Του Μιχάλη Τσόχου
Είναι προφανώς αληθές ότι το ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό ήταν κάκιστο από άποψη θεάματος. Για την ακρίβεια με δυσκολία μπορούσες να το παρακολουθήσεις. Ως ένα βαθμό υπάρχουν δικαιολογίες και άλλοθι που το μεγάλο ματς του ελληνικού πρωταθλήματος δεν είχε τίποτα. Ούτε ρυθμό, ούτε φάσεις, ούτε δράση, ούτε καν αγωνία και ας ήταν ισόπαλο από την αρχή ως το τέλος του. Αλλά οι δικαιολογίες και τα άλλοθι τελειώνουν κάπου, όταν η ποιότητα του ποδοσφαίρου είναι τόσο χαμηλή. Και ήταν πραγματικά χαμηλή.
Ας είναι, αυτό ήταν το ντέρμπι και έτσι κύλησε, αυτό θα κρίνουμε. Ο Ολυμπιακός ας πούμε ότι πήρε θετικό αποτέλεσμα, αν και δεν νομίζω ότι χάρηκε και κανείς με αυτή τη λευκή ισοπαλία. Επαιξε για το μηδέν και κράτησε το μηδέν. Είναι βέβαια στα δικά μου μάτια ένα ερώτημα, αν το μηδέν το κράτησε γιατί ο ίδιος ήταν πολύ καλός ανασταλτικά ή αν τον βοήθησε και ο Παναθηναϊκός.
Στον Ολυμπιακό ήταν βέβαιο ότι μετά την μεταγραφή του Κώστα Μανωλά θα προκύψει η ιδέα του συστήματος με τρία στόπερ. Προέκυψε λίγο απότομα, λόγω των πολλών απουσιών που είχε στο ντέρμπι. Με Μπουχαλάκη (κυρίως) και Κούντε εκτός, ο Ολυμπιακός δεν είχε στο ρόστερ τρία κεντρικά χαφ διαθέσιμα για να παίξει 4-3-3, τα μόνα κεντρικά χαφ που είχε ο Μαρτίνς ήταν τα δύο που χρησιμοποίησε, τον Μαντί Καμαρά και τον Μ’ Βιλά (τον κορυφαίο του ντέρμπι). Επίσης χωρίς Αγκιμπού Καμαρά και με τον Φορτούνη εδώ και μήνες στα πιτς, δεν είχε και καθαρό δεκάρι, πλην του 37χρονου Βαλμπουενά (που και αυτός κυρίως ως εξτρέμ παίζει) για να παίξει ο Μαρτίνς με 4-2-3-1. Συνεπώς οι λύσεις ήταν, είτε αυτή με τους τρεις στόπερ που δοκίμασε, είτε το 4-4-2 με Ελ Αραμπί και Τικίνιο μαζί στο αρχικό σχήμα, αλλά στην κατάσταση που είναι ο Ολυμπιακός 4-4-2 στη Λεωφόρο, ήταν μάλλον απίθανο.
Και όντως ο Ολυμπιακός και με δεδομένο τις απουσίες που έχει (αλλά δεν είναι μόνο αυτές), είναι προφανώς στη χειρότερη φόρμα του επί εποχής Μαρτίνς. Αλλωστε μας το είπε με έναν τρόπο και ο ίδιος ο προπονητής του στις δηλώσεις του. Η εικόνα του στη Λεωφόρο ήταν τέτοια που με ευκολία έβαζες στοίχημα ότι δεν θα βάλει γκολ, ακόμη κι’ αν παίξει δύο ενενηντάλεπτα. Τελικά όχι απλώς δεν έβαλε γκολ, αλλά δεν έκανε ούτε φάση.
Απέναντι σε αυτόν τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός με σαφώς λιγότερες απουσίες, επί της ουσίας αυτή του Σάντσες και του Καρλίτος, ο οποίος μάλλον δεν μπορούσε να αγωνιστεί ούτε λεπτό, δεν μπόρεσε να νικήσει. Για την ακρίβεια η απόδοσή του απείχε αρκετά από το να πεις έστω, έπρεπε να νικήσει με βάση τα όσα έκανε στο γήπεδο. Δεν βρήκε ρυθμό, δεν έβαλε δύσκολα στον Ολυμπιακό, δεν απείλησε σοβαρά, δεν δημιούργησε πράγματα και δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την εμφανέστατη αδυναμία του αντιπάλου. Προφανώς πάντα είναι καλύτερο να μην χάνεις όταν δεν μπορείς να νικήσεις, αλλά το ερώτημα είναι γιατί ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να νικήσει αυτόν τον Ολυμπιακό. Ο προπονητής του πήρε την επιλογή να μην πάρει κανένα ρίσκο, να παίξει με ασφάλεια το ντέρμπι, και δεν μιλάω για την αρχή του ή το πρώτο ημίχρονο, αλλά για το φινάλε του.
Οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του, φάνηκε να μην αντιλαμβάνονται την ευκαιρία που είχαν μπροστά τους, (μάλλον αυτός που αντιμετώπισαν ήταν ο χειρότερος Ολυμπιακός της φετινής σεζόν) και ενδεχομένως δεν είχαν και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμη νικήσει σε ντέρμπι την εφετινή σεζόν (αυτό ήταν το τέταρτο) και το ματς με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, έμοιαζε ιδανικό για να σπάσει το ρόδι. Δεν θα άλλαζαν και τόσα πολλά στην βαθμολογία αν το είχε κάνει, θα άλλαζε όμως η ψυχολογία της ομάδας. Οι οπαδοί του την είχαν μεγάλη ανάγκη αυτή τη νίκη, όπως την είχε και το project που τρέχει από το καλοκαίρι. Εχω γράψει αρκετές φορές ότι το project του Ιβάν είναι ξεκάθαρα στο σωστό δρόμο, ο Παναθηναϊκός βελτιώνεται, είναι απολύτως ευδιάκριτο ότι βαδίζει στο μονοπάτι που πρέπει να μπει μία ομάδα του δικού του μεγέθους και του δικού του dna, αλλά νομίζω ότι ακόμη δεν έχει μπει η σωστή, η αντίστοιχη να το γράψω πιο σωστά, πίεση που αντιστοιχεί στην ομάδα που θέλει να μάθει να κάνει πρωταθλητισμό. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού πρέπει να μάθουν να πάψουν να αρκούνται στα λίγα που έτσι κι’ αλλιώς έρχονται με την πρόοδο της ομάδας. Εχει φτάσει η ώρα να ζητούν τα πολλά μέσα στο χόρτο και κυρίως έχει έρθει η ώρα το club και ο προπονητής να απαιτούν κάτι τέτοιο από τους ποδοσφαιριστές.
Η αίσθηση που μεταφέρθηκε αμέσως μετά τη λήξη του ματς και από τους παίκτες και από τον προπονητή του Παναθηναϊκού ήταν η αίσθηση μιας ομάδας που τα πήγε καλά και απλώς θα μπορούσε και καλύτερα. Λάθος κατά την άποψη μου. Σήμερα η πίεση στους παίκτες του Παναθηναϊκού και η κριτική εντός του club θα έπρεπε να ήταν μεγάλη και το 0-0, θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως αποτυχία. Μόνο έτσι ο Παναθηναϊκός θα αρχίζει να ζητά και να απαιτεί σε τέτοιου είδους ματς αυτά που του αντιστοιχούν. Διαφορετικά θα μάθει να αρκείται στα λίγα, στην τέταρτη θέση, σε ένα απλό ευρωπαϊκό εισιτήριο. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του, δεν είναι αυτή η θέση του…
Πηγή: Gazzetta
