Του Βασίλη Σκουντή
Έχουν περάσει δυο μήνες και μια μέρα από εκείνη την αποφράδα βραδιά στο Βερολίνο, όπου οι Γερμανοί βομβάρδισαν ανηλεώς την Εθνική και την εκτροχίασαν από τον προορισμό της.
Τότε το ημερολόγιο έγραφε 13 Σεπτεμβρίου και σ’ αυτούς τους δυο μήνες (εικάζω ότι) τα δάκρυα που έχυσε εκείνο το βράδυ σε δημόσια θέα ο Λαρεντζάκης δεν είχαν στεγνώσει ακόμη από τα μάγουλα του, αλλά απόψε πήρε ένα βελγικό μαντίλι και τα σκούπισε για τα καλά!
Τότε ο εκ Κύθνου ορμώμενος γκαρντ είχε βαλαντώσει στο κλάμα, αλλά χθες γέλαγε και μαζί του γελάγαμε κι εμείς πανηγυρίζοντας την πρόκριση της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο για ένατη φορά στην ιστορία της: για ένατη στις τελευταίες δέκα διοργανώσεις, με εξαίρεση την απουσία από την Ιντιανάπολις, το 2002.
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά εάν εκτάκτως μετέδιδε τον σημερινό αγώνα, ο Βασίλης Γεωργίου είμαι βέβαιος πως θα ξεπατίκωνε από τον σκληρό δίσκο του μια από τις επικές ατάκες τις οποίες είχε πετάξει το βράδυ της 4ης Απριλίου του ’68 στον τελικό της ΑΕΚ με τη Σλάβια Πράγας στο Καλλιμάρμαρο.
Γέλα Χρηστέα μου, γέλα Γιαννούλη μου
Τότε βλέποντας τον συχωρεμένο Αντώνη Χρηστέα να γελάει είχε πει “Γέλα Χρηστέα μου”, τώρα θα αφιέρωνε την ίδια ατάκα στον Λαρεντζάκη…
Γέλα Γιαννούλη μου!
Το κλάμα λοιπόν του Λαρεβτζάκη έγινε γέλιο (ας είναι καλά η προστάτιδα του, η Παναγιά η Κανάλα της Κύθνου) και η απογοήτευση για την αιχμαλωσία της Παρασκευής από τη Λετονία μετατράπηκε σε απόλυτη και απέραντη ευτυχία.
Πλάκα πλάκα με όση (εθνικοπατριωτική) υπερβολή κι αν ενέχει αυτή η κουβέντα, είναι αυταπόδεικτο πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Δεν πέθανε απόψε στη Μονς, ξεγλίστρησε από τη δυσάρεστη σημειολογία του (γειτονικού) Βατερλό και όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, συν Αθηνά και χείρα κίνει!
Συν Σερβία και χείρα κίνει
Για την ακρίβεια του πράγματος, συν Σερβία και χείρα κίνει και μάλιστα με ένα τρίποντο που προήλθε από τον ένα πόντο που μας πρόσφεραν οι γείτονες μας και από τους δυο δικούς μας.
Ο Λαρεντζάκης υπήρξε όντως ο πρωταγωνιστής, ο σούπερ σταρ και ο clutch player της Εθνικής σε αυτό το ψυχοβγαλτικό θρίλερ του οποίου επέζησε μια λειψή και κατατρεγμένη, αλλά ανδρειωμένη ομάδα.
Ο γκαρντ του Ολυμπιακού διέπραξε τα πάντα όλα, ων ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή και μάλιστα προερχόμενος από τον πάγκο, αλλά-όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι Αμερικανοί-σημασία δεν έχει ποιοι αρχίζουν ένα ματς, αλλά ποιοι το τελειώνουν.
Το τελείωσε… τελείως ο Πουαρό
Ο Λαρεντζάκης το τελείωσε… τελείως: όχι μόνο με τα τρίποντα, το σκοράρισμα, τα κλεψίματα και την άμυνα του πάνω στον σατανά… Ρετίν Ομπασοχάν, αλλά και με την εξυπνάδα και τη διορατικότητα που όπλισαν το πνεύμα και το σώμα του του στην τελευταία επίθεση των Βέλγων.
Τότε δηλαδή που μετά την αργοπορία του Καλάθη και το καταναγκαστικό άστοχο σουτ του Λούντζη σε μια… σκοτωμένη επίθεση, γύρισε πίσω, πήρε τα βήματα του γκαρντ της Βιλερμπάν και εκμαίευσε το επιθετικό φάουλ, που έγινε η υπογραφή στη νίκη και η σφραγίδα της πρόκρισης.
Σκέτος Ηρακλής Πουαρό ο μπαγάσας, φτυστός ο πολυμήχανος και πανούργος Βέλγος ντετέκτιβ-ήρωας της Αγκαθα Κρίστι!
Όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης και τα μέλη της ομάδας μαζί με τους “Πελαργούς” είχαν γίνει ένα κουβάρι, ο λεγάμενος ως σαλπιστής της αντεπίθεσης και ως ο κυριότερος φυσικός αυτουργός της ανατροπής από το -7 (38-31) στο +7 (47-54) άφηνε το μπιλιετάκι του με πολύ έντονο και ευανάγνωστο το αρχίγραμμα του…
Λ, όπως Λάρι, τι δηλαδή, μονάχα ο Ζορό είχε δικαίωμα να αφήνει τέτοιο αποτύπωμα;
Κάθε νίκη είναι βάλσαμο και κρύβει κάτω από τα χαλί τα όσα προβλήματα παρουσιάσθηκαν στη διάρκεια του αγώνα, πολλώ δε μάλλον αυτό το 70-72 που έστειλε την Εθνική σούμπιτη στην Άπω Ανατολή.
Η απελπιστική υστέρηση στα ριμπάουντ, η αδυναμία να βρει σταθερό σημείο αναφοράς μέσα στο βαμμένο, η παρατεταμένη (συνυπολογιζομένου και του ματς με τη Λετονία) ατζαμοσύνη στα τρίποντα, η αδυναμία εκμετάλλευσης του μπαράζ λαθών των Βέλγων και η ανημποριά στην αντιμετώπιση του σεληνιασμένου Ομπασοχάν έφεραν την ελληνική ομάδα σε μια φάση κάπως.
Το τρίποντου του Σλούκα και η… προσευχή του Καλάθη
Αυτή τη φορά όμως οι οιωνοί δεν μας γύρισαν την πλάτη, όπως στον αλήστου μνήμης μοιραίο προημιτελικό με τη Γερμανία…
Τι εννοώ;
Τότε το buzzer beater τρίποντο του Κώστα Σλούκα στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου δεν απέβη η προσδόκιμη αφετηρία της αντεπίθεσης, της νίκης και της πρόκρισης.
Χθες σε μια παρεμφερή φάση, πάλι στα ύστερα του χρόνου, το… κάτι σαν σουτ του Καλάθη που περισσότερο από επιλογή υπήρξε μια… προσευχή, έστρωσε την άσφαλτο και έκανε το στενοσόκακο, λεωφόρο!
Βασικά το έκανε αερογέφυρα ως τα πέρατα της Ασίας, σπολλάτη του Νικ (που έγραψε κιόλας ένα μεγαλοπρεπές double-double) σπολλάτη και ολάκερου του ελληνικού μπασκετικού έθνους.
Τα δυο επιθετικά φάουλ
To μπάσκετ είναι στιγμές και η συρραφή των κομματιών έφτιαξε το διθυραμβικό παζλ.
Το buzzer beater του Καλάθη, το τρίποντο του μέχρι τότε άσφαιρου από τα 6μ.75 Μιχάλη Λούντζη για το 67-71 και το κρεσέντο του Λάρεντζάκη εικονογραφούν εν πολλοίς τη νίκη.
Για να παραφθείρω τον τίτλο του θεατρικού έργου του Λουίτζι Πιραντέλο, όμως, δεν είναι έτσι εάν έτσι νομίζουμε.
Περισσότερο από αυτές τις αναμφισβήτητα κομβικές φάσεις, υπάρχουν άλλες δυο στο πίσω μέρους γηπέδου που μας έκαναν μάγκες: δεν εννοώ το ανελέητο κυνηγητό του Λαρεντζάκη στον Ομπασοχάν (που ναι μεν έβαλε 30 πόντους, ωστόσο έμεινε στέρφος στην τρίτη περίοδο) αλλά τα δυο επιθετικά φάουλ τα οποία έδρεψαν ο Λούντζης στα 75 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη και ο Λαρεντζάκης στα δυο.
Σε στιγμές που το ματς έμοιαζε με ψυχόδραμα και ενώ την Εθνική τη βάραιναν και τρεις τεχνικές ποινές, οι δυο συμπαίκτες στον Ολυμπιακό έκαναν και το σώμα τους και την καρδιά τους πέτρα.
Δυο φάουλ, δυο ανακτημένες κατοχές, φιλάκια.
“Έλληνες βάλτε τρίποντα”!
Ασφαλώς η κλινική εικόνα της ελληνικής ομάδας βελτιώθηκε σημαντικά στο δεύτερο ημίχρονο και στις δυο άκρες του γηπέδου.
Στην άμυνα ξεπεράστηκε η εμμονή με τις αλλαγές στα σκριν, ενώ ανέβηκε ψηλά και αυξήθηκε η πίεση στην μπάλα.
Στην επίθεση και από τη στιγμή που δεν υπήρχε το αποκούμπι μέσα στη ρακέτα, αίφνης χάιδεψε τα χέρια των παικτών με το μαγικό ραβδάκι της η καλή νεράιδα.
Το αποτέλεσμα; Μετά το ένα τρίποντο σε δέκα απόπειρες στο πρώτο ημίχρονο, η Εθνική έβαλε πέντε από δαύτα στις επόμενες εννέα προσπάθειες.
Πλάκα πλάκα, έπιασε τόπο το εν είδει εντολής και συνάμα ευχής κείμενο που γράφτηκε στο αυτοσχέδιο χειρόγραφο πλακάτ το οποίο κράδαινε στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου ένας θεατής…
“Έλληνες βάλτε τρίποντα”!
Και τρίποντα βάλαμε και ριμπάουντ πήραμε και φάσεις στο ανοικτό γήπεδο βγάλαμε και νικήσαμε και προκριθήκαμε, αμ’ πως!
Και οι έξι ήταν υπέροχοι
Συν τοις άλλοις θα πρέπει να αναδειχθούν, να τονισθούν και να επαινεθούν οι αντοχές και οι αντιστάσεις των έξι παικτών, που (με την δικαιωμένη επιλογή του Ιτούδη) έβγαλαν όλο το δεύτερο ημίχρονο και κατέθεσαν κάθε ικμάδα των δυνάμεων τους: ο Λαρεντζάκης, ο Παπανικολάου, ο Λούντζης, ο Τσαλμπούρης (στον αδόκιμο ρόλο του ψεύτικου ΄πενταριού), ο Καλάθης και ο Καλαϊτζάκης ο οποίος μέριασε από ένα σημείο και πέρα για να ξαποστάσει και να επανακάμψει ακμαίος ο πόιντ γκαρντ τηε Φενέρμπαχτσε.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η Εθνική φιγουράρει πλέον με τα σεα της και τα μέα της στο παλκοσένικο του Μουντομπάσκετ και ξα μας.
Τα υπόλοιπα, όπως συνηθίζω να γράφω, σε τέτοιες περιπτώσεις, θα τα βρει η υπηρεσία εν ευθέτω χρόνω και εν καιρώ τω δέοντι, ώστε να μη χαθεί, διάβολε, άλλη μια ευκαιρία σε εννέα μήνες από τώρα, όταν η Εθνική θα γεννήσει αυτό που κυοφορεί από σήμερα.
Πηγή: Sport24
