Του Θάνου Σαρρή
Τον Ιούνιο του 2017, μια ομάδα γυναικών έπαιξε ποδόσφαιρο σε 5.714 μέτρα υψόμετρο. Ήθελαν με αυτόν τον τρόπο να υψώσουν τη φωνή τους κατά των διακρίσεων στον αθλητισμό. Χρειάστηκαν έξι μέρες για να ανεβούν στο Stella Point στο Κιλιμάντζαρο, ενώ είχαν δίπλα τους ομάδα υποστήριξης και συνεργείο από το BeIN Sports, το οποίο κατέγραφε τις προσπάθειές τους. Ο αγώνας έληξε ισόπαλος 0-0 και μπήκε στο ρεκόρ Guinness ως το παιχνίδι που έχει γίνει στο μεγαλύτερη υψόμετρο, με τους κανόνες της FIFA. Ανάμεσά τους, υπήρχαν πολλές πρωταθλήτριες από το χώρο του αθλητισμού, όπως για παράδειγμα η χρυσή Ολυμπιονίκης Λόρι Λίντσεϊ.
Τέσσερα χρόνια μετά, μια ομάδα ιθαγενών γυναικών κατάφερε να ανέβει ακόμα ψηλότερα. Έφτασε στα 5.890 μέτρα στο Χουαΐνα Ποτοσί, κοντά στη Λα Πας. Χωρίς υποστήριξη και χρήματα. Με μοναδικό όπλο το πάθος τους. Είναι οι Τσολίτας Κλάιμπερς, οι οποίες εδώ και μερικά χρόνια στέλνουν ένα πανίσχυρο μήνυμα χειραφέτησης.
Οι Τσολίτας πήραν τις αξίνες στα χέρια τους
Ετυμολογικά, η λέξη «Τσόλο ή Τσόλα» γεννήθηκε από τους Ισπανούς άποικους τον 16ο αιώνα και ήταν ένας προσβλητικός χαρακτηρισμούς για όσους ήταν ιθαγενούς προέλευσης και για τους μιγάδες. Στη συνέχεια, ωστόσο, έγινε μέρος της καθομιλουμένης, χωρίς να έχει αρνητική έννοια. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του προπονητή της Ατλέτικο Μαδρίτης, Ντιέγο Σιμεόνε, ο οποίος είναι γνωστός ως Τσόλο. Οι Τσολίτας, λοιπόν, πήραν μια λέξη με αρνητική έννοια και την αντέστρεψαν. Μια ομάδα γυναικών, αρχικά 42 έως 50 ετών, από τη φυλή των Αϊμάρα, οι οποίες εργάζονταν ως μαγείρισσές ή βοηθητικό προσωπικό σε ορειβάτες του Ποτοσί, κυρίως εύπορους, αποφάσισαν το 2016 να ξεκινήσουν τις δικές τους εξορμήσεις, φορώντας την παραδοσιακή φορεσιά τους. «Η πρώτη εμπειρία ήταν το Χουαΐνα Ποτοσί. Έκλαψα με συναίσθημα. Και είμαι δυνατή, θα συνεχίσω για να ανέβω στην κορυφή των οκτώ βουνών», έλεγε η Ντόρα Μαγιένιο, 50 ετών, μετά την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια, η οποία έγινε χωρίς καθόλου προπόνηση. Μόνο με όσα είχαν δει, όλα αυτά τα χρόνια, από τον κόσμο που βοηθούσαν. Αυτοδίδακτες και με εξοπλισμό που πολλοί από τους επισκέπτες δεν σκέφτονταν καν να χρησιμοποιήσουν.
Στις 23 Ιανουαρίου του 2019, πέντε Τσολίτας ανέβηκαν στην Ακονκάγουα, το υψηλότερο βουνό στην Αμερική. Συγκεκριμένα, έφτασαν στα 22.808 πόδια. Είχαν ήδη καταφέρει, μέσα σε τρία χρόνια, να ανέβουν σε επτά σημαντικές κορυφές: Στο Χουαγιάνα Ποτοσί, Ιλιμάνι, Ακοτάνγο, Πομαράπε, Παρινακότα, Σαχάμα και Ακονκάγουα. Κάθε δύο βδομάδα, κατά τη διάρκεια της επιτρεπόμενης περιόδου, ανέβαιναν και σε ένα βουνό, προκειμένου να καταφέρουν να διατηρούν τη φόρμα τους και να γίνονται όλο και καλύτερες, με την ομάδα να έχει ανανεωθεί και να έχει γίνει πλέον γνωστή και εκτός Βολιβίας. Το κόστος για τον εξοπλισμό και τις μετακινήσεις είναι δύσκολο να καλυφθεί. Συχνά νοικιάζουν τον εξοπλισμό τους, όταν δεν έχουν κάποια εξόρμηση και σιγά-σιγά συγκεντρώνουν χρήματα σε ένα κοινό ταμείο, το οποίο πηγαίνει αποκλειστικά στον σκοπό τους.
H ιδέα του αγώνα
Έχοντας ανέβει τρεις φορές στο Χουαΐνα Ποτοσί, οκτώ Τσολίτας φόρεσαν τις παραδοσιακές φορεσιές τους, πήραν μαζί δύο μπάλες ποδοσφαίρου και ξεκίνησαν την ανάβαση. Έπειτα από δύο ώρες, βρήκαν έναν χώρο που τους θύμιζε τις αλάνες, τα potreros που μεγάλωσαν γενιές και γενιές ποδοσφαιριστών στη Λατινική Αμερική. Όπως τονίζουν οι ίδιες, στον ελεύθερο τους χρόνο παίζουν ποδόσφαιρο, οπότε η ιδέα του να παίξουν κοντά στην κορυφή ήταν κάτι που ήθελαν να κάνουν εδώ και καιρό.
Έφτιαξαν δοκάρια με τις αξίνες τους, έβαλαν τη σημαία της Βολιβίας και την παραδοσιακή της φυλής τους και χωρίστηκαν σε δύο ομάδες των τεσσάρων. Εκείνες με τη λευκή φανέλα, που έγραφε Βολιβία, ήταν οι Bolivia Mururata, από το βουνό ανατολικά της Λα Πας και οι άλλες, με την μπλε, οι Χουαΐνα Ποτοσί. Κάποιες είχαν φέρει μαζί και ποδοσφαιρικά παπούτσια. Η δυνατή χιονόπτωση, η οποία είχε κάνει τις συνθήκες δύσκολες για ανάβαση, δεν τις σταμάτησε. Χρησιμοποίησαν μπλε μπάλα, προκειμένου να ξεχωρίζει στο ολόλευκο τοπίο!
Τίτλος τιμής
Οι Τσολίτας έπαιξαν ποδόσφαιρο για περίπου 50 λεπτά! Οι Bolivia Mururata στέφθηκαν πρωταθλήτριες και σε μια τελετή που έστησαν στη στιγμή, πήραν τα συμβολικά τους μετάλλια. Μετάλλια, όμως, πήραν και οι χαμένες, καθώς σημασία δεν είχε το σκορ, αλλά το επίτευγμα, η προσπάθεια, το παιχνίδι που κατάφεραν να παίξουν σε συνθήκες δύσβατες και αποδεικνύει για μια ακόμα φορά γιατί λατρεύεται σε τόσες και τόσες χώρες του κόσμου.
Η Χούλια Κίσπε, μιλώντας στη συνέχεια στο Efe, υποστήριξε ότι αποφάσισαν να διοργανώσουν αυτόν τον τόσο ξεχωριστό αγώνα προκειμένου να «αναζωογονήσουν τον τουρισμό» και να δείξουν ότι όλοι μπορούν να τα καταφέρουν. «Όταν παίκτες από το εξωτερικό έρχονται στη Λα Πας, αντιμετωπίζουν δυσκολίες λόγω του υψόμετρου, εμείς όμως είμαστε πάντα στα βουνά και δεν συναντήσαμε καμία δυσκολία». Μαζί τους ήταν και μια νεαρή 13 ετών, η οποία ανεβαίνει βουνά από τα 11 και στον ελεύθερο της χρόνο παίζει ποδόσφαιρο. Παρά την ηλικία της, έχει ήδη φτάσει σε 4 κορυφές και ονειρεύεται να παίξει κάποτε ποδόσφαιρο στο Έβερεστ.
Η Αλίσια Κίσπε, τόνισε ότι στόχος του αγώνα ήταν να δείξουν ότι οι γυναίκες «είναι δυνατές». Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο γυναικών κερδίζει συνεχώς έδαφος, με τον αγώνα των ίδιων των παικτριών να είναι εκείνος που ξεχωρίζει στη διεκδίκησή τους για εργασιακές συνθήκες αντίστοιχες με των ανδρών συναδέλφων τους, η προσπάθεια αυτή των Τσολίτας έκανε το γύρο του κόσμου, δίνοντας κουράγιο σε χιλιάδες κορίτσια στις ισπανόφωνες χώρες. Η ξεχωριστή αναμέτρηση που έδωσαν στην χιονισμένη πλαγιά δεν θα καταγραφεί ως ρεκόρ, μιας και δεν έγινε με κανονισμούς FIFA και πλήρεις ομάδες, όμως ήταν το δικό τους μήνυμα, με όχημα το ομορφότερο παιχνίδι του κόσμου. Ένα παιχνίδι, το οποίο μπορεί να διεξαχθεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες και να χαρίσει μοναδικά συναισθήματα, είτε συμμετέχουν ιθαγενείς γυναίκες στην κορυφή της Βολιβίας, είτε παιδιά σε κάποια παραγκούπολη…
Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
