Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πίστευα ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να νικηθεί ο φετινός Ολυμπιακός από ομάδα που τελειώνει το ματς με περισσότερα λάθη παρά ασίστ, αλλά τελικά όχι, αλλού κρύβεται το κλειδί που ξεκλειδώνει τους «ερυθρόλευκους»: στην ενέργεια, στην αθλητικότητα, στο τρέξιμο, στα μούσκουλα, στον ρυθμό, στην ταχύτητα, φυσικά και στην άμυνα.
Όταν τελείωσε η αναμέτρηση στο «Γιαντ Ελιάου», η Μακάμπι των 10 Αμερικανών έδινε την εντύπωση ότι άντεχε να παίξει καπάκι άλλο ένα ημίχρονο, ενώ ο Ολυμπιακός ήταν εξαντλημένος σωματικά και πνευματικά. Η ρέντα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη στην δ’ περίοδο (που εξελίσσεται σε σπεσιαλιτέ του) εξωράισε κάπως την πραγματικότητα, που ήταν σαν να έπαιζαν λιοντάρια με χριστιανούς.
Στο τελευταίο δεκάλεπτο δεν σκόραρε κανένας άλλος παίκτης του Ολυμπιακού, με εξαίρεση τα δύο καλάθια του Σλούκα λίγο πριν το φινάλε. Τα ριμπάουντ στο ίδιο διάστημα ήταν 10+4 για τη Μακάμπι, 6+1 για τον Ολυμπιακό. Τα κλεψίματα 2-0, οι τάπες 2-0, τα λάθ 2-4. Τα σουτ εντός παιδιάς 10/20 για τους Ισραηλινούς, 6/16 για τους Πειραιώτες.
Η λυπητερή έγραψε σερί 20-5 μετά το 60-69 και η εξέδρα έκανε το γήπεδο να μοιάζει με ηφαίστειο, με κάθε μαρτυρικό δευτερόλεπτο. Δεν είναι δα εύκολο, να μείνει όρθια σε τέτοια έδρα μία ομάδα όταν την προδίδει το ρεζερβουάρ της. Κατηφόρα όπως αυτή του «Γιαντ Ελιάου» δεν υπάρχει σε ευρωπαϊκό γήπεδο.
Ο Όντεντ Κάτας άφησε στα αποδυτήρια τις ζωνούλες που συχνά χρησιμοποιεί και ξεφούρνισε μετά την ανάπαυλα κάποια τρικ που φάνηκε να ξαφνιάζουν τον Ολυμπιακό. Ο Κώστας Σλούκας έβρισκε συνεχώς ψηλό παίκτη μπροστά του μετά την ανάπαυλα, αρχικά τον δυσκίνητο Πόιθρες και στη συνέχεια τον Κόλσον, που μίκρυνε το γήπεδο.
Αυτή η ευρεσιτεχνία έστελνε κοντό παίκτη πάνω στον Βεζένκοφ και ο Ολυμπιακός σημάδεψε ανελέητα αυτό το πλεονέκτημα στην γ’ περίοδο (όταν προηγήθηκε με 46-56 και 52-63), αλλά οι χαμένες ανάσες στην αναζήτηση των πικ-εντ-ρολ στοίχισαν στην οικονομία του αγώνα.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας αναγκάστηκε να αποσύρει τον Σλούκα σε ένα χρονικό σημείο όπου δεν υπάρχει Ολυμπιακός χωρίς Σλούκα, αφού έκρινε απαραίτητο το χαμαλίκι και τα κορμιά των Ουόκαπ, Παπανικολάου δίπλα στον αίφνης αναντικατάστατο Λαρεντζάκη.
Με τον ηγέτη της ομάδας παροπλισμένο, όμως, δεν υπήρχε ούτε μέθοδος ούτε ηρεμία ούτε ορίζοντας. Μετά το 73-74, και για ένα τρίλεπτο, χάθηκαν τα αυγά και (κυρίως) τα καλάθια. «Ήταν απαράδεκτη η εικόνα της τέταρτης περιόδου, όταν στάθηκε αδύνατο να προστατεύσουμε τη μπάλα», ομολόγησε ο Μπαρτζώκας. Σημειώνω, ενδεικτικά, ότι, αν εξαιρεθεί η εξαιρετική για τον Ολυμπιακό τρίτη περίοδος, τα ριμπάουντ ήταν 34-16 υπέρ της Μακάμπι.
Η ήττα δεν είναι φυσικά εκτός προγράμματος, αλλά προσφέρει άφθονη τροφή για σκέψη. Οι αμυντικές προσαρμογές στην περιφέρεια ήταν για μια φορά αργές, ακόμα και στα πρώτα λεπτά του αγώνα, όταν ζεστάθηκε ο Μπόλντγουιν. Οι επιστροφές θύμιζαν πότε πότε τζόγκινγκ, όπως λέει και ο Φώτης Κατσικάρης, ιδίως μετά από ελληνικό καλάθι.
Αλλά το «πιο Ολυμπιακός» σύμπτωμα της βραδιάς, η πιο παιδική από τις ασθένειες, ήταν η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και το χαλασμένο μυαλό. Όχι στα δύσκολα, αλλά στα εύκολα! Καταπώς συνηθίζεται φέτος, τα πιο χοντρά λάθη έγιναν όταν οι «ερυθρόλευκοι» βρίσκονταν καβάλα στ’ άλογο.
Τα ανόητα αντιαθλητικά φάουλ που έστειλαν πρόωρα τον Κάνααν στα αποδυτήρια. Η αδράνεια στο αμυντικό ριμπάουντ. Το φάουλ του Ουόκαπ καθώς κατέβαζε τη μπάλα υπό την πίεση του Λορέντζο Μπράουν, πριν καν φτάσει τη σέντρα. Η φούρια για αιφνιδιασμό σε 1-2 φάσεις όπου δεν υπήρχαν προϋποθέσεις. Κάποιες βοήθειες που δόθηκαν ενώ δεν υπήρχε λόγος. Τα βεβιασμένα σουτ «ψυχολογίας», όταν προείχε η νηφαλιότητα.
Πάνω απ’ όλα, ο συμβιβασμός με τη λογική «όσα πάνε και όσα έρθουν», κομμένη και ραμμένη στο προφίλ της Μακάμπι και ειδικά στην έδρα της. Ο Ολυμπιακός μπορεί να τα καταφέρνει καλά με τη μπάλα στα χέρια, αλλά το παιχνίδι των 90 πόντων δεν είναι και δεν θα γίνει το φόρτε του. Οι πόντοι του πρέπει να έρχονται από την άμυνα και όχι από τον τυχοδιωκτισμό.
Για τον φετινό Ολυμπιακό, που δεν διαθέτει καν το απρόβλεπτο του Τάιλερ Ντόρσεϊ όταν κολλάει στην κινούμενη άμυνα, η πυξίδα πρέπει να είναι η στατιστική αράδα (όχι τόσο του Λαρεντζάκη, όσο) του Τόμας Ουόκαπ: 9 ασίστ και 4 κλεψίματα απόψε, 7 ασίστ και 6 κλεψίματα την περασμένη εβδομάδα.
Θυμάστε τι έγραφα πριν από λίγες μέρες; Η φιοριτούρα είναι ο χειρότερος εχθρός των κόκκινων». Εύκολα και πειστικά θα κερδίζουν όποτε συγκρατούν τον αντίπαλο κάτω από τους 75 πόντους, όπως έκαναν την Πέμπτη στο Μόναχο. Δεν είναι φυσικά εύκολο, σε αυτή την Euroleague όπου κάθε ομάδα είναι υπολογίσιμη και ισχυρή, αλλά αυτός πρέπει να είναι ο στόχος τους.
Πηγή: Gazzetta
