Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ενας χρόνος με τον Πογέτ, είναι ένα τίποτα. Ισα που ανοιγόκλεισαν τα μάτια. Μόλις δέκα ματς, όλα κι όλα. Τα τέσσερα, φιλικά. Τα έξι, το Nations League. Η επιτυχής διαχείριση του Nations League. Ο προβιβασμός, από την τρίτη, στη δεύτερη κατηγορία της Ευρώπης. Και βέβαια, η “πίσω πόρτα” προς το EURO 2024. Δεν θα την έχουν, μία τέτοια εξτρά ευκαιρία, ομάδες όπως η Νορβηγία, όπως η Ιρλανδία που είναι μαζί στον όμιλό μας, όπως η Ουκρανία που έχει πέσει σε Αγγλία+Ιταλία, όπως η Ουαλία που έχει εμπλακεί με Κροατία+Τουρκία, όπως η Αυστρία και η Σουηδία που είναι με το Βέλγιο, όπως η Αλβανία που έχει μπροστά Πολωνία+Τσεχία.
Ενας χρόνος με τον Πογέτ, δεν είναι κάτι περισσότερο από μια “πρώτη γνωριμία”. Να σπάσει ο πάγος, που λέμε. Η πραγματική δουλειά, τώρα έρχεται. Με ένα γκρουπ που δεν το στρατολόγησε ο προπονητής. Το βρήκε. Οι προσθήκες αυτόν τον ένα χρόνο, είναι απειροελάχιστες. Κατά κόρον το στρατολόγησαν, ο Σκίμπε και ο Φαν ‘τ Σχιπ. Στη σημερινή ομάδα, πλέον βιώματα καλών εποχών Εθνικής έχουν μόνον οι εξής δύο. Ο Τζαβέλλας και ο Φορτούνης. Από την περίοδο υπό τον Φερνάντο Σάντος. Ο Τζαβέλλας ήταν 22 ετών όταν ο Πορτογάλος τον πέταξε στον ωκεανό του Ζάγκρεμπ, προκριματικά EURO 2012, να κολυμπήσει. Ο Φορτούνης ήταν 19 ετών όταν κολύμπησε απευθείας στον ωκεανό (της τελικής φάσης) του EURO 2012.
Ολοι οι άλλοι, άρχισαν να εισρέουν σιγά-σιγά μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο 2014. Ο Μάνταλος και ο Πέλκας, στην πρώτη ταραγμένη εποχή μετά τη Βραζιλία. Ο πυρήνας δημιουργήθηκε, επί Σκίμπε. Μπακασέτας, Κουρμπέλης, Γιαννούλης, Λημνιός, Μπουχαλάκης, Τσιμίκας, η έκτακτη περίπτωση Ζέκα. Για τη δικαιοσύνη της ιστορίας, και ο Αναστασιάδης στη δική του βραχύβια θητεία έφερε στην ομάδα σημαντικούς παίκτες. Τον Βλαχοδήμο, τον Μασούρα, τον Σιώπη. Κι ύστερα ο Φαν ‘τ Σχιπ. Παυλίδης, Χατζηδιάκος, Ρότα, Γιακουμάκης, Μαυροπάνος.
Ολα αυτά τα χρόνια καθ’ οδόν, μονότονα επαναλάμβανα (τουλάχιστον πέντε-έξι φορές εδώ κι άλλες τόσες στην tv) ότι το γκρουπ θα φτάσει στη φάση της ωρίμανσης, στη φάση των εύλογων απαιτήσεων, στο peak, όχι νωρίτερα από το EURO 2024. Το νωρίτερο θα ήταν αφύσικο. Αγουρο. Δύο προκριματικοί γύροι Μουντιάλ (2018 και 2022), δύο αποτυχίες στο Nations League, ένας προκριματικός γύρος Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (2020), αυτά ήταν τα ενδιάμεσα στάδια της διαδικασίας. Αναπόφευκτα στάδια. Δεν γινόταν, να πηδήξουν τάξη. Επρεπε να τις περάσουν, μία προς μία.
Ο Φορτούνης είναι 30 ετών. Ο Μάνταλος, 31. Ο Πέλκας, 29. Ο Μπακασέτας, 29. Ο Κουρμπέλης, 29. Ο Γιαννούλης, 27. Ο Λημνιός, 24. Ο Μπουχαλάκης, 29. Ο Τσιμίκας, 26. Ο Βλαχοδήμος, 28. Ο Μασούρας, 29. Ο Σιώπης, 28. Ο Παυλίδης, 24. Ο Χατζηδιάκος, 26. Ο Ρότα, 25. Ο Γιακουμάκης, 28. Ο Μαυροπάνος, 25. Ο Δουβίκας, 23. Ο Ιωαννίδης, 23. Ο Μπάλντοκ, 30. Τα δύο-δυόμισι χρόνια στο εξής, είναι τα πιο σημαντικά της συμβίωσής τους. Το γκρουπ είναι γινωμένο, πια. Ερχεται στον δρόμο, το Ευρωπαϊκό. Επίσης έρχεται αυτό που όταν κάναμε τις εκκλήσεις να τους αφήσουν να ωριμάσουν, δεν γινόταν να το προβλέψουμε. Η επέκταση του Μουντιάλ. Η αύξηση των ομάδων της Ευρώπης στο Μουντιάλ, από 13 σε 16. Ενα φωτάκι, και για τότε. Για το 2026.
Οι προηγούμενοι το ετοίμασαν, αλλά κι ο Πογέτ έχει σοβαρή αποστολή να υποστηρίξει με αυτό που βρήκε. Η δουλειά του Πογέτ είναι να τους προσδώσει ένα x-factor. Θα τους κάνει, αν το κάνει, σπουδαία εξυπηρέτηση. Ενα υποσχόμενο γκρουπ, να το κάνει ένα γκρουπ που θέτει τον πήχυ και τον υπερβαίνει. Δίχως αυτό να θεωρείται, ένα θαύμα. Θαύμα θα ήταν, να βγαίναμε μπροστά από το Βέλγιο και την Κροατία στον δρόμο προς τη Ρωσία το 2018. Θαύμα θα ήταν, να βγαίναμε μπροστά από την Ιταλία ή από την Ισπανία στον δρόμο για το EURO 2020 ή για το Κατάρ. Εάν η ομάδα προκριθεί στο EURO 2024, δεν θα είναι θαύμα. Θα ‘ναι μια κατάληξη, από φυσιολογική ροή των πραγμάτων και της ζωής.
Το μίνιμουμ προαπαιτούμενο στον όμιλο, είναι η Εθνική να βγει τρίτη μπροστά από την Ιρλανδία. Οχι γιατί το χρειαζόμαστε. Και τέταρτοι να βγούμε, πάλι η ευκαιρία (σε ένα χρόνο από σήμερα) εκεί θα είναι. Και…πέμπτοι, το ίδιο. Η τρίτη θέση είναι περισσότερο, ένα “ηθικό” προαπαιτούμενο. Να μη κουραζόμαστε τζάμπα! Αν δεν μπορούμε να περάσουμε την Ιρλανδία, τι νόημα έχει η συζήτηση να περάσουμε έπειτα, τον Μάρτιο του 2024, όποιους κοπιάσουν στη διασταύρωση με την Ελλάδα; Οσο για το να μπει η Ελλάδα σφήνα ανάμεσα σε Γαλλία+Ολλανδία, αυτό ακόμη είναι μακρινό.
Εδώ το προαπαιτούμενο, αλλάζει. Προαπαιτούμενο εναντίον Γαλλίας+Ολλανδίας, είναι το 200% σε αυτά τα τέσσερα ματς. Η Ελλάδα κάπου σε αυτά τα τέσσερα ματς, κάτι θα πάρει. Μα στο Σεν-Ντενί τον Ιούνιο, μα στο Αϊντχοφεν τον Σεπτέμβριο, μα στα δύο τελευταία Οκτώβριο/Νοέμβριο στη Νέα Φιλαδέλφεια, είμαι πεπεισμένος πως θα είναι ανταγωνιστική. Αυτό το κάτι που θα πάρει, ποτέ δεν ξέρεις, όμως να δεχθώ ότι ενδέχεται να μη αρκεί. Αλλά δεν θα ‘ναι ασήμαντο. Θα ‘ναι ωφέλιμο, για την αυτοπεποίθηση και για την αυτοεκτίμησή τους αργότερα στα πλέι-οφ. Win-win, δηλαδή.
Με τον πάγο σπασμένο, με το επιτελείο στελεχωμένο όπως το θέλει (πλέον, και με τον αιώνιο assistant Μαουρίσιο Ταρίκο μέσα), με μια σταθερή καινούργια έδρα για να μη περιπλανιέται η ομάδα από τη Ριζούπολη στον Βόλο κι από το Ολυμπιακό Στάδιο στην Τούμπα, τα δεδομένα στα χέρια του Πογέτ είναι καλά. Εκείνο που εκκρεμεί να δοθεί, όχι στον Πογέτ, στην ομάδα, είναι ένα σπίτι. Ενα προπονητήριο. Στην έδρα, θα παίζει μία φορά στο τόσο. Στο σπίτι, θα ζει την κάθε μέρα της κάθε φοράς. Δεν είναι αδιανόητο, ότι πάμε για δεκαετία από τη Βραζιλία 2014 δίχως μία επιτυχία. Αδιανόητο είναι ότι πάμε για εικοσαετία από το EURO 2004, δίχως η Εθνική να έχει φύγει από το νοίκι.
Πηγή: Sport DNA
