Επιλογή Σελίδας

Του Δημήτρη Μπίζα

Το 2022, με τις ριζικές αλλαγές στους κανονισμούς και την αναδιανομή του πλούτου που ήρθε από την επιβολή του budget cap, προέκυψε ως η τέλεια ευκαιρία για τη Ferrari, που βρέθηκε στη διεκδίκηση του τίτλου τελευταία φορά το 2018, να βρεθεί και πάλι στα ψηλά.

Πράγματι, η F1-75 έδωσε στη Scuderia την καλύτερη χρονιά της μετά από αρκετό καιρό, αλλά δεν αποδείχθηκε αρκετή για να τη φέρει στην κορυφή, αφού η Red Bull με την RB18 απλώς έμοιαζε (και πολλές φορές ήταν) ασταμάτητη.

Η αποπομπή του Mattia Binotto στο τέλος της σεζόν, μετά από μία σειρά διαφωνιών με τα υψηλότερα κλιμάκια της διοίκησης της Ferrari, και η έλευση του Frederic Vasseur, έφερε έναν αέρα αισιοδοξίας, σιγουριάς, ή τουλάχιστον αλλαγής – πάντως με θετικό πρόσημο.

Το ζητούμενο είναι, βέβαια, πως τα προβλήματα στο Μαρανέλο είναι πιο βαθιά από το ποιος είναι ο επικεφαλής της Gestione Sportiva. Ο CEO της εταιρείας, Benedetto Vigna, είναι υπέρ το δέον παρεμβατικός στα πράγματα της ομάδας. Ένας άνθρωπος που ήρθε προ 2 ετών στη Ferrari από τη βιομηχανία των ημιαγωγών δε δύναται να είναι σε θέση να ελέγχει ή ακόμα και να υποδεικνύει κατεύθυνση για μία ομάδα Formula 1. Όσο και αν μετατρέπονται πια οι ομάδες σε εταιρείες, εξακολουθούν να χρειάζονται ανθρώπους των αγώνων να ηγούνται αυτών – όχι πτυχιούχους τμήματος φυσικής.

Η παρεμβατικότητα του Vigna, σε συνδυασμό με την σταδιακή, αλλά εμφανή, αποκαθήλωση του συστήματος Binotto (φεύγουν άνθρωποι που ήταν δικές του επιλογές σε καίρια πόστα) φέρνει τη Ferrari στην άβολη θέση να έχει βλέψεις πρωταθλητισμού, αλλά δομή και λειτουργίες οργανισμού σε αναδιαμόρφωση.

Και πλέον δεν ισχύει κι αυτό που έγραψε ο Θουκυδίδης πως «έστιν ο πόλεμος ουχ όπλων το πλέον, αλλά δαπάνης,» δηλαδή πως ο πόλεμος δεν έχει να κάνει με τα όπλα, αλλά τα χρήματα που ξοδεύεις. H Formula 1 είναι -πλέον- ένας χώρος που το χρήμα παίζει δευτερεύοντα ρόλο, και στο προσκήνιο έχει περάσει η σωστή αξιοποίησή του.

Η θέση του Leclerc σε αυτό

Για τον Charles Leclerc, μεγάλο ρόλο θα παίξει και η αξιοποίηση του ιδίου από την ομάδα του.

Πέρυσι, με εξαίρεση το λάθος του στη Γαλλία, βρέθηκε θύμα της αναξιοπιστίας της υβριδικής μηχανής και της κακής στρατηγικής ουκ ολίγες φορές. Μόνο σε Ισπανία και Μπακού χάθηκαν σίγουρες νίκες εξαιτίας του κινητήρα.

Επιπλέον, η διαρκής αδυναμία της Ferrari να ορίσει με σαφήνεια μία ιεραρχία ανάμεσα στους οδηγούς της, απόρροια του lobbying της πλευράς Sainz που απαιτεί βάσει ονόματος και ιστορίας μία πιο ευνοϊκή μεταχείριση για τον Ισπανό, φέρνει τον Μονεγάσκο σε θέση κυνηγού τις φορές που δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Το παράδειγμα της Τζέντα, που ήταν σαφώς ταχύτερος αλλά δεν υπήρξε συνεννόηση για προσπέρασμα, είναι χαρακτηριστικό.

Σε αυτό φέτος έρχεται να προστεθεί και η κακή επικοινωνία με τον μηχανικό του, Xavier Marcos Padros, που είναι στο αυτί του Leclerc από το 2019, όταν αυτός ήρθε στη Ferrari.

Όταν έπρεπε να πιέσει για να περάσει τον Hamilton όσο αυτός ήταν στα pits κατά τη διάρκεια που το Safety Car ήταν στην πίστα, ο Padros δεν τον ενημέρωσε, και όταν το έκανε, ήταν αργά.

«Ναι, δεν ήταν η σωστή κίνηση» δήλωσε επ’ αυτού ο Vasseur σε μέλη του Τύπου με το πέρας του αγώνα. «Έτσι είναι. Δεν είναι το κυρίως πρόβλημα και θεωρώ ότι θα ήταν λάθος από μεριάς μας να εστιάσουμε σε αυτό. Δε θέλω να αποκαλύψω λεπτομέρειες. Ήταν μία λανθασμένη επικοινωνία και πρέπει να μιλήσουμε, για να το λύσουμε. Δεν είναι όμως το κύριο πρόβλημα κατά τη διάρκεια του τριημέρου».

Το χάος, η τρικυμία στο Μαρανέλο μεταφέρεται σαν ωστικό κύμα και στην πίστα. Και το θέμα είναι πως ο Leclerc είναι αυτό που ονομάζεται στον χώρο του μπάσκετ (κυρίως) ‘asset’: ένα «βαρύ χαρτί», ένας ισχυρός παίκτης, που με ευκολία θα βρει ανοιχτή θέση στο grid, αν θελήσει να φύγει από τη Scuderia.

Και η Ferrari δεν έχει την πολυτέλεια να τον χάσει.

Πηγή: Car & Driver

Pin It on Pinterest

Shares
Share This