Του Βασίλη Σκουντή
Κλαίω! Στ’ αλήθεια κλαίω αυτή τη στιγμή, πάλι καλά που γράφω σε lap top και όχι σε χαρτί όπως παλιά, διότι με τόσα ζουμιά που μ’ έχουν πάρει, οι κόλλες θα γινόντουσαν μούσκεμα!
Κλαίω για πάρτη μου, αλλά και για λογαριασμό του Ντίνου Γενηδουνιά, που ένιωσε να τρέχουν τα δάκρυα του και κόμπιασε σε εθνικό δίκτυο μετά την ήττα από την Ιταλία.
Αυτά τα ίδια δάκρυα τα συγκράτησε μετά βίας μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, λίγα λεπτά μετά τη λήξη του μικρού τελικού, που προσπόρισε στην Εθνική ομάδα το τρίτο χάλκινο μετάλλιο της σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Νισάφι πια με τα χάλκινα, κύριε Βλάχε μου, κανόνισε να πάρουμε το χρυσό μετάλλιο στη Φουκουόκα τον Οκτώβριο του 2023, διότι αλλιώς δεν θα σε ξεπλένει ούτε ο… Παγασητικός κόλπος!
Καλομελέτα κι έρχεται!
“Εδώ το ‘χαμε, αλλά ας όψονται δυο στιγμές αδράνειας στον ημιτελικό με την Ιταλία” μονολογούσε ο προπονητής ο οποίος έχει οδηγήσει τη μεγαλύτερη ομάδα που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα τρεις φορές στο βάθρο.
Τον στοιχειώνει κι αυτόν ένα χρυσό μετάλλιο (μετά το ασημένιο στο Τόκιο και τα χάλκινα στο Καζάν και στη Βουδαπέστη), αλλά καλομελέτα κι έρχεται!
Μια ώρα πριν από την έναρξη του μικρού τελικού ο προπονητής της Εθνικής και ο συνεργάτης του, ο Τάσος Σχίζας κάθισαν μονάχοι τους σε ένα παγκάκι έξω από την κεντρική πισίνα και κουβέντιαζαν…
Κάποια στιγμή ο Σχίζας έφυγε για να ανέβει στον πρώτο όροφο και να επιβλέψει την προθέρμανση…
Το βλέμμα προς το άπειρο και η αμαρτία με τα άδεια χέρια
Ο Βλάχος έμεινε μονάχος, φορώντας τα γυαλιά ηλίου του και κοιτάζοντας προς το άπειρο!
“Τι σκεφτόσουν τόση ώρα ρε φίλε;” τον ρώτησα με περιέργεια δυο ώρες αργότερα.
“Το μυαλό μου γύρισε είκοσι χρόνια πίσω” μου έλυσε την απορία. “Τον Μάιο του 2002 βούτηξα μέσα σε αυτή την πισίνα, μαζί με τον Ζόλταν Κάσας πανηγυρίζοντας τον θρίαμβο του Ολυμπιακού στο Champions League. Το 2017 πάλι εδώ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα βγήκαμε τέταρτοι και σκεπτόμουν πως θα ήταν αμαρτία να φύγουμε με άδεια χέρια”!
Η χορωδία στο πούλμαν και η απαίτηση για ρεπό!
Στο επόμενο κλικ, μέσα στο πούλμαν, στο ταξίδι της επιστροφής από το νησί της Μαργαρίτας προς το ξενοδοχείο (για φαγητό και λίγη ξεκούραση πριν από την απονομή) ο Σχίζας άλλαξε ρόλο και από assistant coach έγινε διευθυντής παιδικής χορωδίας!
Οι παίκτες άρχισαν να τραγουδούν το “Ελλάς ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ” και στο καπάκι άλλαξαν τροπάριο, για να ζητιανέψουν λίγες παραπάνω μέρες ξεκούρασης από τον Βλάχο, για την προετοιμασία ενόψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο Σπλιτ…
Η Εθνική θα μαζευτεί ξανά στις 17 Ιουλίου για ένα καμπ στη Χαλκιδα και ο στιχοπλόκος της παρέας έφτιαξε στο πι και φι το τραγουδάκι…
“Θόδωρε, Θόδωρε σε παρακαλώ, άσε τη Χαλκίδα και δώσε μας ρεπό”!
Ο Βλάχος, έβαλε τα γέλια, δεν ξέρω εάν θα λυγίσει κιόλας για να κάνει το χατίρι των παιδιών και να ικανοποιήσει το παλλαϊκό αίτημα τους…
Χλωμό το βλέπω, διότι αυτή η ομάδα είναι ταγμένη από το πεπρωμένο της να (ξανα)μεγαλουργήσει!
“Είσαι ο αρχηγός της μεγαλύτερης ομάδας που έβγαλε αυτή η χώρα”
Πίσω στην πισίνα, δευτερόλεπτα μετά τον ήχο της κόρνας που σηματοδότησε τη λήξη του αγώνα και την συντέλεση του έπους…
Για πότε βρέθηκα στα πέριξ του πάγκου, ούτε που το κατάλαβα, απορώ πως δεν με συνέλαβαν οι σεκιουριτάδες για να μου αφαιρέσουν τη διαπίστευση και να με απελάσουν αυθωρεί και παραχρήμα! Έπιασα τον Φουντούλη από τα βρεγμένα μπράτσα του και με όση δύναμη είχα του είπα μια κουβέντα που την εννοώ…
“Γιάνναρε είσαι ο τιμημένος αρχηγός της μεγαλύτερης ομάδας που έχει βγάλει ποτέ αυτή η χώρα”!
Το πιστεύω, το ξεφούρνισα, το εννοώ και το υπερασπίζομαι μέχρις εσχάτων, από εκεί και πέρα ξα μας, που λένε και στο χωριό μου…
Ξα μας και πάσα ένστασις (μη) δεκτή!
Το θέμα βεβαίως δεν είναι εάν αυτή η ομάδα είναι η μεγαλύτερη όλων των εποχών που γέννησε και εξήγαγε ποτέ η πατρίδα μας..
Είναι μεγάλη ούτως ή άλλως και θαρρώ κιόλας πως ξεπερνάει το μέτρο της μεγαλοσύνης!
Ο βρυχηθμός των λιονταριών
Ο Βλάχος είπε πως “τα λαβωμένα λιοντάρια βρυχώνται πιο δυνατά” και έχει απόλυτο δίκιο… Αυτή η ομάδα ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου, παίζοντας χωρίς τον βασικό τερματοφύλακα της, Μάνο Ζερδεβά (σε δυόμισι αγώνες), ενώ σήμερα απουσίασε και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου που βγήκε από το νοσοκομείο και κυκλοφορεί σαν μασκοφόρος με τον γύψο στη μύτη!
Αμάν κάνανε η μάνα του, η Μαρία και ο πατέρας του, ο “Πιλότος” (κατά κόσμον Τάσος) να τον αναγνωρίσουν!
Βρήκε απέναντι της την κραταιά Κροατία και –γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε-και τους διαιτητές που σφύριζαν αποβολές για ψύλλου πήδημα και έστειλαν στον πάγκο τον Γιώργο Δερβίση και τον Δημήτρη Σκουμπάκη…
Αλλά, πονούν, μωρέ τα παλικάρια;
Η απάντηση δόθηκε στον φωτεινό πίνακα, όταν μηδενίσθηκε ο χρόνος και αποτυπώθηκε το 9-7.
Τα δωδεκάμισι λεπτά του στραγγαλισμού
Η Εθνική προηγήθηκε με 4-0 και ανάγκασε τους χρυσούς Ολυμπιονίκες του 2012 και δις πρωταθλητές κόσμου (2007, 2017) να μείνουν βουβοί και άπραγοι επί δωδεκάμισι λεπτά!
Απέναντι στην όντως γρανιτένια ελληνική άμυνα από την οποία δεν πέρναγε ούτε κουνούπι οι Κροάτες εδέησαν να σκοράρουν στα μέσα της δεύτερης περιόδου με ένα γκολ του Λούκα Μπούκιτς στον παίκτη παραπάνω…
Τότε ανασηκώθηκε από τη θέση του στην εξέδρα και αναθάρρησε ο πατέρας του Πέριτσα Μπούκιτς (μέλος της χρυσής γενιάς της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας), αλλά όχι για πολύ: το ‘βλεπε κι αυτός ότι οι Κροάτες είχαν μπλέξει με μια υπέρτερη ομάδα.
Το πάθος, η ψυχή και η ποιότητα
Δεν είναι μονάχα το πάθος και η ελληνική ψυχή, διάβολε και οι άλλες ομάδες έχουν αυτά τα χαρίσματα, δεν ανήκουν μονάχα στο δικό μας DNA… Στο τέλος της ημέρας αυτό που έκανε τη διαφορά είναι η ποιότητα: έστω και λειψή αυτή η Εθνική είναι καλύτερη από τους Κροάτες, κρίμα που δεν είχε την ευκαιρία να παίξει στον τελικό και να αναρριχηθεί στο θρόνο, αλλά μπορεί να επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω…
“Υπέγραψες ένα συμβόλαιο θανάτου”
Μετά τον προημιτελικό με τους Αμερικανούς, στον οποίο μισερώθηκε ο δόλιος ο Ζερδεβάς και η Εθνική θα έπρεπε να κρεμαστεί από τα… χέρια του Τζωρτζάτου, ο πρόεδρος της ΚΟΕ, Κυριάκος Γιαννόπουλος είπε μια κουβέντα στον τερματοφύλακα της Βουλιαγμένης…
“Παναγιώτη, μόλις υπέγραψες ένα συμβόλαιο θανάτου”!
Ο Τζωρτζάτος κατάλαβε τι εννοούσε ο άλλοτε αρχηγός της Εθνικής ομάδας, αλλά δεν κιότεψε.
Δεν ξέρω (αλλά υπόσχομαι ότι θα μάθω) πώς του πιπίλισε το μυαλό στο δωμάτιο τους ο Ζερδεβάς, αλλά εκ του αποτελέσματος συνάγεται το συμπέρασμα πως η φτιάξη δεν έτυχε, αλλά πέτυχε!
Πέτυχε επίσης και η σημειολογία που αποδεικνύει ότι αυτή η ομάδα εκτός από το μέταλλο και τα τοιαύτα, στηρίζεται επίσης στη συντροφικότητα…
Το τσιρότο με το όνομα του Ζερδεβά και η ασφάλεια ζωής του Τζωρτζάτου
Λίγο προτού φύγει η αποστολή από το ξενοδοχείο, ο Τζωρτζάτος πήρε ένα μικρό κομμάτι tape, σαν τσιρότο και το κόλλησε στο αριστερό χέρι του, όπου υποφέρει από μια ενόχληση…
Δεν το χρειαζόταν για να απαλυνθεί ο πόνος: το χρειαζόταν για να τιμήσει τον ομόλογό και συγκάτοικο του και να αυξήσει έτι περαιτέρω την έμπνευση που χρειαζόταν.
Έγραψε “Ζερδεβάς” και όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία: μια ιστορία που μεγαλώνει, ενηλικιώνεται και γίνεται μυθολογία!
Με το σκορ στο 5-2 ο Τζωρτζάτος καπάκωσε την μπάλα στο πέναλτι Κονσταντίν Χάρκοβ, ενώ τα καίρια ανακλαστικά του, οι σωστές τοποθετήσεις του, η στατιστική με τις αποκρούσεις του και η σιγουριά την οποία παρείχε σε όλη την ομάδα έγιναν η σφραγίδα στον θρίαμβο
Τελικά ο Κυριάκος Γιαννόπουλος είχε μισό δίκιο…Όντως ο Τζωρτζάτος υπέγραψε ένα συμβόλαιο, αλλά δεν ήταν συμβόλαιο θανάτου… Ήταν συμβόλαιο σε ασφάλεια ζωής!
Πηγή: Sport 24
