Του Νίκου Παπαδογιάννη
Mία εβδομάδα μετά την πανωλεθρία της Κωνσταντινούπολης -που θα ήταν …λιγότερο πανωλεθρία, αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε φουσκώσει τα μυαλά του εαυτού του- το κλίμα στο ΟΑΚΑ άλλαξε προς το εύκρατο, η θερμοκρασία ανέβηκε και τα πρώτα χαμόγελα αισιοδοξίας έκαναν την εμφάνισή τους.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ακόμη πιο κοντά στο υπόγειο της βαθμολογίας παρά στο ρετιρέ, αλλά η Ευρώπη δεν είναι παρά έναν πεδίο βολής για να ασκούνται, βρίζοντας, οι ξένοι φαντάροι: το εγχώριο ντέρμπι της 5ης Δεκεμβρίου με τον Ολυμπιακό είναι αυτό που έχουν σημαδέψει οι «πράσινοι» με κόκκινο μαρκαδόρο.
Όχι απαραίτητα για να το κερδίσουν, αφού άλλωστε το ραντεβού θα δοθεί σε αφιλόξενο περιβάλλον (Φάληρο), οπωσδήποτε όμως για να παρουσιαστούν ανταγωνιστικοί και να συσπειρώσουν ξανά το αποκαρδιωμένο κοινό τους. Οι δύο απανωτές ευρωπαϊκές νίκες στο ΟΑΚΑ είναι ένα δυναμικό όχημα ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης. Το ίδιο και η απόδοση της ομάδας στα τελευταία τρία ημίχρονα.
Ο καλύτερος οιωνός για τον Παναθηναϊκό είναι ότι απόψε έμοιαζε για πρώτη φορά με ομάδα Ράντονιτς: συγκεντρωμένη και μάλιστα από την αρχή του αγώνα, σοβαρή, προσηλωμένη στην αμυντική αποστολή της, με ελεγχόμενο ρυθμό, με καλή ισορροπία, με ελάχιστες χαμένες μπάλες.
Η Βιλερμπάν θα μπορούσε να απειλήσει εάν έκλεβε μπάλες στην περιφέρεια και έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο. Τα 14 λάθη της τελικής στατιστικής αποτελούν μαγική εικόνα, αφού 8 από αυτά έγιναν στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν η διαφορά πλησίαζε τους 30 πόντους (66-37) και όλα είχαν κριθεί.
«Οφείλουμε να κοιτάξουμε άμεσα το επόμενο ματς», είπε στο τέλος ο Ντέγιαν Ράντονιτς, με τα φτωχά του αγγλικά. Είμαι βέβαιος ότι ο Μαυροβούνιος θα ρίξει μία τελευταία ματιά στο dvd του αποψινού αγώνα πριν γυρίσει σελίδα, για να χαρεί την («precise, smart», πάει να πει ποτισμένη με εξυπνάδα και ακρίβεια) παράσταση των παικτών του.
Δεν είναι δα συνηθισμένο φαινόμενο, να προσφέρει ο φετινός Παναθηναϊκός αφορμές για χαμόγελο στον προπονητή και στους οπαδούς του.Ο Ντουέιν Μπέικον πέτυχε ρεκόρ ευρωπαϊκής καριέρας στο σκοράρισμα (σε 27 λεπτά), επειδή βρήκε απέναντί του την άμυνα που τον βολεύει: περισσότερο ενστικτώδη και αθλητική, παρά οργανωμένη και προμελετημένη.
Ο Αμερικανός καθάρισε το ματς με τους 12 πόντους που έβαλε στο ξεκίνημα της γ’ περιόδου (54-29 από 39-24), αλλά το προσεκτικό μάτι τον είδε να μοιράζει σωστά τη μπάλα, να δίνει φάουλ τακτικής, να αφήνει ζωτικό χώρο στον Ντέρικ Ουίλιαμς, να παίζει περισσότερο για την ομάδα και λιγότερο για τη στατιστική του.
Στο ματς με τη Βίρτους η μπάλα κολλούσε συνεχώς στα χέρια των «πρασίνων» μέχρι τα τελευταία 4-5 δευτερόλεπτα της κατοχής, αλλά απόψε δεν συνέβη τίποτε τέτοιο. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα περισσότερο από την επιθετική λειτουργία των «πρασίνων», παρά για την -πράγματι, αποτελεσματική- άμυνά τους.
Εξαιρώντας το δεκάλεπτο του χαβαλέ, που όμως έκανε έξαλλο τον τελειομανή Ράντονιτς, ο Παναθηναϊκός έγραψε 23/45 σουτ εντός παιδιάς (με 7/14 τρίποντα), 13/15 βολές, 15 ασίστ και μόλις 6 λάθη, σε σφιχτό ματς χαμηλού ρυθμού.
Τα 7 κλεψίματα στο ίδιο διάστημα ήταν η άλλη όψη ενός νομίσματος ασυνήθιστα λαμπερού, ενώ η άνοδος συγκεκριμένων παικτών στη διάρκεια του αγώνα (του Πονίτκα, που με 10+5+7 πλησίασε ένα τριπλ-νταμπλ των φτωχών, του Παπαγιάννη, που παίζει τραυματίας εδώ και μήνες), έδειξε προς ποια κατεύθυνση κυλούσε το νερό.
Το ταξίδι στο δύσβατο αλλά καταπράσινο Κάουνας, την ερχόμενη εβδομάδα, θα είναι ένα τεστ πολύ πιο καίριο από την τυφλή έφοδο στο λημέρι της σχεδόν ανίκητης Φενέρμπαχτσε. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ο Παναθηναϊκός παραείναι αδύναμος εκτός Ελλάδας για να τον πάρει κανείς στα σοβαρά.
Ξέρω τι θα πείτε, διαβάζω ήδη τα χείλη σας. Μικτή κουρασμένων βετεράνων και άγουρων τινέιτζερς, η Βιλερμπάν είναι αυτή τη στιγμή η χειρότερη ομάδα της Euroleague. Δεν θα διαφωνήσω, ωστόσο θα θυμίσω ότι πολύ πολύ πρόσφατα η ίδια ταμπέλα ήταν κολλημένη στο κούτελο του Παναθηναϊκού.
«Είναι η ομάδα που αδικεί τον εαυτό της περισσότερο από κάθε άλλη», έγραφα και ξανάγραφα τότε. Το νταμπλ αυτής της εβδομάδας είναι ένα βήμα προς την αντίθετη -δηλαδή τη σωστή- κατεύθυνση.
Πηγή: Gazzetta
