Του Zastro
Δεν πετάει όπως έκανε ο Τζόρνταν. Δεν έχει αυτήν την αταβιστική πείνα για νίκες που είχε ο Κόμπε. Δεν έχει καν την εντυπωσιακή σωματική διάπλαση και τις φυσικές δυνάμεις που ξεχειλίζουν στο ταλέντο του Λεμπρόν που είναι και της εποχής του.
Αυτός ο τύπος ανέτρεψε εκ βάθρων τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε το μπάσκετ και πλέον είναι δικαιωματικά η πιο εμβληματική φυσιογνωμία της καλύτερης λίγκας του πλανήτη. Εάν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα υπήρχε και ο Ντόντσιτς.
Διότι ο Στεφ Κάρι άλλαξε το μπάσκετ. Μεγαλοστομία, ναι. Υπερβολή, ίσως. Αναλογιστείτε όμως τη συχνότητα με την οποία επιχειρούνται πλέον τρίποντα εν στάσει, εν κινήσει, fade away, υπό πίεση, από τα 10 και τα 15 μέτρα. Όταν το ξεκίνησε εκείνος, τα καλάθια του έκαναν εντύπωση, εντάσσονταν στην κατηγορία των “αδύνατων σουτ”, σε μαγικά ξόρκια που για το 95% των παικτών έμοιαζαν αδιανόητα.
Για τον Κάρι ήταν φυσιολογικά, σαν να γεννήθηκε ακριβώς γι’ αυτό, για να κάνει το αδύνατο απλό, για να κάνει τη χειρότερη υπό κανονικές συνθήκες επιλογή να μοιάζει η καλύτερη. Μεγάλωσε το παρκέ, επέβαλε τη δική του ήπια επανάσταση, δεν μπορεί να αποδοθεί διαφορετικά.
Μια επανάσταση συναρπαστική, εντυπωσιακή, ακαταμάχητη, συνώνυμο της νίκης. Κι άλλοι κατέκτησαν πρωταθλήματα, έγιναν σύμβολο, κέρδισαν τίτλους MVP της σεζόν, έβαλαν στο χάρτη ομάδες ξεχασμένες και παρακατιανές.
Εδώ όμως μιλάμε για ένα φαινόμενο που αύξησε τις πωλήσεις της φανέλας με το όνομά του κατά 581% σε μια σεζόν. Η επανάσταση του Κάρι είναι η πιο σημαντική, η πιο ιστορική, γιατί ήταν η πιο βελούδινη, η πιο «smooth» που λένε και οι Αμερικανοί και τα αποτελέσματά της καθυστέρησαν να γίνουν αντιληπτά και να συστηθούν με σαφήνεια στο ευρύ κοινό. Ακόμα και αυτό ο Στεφ το έκανε με τον τρόπο του.
Αποφοιτώντας από το Λύκειο, ήταν απλώς ο γιος του Γουόρντελ Στέφεν «Dell» Κάρι, μιας παλιάς δόξας του NBA, ενός καλού σουτέρ με αξιοσημείωτη δεκαετή καριέρα στους Σάρλοτ Χόρνετς. «Τίποτα το ιδιαίτερο», έλεγαν οι ανιχνευτές ταλέντων στην αρχή. Το κολέγιό του άλλωστε ήταν το Davidson, μια επιλογή πολύ μακριά από τα πανεπιστήμια-σύμβολα του κολεγιακού πρωταθλήματος. Όταν αποφοίτησε, θεωρούταν απλώς ένας σπεσιαλίστας του σουτ για τρεις. Αυτό. Μόνο. Κι από αυτό μετατράπηκε σε σύμβολο του πιο δημοφιλούς πρωταθλήματος μπάσκετ του κόσμου.
«Ο Κάρι αλλάζει μπροστά στα μάτια μας τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ», έσπευσε να πει ο Ρικ Καρλάιλ, προπονητής του Ντάλας. «Άλλαξε τον τρόπο κατανόησης του παιχνιδιού, προετοιμάζοντας το έδαφος για τις μελλοντικές γενεές γι’ αυτό που θα βλέπουμε στα παρκέ το 2030».
Όπως ο Στιβ Τζομπς και ο Μπιλ Γκέιτς έχουν αλλάξει την ψηφιακή ζωή μας, ο Κάρι έκανε το ίδιο πράγμα, είχε την ίδια επιδραστικότητα στο μπάσκετ. Η ιστορία του δεν είναι απλώς μια ιστορία επιτυχίας, αφοσίωσης και η πολλοστή παραλλαγή στο αμερικανικό όνειρο, είναι το αμερικανικό όνειρο in personam.
Έχει μια “φυσιολογική” σωματική διάπλαση, οι δικέφαλοί του δεν μοιάζουν σμιλεμένοι από τον Πραξιτέλη, το ύψος του δεν είναι δώρο της φύσης, ο χαρακτήρας του είναι “φυσιολογικός” στη φρενίτιδα εκκεντρικότητας του ΝΒΑ. Δεν συμπεριφέρεται ως αστέρι, δεν καταλήγει σε ιστοσελίδες και περιοδικά “αμφιλεγόμενου” περιεχομένου, παντρεύτηκε μια κοπέλα που γνώρισε στην εκκλησία, όταν ήταν 15 ετών.
Η οικογένειά του είναι το θεμέλιο του παιχνιδιού του, εμφανίζεται άνετος στις συνεντεύξεις Τύπου με την κόρη του και κάνει πλάκα ακόμα και με τον τίτλο που κατακτά.
Η μόνη “κακή” συνήθεια που επέτρεψε στον εαυτό του ήταν να μασάει νευρικά το χαρακτηριστικό μασελάκι που φορούσε για να προστατεύει την οδοντοστοιχία του κάθε φορά που είχε κάνει κάτι μαγικό.
Στο βάθος της ήταν μια χειρονομία ασεβής, σχεδόν αλαζονική, αλλά ποτέ υπερβολική. Γιατί το πρόσωπο της “επανάστασης” δε χτίστηκε πάνω στην υπερβολή, ούτε καν επί των πιθανών και απίθανων σουτ που επιχειρούσε -και συνήθως ευστοχούσε- ή στο εξωγήινο ball handling και τα άπειρα ankle breakers στα παρκέ της λίγκας.
Το θαύμα ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του μπασκετικού κόσμου, χάρη στις ατέλειωτες ώρες προπόνησης, το πρόγραμμα, τη θέληση και την οξύνοια. Αυτή είναι η μοναδική υπερβολή που “επέτρεψε” στην αθλητική ζωή του ο Κάρι. Η προπόνηση. Πνευματική και σωματική.
«Ο Κάρι είναι κατά κάποιον τρόπο επιζήμιος για το παιχνίδι», είχε δηλώσει σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ο προπονητής του, Μαρκ Τζάκσον. Αρκούσε μια βόλτα στα playgrounds των πόλεων. Όλα τα παιδιά στις αλάνες και τα ανοιχτά γήπεδα ήθελαν να σουτάρουν μόνο για τρεις, να τολμούν το σουτ ακόμα και από το κέντρο.
Ο Στεφ όμως δεν είναι “το τρίποντο” όπως πιστεύουν όλοι. Στην πραγματικότητα τα κάνει όλα στο παρκέ, αλλά το κοινό εμμένει στα εντυπωσιακά σουτ ή τα απίθανα ψηλοκρεμαστά lay up με την αδιανόητη καμπύλη. Ο Κάρι τελειοποίησε το σουτ για τρεις, άνοιξε νέες οδούς για να επαναπροσδιοριστούν οι άμυνες στην περιφέρεια, “μεγάλωσε” τα μέτρα της επίθεσης, άνοιξε τις άμυνες σε τέτοιο βαθμό, ώστε εν τέλει επαναπροσδιόρισε και τα ίδια τα όρια του παιχνιδιού.
Κονιορτοποίησε δύο συνεχόμενες φορές το ρεκόρ των εύστοχων σουτ τριών πόντων, πριν γίνει κανονικότητα στη λίγκα. Στο τέλος της σεζόν 2014-15 σταμάτησε στα 286. Την επόμενη ολοκλήρωσε με 402, το ρεκόρ από καταβολής ΝΒΑ. Τρίποντο υπήρχε 35 χρόνια μέχρι τότε. Με εκείνον άλλαξε η σημασία του και η εντύπωση περί ορίων και “τρέλας”. Δεν ήταν ο σπεσιαλίστας που “έκανε μόνο αυτό”. Ειδικά στη χρυσή εποχή του ΝΒΑ, ήταν σχεδόν απαραίτητο κάθε ομάδα με στόχους να διαθέτει και έναν παίκτη “με σουτ”. Έναν ρολίστα, έναν Στιβ Κερ, για να το σχηματοποιήσουμε.
Ο Κάρι ήταν ολοκληρωμένος. Δημιουργούσε, σούταρε, “σκότωνε” στην επίθεση και έκανε το καθήκον του και στην άμυνα. Το μυστικό ήταν ότι έπαιζε μπάσκετ με τρομερή εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με την πεποίθηση ότι είναι “ο καλύτερος του κόσμου”. Ήπια, χωρίς τη βίαια επιβολή του Λεμπρόν ή τα τρομακτικά φυσικά προσόντα.
Δεν χαρακτηρίζεται εύκολα ο Κάρι, δεν μπαίνει σε καλούπι. Δίνει την εντύπωση σε κοινό και συμπαίκτες ότι μάχεται πραγματικά με τον εαυτό του για να μην σουτάρει, αμέσως μόλις περνάει το κέντρο του γηπέδου. Το ένστικτό του λέει να σουτάρει, εκείνος το τιθασεύει και το κρατάει σβηστό.
Όταν πατάει το κουμπί όμως και το ενεργοποιεί, τότε όλα τα μαγικά φίλτρα αναδύονται στο παρκέ και από οποιαδήποτε θέση, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, φορτώνει το αντίπαλο καλάθι, χωρίς να μπορεί να τον σταματήσει κανείς.
Ο Κάρι άνοιξε το μπάσκετ σε όλους, μετά από πολλά χρόνια μάγεψε μια γενιά που έχει μάθει να ζει πολύ γρήγορα και από πολύ νωρίς να τα γεύεται όλα. Κατάφερε το μέχρι πρότινος ακατόρθωτο, να συγκινήσει μια “διαφορετική” γενιά που δεν καταλάβαινε κανένας και σχεδόν αδιαφορούσε πια για το μπάσκετ. Ανάγκασε προπονητές και συμπαίκτες να ανοίξουν νέους διαδρόμους στο μυαλό τους, να σκεφθούν νέους τρόπους αντιμετώπισης του σουτ, καινούρια πλάνα σε άμυνα κι επίθεση, νεωτερισμούς και revisitations στο άθλημα.
Το “κύμα” τούς πήρε σχεδόν όλους μαζί του, δημιουργήθηκε ένας πυρήνας πιτσιρικάδων στις ΗΠΑ που φορούσε με περηφάνια τη φανέλα με το «30» των Γκόλντεν Στέιτ, άφησε στο σπίτι το smartphone και πήγε με τη μπάλα στο κοντινό γηπεδάκι για να κάνει σουτ. Το σημαντικότερο απ’ όλα ήταν ότι, παρά τους τραυματισμούς και τη φυσιολογική πτώση της ομάδας, δεν αποδείχτηκε διάττων αστέρας, δεν έζησε στο limbo του «on fire».
Το ταλέντο του δεν φάνηκε ποτέ να έχει όριο, το ίδιο και το σουτ. Το όνομά του μπαίνει δίπλα σε εκείνα του Λάρι Μπερντ, του Ρέι Άλεν, του Ρέτζι Μίλερ. Όλοι τους στρατοσφαιρικοί σουτέρ, τεράστιες μορφές της λίγκας και του αθλήματος. Μόνο ο Μεγάλος Λευκός είχε παρόμοια επίδραση στους βασικούς άξονες και τις δομές του αθλήματος.
Τρεις τίτλοι Πρωταθλητή, συνεχόμενα all star, MVP της κανονικής περιόδου, ηγέτης της ομάδας του «μαγικού 73» (ο ανώτατος αριθμός νικών σε regular season), ο κορυφαίος σουτέρ τριών πόντων στην ιστορία της λίγκας, ρεκόρ που κατέρριψε στις 15 Δεκεμβρίου του 2021, ο πρώτος που ξεπέρασε τα 3.000 (!) εύστοχα τρίποντα στην καριέρα του, ένας πραγματικός μύθος.
Ακόμα και η προθέρμανσή του γίνεται viral, το χαμόγελό του, το coolness με το οποίο αποδέχεται την όποια κριτική ότι κατέστρεψε το μπάσκετ. «Εσύ φταις που χάλασε ο διαγωνισμός καρφωμάτων, όλοι έρχονται πια στο all star game για τα τρίποντα», του είπε ο Γιάννης γελώντας στη συνάντηση των κορυφαίων τον Φεβρουάριο του 2022.
Δεν φταίει ο Κάρι εάν προσπαθούν οι επίγονοι να τον αντιγράψουν, ούτε επειδή οι προπονητές δεν βρίσκουν αντίδοτο στα σουτ από πολύ μακρινή απόσταση και το κοινό στην τηλεόραση “βαριέται”. Αλλοίμονο αν ήταν ευθύνη του Κάρι το πρόβλημα εστίασης προσοχής και η αδυναμία της λίγκας να προσελκύσει νέους πελάτες.
Απεναντίας, η συμπεριφορά του εντός και εκτός παρκέ, η κοινωνική δράση, το οικογενειακό προφίλ, η στάση του σε συνεντεύξεις Τύπου, οι δηλώσεις του για τ’ ασήμαντα και τα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, όλα είναι αξιοσημείωτα. Ήπιος, γραμμικός, χαμογελαστός.
Σε μια εποχή που κατακλύζεται από κραυγές και παραλογισμό, την παρτίδα τη σώζουν τα τεκμαρτά οξύμωρα. Τέτοια είναι η επανάσταση του Στεφ, μια απόδειξη πως η λογική είναι η επανάσταση της πίστης και το πάθος είναι η επανάσταση της λογικής.
Με ένα σουτ για τρεις κι ένα χαμόγελο.
Πηγή: Athletes’ Stories
