Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η ΑΕΚ έκανε ό,τι της είναι εύκολο φέτος να κάνει και κέρδισε τον Ολυμπιακό με 3-0 στον πρώτο ημιτελικό του κυπέλλου. Ο Ματίας Αλμέιδα έκανε ένα ακόμα μάθημα σε όλους όσους στην Ελλάδα επιθυμούν να καταλάβουν λίγο το μοντέρνο ποδόσφαιρο – ελπίζω να μην πάει χαμένο κι αυτό. Ο Αργεντινός έδειξε εμπιστοσύνη σε αυτή που είναι «η ομάδα του κυπέλλου», εμφάνισε μια ΑΕΚ με βασικούς τον Μίτογλου, τον Τζαβέλα, τον Γαλανόπουλο, τον Μάνταλο, τον Στάνκοβιτς και αφού άφησε εκτός αποστολής τους Γιόνσον, Μουκουντί και Ρότα κράτησε και στον πάγκο τους Αραούχο, Αμπραμπατ, ΠΙνέδα και Σιμάνσκι γιατί θα χρειαστεί τα τρεξίματα τους στην συνέχεια της σεζόν. Πολλοί απόρησαν: στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δεν είναι παράδοξο, αλλά είναι αποφάσεις ενός προπονητή που ξέρει τους παίκτες του και εμπιστεύεται την ομάδα του – κυρίως γιατί έχει φτιάξει μια ομάδα.
Κέρδισε άνετα με τους περσινούς
Ο Αλμέιδα τους περισσότερους από τους παίκτες που κέρδισαν με 3-0 το ματς χθες τους βρήκε στην ΑΕΚ. Από τους έντεκα που ξεκίνησαν νέα αποκτήματα ήταν τρεις: ο Σιντιμπέ, ο Ελίασον και ο Γκατσίνοβιτς. Αλλάξαν αυτοί οι τρεις μια ομάδα που πέρυσι έχασε από ένα Ολυμπιακό που δεν θάμπωνε τρία στα τέσσερα ματς που έδωσε μαζί του; Δεν νομίζω. Ο Αλμέιδα άλλαξε την ΑΕΚ και την άλλαξε γιατί της έδωσε ταυτότητα, της έμαθε να κάνει πολλά και κυρίως γιατί περιβάλει τους παίκτες του με εμπιστοσύνη: τους πιστεύει και τον πιστεύουν.
Φυσικά στην εξίσωση της επιτυχίας υπάρχει και το νέο γήπεδο, αλλά όταν ο Αλμέιδα ξεκίνησε να δουλεύει ούτε αυτό δεν υπήρχε! Ο Αργεντινός κατάλαβε ότι η ομάδα του θα αποκτήσει έδρα, της έμαθε να παίζει επιθετικά, αλλά πάντα οργανωμένα. Ακούω ότι χθες η ΑΕΚ ήταν τυχερή γιατί άνοιξε το σκορ στις δυο πρώτες επισκέψεις της στην αντίπαλη περιοχή κι ο Ολυμπιακός άτυχος γιατί δέχτηκε δυο γκολ νωρίς από λάθη των παικτών του – συγνώμη αλλά αυτά δεν τα καταλαβαίνω. Η ΑΕΚ πιέζει ψηλά, κλέβει μπάλες, εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του Λιβάι Γκαρσία και προσπαθεί να πλαγιοκοπήσει σε κάθε ματς – είτε παίζει με τους περίφημους βασικούς, είτε με τους αναπληρωματικούς όπως χθες. Το αν θα κάνει τρεις ή πέντε ή δέκα ευκαιρίες εξαρτάται κι από τον αντίπαλο ή και από τη φόρμα των παικτών της: αυτό που μετρά όμως είναι η πρόθεση, το σχέδιο. Τον χθεσινό Ολυμπιακό πχ δεν χρειαζόταν να του κάνει δέκα ευκαιρίες για να τον κερδίσει: αρκούσε να κάνει αυτά που ξέρει και να περιμένει τα λάθη του. Ο Γκαρσία νωρίς νωρίς εκθέτει τον Βρουσάι και κάνει το 1-0. Ο Σαμασέκου πανικοβάλλεται στη φάση του 2-0 γιατί παίζει σε μια ομάδα που δεν έχει καμία σειρά στο παιγνίδι της. Ο Ντόι κάνει στο τέλος στον Γκατσίνοβιτς το ίδιο περίπου μαρκάρισμα που έχει κάνει στον Γκρέι στο Βικελίδης: η διαφορά είναι ότι ο Γκρέι εκεί έχασε το πέναλτι ενώ ο Αμραμπατ ευστόχησε. Η ΑΕΚ δεν έχει μόνο τρεις ευκαιρίες: έχει κι άλλες στο β’ ημίχρονο. Αλλά δεν είναι οι ευκαιρίες η διαφορά της με τον Ολυμπιακό: είναι ότι οι παίκτες της τρέχουν, κινούνται χωρίς τη μπάλα, μοχθούν για να την ανακτήσουν και κυρίως ξέρουν και να παίζουν με αυτή και χωρίς αυτή. Και παίζουν σε μια ομάδα που δεν κρίνονται για ένα τους λάθος: ξέρουν ότι ο προπονητής τους τους εμπιστεύεται.
Είναι να απορείς
Είναι τόσο υγιέστατη η ΑΕΚ που είναι να απορείς γιατί ζητάει να κερδίσει το ματς στα χαρτιά στο Περιστέρι, όταν μπορεί να κερδίσει τον καθένα στην Ελλάδα χωρίς καν να ανεβάσει στροφές: απλά με την εφαρμογή του παιγνιδιού της. Κάποιος θα πει ότι έχασε στα Γιάννινα ή ότι δυσκολεύτηκε να κερδίσει στη Νίκαια: όλα μπορεί να συμβούν. Αλλά η πορεία της ομάδας του Αλμέιδα προς την τελική επιτυχία είναι σταθερή – κι αυτό είναι που μετράει. Σε μια εξελικτική διαδικασία και οι ήττες και οι δύσκολες νίκες αξιοποιούνται από ένα προπονητή που έχει φτιάχνει μια ομάδα. Τις χρησιμοποιεί για να δώσει στην ομάδα του κίνητρα, για να πεισμώσει τους παίκτες του, για να τους δείξει ότι κάθε λάθος μπορεί να στοιχίσει κι άρα το παιγνίδι τους πρέπει να γίνει ακόμα πιο προσεχτικό – παραμένοντας πάντα ωστόσο στηριγμένο στην ένταση. Και οι παίκτες που ξέρουν πως δεν θα εξαφανιστούν γιατί έκαναν ένα κακό ματς απλά θα δουλέψουν πιο πολύ.
Το αποτέλεσμα και το παιγνίδι
Κι ο Ολυμπιακός; Κατά κάποιο τρόπο κι αυτός είναι συνεπής σε μια πορεία που ξεκίνησε από πέρυσι το καλοκαίρι. Στη δική του περίπτωση η κατάκτηση του στόχου είναι κάτι σημαντικότερο από το πώς αυτός θα επιτευχθεί – το αποτέλεσμα, δηλαδή, είναι σημαντικότερο από το παιγνίδι: αυτό είναι το βασικό λάθος. Το καλοκαίρι, μετά το στραπάτσο με την Μακάμπι Χάιφα, ο στόχος ήταν οι προκρίσεις: κανείς δεν κοιτούσε να δει πως έφτανε η ομάδα σε αυτές. Μετά ο στόχος έγινε το πρωτάθλημα. Λάθος: μετά ο στόχος έγινε πως θα γίνουν μεταγραφές που θα επιταχύνουν την αλλαγή της περσινής ομάδας. Κι αφού αυτές έγιναν ο στόχος έγινε το πρωτάθλημα. Που στην λογική του Ολυμπιακού σημαίνει μόνο ένα πράγμα: πως πρέπει να κερδίζει κάθε Κυριακή ανεξάρτητα από το πώς. Κι όταν δεν κερδίζει ή την πληρώνουν οι προπονητές ή γίνονται κι άλλες μεταγραφές ή και τα δυο.
Και ο Ολυμπιακός, όπως και η ΑΕΚ πήγε στο χθεσινό ματς με κάμποσους αναπληρωματικούς. Ο Τζολάκης, ο Βρουσάι, ο Σαμασέκου, ο Γκάρι Ροντρίγκεζ, ο Ελ Αραμπί αναπληρωματικοί είναι. Κι ο Φορτούνης κι ο Βαλμπουενά που ήρθαν από τον πάγκο φέτος αναπληρωματικοί είναι κι αυτοί. Πολυτελείας μάλιστα. Αλλά μεταξύ βασικών, αναπληρωματικών, μεταγραφών και στόχων χάθηκε κάτι σημαντικό: η ομάδα. Χθες ο Ολυμπιακός μεταξύ του 2-0 και του 3-0, είχε δυο δοκάρια με τον Γκάρι Ροντρίγκεζ, έχασε μια – δυο ευκαιρίες με τον Σαμασέκου που μπήκε ορεξάτος και πέτυχε ένα γκολ με τον Εμβιλά που ορθώς δεν μέτρησε. Αλλά ως ομάδα ήταν σταθερά χειρότερος από την ΑΕΚ διαρκώς γιατί υπέφερε το πρέσινγκ της στην μεσαία γραμμή, δυσκολευόταν να βγάλει σωστά τη μπάλα μπροστά και πανικοβαλλόταν στην άμυνα κάθε φορά, που η ΑΕΚ απλώς πλησίαζε την περιοχή του: περίπου όπως στην Τούμπα τέσσερις μέρες πριν. Πώς να μην συμβεί αυτό όταν φέτος δεν έχει κερδίσει ντέρμπι κι όταν για να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα πρέπει οι τερματοφύλακές του να κάνουν θαύματα;
Ο πρώην κι ο επόμενος
Ο Ολυμπιακός μπορεί να βρει μια δικαιολογία μιλώντας για ατυχία, για κακή σύνθεση, για λάθος επιλογές του προπονητή του, για χαμένες ευκαιρίες κτλ. Το πρόβλημα του δεν είναι το χθεσινό ματς: είναι προφανώς μεγαλύτερο. Φωνάζω από πέρυσι ότι ο Ολυμπιακός θα έπρεπε, πριν από οποιαδήποτε άλλη μεταγραφή του, να κοιτάξει να ξοδέψει κάποια σοβαρά χρήματα για να αποκτήσει ένα ή και δυο στόπερ, ικανά να βοηθήσουν τον προπονητή (τον οποιοδήποτε προπονητή), να χτίσει μια άμυνα. Σήμερα η κριτική αυτή σχεδόν δεν έχει πια νόημα κι ας είναι δικαιωμένη. Διότι δεν λείπουν πια οι αμυντικοί (που λείπουν), αλλά σιγά σιγά λείπουν όλα. Σε λίγο πολύ φοβάμαι πως θα είναι πρόβλημα κι ο Χουάνκ, κι ο Μπιέλ και οι εξτρέμ που ήρθαν και δεν ξέρω ποιος άλλος. Διότι όταν δεν υπάρχει ένα οργανωμένο παιγνίδι, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ένας παίκτης να εξελιχτεί. Ενώ αν υπάρχει παιγνίδι μια ομάδα εξελίσσεται και προοδεύει σε σημείο που ακόμα κι όταν αγωνίζεται με παίκτες που πέρυσι ήταν πρόβλημα (Μάνταλος, Τζαβέλας, Χατζησαφί, Μίτογλου κτλ) φέτος να κερδίζει με 3-0, ακόμα κι αν δεν ανεβάσει στροφές. Πραγματικά καλές ομάδες είναι αυτές που μπορεί να φτάνουν σε τέτοιες νίκες χωρίς πάντα να κάνουν καταπληκτικά πράγματα.
Τώρα στον Ολυμπιακό φταίει ο Μίτσελ και μάλλον θα την πληρώσει αυτός. Θα σας γράψω την ιστορία του αύριο. Είτε μείνει είτε φύγει, το πράγμα έχει ενδιαφέρον γιατί θα αφορά τον επόμενο…
Πηγή: Κάρπετ Show
