Του Zastro
Ανέκαθεν τον φώναζαν «μικρό».
Επειδή, πάντοτε, έπαιζε μπάλα με μεγαλύτερους και, ακόμη και σε εκείνους που δεν τον γνώριζαν, έβγαζε μια σπάνια οικειότητα και συμπάθεια με το σεμνό και συνετό χαρακτήρα του.
Ήταν ο γιος του μεγάλου Θανάση, γεννήθηκε μόλις λίγες μέρες μετά τη συμμετοχή του στον τελικό του 1961 με τον Ολυμπιακό, μια επιτυχία που στιγμάτισε και φούσκωσε από υπερηφάνεια μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων του Πανιωνίου.
Σε κέρδιζε όμως και χωρίς να γνωρίζεις το background.
Ο Δημήτρης Σαραβάκος, είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους επιθετικούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας και μια από τις ελάχιστες προσωπικότητες που κατόρθωσαν να αφήσουν μια παρακαταθήκη αποδεκτή απ’ όλους, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων.
Η ευπρέπεια και η ταπεινοφροσύνη έγιναν τα συστατικά της επιτυχίας του και δικαιωματικά απέκτησε διάρκεια στο χρόνο, όχι μόνο επειδή ήταν καταπληκτικός ποδοσφαιριστής, αλλά γιατί δίδαξε τον τρόπο που η σεμνότητα μετατρέπεται σε αρετή.
Το άστρο αυτού του μειλίχιου παιδιού από τη Νέα Σμύρνη έλαμπε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ξεπέρασε πολύ νωρίς τα στενά όρια του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τα εμβληματικά του γκολ πολλά, φέρνω στο νου εκείνο το καταπληκτικό εναντίον της Γιουβέντους στο εντός έδρας 1-0 για το Κύπελλο UEFA με το σήμα-κατατεθέν scrop στο παραθυράκι της εστίας του Τακόνι.
Μιλάμε για ένα γκολ που μνημονεύεται ακόμη και σήμερα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι Ιταλοί δεν το ξέχασαν ποτέ.
Έπειτα, είναι εκείνο το απίθανο γκολ εναντίον των Rangers για τα προκριματικά του Champions League το 1994 με τη φανέλα της ΑΕΚ.
Ένα παιχνίδι για πολύ γερά νεύρα, το οποίο μπορούσε να ξεκλειδώσει μόνο ένας πραγματικά πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής.
Καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, ο σολίστ Τσιάρτας σερβίρει, ο Σαραβάκος αφήνει τη μπάλα να κυλήσει και -παρά την αντίθετη φορά του σώματος- κατορθώνει με το «μυτάκι» να σουτάρει στην αντίθετη γωνία και να σκοράρει εν μέσω αποθέωσης.
Η ΑΕΚ θα προκριθεί για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League και το πρώτο γκολ είναι ένα γκολ-ποίημα.
Προσωπικά, ωστόσο, δεν θα ξεχάσω ένα άλλο, εκείνο που σήμανε επί της ουσίας την επιστροφή του Παναθηναϊκού στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Προκριματικά του πρώτου «πειραματικού» Champions League. Αντίπαλος η σουηδική Γκέτεμποργκ. Ο Δημήτρης ήταν 30 χρονών, πιο ώριμος από ποτέ, και με τη γαλήνη να έχει επιστρέψει στην ψυχή του.
Το γκολ του στο Ούλεβι είναι ένα από τα εμβληματικότερα και ομορφότερα της καριέρας του, για εμένα το κορυφαίο.
Τρίπλαρε τρεις αντιπάλους μέσα σε πολύ μικρό χώρο και με το εξωτερικό έστειλε τη μπάλα να τυλιχτεί στα δίχτυα του εμβρόντητου Ραβέλι. Κυριολεκτικά, χωρίς να ακουμπήσει στο έδαφος.
Ο πανηγυρισμός του Δημήτρη, εκείνο τον Νοέμβρη του 1991, είναι ο πιο εξαγνιστικός απ’ όλους.
Έτρεξε και με τα δυο χέρια ψηλά όπως συνήθιζε. Τινάχτηκε στον αέρα και μετά γλίστρησε στο παγωμένο χορτάρι του Ούλεβι, πριν πέσει πάνω του σχεδόν όλη η αποστολή.
Η ζωγραφισμένη χαρά στο πρόσωπό του, το αληθινό χαμόγελο, η βεβαιότητα ότι ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Αυτό το γκολ είναι το έναυσμα για να επιστρέψει κι εκείνο το αίσθημα ανωτερότητας που τόσο πολύ είχε λείψει από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και έχει να κάνει πάντοτε με τις ευρωπαϊκές παρουσίες και πορείες της ομάδας.
Ένα αίσθημα που λείπει ακόμα και όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα σβήσει ποτέ.
Ο Σαραβάκος είναι και παραμένει κάτι σαν οιονεί αρχηγός του Παναθηναϊκού.
Είναι η εμβληματική φιγούρα που συνδέει δύο εποχές του Παναθηναϊκού και η ποδοσφαιρική διαδρομή του κάλλιστα περικλείεται σε εκείνο το παλιό και σκουριασμένο «Ελλάς – Ευρώπη – Παναθηναϊκός», ένα σύνθημα που μπορεί να θεωρεί (και) δικό του.
Πηγή: Athletes’ Stories
