Σαμπάνια στον πρωινό καφέ

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Kατ’ αρχήν σας προειδοποιώ ότι το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με τη λήξη του αγώνα, με όσα αυτό συνεπάγεται.

Στο τρίωρο που προηγήθηκε, πανηγύρισα, πέταξα μία τηλεόραση από το μπαλκόνι, πέρασα γενεές δεκατέσσερις τον Χάρντεν, τους διαιτητές και (πολύ λιγότερο) τον Ντουράντ, τηλεφώνησα στον μάνατζερ του Γιατρά για να δω αν είναι διαθέσιμος να αναλάβει τους Μπακς αντί του «Μπαντ», τρομοκράτησα τις δύσμοιρες γάτες μου, τραγούδησα το Dreadlock Holiday σε ρυθμό death metal για να ξορκίσω την αστοχία του Χολιντέι με τα dreadlocks, αποθέωσα τον ίδιο Χόλιντεϊ, είπα καμιά δεκαριά φορές «εφτά-οχτώ-εννιά-δέκα να ‘ναι οι ώρες σας», έφτιαξα ένα Legendario με κόλα λάιτ το οποίο χύθηκε πάνω στο πληκτρολόγιο, έριξα επινίκια σαμπάνια στο νυχτερινό καφεδάκι που με κρατούσε ξύπνιο, αράδιασα μυριάδες ασυναρτησίες στο live και γενικά δεν ήξερα τι έκανα.

Έτσι είναι το μπάσκετ πλέι-οφ δεν συμφωνείτε; Ιδίως όταν παίζει η ομάδα σου.

Με έκπληξη ανακάλυψα απόψε, ότι η ομάδα μου αυτές τις μέρες δεν είναι η Εθνική Ελλάδας (που θα υποδεχόταν Γιάννη και Θανάση με ανοιχτές αγκάλες σε περίπτωση ήττας), ούτε φυσικά οι Μπρούκλιν Νετς όπως επέμενε το διαβολάκι που πετούσε πάνω από την εφεδρική τηλεόραση, αλλά οι Μιλγουόκι Μπακς.

Επειδή το μπάσκετ μας είναι αυτό που είναι, επειδή ο αθλητισμός μας είναι αυτός που είναι, επειδή η χώρα μας είναι αυτό που είναι, το χαμόγελο του Γιάννη Αντετοκούνμπο βρίσκεται πρώτο πρώτο στη λίστα των πραγμάτων που θέλω να βλέπω στον ξύπνιο μου, ίσως επειδή κάνει κάποιους συμπατριώτες μου (και …του) να χάνουν τον ύπνο τους. Και ας έρχεται από την άλλη άκρη του κόσμου.

Είτε προκριθεί η Εθνική μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο είτε όχι, εγώ τον Γιάννη θα τον ήθελα σημαιοφόρο στην Τελετή Έναρξης.

Αλλά αυτή τη συζήτηση -την ίδια που κάναμε και το 2016- θα την ανοίξω άλλη ώρα. Να κοιμηθώ πρώτα λίγο, γιατί παραληρώ από την αϋπνία και από την υπερένταση.

Ναι, ξέρω: έχει κι άλλο. Μετά από τρεις μέρες ανάπαυσης και ανασυγκρότησης -δικής τους και δικής μας- οι Μπακς θα βουτήξουν στα βαθιά των Ανατολικών τελικών, απέναντι στους Φιλαντέλφια Σίξερς ή τους Ατλάντα Χοκς. Στην απέναντι ακτή, θα κονταροχτυπηθούν οι Φίνιξ Σανς και οι Λος Άντζελες Κλίπερς.

Όλοι όσοι προαναφέρθηκαν στην τρέχουσα παράγραφο έχουν (πολλά προβλήματα και) ακριβώς μηδέν τίτλους τα τελευταία 38 χρόνια. Εάν αυτό δεν είναι ευκαιρία τίτλου για την ομάδα του Γιάννη, δεν ξέρω τι είναι.

Πλεονέκτημα έδρας θα έχουν μόνο αν παίξουν με τους Χοκς, αλλά αυτό μοιάζει ήσσονος σημασίας.

Ομάδα που έχει κερδίσει Game 7 εκτός έδρας λίγες μέρες νωρίτερα δεν θα τρομοκρατηθεί από το κοινό της Φιλαντέλφια ή του Φίνιξ, πόσο μάλλον του Λος Άντζελες.

Δεν θυμάμαι τι ξεκίνησα να γράψω πριν από δέκα λεπτά, θυμάμαι όμως τι σκεφτόμουν στην ανάπαυλα. Το έγραψα και στο live: «Διαισθάνομαι ότι το ματς θα κριθεί από τις βολές του Γιάννη».

Τώρα που όλα τελείωσαν, μέχρι να αρχίσουν τα επόμενα, αισθάνομαι κάποιοι είδους δικαίωση.

Σε αυτή την υπερπαραγωγή, όπου οι εννέα από τους δέκα βασικούς έπαιξαν 46-53 λεπτά, ένα «Μπεν Χουρ» αλλά με τρίποντα αντί για άρματα, πρέπει να γυρίσει κανείς την κασέτα περίπου στα μισά για να εντοπίσει το σημείο κλειδί.

Πιστεύω ότι αυτό ήταν οι 6 συνεχόμενες βολές που έβαλε ο Γιάννης μετά το πρώτο αίρμπολ και η 1 ασάλιωτη που πέτυχε αμέσως μετά το δεύτερο αίρμπολ.

Οι φίλαθλοι μετρούσαν τα δευτερόλεπτα, αλλά ο Γιάννης βρήκε τρόπο να βάλει ωτασπίδες και να διώξει από το κεφάλι του την οχλαγωγία.

Οι εύστοχες βολές (7/8 μετά το αρχικό 1/5) δεν έδωσαν μόνο πολύτιμους πόντους στο Μιλγουόκι, αλλά έκαναν τον Γιάννη να νιώσει πιο σίγουρος για τον εαυτό του.

Σε προηγούμενους αγώνες απέφευγε να αγγίξει τη μπάλα στο τελευταίο πεντάλεπτο, σήμερα όμως ποστάρισε επίμονα ακόμα και όταν οι Μπακς βρίσκονταν στο μπόνους, ακόμα και όταν οι Νετς έπαιζαν κάτι σαν «hack-a-Giannis» στα πέριξ του καλαθιού τους.

Ο Γιάννης πέτυχε τρία κρισιμότατα καλάθια από απόσταση μίας χεριάς, στο 98-94, στο 101-99 και -το σημαντικότερο όλων, με τον Ντουράντ στην πλάτη του- στο 111-109, εκεί που νόμιζα ότι οι Μπακς θα τελείωναν την παράταση με 0 πόντους.

Ο Γιάννης έβαλε 40 πόντους. Ολογράφως, σαράντα.

Παρ’ όλο που έφαγε ατελείωτο ξύλο (ατιμώρητο από τους ίδιους διαιτητές που έστελναν τον Χάρντεν στη γραμμή για ψύλλου πήδημα) και έμοιαζε εξουθενωμένος από το πρώτο ημίχρονο κιόλας, είχε δυνάμεις στην τελική ευθεία, τότε που έφτανε τα 50 λεπτά συμμετοχής.

Το ίδιο ίσχυσε για τον Μίντλετον και για τον Χόλιντεϊ, αλλά και για τον Τάκερ και για τον Λόπεζ. Πάει να πει, ότι η φυσική κατάσταση των Μπακς είναι πολύ καλή.

Το ρεζερβουάρ των Νετς άδειασε πρώτο, αφού οι υπόλοιποι χρειάστηκε να πασχίσουν ακόμα περισσότερο για να καλύψουν τα νώτα του τραυματισμένου Χάρντεν. Πόσο συχνά βλέπει κανείς ομάδα να βάζει μόνο 2 πόντους σε πεντάλεπτη παράταση;

Τα τελευταία τρία σουτ του ασύγκριτου Ντουράντ ήταν άψυχα και το γέρικο αμάξι του Στιβ Νας έσβησε. Οι Νετς μπορεί να σαρώσουν τα πάντα το 2022, αλλά τους φετινούς τελικούς θα τους δουν από την τηλεόραση.

Οι Μπακς διέπραξαν αυτοχειρία στο τέλος της κανονικής διάρκειας, όταν έκαναν μία μεγαλειώδη τρύπα στο νερό μετά από τάιμ-άουτ (ο Λόπεζ υποδέχθηκε τη μπάλα και έψαχνε συμπαίκτη σαν να μην θυμόταν ότι στο γήπεδο υπήρχε ρολόι) και μία ακόμη μεγαλειωδέστερη στην τελευταία άμυνα.

Παρ’ όλο που οι Νετς είχαν μόλις 6 δευτερόλεπτα στη διάθεσή του, και όλος ο πλανήτης ήξερε πού θα πήγαινε η μπάλα, το ύστατο αμυντικό σχέδιο του Μπουντενχόλζερ προέβλεπε μονή κάλυψη στον Ντουράντ, με παίκτη 36 ετών, που έχει ύψος 1,95 μ. και μετρούσε 36 λεπτά εξοντωτικής δράσης.

Φυσικά, ο Ντουράντ σούταρε πάνω από το κεφάλι του Τάκερ και ισοφάρισε, με «τορπίλη» από τα 7 μέτρα. Ευτυχώς για τον Μπακς και για τον προπονητή τους, πατούσε τη γραμμή του τριπόντου με τα ακροδάχτυλα.

Αν ο Ντουράντ είχε κόψει τα νύχια των ποδιών του, οι Μπακς θα είχαν αποκλειστεί και τον «Μπαντ» θα τον κρεμούσαν από τις γέφυρες του Μπρούκλιν οι ίδιοι οι παίκτες του.

«Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι οι Μπακς θα εμφανιστούν βελτιωμένοι», έγραφα, πριν τους αγώνες με το Μαϊάμι, επισημαίνοντας ότι ο -πράγματι, ισχνός- πάγκος δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο στα πλέι-οφ.

Πόνταρα στο ορθολογικό μπάσκετ που παίζουν οι δύο υπολοχαγοί του Γιάννη, οι οποίοι δεν είναι αρνητικοί ούτε στη βραδιά της απερίγραπτης αστοχίας.

Οι κ.κ. Μίντλετον, Χόλιντεϊ τελείωσαν το ματς της χρονιάς με συνολικό απολογισμό 18 ριμπάουντ, 16 ασίστ, 5 κλεψίματα (όλα ο πρώτος), εκπληκτικές άμυνες, αλλά και καλάθια ανεκτίμητης αξίας, όταν επιτέλους άρχισαν να βρίσκουν στόχο χάρη στα καλοπροπονημένα κορμιά τους.

Από τους τελευταίους 22 πόντους των Μπακς, ο Μίντλετον έβαλε 7, ο Χόλιντεϊ 9 και ο Γιάννης τους 6 που προανέφερα. Στο δεκάλεπτο που τους ανοίγει τον δρόμο για τον τίτλο.