Του Νίκου Παπαδογιάννη
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτό το έργο, ίσως ούτε η τελευταία, αλλά η πικρόγλυκη γεύση που αφήνουν αυτές οι ανολοκλήρωτες ανατροπές του Παναθηναϊκού είναι πιο πικρή, παρά γλυκιά.
Πού ήταν κρυμμένος επί 30 λεπτά η φορτσάτη και ατρόμητη ομάδα που κάλυψε διαφορά 18 πόντων στο άψε και στο σβήσε; Γιατί δεν παίζει αυτή την άμυνα από την αρχή του αγώνα;
Ποιο πνευματικό εμπόδιο εμποδίζει τους «πρασίνους» να επιβάλουν το νόμο τους από νωρίς και τους απελευθερώνει όταν όλα μοιάζουν χαμένα;
Και, για να φτάσουμε στην τελευταία αράδα του αφηγήματος: τι να τις κάνεις τις αντεπιθέσεις, όταν δεν μπορείς να τις αποτελειώσεις;
Πότε θα έρθουν αυτές οι καλύτερες μέρες, τις οποίες υπαινίσσεται ο Παναθηναϊκός όταν ισοπεδώνει ισχυρούς αντιπάλους επί συναπτά δεκάλεπτα;
Το κοντέρ γράφει ήδη 1-4 και πάλι καλά που διέπραξε εκείνη την αυτοχειρία η Φενέρμπαχτσε στο ΟΑΚΑ γιατί αλλιώς θα βλέπαμε κουλουράκι της Λαμπρής, Οκτώβριο μήνα.
Εάν βέβαια το αποψινό ματς με τη Μακάμπι γινόταν και αυτό μπροστά στο κοινό του πρωταθλητή Ελλάδας, το αποτέλεσμα θα ήταν πιθανότατα ίδιο με εκείνο της αναμέτρησης με τη Φενέρ.
Στη διπλοβάρδια που ακολουθεί, το «τριφύλλι» θα δώσει δύο αγώνες στο ΟΑΚΑ, απέναντι στην Εφές που εσχάτως μοιάζει με Βιλερμπάν, και στη Βιλερμπάν, που εσχάτως μοιάζει με Εφές.
Πότε θα αρχίσει ο Παναθηναϊκός να μοιάζει με Παναθηναϊκό; Η ομάδα του Πρίφτη δίνει την εντύπωση ότι δεν μπορεί με τη φετινή στελέχωσή της να γίνει ομάδα του προπονητή.
Αποτελεσματική εμφανίζεται όταν εκτοξεύει τα επιθετικά πλάνα στο καλάθι των αχρήστων και ποντάρει στον αυτοσχεδιασμό των καλών σκόρερς Μέικον, Νέντοβιτς, σε επιθέσεις των 10-12 (ή λιγότερων) δευτερολέπτων.
Η ελαφρά αναρχία ταιριάζει σε αυτή την ελαφρά ταξιαρχία, αφού το ένστικτο πολλών παικτών της -και στην άμυνα- τίθεται σε λειτουργία όταν το παιχνίδι γίνεται άνω κάτω.
Η αναμπουμπούλα έφερε δύο απανωτά κλεψίματα στο ανοιχτό γήπεδο (Ουάιτ και Σαντ-Ρόος στο 72-65) και ο ήρεμος Παπαπέτρου -που έμεινε πολλή ώρα στον πάγκο στην δ’ περίοδο- τα αξιοποίησε με ισάριθμα τρίποντα.
Όταν όμως χρειάστηκε να λειτουργήσουν οι πέντε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι για την κρίσιμη άμυνα, βρέθηκε ένας (ο Οκάρο Ουάιτ) να κάνει του κεφαλιού του και να παραχωρήσει αχρείαστο φάουλ, στήνοντας την ομάδα του στη γραμμή, 16 δευτερόλεπτα πριν την κόρνα.
Στο 74-71, ο Παναθηναϊκός δεν χρειαζόταν να σταματήσει το ρολόι, αλλά να παίξει μία καθαρή άμυνα ώστε να ψάξει το τρίποντο της ισοφάρισης στα μίνιμουμ 5-6 δευτερόλεπτα που θα είχε στη διάθεσή του.
Το παραπάνω σενάριο, βέβαια, προϋποθέτει και το σίγουρο ριμπάουντ, το οποίο –όπως είδαμε στη Βιτόρια– δεν είναι ακριβώς βάσιμο ποντάρισμα για τον φετινό Παναθηναϊκό.
Το κοντέρ των εναέριων μονομαχιών έγραψε 40-31 υπέρ της Μακάμπι. Σε τι ακριβώς είναι καλός ο Παναθηναϊκός του 2021-22; Αυτή την απορία έχω και εγώ.
Ο Παναθηναϊκός είχε δύο πόιντ-γκαρντ που δεν είναι πλέι-μέικερ και τώρα, με την άφιξη του Γιόγκι Φέρελ, έχει τρεις πόιντ-γκαρντ που δεν είναι πλέι-μέικερ.
Ο νεοφερμένος έκανε καλούτσικη εμφάνιση και έδωσε μία ωραία ασίστ στον διψασμένο για τέτοιες συνεργασίες Παπαγιάννη, αλλά ουδέποτε υπήρξε «στρατηγός του παρκέ» και δεν πρόκειται να γίνει τώρα που τριανταρίζει.
Φαίνεται ότι ο Πρίφτης θα πρέπει να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα των γκαρντ που πρώτα σουτάρουν και μετά κοιτάζουν δεξιά αριστερά.
Η επίθεση είναι ώρες ώρες απίστευτα στατική και περιμένει σκορ περισσότερο από προσευχές (όπως το συνήθως αναξιόπιστο τρίποντο του Οκάρο Ουάιτ) παρά από δημιουργία.
Η καλή απόδοση του Νέντοβιτς, που σήμερα ξεκίνησε βασικός, έκανε τους παλιούς να νιώθουν λίγο καλύτερα και κράτησε τον Παναθηναϊκό όρθιο μέχρι το τέλος.
Σχεδόν όλα τα καλάθια της αντεπίθεσης, ωστόσο, σημειώθηκαν με ατομικές ενέργειες, δίχως ασίστ και δίχως κυκλοφορία της μπάλας.
Μήπως τελικά αυτός είναι ο δρόμος προς το αύριο για τη συγκεκριμένη ομάδα; Δεν το αποκλείω, αλλά τέτοιου είδους «αύριο» δύσκολα θα φέρει πάνω από 10-12 νίκες.
Ιδίως αν συνοδευτεί με νερόβραστη άμυνα σαν την αποψινή και με αλλεργία στη σωματική επαφή.
Στο ταμείο των πρώτων 5 αγωνιστικών, πάντως, και με δεδομένες τις δυσκολίες του προγράμματος, το 1-4 δεν είναι δα καταστροφικός απολογισμός.
Το στοιχείο που θα μπορούσε να εξωραΐσει την εικόνα είναι η επίδοση του Παναθηναϊκού στα «κλειστά» παιχνίδια, όπως εκείνο της Βιτόρια, αλλά και το αποψινό όπως εξελίχθηκε στην τελική ευθεία.
Εάν πρέπει να γίνει απολογισμός αυτού του πρώτου μήνα, μάλλον το Αλεξάνδρειο είναι το αγκάθι στα πλευρά των «πρασίνων» -η νίλα που τους κάνει να αισθάνονται ευάλωτοι και υπόλογοι στο κοινό τους- παρά τα άγονα ευρωπαϊκά ταξίδια.
Ένα ωραίο 2-0 στην εντός των τειχών του ΟΑΚΑ «διαβολοβδομάδα» μπορεί να ρίξει άφθονο λίπασμα στη γλάστρα και να ξαναφέρει αεράκι αισιοδοξίας.
Πηγή: Gazzetta
