Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η τρομερή επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούνμπο άνοιξε μια ωραία συζήτηση στη χώρα μας: η ερώτηση που γίνεται είναι αν τελικά ο Γιάννης είναι πλέον ο μεγαλύτερος Ελληνας μπασκετμπολίστας ξεπερνώντας ακόμα και το Νίκο Γκάλη.
Ιστορίες λανθασμένων συγκρίσεων
Σε όλες τις ιστορίες συγκρίσεων αθλητών (που μάλιστα ανήκουν σε διαφορετικές εποχές…) το βασικό είναι το κριτήριο. Αν το κριτήριο είναι οι επιτυχίες δεν υπάρχει συζήτηση: ο καταπληκτικός Νικ δεν κέρδισε ποτέ του τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί με το δαχτυλίδι του ΝΒΑ, πόσο μάλλον με τον τίτλο του ΜVP των τελικών. Υπό αυτό το πρίσμα ο Αντετοκούνμπο δεν θα έχει ποτέ του αντίπαλο σε οποιαδήποτε σύγκριση με κάποιον άλλο στο μέλλον: ακόμα κι αν ξαναβγεί από ελληνική ομάδα κάποιος παίκτης που να κερδίσει το αμερικάνικο πρωτάθλημα και πάλι θα έπεται του Γιάννη, που είναι ο πρώτος. Ωστόσο σε μια τέτοια σύγκριση γιγάντων δεν μπορεί να είναι μόνο ένας τίτλος το κριτήριο. Διότι ο Γκάλης δεν αγωνίστηκε στο ΝΒΑ κι ο Αντετοκούνμπο με την Εθνική Ελλάδος δεν έχει ακόμα κερδίσει τίποτα. Θέλω να πω ότι μετατοπίζοντας το πεδίο της επιτυχίας αλλάζεις με αυτό τον τρόπο και το συμπέρασμα, αλλά κι αυτό είναι λάθος. Σε κάθε περίπτωση το μερικό μετρά λιγότερο από το γενικό: αν χρησιμοποιήσεις π.χ σαν κριτήριο τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες κανείς από τους δυο δεν υπήρξε τίποτα σπουδαίο! Συμπέρασμα που ξεπερνά προφανώς κάθε όριο γελοιότητας.
Το ωραίο παράδοξο
Ας αφήσουμε κατά μέρους τις γελοιότητες κι ας επικεντρωθούμε στην ουσία του πράγματος. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδοξο την ιστορία. Το Γκάλη τον φτιάξανε οι Αμερικάνοι και τον χαρήκαμε εμείς χάρη στις ελληνικές του ρίζες. Τον Αντετοκούνμπο τον βρήκαμε εμείς (και του κάναμε την ένεση της αγάπης για το μπάσκετ που τον έκανε πρωταθλητή στο ΝΒΑ) και τον πήραν οι Αμερικάνοι σε χρόνο ρεκόρ και τον τελειοποίησαν. Ο Γκάλης δεν είναι προϊόν του ελληνικού μπάσκετ, ενώ ο Γιάννης είναι: αν η οικογένεια Αντετοκούνμπο δεν βρισκόταν στα Σεπόλια αλλά στο Βέλγιο, πιθανότατα ο Γιάννης δεν θα γινόταν ο καταπληκτικός παίκτης που έγινε. Αλλά και αν ο Γκάλης δεν πήγαινε στο Σίτον Χολ δεν θα γινόταν ο άνθρωπος που άλλαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα. Η περιπλοκότητα της ιστορίας είναι αρκετά ενδιαφέρουσα – η σύγκριση των δυο είναι πραγματικά κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Και για ένα άλλο λόγο: τα προσόντα του Αντετοκούνμπο, το παιγνίδι του και η εξέλιξή του δεν επιτρέπουν να πεις ότι αποτελεί κάποιου είδους συνέχειας κάποιου προηγούμενου Ελληνα ήρωα. Ο Γιάννης είναι κάτι μοναδικό, όπως μοναδικός στην εποχή του ήταν και ο Γκάλης. Η διαφορά είναι ότι ο Γιάννης ήρθε από το πουθενά (κι έγινε ό,τι έγινε γιατί κάποιοι στην Ελλάδα τον πρόσεξαν), ενώ ο Νικ ήρθε από την Αμερική.
Δαχτυλίδι κι όχι μόνο
Τα σημεία λένε φυσικά «Αντετοκούνμπο». Ο Γιάννης κέρδισε το δαχτυλίδι του ΝΒΑ όχι απλά σαν πρωταγωνιστής, αλλά σαν σούπερ ήρωας. Τα παιγνίδια που έκανε τον καθιστούν σήμερα θέμα συζήτησης σε όλο τον κόσμο. Η ίδια η πορεία του (από τα Σεπόλια στην κορυφή του κόσμου) είναι μια μυθιστορηματική ιστορία που θα γίνει ταινία. Η παρουσία του στις ΗΠΑ άλλαξε την ιστορία του ΝΒΑ: αν δεν είχε βρεθεί στο Μιλγουόκι (και μάλιστα στα 18 του) οι Μπακς δεν θα κέρδιζαν ποτέ τους το πρωτάθλημα. Αλλά προσοχή ειδικά σε αυτό το τελευταίο: αυτό, η επίδραση δηλαδή, είναι που κρατά τον τεράστιο Νικ στον ελληνικό θρόνο του. Η επίδραση του Γιάννη στο αμερικάνικο μπάσκετ είναι μεγαλύτερη από την επίδραση του στο ελληνικό μπάσκετ. Κι επειδή η επίδραση δεν μπορεί παρά να είναι καθοριστικός παράγοντας σε κάθε τέτοια σύγκριση ο Γιάννης μπορεί να κέρδισε μόνος του τον τίτλο στην Αμερική, αλλά εδώ ακόμα υπολείπεται σε κάτι του μεγάλου Γκάλη. Εχει να κάνει κάμποσα για να τον ξεπεράσει.
Ιστορία και αυτοπεποίθηση
Ο αμερικανοθρεμένος Γκάλης καταγράφηκε στην ιστορία ως εκπρόσωπος του ελληνικού μπάσκετ γιατί στην Ελλάδα μεγαλούργησε: μεγαλούργησε με τον Αρη, αλλάζοντας το στάτους του εγχώριου πρωταθλήματος, και μεγαλούργησε και με την Εθνική. Αν και ήρθε στην Ελλάδα έχοντας μάθει μπάσκετ αλλού, ο Γκάλης εδώ έστησε το βασίλειό του: οι επιτυχίες του του έδωσαν τη δυνατότητα να αλλάξει την ιστορία του σπορ στην Ελλάδα κι όχι μόνο γιατί έσπρωξε χιλιάδες παιδιά στο να ανακαλύψουν το σπορ. Πάνω στον Γκάλη στηρίχθηκε στην πραγματικότητα η ανάπτυξη του σπορ, η οργάνωση των εθνικών ομάδων, η εθνική μας αυτοπεποίθηση – όλα δηλαδή. Ο Αντετοκούνμπο δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο και γιατί ανδρώθηκε μακριά μας, και γιατί δεν υπήρξε ποτέ ατραξιόν του πρωταθλήματός μας, αλλά και γιατί με την Εθνική ομάδα της Ελλάδας δεν έχει να παρουσιάσει επιτυχίες. Φυσικά δεν φταίει αυτός για αυτό. Αλλά αυτή είναι για την ώρα η πραγματικότητα. Ο Γιάννης είναι μια παγκόσμια ατραξιόν, αλλά εμείς μπορούμε να τον χαιρόμαστε για την ώρα όσο οι άλλοι μπασκετόφιλοι του κόσμου. Καμαρώνουμε λίγο παραπάνω βέβαια, αλλά τα θαύματά του γεμίζουν τις άδειες τροπαιοθήκες των Μπακς.
Ένα τρομερό προϊόν
Μας αρέσει και μας κολακεύει να θεωρεί ο κόσμος ολόκληρος ότι ο Αντετοκούνμπο είναι αποτέλεσμα δικό μας, ελληνικό. Βοηθά κι αυτός στο να δυναμώνει αυτή η εντύπωση διότι νιώθει Ελληνας, συμπεριφέρεται ως Ελληνας, είναι Ελληνας και μάλιστα το προβάλει σε κάθε ευκαιρία. Αλλά ο Αντετοκούνμπο είναι κατά βάση ένα τρομερό προϊόν του αμερικάνικου μπάσκετ: πήγε εκεί μικρός, έμαθε το αμερικάνικο μπάσκετ δηλαδή τη νοοτροπία και τη λογική του σπορ στις ΗΠΑ, προσάρμοσε το παιγνίδι του, δούλεψε τρομερά σε σημείο να αλλάξει το κορμί – χθες διάβασα ότι ψήλωσε και λίγο και φυσικά δυνάμωσε απίστευτα στα οκτά χρόνια που είναι στο Μιλγουόκι. Αποτέλεσμα της τρομερής δουλειάς του είναι ότι πήρε τους Μπακς από το χέρι κι άλλαξε την ιστορία τους οδηγώντας τους σε ένα τίτλο μετά από 50 χρόνια – κατόρθωμα μοναδικό και απίστευτο.
Θα σας πω το πιο ενδιαφέρον. Κάθε φορά που σκέφτομαι την καριέρα του καταλήγω στο συμπέρασμα ότι και ο Γιάννης είναι ένας Γκάλης: είναι ένας χαρισματικός αθλητής δηλαδή που άλλαξε την ιστορία όπως την ξέραμε. Είναι ο Γκάλης του Μιλγουόκι – ο άνθρωπος που ορίζει πια το χρονολόγιο της ύπαρξής των Μπακς, που πλέον περιέχει τα χρόνια πριν το Γιάννη και τα χρόνια μετά το Γιάννη. Όπως ακριβώς οι εποχές του ελληνικού μπάσκετ ορίζονται από το Γκάλη: το πριν και το μετά από αυτόν δεν έχει σχέση.
Το μόνο βέβαιο
Μπορεί να τον ξεπεράσει το Γκάλη ο Αντετοκούνμπο και στην ιστορία του δικού μας μπάσκετ; Ευτυχώς ναι κι αυτό είναι το πιο ωραίο. Ο Αντετοκούνμπο μεγαλουργεί στις ΗΠΑ σε μια στιγμή που το εγχώριο μπάσκετ έχει καταρρεύσει. Ετσι ακριβώς όπως ο Γκάλης άλλαξε τη ροή της ιστορίας, έτσι κι αυτός μπορεί να πετύχει τη σωτηρία του κατακτώντας κάτι σπουδαίο με την Εθνική ομάδα. Το ότι δεν έχει προσφέρει ακόμα σε αυτή ό,τι μπορεί δεν είναι φυσικά δική του ευθύνη: ακόμα θυμάμαι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα τα γέλια των σχολιαστών του ESPN για τον τρόπο χρησιμοποίησής του. Το ότι όμως μόνο αυτός μπορεί να σταματήσει την κατηφόρα της είναι το μόνο βέβαιο.
Θα το πω απλά. Δικαίως χαιρόμαστε με τα κατορθώματα του Γκάλη του Μιλγουόκι. Και δικαίως περιμένουμε να γίνει Γκάλης δικός μας. Και να ξεπεράσει τον ακόμα απλησίαστο στη χώρα μας Νικ.
Πηγή: Κάρπετ Show
