Τα πολεμικά παιδικά χρόνια της Άνα Ιβάνοβιτς δεν επηρέασαν την ειρήνη του μυαλού της

Του Γιώργου Αδαμόπουλου

Η προπόνηση ήταν εξαρχής ιδιάζουσα, ξεχωριστή. Όχι μόνο λόγω της ιδιαίτερης τοποθεσίας, αλλά κι ενός διαφορετικού πρωτοκόλλου. Δεν άρχιζε με τον ήχο μίας σφυρίχτρας, αλλά όταν σώπαιναν οι σειρήνες των βομβαρδισμών, στις 6 το πρωί…

Η 12χρονη Άνα και οι συνομήλικοί της κρύβονταν σε μία… παρατημένη πισίνα η οποία ήταν φυσικά άδεια και είχε χωριστεί σε δύο «γήπεδα» τένις. Δεν έχαναν χρόνο.

Δεν ήταν μόνο η ανυπομονησία να παίξουν. Γνώριζαν ότι το πρόγραμμα μπορεί να διακοπεί από στιγμή σε στιγμή, αν ηχήσουν ξαφνικά και πάλι οι σειρήνες του πολέμου…

Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι και το Κόσοβο, το 1999, είχαν καταστρέψει πολλά γήπεδα τένις. Η Άνα Ιβάνοβιτς αισθανόταν προσωρινή μελαγχολία κάθε φορά που κατέβαινε σε εκείνο το σχεδόν ρημαγμένο κολυμβητήριο. Ήξερε, ωστόσο, ότι ακόμη και αυτό ήταν καλύτερο από το να φυλάγεται με τους γονείς σε κρησφύγετο. Το χαμόγελο στο όμορφο πρόσωπό της ήταν εύκολο, αβίαστο.

Μονάχα που πίσω από αυτή την αυθόρμητη έκφραση, φυλούσε αναπόφευκτα σημάδια μίας παιδικής ηλικίας η οποία υποτίθεται ότι θα ήταν διαφορετική. Έπρεπε να είναι διαφορετική.

Τα όνειρά της, οι στόχοι της στα κορτ ήταν εύλογα «πλεγμένοι» με ευχές για παύση μίας λυπηρής κατάστασης που είχε οδηγήσει σε αιματοχυσία τα Βαλκάνια.

Η παιδική ηλικία της, πάντως, ήταν και θα ήταν ούτως ή άλλως αλλιώτικη…

Ήταν Δεκέμβριος του 2016 όταν, σε μία συνέντευξή της, η πρώην πια σταρ του τένις είχε εξηγήσει γιατί «η ζωή στα κορτ είναι συχνά σκληρή και σου “κλέβει” τα παιδικά χρόνια».

Δεν είναι απλώς η πλειοψηφία των συναθλητών της που βαδίζει σε ένα οικονομικά «χαλαρό» σχοινί. Είναι κι εκείνα τα «παιδιά-θαύματα» τα οποία χάνουν την εφηβεία τους.

Εκείνα τα πιτσιρίκια τα οποία, λειτουργώντας ως επαγγελματίες τη στιγμή που οι συμμαθήτριές τους παίζουν θαρρεί κανείς ακόμη με κούκλες, δεν απολαμβάνουν την αθωότητά τους.

Στο μυαλό, την καρδιά, την ψυχή και το χαμόγελο της Άνα Ιβάνοβιτς, όμως, δεν την είχε «πληγώσει» τόσο ο χαμένος χρόνος με τις φιλενάδες της ούτε ο πρόωρος πρωταθλητισμός. Ο πόλεμος τής βασάνιζε τη σκέψη. Οι σειρήνες, οι εικόνες ήταν αυτές που τραυμάτιζαν (συχνά και θανάσιμα) την πατρίδα της και, παράλληλα, επιχειρούσαν να της «κλέψουν» και το όνειρο.

Δεν θα το κατάφερναν. Όχι απλώς στο τένις, αλλά και στη ζωή της. Διότι το κορίτσι από τη Σερβία δεν θα τα κατάφερνε μόνο στα κορτ.

Πέτυχε και ακαδημαϊκά και αποφάσισε, έπειτα από έναν τίτλο Γκραν Σλαμ και δεκάδες εκατομμύρια κέρδη από εμπορικές συμφωνίες, να αποχωρήσει σε ηλικία 29 ετών και να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και την επιχειρηματική δράση της.

Η Άνα Ιβάνοβιτς γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1987 στο Βελιγράδι. Σε ηλικία πέντε ετών, άρχισε να φαντάζεται το μέλλον της.

Τότε ήταν που παρακολούθησε για πρώτη φορά στην τηλεόραση έναν αγώνα της συμπατριώτισσάς της, Μόνικα Σέλες και δεν άργησε να ζητήσει από τη δικηγόρο μητέρα της, και τον ελεύθερο επαγγελματία πατέρας της να της αγοράσουν μία ρακέτα και να την γράψουν στην τοπική ομάδα τένις.

Δεν ήταν μία απλή παράκληση. Έγινε σχεδόν «απαίτηση», καθώς αν και η μητέρα της ήθελε να την πάει σε σχολή χορού, η μικρή είχε φροντίσει να απομνημονεύσει το τηλέφωνο της ακαδημίας από μία τηλεοπτική διαφήμιση! Σήκωσε το ακουστικό, κάλεσε τον αριθμό και «υποχρέωσε» την Ντραγκάνα και τον Μίροσλαβ Ιβάνοβιτς να κάνουν την εγγραφή.

Η έλξη με το άθλημα ήταν άμεσα αμοιβαία. Το 1999, ωστόσο, για ένα τετράμηνο έζησε ουσιαστικά με τους γονείς και τον αδερφό της, Μίλος, στην απομόνωση του σπιτιού, λόγω των βομβαρδισμών.

Όπως έχει αποκαλύψει, πάντως, «δεν κρυφτήκαμε ποτέ στο κελάρι, ακόμη και όταν φοβόμουν τόσο πολύ από το ταρακούνημα των τοίχων, όταν έπεφτε μία βόμβα κοντά μας…

»Το σπίτι ήταν πάντοτε γεμάτο από συγγενείς. Αλληλοϋποστηριζόμασταν και ο καθένας επιθυμούσε, ακόμη και σε αυτή την ατμόσφαιρα στην πόλη, να βλέπει τη θετική πλευρά της ζωής».

Οι προπονήσεις τα χαράματα, στην κατεστραμμένη πισίνα, έγιναν ένα ψυχολογικό εφόδιο. Ο επαγγελματισμός, όμως, χρειαζόταν σταθερότητα και έναν χρόνο αργότερα μετακόμισε με την μητέρα της στη Βασιλεία, ώστε να προπονηθεί υπό τις οδηγίες του πετυχημένου επιχειρηματία, Νταν Χόλζμαν.

Την πρώτη διετία στην Ελβετία παρέμεινε αήττητη! Στα 15 της, ωστόσο, στην παρθενική ήττα της, πέρασε ένα τετράωρο στα αποδυτήρια, τα οποία γέμισαν από απόγνωση και δάκρυα.

Δεν ήταν η αλαζονεία η αιτία. Ο φόβος ότι απογοήτευσε τον Νταν Χόλζμαν την κυρίευσε και πίστεψε ότι ο ανταγωνιστικός μάνατζέρ της θα την εγκαταλείψει.

Έκανε λάθος. Καθώς μπορεί να άλλαζε στην καριέρας της τους προπονητές με τη συχνότητα που έβαζε και έβγαζε τις φορεσιές της για τον αγώνα, όμως ο Χόλζμαν παρέμεινε στο πλευρό της ως σύμβουλος μέχρι το τέλος της καριέρας της στα κορτ.

Σε ηλικία 17 ετών έφτασε ως τον τελικό του τουρνουά juniors του Ουίμπλεντον και ηττήθηκε από την Κατερίνα Μπονταρένκο. Η εξέλιξή της ήταν εντυπωσιακή.

Στη συνέχεια κατέκτησε και τα πέντε τουρνουά ITF στα οποία αγωνίστηκε, αν και στα δύο ξεκίνησε από τα προκριματικά. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησε και το ντεμπούτο της σε διοργάνωση Γκραν Σλαμ.

Βρέθηκε στη Νέα Υόρκη για το US Open, αλλά στον προκριματικό ηττήθηκε από την Λιουντμίλα Σκαβρόνσκαγια , παρότι κέρδισε το πρώτο σετ με 6-1 και είχε δύο ματς πόιντ στο τρίτο…

Τότε κατάλαβε ότι μερικές ήττες την «πονάνε» πολύ και δυσκολεύεται να τις διαχειριστεί, αν και το 2005 κατέκτησε τον πρώτο WTA τίτλο της, στην Κανμπέρα και το 2006 κέρδισε το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, την Μαρτίνα Χίνγκις, στο Rogers Cup!

Η «άφιξή» της στην παγκόσμια σκηνή δεν περιλάμβανε μόνο την εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση των 184 εκατοστών του κορμιού της, αλλά και τον επιθετικό χαρακτήρα στο παιχνίδι της, Αποφασιστικό σερβίς, δυνατό forehand και, όπως τόνιζαν οι ειδικοί, «πόδια δρομέα!».

Το 2007 έφτασε για πρώτη φορά στην καριέρα της στο Top-10 του κόσμου, με την πορεία της ως τον ημιτελικό του Ουίμπλεντον. Αλλά δεν έμεινε εκεί.

Στη Μελβούρνη, στο Open Αυστραλίας του 2008 νίκησε τη Βίνους Ουίλιαμς και το κοινό την λάτρεψε. Έφτασε ως τον τελικό, τον παρθενικό της σε Γκραν Σλαμ, αλλά η νίκη της «γλίστρησε» από τα χέρια. Η Ιβάνοβιτς συνάντησε την Μαρία Σαραπόβα και αν και στο τρίτο και καθοριστικό σετ προηγήθηκε με 5-4 και 30-0, έχασε σχεδόν απρόσμενα το ματς και τον τίτλο…

Το πρώτο στέμμα, πάντως, δεν θα αργούσε. Τον Ιούνιο του 2008 στέφθηκε πρωταθλήτρια στο Ρολάν Γκαρός, νικώντας στον τελικό την Ντινάρα Σάφινα! Την επομένη, βρέθηκε και στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης.

Αυτός ήταν ο πρώτος, αλλά όπως εξελίχθηκε και ο μοναδικός Γκραν Σλαμ τίτλος της. Λίγες εβδομάδες αργότερα αποσύρθηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, τραυματισμένη στον αντίχειρα.

Από εκείνο το σημείο, τουλάχιστον αγωνιστικά, φάνηκε να αρχίζει να μαζεύει τα κομμάτια από ήττες και τραυματισμούς. Το 2009 έμεινε εκτός του Top-20 του κόσμου, αφού εκτός από την πορεία τη ως τον τελικό του Indian Wells, σπανίως κέρδιζε διαδοχικά ματς…

Η αυτοπεποίθησή της δεν συνόδευε το πολλές φορές αμήχανο χαμόγελό της. Αυτό, της στέρησε και το πιο πολύτιμο «όπλο» της στο κορτ: Το σερβίς της.

Οι συχνές αλλαγές προπονητών δεν βοηθούσαν. Πολλοί αναλυτές επιμένουν ότι η καριέρα της ουσιαστικά τελείωσε το 2011 στο Μαϊάμι, όταν ενώ κέρδιζε 5-1 και 40-0 στο τρίτο σετ, ηττήθηκε ανεξήγητα από την Κιμ Κλάιστερς… Κάτι αντίστοιχο συνέβη και το 2013 στο Σινσινάτι, όπου σπατάλησε πέντε ματς πόιντς και ηττήθηκε από την Αλίζ Κορνέτ.

Η δημοτικότητά της, ωστόσο, δεν μειωνόταν. Οι χορηγοί έκαναν ουρά στο γραφείο του ατζέντη της -φέρεται να έχει κερδίσει στην καριέρα της περισσότερα από 200 εκατομμύρια δολάρια από εμπορικές συμφωνίες, κυρίως, και χρηματικά έπαθλα- και ο Ντόναλντ Τραμπ την είχε αποκαλέσει την «πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου!».

Το «παράσημο» από τον μετέπειτα «πλανητάρχη» δεν είχε ιντριγκάρει τα ταμπλόιντ, μέχρι τουλάχιστον το 2014. Ενώ ο διπλός δεσμός της με τον Αυστραλό παίκτη του γκολφ, Άνταμ Σκοτ, δεν απασχόλησε όσο θα περίμενε κάποιος τα πρωτοσέλιδα, η σχέση της με την Γερμανό ποδοσφαιριστή Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ προκάλεσε σάλο.

Είχε προλάβει να δημοσιεύσει φωτογραφία τους, και μάλιστα πιασμένοι χεράκι-χεράκι στο Μανχάταν, η εφημερίδα «Bild». Το πρόβλημα δεν ήταν αυτό, αλλά ότι ο «Σβάινι» ήταν ακόμη ζευγάρι με την Γερμανίδα παρουσιάστρια της τηλεόρασης, Σάρα Μπράτνερ…

Ο γερμανικό Τύπος τον «καταδίκασε». Η Άνα Ιβάνοβιτς, από την άλλη, απολάμβανε την ηρεμία της στη Βασιλεία, όπου είχε αποφασίσει από την εφηβεία της να ζει μόνιμα.

Το αρχικά «παράνομο» ζευγάρι αποφάσισε να ζήσει μαζί και παντρεύτηκαν τον Ιούλιο του 2016 στη Βενετία.

Το 2018 η πρώην πια τενίστρια γέννησε τον πρώτο γιο τους και την επόμενη χρονιά έφερε στον κόσμο ένα δεύτερο αγόρι.

Η οικογένεια ζει πια μόνιμα στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών και εκτός από τις επιχειρηματικές δραστηριότητές της, έχει επικεντρωθεί στη μητρότητα. Εξηγώντας ότι «με δύο γιους σε μικρή ηλικία δεν έχεις πολύ χρόνο για άλλες ασχολίες».

Όταν έγινε μητέρα, όπως επισήμανε, ήρθε στη θέση της δικής της μαμάς και σκέφτηκε πώς η Ντραγκάνα διαχειρίστηκε την καριέρα της κόρης της. «Ως αθλήτρια, είδα πολλά παιδιά τα οποία πιέστηκαν να παίξουν τένις.

»Έχω μία θεωρία ότι η εσωτερική φωνή μάς λέει ποιο μονοπάτι να ακολουθήσουμε. Αυτό θέλω και για τους γιους μου, να διαλέξουν τι θα κάνουν δίχως να νιώθουν “υποχρέωση” να γίνουν σαν τη μαμά ή τον μπαμπά».

Την έχουν ρωτήσει πολλές φορές για την απόφασή της να αποσυρθεί από την ενεργό δράση μόλις στα 29 της. Η απόκρισή της ήταν πως «ο καθένας βιώνει την επιθυμητή απομόνωσή του με τον δικό του τρόπο».

Η κατανόηση από τον επίσης πρώην επαγγελματία αθλητή σύζυγό τη ήταν σημαντική στη «νέα ζωή» τους. Δεν μετανιώνει για τις «θυσίες» ή τους συμβιβασμούς της, όμως η νομαδική ζωή του αθλητή την κούρασε και την έφθειρε και αναζήτησε ένα σταθερό περιβάλλον για τους γιους της.

Επιπλέον, επιθυμούσε η αποχώρησή της να είναι σε χρόνο που θα έχει διάθεση για προσφορά σε άλλους τομείς. Από το 2007 είναι Πρέσβειρα της UNICEF στη Σερβία, μαζί με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, την συναθλήτριά της Γελένα Γιάνκοβιτς, τον άλλοτε κόουτς της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, Σάσα Τζόρτζεβιτς και τον σκηνοθέτη Εμίρ Κοστουρίτσα.

Συμμετέχει επίσης σε δεκάδες δράσεις για την εκπαίδευση και την σωματική και ψυχική προστασία παιδιών, ενώ το πτυχίο της στα Οικονομικά, από το πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου, δεν μπήκε απλώς σε κορνίζα.

Πριν καν αποχωρήσει από τα κορτ, είχε επενδύσει τα κέρδη της από το τένις στον κλάδο των ακινήτων (με την αγορά και εκμετάλλευση μίας έπαυλης αξίας 5,4 εκατ. ευρώ στη Μαγιόρκα), σε μετοχές σε εταιρίες τεχνολογίας και λογισμικών και στη σερβική ποδοσφαιρική ομάδα Belgrade Angels.

Παράλληλα, ίδρυσε δική της αλυσίδα εστιατορίων, κυκλοφόρησε μία… βότκα με το όνομά της και λάνσαρε και την προσωπική σειρά παιδικών ρούχων.

Μπορεί το μοναδικό Γκραν Σλαμ τρόπαιο και οι 15 τίτλοι WTA να μην δείχνουν «λαμπερά» μπροστά σε τίτλους και επιτυχίες τενιστριών της γενιάς της, όμως στην ανακοίνωση της αποχώρησής της, στις 28 Δεκεμβρίου 2016, τόνισε επίσης ότι «αυτή η πορεία δεν ήταν και τόσο άσχημη για ένα κορίτσι από τη Σερβία».

Στο μυαλό και το βιογραφικό της, όσα έγιναν, έγιναν. Η οικονομική άνεσή της, απόρροια του ταλέντου, της προπόνησης και της σωστής διαχείρισης κεφαλαίων, της δίνει τη δυνατότητα να αφήνει τον ανταγωνισμό στην άκρη και δηλώνει ότι «πλέον, για μένα, η επιτυχία σημαίνει πια παιδικά χαμόγελα τόσο στο δικό μου σπίτι όσο και σε όσα σπίτια μπορούμε να βοηθήσουμε».

Ό,τι κάνει εξακολουθεί να το κάνει με χαμόγελο.

Οι σειρήνες του πολέμου, οι βόμβες, η πισίνα-«γήπεδο» τένις και ο κάθε φόβος είναι πράγματα που την «σημάδεψαν», αλλά μπορεί να τα αφήνει πολλές φορές στην άκρη, ώστε να μην την καθορίζουν ολοκληρωτικά.

Έχει πει ότι «ο κόσμος νόμιζε ότι εμείς οι Σέρβοι είμαστε κακοί άνθρωποι και σε πολλά ταξίδια και τουρνουά δεν αισθανόμουν ευπρόσδεκτη. Ήταν σκληρό…».

Η έννοια «σπίτι» δεν ήταν ποτέ για την Άνα Ιβάνοβιτς απλώς τοίχοι και διακόσμηση. Είναι ιδέα, είναι επιθυμία και έγινε πραγματικότητα στο Σικάγο όχι απλώς ως τοποθεσία ή ασφάλεια, αλλά επειδή εκεί απλώς είναι με την οικογένειά της.

Δεν χρειαζόταν ποτέ να «φορά» ένα υποχρεωτικό ή απαραίτητο «προσωπείο». Της αρκεί ακόμη που το χαμόγελό της δεν είναι προσποιητό και που οι (υπερβολικές;) προσδοκίες δεν την αλλοίωσαν.

Πηγή: Athletes’ Stories