Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Για την περίπτωση να προϋπήρχε κάποιου είδους αμφιβολία, ο ημιτελικός ήρθε κι έδεσε στην πιο σωστή στιγμή. Μια πειστική επιβεβαίωση, ότι το ένα και μοναδικό “έννομο συμφέρον” της πρώτης και καλύτερης ομάδας στη χώρα είναι το να παίζει. Οχι, το να μη παίζει. Να παίζει, εκεί που δεν χωρεί καμία “πρόσθετη παρέμβαση”. Στον προνομιακό χώρο της. Οπου υπερτερεί. Μέσα στις τέσσερις γραμμές. Στο ποδόσφαιρο. Στη δικολαβία και στην επικοινωνία, υπερτερούν οι άλλοι. Συνενωμένοι, ένα παραπάνω.
Η Πέμπτη έδειξε εμφατικά πως ένα 3-0 “με αγώνα” είναι απείρως πιο δυνατή ευχαρίστηση για τους φίλους της ΑΕΚ, από ένα 0-3 “άνευ αγώνος”. Αν ο κύριος Μελισσανίδης θέλει να τιμωρήσει τον κύριο Σπανό, η καλύτερη πιθανότητα δεν είναι να στείλει δικηγόρους και δημοσιογράφους. Η καλύτερη πιθανότητα είναι να στείλει στο Περιστέρι, αυτούς τους παίκτες και αυτόν τον προπονητή με αυτό το επιτελείο.
Επιστρέφοντας στο υψηλό ποδόσφαιρο, στην πενταετία 2015-2020 η ΑΕΚ έφτασε σε πέντε διαδοχικούς τελικούς. Δεν είναι κάτι συνταρακτικό, πολύ περισσότερο όχι κάτι πρωτοφανές, η προοπτική να ανοίξει τώρα ένα νέο κύκλο τέτοιων διαδρομών. Το πρωτοφανές τώρα στην ΑΕΚ, είναι οι θεμελιώδεις αρχές ενός επαγγελματία που έφτασε στην Αθήνα από την άλλη άκρη της Γης με τον λόγο του και με την τιμή του. Δεν μιλάμε, για να μιλάμε. Εννοούμε ό,τι λέμε. Και ακριβώς επειδή τα εννοούμε, τα κάνουμε κιόλας.
Ο Αλμέιδα σε αυτό, παραπέμπει σε Οτο και Φερνάντο. Εβαλε, εκείνους που νόμιζε. Δεν έβαλε εκείνους…που οι άλλοι νόμιζαν. Δεν φύλαξε την πλάτη του. Διαφύλαξε το υπέρτατο αγαθό του (αυτο)σεβασμού. Δεν υπάρχει το κλασικό σχήμα, βασικοί/αναπληρωματικοί. Υπάρχει μία καθαρή σειρά βασικών. Επίσης, μία δεύτερη σειρά εξίσου υπολογίσιμων για να υποστηρίξουν την κεντρική ιδέα παιγνιδιού σε μια αναμέτρηση με αντίπαλο τον Ολυμπιακό.
Κράτησε ο κόουτς το γκρουπ, προσηλωμένο με παρωπίδες στο αντικείμενο. Δεν επέτρεψε επ’ ουδενί, το Περιστέρι να χαλάσει τη σειρά. Επαιξαν αυτοί που θα έπαιζαν εάν το ματς στο Περιστέρι είχε γίνει. Εννέα στους δέκα στη θέση του, μετά το Περιστέρι θα προτιμούσαν τον Πινέδα, τον Αραούχο, τον Μουκουντί, τον Βίντα, τον Σιμάνσκι. Θα άφηναν τον Γαλανόπουλο, τον Μάνταλο, τον Τσούμπερ, τον Τζαβέλλα, τον Μήτογλου…για τον Λεβαδειακό τη Δευτέρα.
Ο Αλμέιδα είναι ο ένας στους δέκα. Δεν είναι ότι πήρε μαζί του έτσι, το κλαμπ και τα αποδυτήρια. Το κλαμπ από τον Ιούλιο, επικοινωνούσε πως στο εξής ο σταρ του σόου είναι ο προπονητής. Τα αποδυτήρια, ολοφάνερα ο Αλμέιδα τα είχε φτιαγμένα από τον Αύγουστο/Σεπτέμβριο όταν η ΑΕΚ πάθαινε ήττες από τον Βόλο στη Ριζούπολη ή/και από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ετσι ο Αλμέιδα πήρε τώρα μαζί του, τον έξω κόσμο. Οσους είδαν απλώς μια ενδεκάδα, και έτρεξαν να τον βγάλουν παλαβό.
Ακόμη χειρότερα, έτρεξαν να στοιχηματίσουν. Για να κονομήσουν τουλάχιστον, από την ακατανόητη παλαβομάρα του. Ο Μίτσελ είχε να διαχειριστεί στο μεταξύ, ένα άλλης υφής στοίχημα. Εκτός έδρας από Κυριακή σε Πέμπτη, η μία μετά την άλλη οι πιο δύσκολες ασκήσεις που έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτή την εποχή, να του βάλει. Η Τούμπα, η Νέα Φιλαδέλφεια, εναντίον αυτής της πίεσης στη μπάλα, εναντίον αυτής της συνδυαστικότητας με πολλούς επιτιθέμενους και με πολλούς, διαφορετικούς, τρόπους.
Αποδείχθηκε η διπλή άσκηση, πάνω από την τρέχουσα αντικειμενική δυνατότητα του Ολυμπιακού να ανταπεξέλθει. Ο Μίτσελ την παραμονή της ΑγιαΣοφιάς, δήλωσε ετοιμότητα να πάνε και να γίνουν η πρώτη ομάδα που θα νικούσε εκεί μέσα. Η αληθινή ετοιμότητα δεν αρκούσε, ούτε για να γίνουν η πρώτη ομάδα που θα απέφευγε την ήττα εκεί μέσα.
Αλλη μία φορά σε βραδυά με τον πήχυ ψηλά, τα επιθετικά πατήματα μέσα στην περιοχή ήταν “λίγα με πολλά”. Αλλη μία φορά σε βραδυά με τον πήχυ ψηλά, ελάχιστα (απ’ όσα έκανε ο αντίπαλος) κόβονταν καθ’ οδόν. Τα πιο πολλά, έφταναν ως τον γκολκίπερ. Δεν θα το σώζει πάντοτε, ένας γκολκίπερ. Ο Ολυμπιακός βρήκε μπροστά του ό,τι γλίτωσε στη Θεσσαλονίκη πρόσφατα, Τούμπα στο πρωτάθλημα ή Χαριλάου στο κύπελλο, ή στο πρώτο ημίχρονο με την ΑΕΚ πριν τρεις μήνες στον Πειραιά.
Αν ο Ολυμπιακός πει να κάνει build-up, δεν θα φτάσει τη μπάλα ούτε ως τη μεσαία γραμμή. Αν πει να πιέσει τη μπάλα ψηλά και να δαγκώσει στον σβέρκο, θα το κάνει (μάταια) ο ένας και μεμονωμένος Χουάνγκ. Αν πει να πάει στη μονομαχία και στη δεύτερη μπάλα, χρειάζεται επανασχεδιασμό χαρακτηριστικών. Οχι πενήντα μεταγραφές. Μεταγραφές, με πεντηκονταπλάσια προσοχή στη στόχευση.
Κατόπιν όλων αυτών, η υποσχόμενη επιλογή-μονόδρομος ήταν οι μεταβάσεις. Να βρουν τον Γκάρι Ροντρίγκες “στην πλάτη” και να ελπίζουν ότι ο τερματοφύλακας δεν θα είναι alert ώστε να καλύψει αυτή την πλάτη. Οι μεταβάσεις, και οι στατικές φάσεις. Στις μεταβάσεις και στις στατικές φάσεις για να κλέψουν κάτι, γενικώς ποντάρουν οι μικρές ομάδες. Ο Ολυμπιακός εννοείται, δεν είναι μικρή ομάδα. Είναι μεγάλος σύλλογος, εις το διηνεκές. Σήμερα, με υποδεέστερη ομάδα.
Ο Ολυμπιακός όταν κάλεσαν τον Μίτσελ, ήταν ένας ακανόνιστος όγκος κούτες σε μετακόμιση. Ενα σπίτι-απελπισία. Ο προπονητής ξεσκάρταρε σιγά-σιγά, τι χρειάζεται και τι δεν χρειάζεται. Εβαλε το καθένα πράγμα, στη θέση του. Μία τάξη, στο χύμα. Δεν αποκλείεται, μαζί με ξερά να πέταξε και μερικά χλωρά. Ή να κράτησε, μερικά άχρηστα. Εν πάση περιπτώσει, πλέον η ερώτηση είναι εάν έχει να δώσει στο σπίτι κάτι περισσότερο. Αν έχει, σίγουρα δεν θα το δώσει…απειλούμενος να αποχωρήσει “με το καλό”.
Πηγή: Sport DNA
