Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η χώρα πανηγυρίζει για τα χρυσά μετάλλια της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη και της Ελίνας Τζένκο, αλλά εγώ περιμένω σήμερα πως και πως ένα ακόμα μετάλλιο από τον τεράστιο Λευτέρη Πετρούνια κι ελπίζω να είναι το πέμπτο του χρυσό σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Καταπληκτικές οι κοπέλες και μπράβο τους, αλλά σήμερα είναι μέρα Λευτέρη Πετρούνια. Κι αν κάτι συμβεί και δεν ανεβεί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου δεν παίζει κανένα ρόλο: όσο ο άρχοντας των κρίκων αγωνίζεται, κάθε μέρα τελικού του είναι δική του και μόνο. Γιατί ο Πετρούνιας είναι κάτι μεγαλύτερο από σπουδαίος αθλητής: είναι ένας αξιαγάπητος πρωταθλητής. Κι αυτή την απέραντη αγάπη μας την κέρδισε, όχι μόνο κερδίζοντας μετάλλια (τέτοια έχουν κερδίσει κι άλλοι πολλοί), αλλά γιατί έχει ένα φυσικό χάρισμα σπάνιο: μας επιτρέπει να τον αισθανόμαστε κάτι σαν φίλο κι άνθρωπό μας ακόμα κι αν δεν του έχουμε μιλήσει ποτέ.
Κάποτε με υπόκρουση το Ζορμπά
Ο Πετρούνιας είναι ο πιο σημαντικός Ελληνας αθλητής της τελευταίας δεκαετίας γιατί όποιος τον παρακολουθεί αισθάνεται ότι έζησε μαζί του τα πάντα: τους θριάμβους του και τις νίκες του, τις αγωνίες του για τραυματισμούς, τις μυθικές επιστροφές του. Κυρίως χάρη στο Λευτέρη και την τεράστια διάρκεια της πρωταθληματικής καριέρας του είχαμε πάντα τη δυνατότητα να κατανοούμε την σημαντικότητα του αθλητισμού, πέρα από την όποια ομορφιά του.
Ο Πετρούνιας είναι υπεράνθρωπος και γήινος συγχρόνως. Ο τύπος με το μηχανάκι που περνάει το δρόμο και ποτέ δεν σε κάνει να υποπτεύεσαι ότι είναι παγκόσμιος πρωταθλητής: και Σούπερμαν και Κλαρκ Κεντ. Και αληθινός σταρ όσο λίγοι: δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι το 2018 στο Μπακού, στο κύπελλο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Γυμναστικής, είχε πάρει το χρυσό με μουσική υπόκρουση το «Ζορμπά» – παρουσιάζοντας ένα από τα εντυπωσιακότερα προγράμματα γυμναστικής που θα χω να θυμάμαι. Ακόμα και στις απαιτήσεις του από τη ζωή ο Πετρούνιας είναι εντυπωσιακά προσγειωμένος κι ας πετάει όταν πιάνει τους κρίκους. «Θα θελα να προλάβει η κόρη μου να με δει να αγωνίζομαι, να ξέρει ποιος είναι ο μπαμπάς της» είχε πει πριν χρόνια όταν σε μια συνέντευξη τον είχαν ρωτήσει ποια είναι η πιο μεγάλη του επιθυμία.
Με διόρθωσαν πολλοί
Το πόσο ο κόσμος αγαπάει τον Πετρούνια είχε την ευκαιρία να το ξαναθυμηθώ πριν μερικές μέρες. Με την ευκαιρία του χρυσού μεταλλίου του Μίλτου Τεντόγλου στο ιστορικό για τα ελληνικά χρώματα Πανευρωπαϊκό του Μονάχου είχα γράψει ότι ο Τεντόγλου μπορεί να είναι ο κορυφαίος αθλητής της ιστορίας μας – εννοώντας φυσικά στο στίβο, κι αυτό ήταν εύκολο να το καταλάβει όποιος δεν στεκόταν στην επικεφαλίδα αλλά διάβαζε το κομμάτι. Πολλοί, που το κομμάτι δεν το διάβασαν, μου έστειλαν στο inbox ότι ξέχασα τον Πετρούνια. Δεν με πείραξε που με διόρθωναν ενώ δεν είχαν διαβάσει τι έγραφα για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν πάρα πάρα πολλοί κι αυτό ήταν που κράτησα: σε μια εποχή γκρίνιας, βλοσυρότητας, αντιθέσεων που γίνονται για να γίνονται, επιθετικότητας που έχει να κάνει βασικά με την άρνηση να δεχτούμε ν ακούσουμε τις απόψεις όποιου θεωρούμε συνομιλητή μας κάποιοι εκατοντάδες φίλοι των σπορ μου τόνισαν ότι ξέχασα το Λευτέρη για να δείξουν την αγάπη τους. Φυσικά και δεν τον είχα ξεχάσει – κάτι άλλο έγραφα. Αλλά κρατάω την αντίδραση ως μια ακόμα ένδειξη αγάπης σε αυτόν τον υπέροχο πρωταθλητή αλλά και σπουδαίο μπαμπά και αληθινό κύριο. Κύριο με κεφαλαία γράμματα κι ας δίνει την εντύπωση πως ανήκει στη σπάνια κατηγορία των προνομιούχων που δεν μεγαλώνουν ποτέ.
Μια διαδρομή μοναδική
Σήμερα στις 4 το απόγευμα ο Πετρούνιας θα κυνηγήσει το έκτο του χρυσό σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Όταν έφτασε τα πέντε είχε πιάσει τον μεγάλο Γιούρι Κέκι. Σήμερα μπορεί να τον ξεπεράσει. Δεν ξέρω αν στην ιστορία της γυμναστικής υπάρχει άλλος αθλητής με έξι χρυσά σε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα στο ίδιο αγώνισμα – ίσως και να υπάρχει: σίγουρα όμως δεν είναι σαν τον Λευτέρη που αυτή την τρομερή διαδρομή μας έχει επιτρέψει να την κάνουμε μαζί. Μαζί του ήμασταν στο Μονπελιέ το 2015, όπου όλα άρχισαν, στη Βέρνη το 2016, στο Κλουζ το 2017 στη Γλασκόβη το 2018, στη Βασιλεία το 2021: αυτός σκαρφάλωνε στους ουρανούς με τους κρίκους του κι εμείς απλά τον ακολουθούσαμε. Τα μετάλλιά του πιθανότατα θα ήταν ήδη έξι αν δεν υπήρχε ο σοβαρός τραυματισμός του και ο Covid που ένα πανευρωπαϊκό το ματαίωσε: αλλά το πράγμα έχει μικρή σημασία. Οι αθλητές δεν είναι μόνο τα μετάλλια και οι επιτυχίες τους: είναι κυρίως η υστεροφημία τους – αυτό δηλαδή το αποτύπωμα που αφήνουν στο μυαλό όλων μας. Ο,τι και να συμβεί σήμερα κι ό,τι και να συμβεί από εδώ και πέρα το αποτύπωμα του Λευτέρη Πετρούνια είναι στην καρδιά μας: για αυτό έγραψα κάτι για αυτόν μια φορά πριν τον τελικό του. Για να θυμίσω ότι στην περίπτωσή του η αγάπη μας είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν έχει να κάνει μόνο με θριάμβους. Ο Πετρούνιας είναι και θα είναι πάντα ο υπερήρωάς μας.
Και Λάμπρου, και Ντούσκος και Γκολομέεφ
Στο μεταξύ στον καταπληκτικό αυτό Αύγουστο των πανευρωπαϊκών πρωταθλημάτων είδαμε σπάνια πράγματα. Είδαμε ένα μεγάλος αθλητή να γεννιέται: τον Απόστολος Χρήστου που γύρισε από το πανευρωπαϊκό υγρού στίβου της Ρώμης με δυο μετάλλια – ένα χρυσό στα πενήντα μέτρα ίπτιο κι ένα αργυρό στα 100 μέτρα στο ίδιο στυλ. Το χρυσό στο «κατοστάρι», που θα ήταν το δεύτερο, το έχασε στο φωτο φίνις για τέσσερα εκατοστά του δευτερολέπτου από τον Ιταλό Τόμας Τσεκόν, οικοδεσπότη και παγκόσμιο πρωταθλητή. Είδαμε τους θριάμβους της Ντρισμπιώτη και της Τζένκο: η πρώτη φεύγει δίνοντας μαθήματα επιμονής, η δεύτερη έρχεται υποσχόμενη θριάμβους. Οι δυο λάμπρυναν ακόμα πιο πολύ και τα μετάλλια του Τεντόγλου και της Στεφανίδη – δεν είναι εξαιρέσεις οι ελληνικές επιτυχίες.
Για κάποια άλλα μετάλλια έγινε λιγότερη συζήτηση. Στον καταπληκτικό αυτό μήνα επισημαίνω το χάλκινο του μεγάλου Γκολομέεφ στο πενηντάρι ταχύτητας στη Ρώμξη και το ασημένιο μετάλλιο του Ολυμπιονίκη μας στην κωπηλασία Στέφανου Ντούσκου στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην κατηγορία των σκιφ. Ο Ντούσκος έδωσε ένα συγκλονιστικό αγώνα προσπερνώντας στο φώτο φίνις τον Γερμανό Όλιβερ Τσάιντλερ, αλλά όχι και τον Ολλανδός Μέλβιν Τβέελαρ που πήρε το χρυσό. Δεν πειράζει: θα τα καταφέρει την επόμενη φορά. Ο Γκολομέεφ, απροπόνητος και με προβλήματα τη μισή χρονιά, πήρε ένα ακόμα μετάλλιο δίνοντας ακόμα πιο μεγάλη λάμψη στη σπουδαία καριέρα που έχει κάνει ερήμην του μεγάλου κοινού. Να με συγχωρέσετε αλλά αγαπάω λίγο περισσότερο αθλητές που διακρίνονται χρόνια ολόκληρα, όπως η Στεφανίδη, ο Τερντόγλου, ο Ντούσκος, η Κορακάκη, ο Γκολομέεφ. Ξέρω πως κοντά σε αυτούς πάντα κάποιος θα ξεπεταχτεί εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα. Οσοι κάνουν εκπλήξεις δεν μας έλειψαν ποτέ. Τους σταθερούς υπερήρωες αναζητούσαμε πάντα. Τους σταθερούς υπερήρωες όπως είναι ο Λευτέρης Πετρούνιας.
Πηγή: Karpetshow
