί να φέρουν τους «ερυθρόλευκους» αντιμέτωπους με την Εφές -και ας λέει ο Αταμάν…- ή και με την ίδια την Παρτίζαν του Ομπράντοβιτς. Κάτι μου λέει ότι θα μάθουμε τα ζευγαρώματα των προημιτελικών την ύστατη ώρα και θα γκρινιάζουμε πάλι για τη διοργανώτρια αρχή, που αρνείται επίμονα να ορίσει κοινή ώρα έναρξης για τους αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής.
Ο Ολυμπιακός, θυμίζω, καλείται να ξαναπάει στο Βελιγράδι την εβδομάδα πριν το Πάσχα, για να αντιμετωπίσει τον Ερυθρό Αστέρα. Ξέρω, ξέρω, δεν φοβάται κανέναν, παρά μόνο τον κακό εαυτό του. Επειδή όμως αυτός εμφανίζεται σαν κακιά μουτσούνα 2-3 φορές τις τελευταίες εβδομάδες (προσθέτω και το ντέρμπι του ΟΑΚΑ στην εξίσωση), με την ομάδα μάλιστα πλήρη, η τελική ευθεία απαιτεί ανασυγκρότηση και συσπείρωση.
Ναι, και υγεία. Για τους παίκτες και για τον προπονητή. Μία επίσκεψη του Covid-19, που παρά τα θρυλούμενα είναι ακόμη εδώ, μπορεί να γίνει τρικλοποδιά για οποιαδήποτε ομάδα.
Πηγή: Gazzetta
