Επιλογή Σελίδας

Του Zastro

«Ο κύριος Alcindor; Συγχαρητήρια! Έχω δει πολλά νεογνά, αλλά κάτι παρόμοιο με το γιο σας δεν μου έχει ξανατύχει.

Και να μην ανησυχείτε, το παιδί είναι υγιέστατο, απλώς ο τοκετός ήταν πολύ δύσκολος, γιατί το νεογέννητο βγήκε 57 εκατοστά.

Ακούγεται τρελό, το καταλαβαίνω, μην τρομάξετε και απορήσετε με τον πολύ κόσμο έξω από την αίθουσα τοκετών.

Η μητέρα αναπαύεται, αλλά να ξέρετε ότι αυτό το μωρό, όταν μεγαλώσει, σίγουρα θα γίνει διάσημο, κάτι ξεχωριστό, πιθανόν να κερδίσει χρυσό μετάλλιο, σίγουρα πρέπει να το στρέψετε στον αθλητισμό».

Εκείνο το απόγευμα της 16ης του Απριλίου του 1947, στο Memorial της Νέας Υόρκης, ο ιατρός-μαιευτήρας είχε απόλυτο δίκιο.

Το μωρό, λόγω υπερμεγέθους, ήταν ήδη διάσημο, ο πατέρας του πράγματι το έσπρωξε στον αθλητισμό, ενθυμούμενος τα λόγια του γιατρού, και μετά όλα πήραν το δρόμο τους.

Το μωρό των 57 εκατοστών, ήταν ο Lew Alcindor Jr., ο διάσημος μετέπειτα και ζωντανός θρύλος του ΝΒΑ, ο Kareem Abdul Jabbar.

Διότι δεν ήταν μόνο το ύψος που έκανε εκείνο το παιδί να ξεχωρίζει, αλλά οι σπάνιες αθλητικές του ικανότητες, η ατέλειωτη φυσική του δύναμη και τέλος το πιο απαραίτητο συστατικό απ’ όλα, η οξυδέρκεια.

Ο Lew συνεχώς ψήλωνε, όταν πήγε στο αυστηρό καθολικό σχολείο Power Memorial Academy στο Manhattan, είχε ήδη ξεπεράσει τα 2 μέτρα και κάτι, ήταν σαφές ότι βρισκόμασταν ενώπιον ενός θαύματος της φύσης.

Σε αυτό το καθολικό σχολείο θα ξεκινήσει να γράφεται η ιστορία, όταν εκ των πραγμάτων, ο Lew έγινε ένα με τη μπάλα του μπάσκετ και άρχισε να ράβει το κοστούμι του θρύλου στο άθλημα.

Το ταπεινό Power Memorial, με το θαύμα της φύσης στη σύνθεσή του, γίνεται αυτομάτως ανίκητο, σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, πραγματοποιεί 71 συνεχόμενες νίκες επί συνόλου 79, έχοντας χάσει μόλις δύο παιχνίδια.

Ο Lew σκοράρει 2067 πόντους, αμέσως μετονομάζεται σε «Tower Of Power».

Όταν τον παρέλαβε ο John Wooden στο διάσημο UCLA, ο θηριώδης «πύργος» των 218 εκατοστών είχε μόνο τακτικές ελλείψεις. Για τα υπόλοιπα φρόντισε το πρόγραμμα του μεγάλου «Μάγου του Westwood» που είδε έναν εκ των κορυφαίων center από καταβολής μπάσκετ να ντεμπουτάρει με 56 πόντους και 24 ριμπάουντ, καθιστώντας σαφές ότι θα γίνει ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.

Υπό τις οδηγίες του Wooden, o Lew Alcindor έφερε την επανάσταση στο ίδιο το NCAA που, αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο μιας σημαδεμένης τράπουλας, όταν είδε το ρεκόρ των 88 νικών και μόλις 2 ηττών των Bruins, αποφάσισε να αλλάξει ακόμη και τους κανονισμούς. Απαγόρευσε το κάρφωμα, ήταν το 1967 και ακούσια ο εμπνευστής εκείνης της απαγόρευσης ήταν και ο γενήτορας του διάσημο «sky hook».

Το UCLA κερδίζει και τα επόμενα δύο πρωταθλήματα με χαρακτηριστική άνεση, ο Alcindor δεν σταματιέται από κανέναν είτε καρφώνει είτε σουτάρει είτε κάνει εκείνην την -παλιομοδίτικη πια- κίνηση του «ραβερσέ».

Στο ενδιάμεσο, ο Νεοϋορκέζος γίγαντας έχει αποφασίσει να ασπαστεί το Ισλάμ, γίνεται ταγός του σουνίτικου δόγματος και είναι ήδη κύριος του εαυτού του, έχοντας μάλιστα και πολιτικο-κοινωνικές αναζητήσεις. Παρότι του ζητήθηκε να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στο Mexico City, ο Lew αρνείται διαμαρτυρόμενος για την ρατσιστική αντιμετώπιση των Αφρο-αμερικανών αθλητών από την ομοσπονδία, εκείνη την εποχή στις ΗΠΑ ο ρατσισμός είναι παντού και αποτελεί ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα της κοινωνίας.

Εκμεταλλευόμενος τη γνωριμία του με τον Bruce Lee, αναζητεί την ισορροπία του και στις πολεμικές τέχνες, προσπαθεί να διαπρέψει και εκεί, παρότι δεν τον διευκολύνει καθόλου το κορμί του.

Με το καράτε όμως αποκτά και πλαστικότητα στις κινήσεις του, εκτείνει σε δυσθεώρητα ύψη τα άκρα του, βρίσκει την εσωτερική γαλήνη του και μπολιάζεται με εκείνη την ολύμπια ψυχραιμία που τον χαρακτήρισε σε όλη του την καριέρα.

Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε καριέρα, αλλά ίσως την πλουσιότερη στην ιστορία του ΝΒΑ, την πρώτη που εισήγαγε στην άγουρη λίγκα τις έννοιες marketing και sponsoring.

Το 1969 αποφοίτησε, παρ’ ολίγο να γίνει μέλος των τότε διάσημων Harlem Globetrotters, που του προσέφεραν το αστρονομικό ποσό του 1 εκατομμυρίου δολαρίων για να κάνει περιοδεία μαζί τους.

Αρνήθηκε διότι πάντοτε είχε στο μυαλό του και στις φιλοδοξίες κάτι περισσότερο από μερικούς αγώνες επίδειξης ανά την υφήλιο.

Λαμβάνει μέρος στο draft του 1969 και ο λαχνός κληρώνει στο Milwaukee και τους Bucks που οι μοίρες θέλησαν να έχουν κερδίσει την πρώτη επιλογή μετά από ένα trade με τους Suns.

Εκείνη την εποχή υπήρχε και το ΑΒΑ, οι «ντόπιοι» New York Nets ποντάροντας στις ρίζες του, καταθέτουν κι εκείνοι την πρότασή τους, είναι όμως οικονομικά ασθενέστερη εκείνης των Bucks.

Oι Nets επανέρχονται, ο εκκεντρικός Lew όμως αρνείται τελειωτικά, αφήνοντας του ιθύνοντες των Νεοϋορκέζων άφωνους: «Ένας οικονομικός πόλεμος διαβρώνει το χαρακτήρα του ατόμου, δεν είμαι ένα κομμάτι κρέας να καταλήξω σε εκείνον που προσφέρει τα περισσότερα».

Το Milwaukee είναι πολύ τυχερό, ειδικά συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ο Bill Russell είχε αποσυρθεί και ο Wilt Chamberlain στα 33 του, δεν διέθετε την φυσική κατάσταση της νιότης του.

Η σκυτάλη ήταν έτοιμη να παραδοθεί από τους Θεούς του μπάσκετ στον επόμενο εκλεκτό. Το impact του στους Bucks είναι τρομακτικό, τους μετατρέπει από ομάδα των 27 νικών σε φαβορί για τους τελικούς, σκοράρει κατά ριπάς (28 μ.ο.) και μαζεύει όλα τα διαθέσιμα ριμπάουντς (14 μ.ο.) και απολύτως αναμενόμενα ψηφίζεται Rookie of the year.

Κύριο χαρακτηριστικό του δεν είναι ούτε το κάρφωμα, ούτε το lay-up. Είναι εκείνο το περίεργο σουτ, σήμα κατατεθέν του που επί της ουσίας των μετατρέπει σε unmarkable. Οι Αμερικανοί το ονόμασαν sky hook, είναι η δική μας «ραβέρσα».

Όταν την επόμενη σεζόν φτάνει στο Milwaukee και ένας ακόμη θρύλος των παρκέ, ο Oscar Robertson, οι νίκες γίνονται 66, οι 20 εξ αυτών συνεχόμενες. Ο Lew σκοράρει 31,7 μ.ο. παίρνει το (πρώτο) mvp σπίτι του και στα play offs αφηνιάζει.

Τα πρώτα του θύματα σε τελικούς είναι οι δύσμοιροι Baltimore Bullets που σκουπίζονται με 4-0. Την επομένη της κατάκτησης του τίτλου, Πρωτομαγιά του 1971, ανακοινώνει σε κοινό και δημοσιογράφους ότι Lew Alcindor Jr. δεν υπάρχει πλέον.

Ως γνήσιος σουνίτης αποκτά και μουσουλμανικό όνομα: στο εξής θα είναι ο Kareem Abdul Jabbar.

Γενναιόδωρος (Kareem) Υπηρέτης (Abdul) του Θεού (Jabbar).

Μπασκετικά, δεν έχει την παραμικρή σημασία, αφού η πρόοδός του είναι γεωμετρική, ήταν και παρέμεινε το μεγαλύτερο υπερ-όπλο της Λίγκας. Ανεβάζει τους μέσους όρους του σε 34,8 πόντους και ξαναστέφεται mvp.

Μέχρι το 1974 έχει παγιωθεί σαν μεγάλος star του ΝΒΑ, παρά τα «σκοτεινά» χρόνια του, είναι και επισήμως ο πολυτιμότερος παίκτης τρεις φορές σε μια πενταετία και η απόλυτη ατραξιόν για το κοινό.

Ώσπου την επόμενη σεζόν έρχεται το μεγάλο πρόβλημα στον κερατοειδή χιτώνα του ματιού που καλύπτει την ίριδα, την κόρη και τον πρόσθιο θάλαμο.

Ο τραυματισμός αυτός του Jabbar, θα τον συστήσει στο μεταγενέστερο κοινό με εκείνα τα τεράστια προστατευτικά γυαλιά «μάσκα».

Σχεδόν κανείς δεν τον θυμάται χωρίς τα γυαλιά, πολύ δύσκολα φέρνεις στο νου τη μορφή του προσώπου του χωρίς τους διάφανους φακούς που εν πολλοίς του έσωσαν την όραση και την καριέρα του.

Το πρόβλημα στα μάτια του θα αλλάξει και τον ίδιο, εκφράζει την επιθυμία να αποχωρήσει από το Milwaukee, δικαιολογούμενος ότι κλίμα και περιβάλλον της Νέας Υόρκης ή του Los Angeles είναι καταλληλότερο για τα μάτια του.

Στην πραγματικότητα ήθελε ένα μεγαλύτερο κοινό, περισσότερο κόσμο να αντιλαμβάνεται και να ασπάζεται τη δική του κουλτούρα και τον δικό του τρόπο ζωής.

Τελικά, θα επιλέξει το LA του Jerry Buss που έψαχνε τον αντικαταστάτη των θρύλων Jerry West και Wilt Chamberlain που άλλαξαν την ιστορία με εκείνο το ρεκόρ με τις 33 συνεχόμενες νίκες (απλησίαστο ρεκόρ) και συνολική συγκομιδή 69 νίκες – 13 ήττες, για πολύ καιρό καλύτερο ρεκόρ της Λίγκας, μέχρις ότου να το σπάσουν πρώτα οι Jordan Bulls με εκείνο το 72-9 και κατόπιν η διαστημική παρέα του Steph Curry και του Kevin Durant στο Golden State.

Ο τίτλος, παρ’ όλα αυτά, δεν έρχεται άμεσα κι όμως η παρουσία του Kareem είναι κομβικής σημασίας. Είναι ο πρώτος ριμπάουντερ στη Λίγκα (ακατάρριπτο ρεκόρ με 1111 αμυντικά ριμπάουντ), σκοράρει 27,7 πόντους, κερδίζει το τέταρτο προσωπικό βραβείο πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν.

Και το 1977 ο τίτλος θα χαθεί από το Portland και τους καταπληκτικούς Blazers, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος θα νικήσει κατά κράτος το αντίπαλο δέος Bill Walton.

Μέχρι το 1979 ο Jabbar είναι μόνος, ένας μοναχικός καβαλάρης που σύμφωνα με τα media επέλεξε τη σωστή ομάδα τη λάθος στιγμή. Το Seattle και οι Supersonics του Gus Williams και του Jack Sikma, υπενθυμίζουν στον Kareem ότι ο τίτλος του mvp της regular season δεν αντιστοιχεί επ’ ουδενί σε πρωτάθλημα.

Λίγο πριν μπει η δεκαετία του ’80, όμως, θα βρει το κισμέτ του μέσω του ερχομού του πιο χαρισματικού συμπαίκτη όλων των εποχών, όπως θα δηλώσει ο ίδιος ο Jabbar.

Είναι ο Earvin Johnson, ένας δίμετρος play maker με το χαμόγελο στα χείλη και ένα ταλέντο τόσο ατόφιο και σπάνιο που δεν έχει ξαναεμφανιστεί στα μπασκετικά χρονικά. Εκείνοι οι πρώτοι Lakers είναι η ομάδα του Kareem, ο ίδιος όμως παρακολουθεί το Magic στις προπονήσεις, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση μπασκετμπολίστα, έναν καλλιτέχνη των παρκέ.

Η επιστροφή στους τίτλους είναι θέμα χρόνου, ο freshman Johnson θαυμάζει τόσο τον Jabbar που ξεπατικώνει και τις κινήσεις του.

Στην αντιπέρα όχθη όμως υπάρχει ο ένας και μοναδικός «Γιατρός», η μπασκετική ιδιοφυΐα που έκανε το μπάσκετ θεαματικότερο και μας οδήγησε σιγά σιγά κατά μια έννοια στον Michael Jordan.

Με την είσοδο στη νέα δεκαετία βρισκόμαστε ενώπιον της πρώτης πραγματικά μεγάλης «κόντρας» στο ΝΒΑ. Jabbar Vs Erving.

Η σύγκρουση των τιτάνων και δύο αστέρων της Λίγκας υποσχόταν φοβερές συγκινήσεις, αλλά η σειρά ήταν πλήρως ισορροπημένη μέχρι το τέταρτο παιχνίδι: από δύο νίκες έκαστος, ένα break ο καθένας και για πρώτη φορά συμπαραστάτες που υπόσχονταν καλύτερο θέαμα.

Ο Jabbar είχε τον Magic, τον Wilkes, τον Nixon, ενώ ο μεγάλος γιατρός είχε τον θηριώδη Dawkins, τον Caldwell Jones, τον Maurice Cheeks και τον καλύτερο έκτο παίκτη (και κορυφαίο αμυντικό) Bobby Jones.

Στο τέταρτο παιχνίδι, ο Doctor J. έκανε το διάσημο Baseline Move του, ο Jabbar καλύπτει και προετοιμάζεται για το κόψιμο, αλλά ο γιατρός αλλάζει χέρι, γραπώνει την πορτοκαλί μπάλα και την εξαφανίζει χαμηλά. Η μπάλα επανεμφανίζεται πίσω από το ταμπλό και καταλήγει μαγικά στο καλάθι.

Φάση επιστημονικής φαντασίας, ένας ακόμη λαγός από το καπέλο του θρύλου της Philly. 2-2 ο Kareem έπρεπε να απαντήσει. Και το κάνει.

Πέμπτο ματς, ο αριστερός αστράγαλος του Jabbar λυγίζει. Μέχρι εκείνο το σημείο οδηγούσε τους Lakers σε μια μεγαλοπρεπή νίκη, έχοντας επιτύχει 26 πόντους.

Η φανέλα με το 33 σφίγγει τα δόντια, είναι συγκινητικός και οδηγεί τους λιμνανθρώπους στο 3-2. Το τίμημα είναι βαρύ όμως, στο έκτο ματς θα είναι σίγουρα απών, άπαντες στοιχημάτιζαν ότι το LA χωρίς τον ηγέτη του θα καταρρεύσει.

Εκεί γεννιέται ο θρύλος, τότε πρωτογνωρίζουμε τη μαγεία. Παρασκευή 16 Μαΐου στο σαστισμένο Spectrum, ο Magic στήνεται για το τζάμπολ απέναντι στον Darryl Dawkins. «Είναι δυνατόν; Ο πιτσιρίκος center στη θέση του  Kareem;».

Έκαναν όλοι λάθος, ο Magic δεν έπαιξε μόνο center σε εκείνο το παιχνίδι, ήταν ο point guard, ο shooting guard, o forward, ήταν όλα, ήταν παντού. Κλείνει με μυθικά στατιστικά, 42 πόντοι, 14/14 από τη γραμμή, 15 ριμπάουντ, 7 ασίστ, 3 κλεψίματα, μια τάπα.

Άξιος συμπαραστάτης του ένας σεληνιασμένος Jamaal Wilkes, ο οποίος σκοράρει 37 και κατεβάζει και 10 ριμπάουντ, οι Lakers είναι πρωταθλητές μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, σβήνουν το φάντασμα της ανεπανάληπτης ομάδας του Jerry West και του Wilt Chamberlain, ξανακάνουν το μπάσκετ πρώτο θέμα συζήτησης στο glamour LA.

Εκείνο το ματς στο Spectrum είναι ίσως η πιο πλήρης εμφάνιση σε τελικό όλων των εποχών, είναι το ματς που ξεκίνησε η «μαγεία».

Όλη η Αμερική ξεκινά να μιλάει για το φαινόμενο Earvin Johnson, γίνεται role model για τα παιδάκια στα playgrounds, εμβληματική φιγούρα για τη λίγκα, το ΝΒΑ μπορεί να στηριχθεί επάνω στον 21χρονο αφροαμερικανό από το Lansing για τη μεγάλη αντεπίθεση.

Μετά από μια διετία, ο Kareem ανταποδίδει στον Magic, γεννιέται το showtime, ο Jabbar φοράει τρίτο δαχτυλίδι στο χέρι του, μετά τη λήξη των τελικών τον ρωτούν το μεγάλο του μυστικό και τους αφήνει πάλι εμβρόντητους: «δεν θα κατάφερνα τίποτα απ’ όλα αυτά χωρίς τη yoga που με βοηθάει σωματικά και ψυχολογικά από το 1976».

Οι μάχες με τη Philly είναι ιστορικές, ο προπομπός της τεράστιας αντιπαλότητας με τους Celtics και το δίπολο Bird-Magic. Με τη Philadelphia όμως το ερώτημα για μια ολόκληρη σεζόν στις ΗΠΑ ήταν «Jabbar ή Malone;». Οι Sixers ολοκληρώνουν με 65 νίκες, οι Lakers με 58.

Ο Μωυσής είναι αποφασισμένος να νικήσει τον Jabbar, ξεστομίζει το κλασσικό “Fo, Fo, Fο” εννοώντας τέσσερα sweep, “four, four, four”. Πράγματι η Philly κερδίζει τον τίτλο, ο Moses νικά τον Kareem, εκείνο που αγνοούν οι περισσότεροι φίλοι του μπάσκετ όμως, είναι πως ο Kareem εκείνη την περίοδο βλέπει το σπίτι του να καίγεται, χάνει μεταξύ άλλων μια καταπληκτική συλλογή δίσκων της jazz (πάνω από 3 χιλιάδες βινύλια), ανυπολόγιστης αξίας.

Το… οργουελικό 1984 είναι ίσως το κρισιμότερο σταυροδρόμι για το μέλλον του πρωταθλήματος, την 1η Φεβρουαρίου γίνεται Επίτροπος της λίγκας ο David J. Stern.

Οι αλλαγές είναι άμεσες και καθοριστικές. Αλλάζει ο τρόπος διεξαγωγής των play offs, οι ομάδες από 12 γίνονται 16, πρώτος γύρος σε σειρά best off five, πλέον για να κερδίσεις το δαχτυλίδι πρέπει να περάσεις τέσσερις γύρους.

Ο Stern ξέρει πολύ καλά που πρέπει να ποντάρει για να αυξηθεί η δημοφιλία της λίγκας, το προϊόν έχει την τεράστια ευκαιρία να παγιωθεί εκμεταλλευόμενο μια προδιαγραφόμενη μονομαχία που παραπέμπει στους Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης. Μόνο που εδώ οι Ιππότες είναι της πορτοκαλί μπάλας.

Magic Vs Bird, Bird Vs Magic, o Stern εκμεταλλεύεται αδιόρατα και υπόκωφα ακόμα και το white Vs black. Ο Kareem αποδέχεται το ρόλο «πίσω από την κουίντα», παρόλο που ποτέ δεν επιδοκίμαζε τις τακτικές και τις πολιτικές marketing.

Εκείνη τη χρονιά άλλαξε η ιστορία του ΝΒΑ, ίσως ολόκληρου του μπάσκετ παγκοσμίως. Το Los Angeles έχει κάνει μια πολύ δυνατή σεζόν, με 54 νίκες και καθαρές προκρίσεις στα τελικά. Η μεγάλη μάχη που περίμεναν σχεδόν όλοι στις ΗΠΑ από το καλοκαίρι είναι προ των πυλών.

Δύο άνθρωποι, δύο μπασκετμπολίστες φαινομενικά στον αντίποδα, αλλά τόσο ίδιοι. Για δύο εβδομάδες η μόνιμη επωδός ήταν το ερώτημα “Magic ή Bird”; Τη λύση όμως τη δίνει αθόρυβα ο «υπερήλικας» Jabbar.

Στο πρώτο ματς στο Garden, είναι τρομερός με 32 πόντους (12 στα 17 σουτ), 8 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 2 μπλοκ και οδηγεί το LA στη μεγάλη ανατροπή του πλεονεκτήματος έδρας: 115-109.

Δεύτερο ματς, το ματς κλειστό, σκληρό, οι Celtics δεν παραδίνονται με τίποτα. Στην παράταση, ο χρόνος θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνον υπέρ των γηπεδούχων, τελικό 124-121, η Βοστόνη ισοφαρίζει.

Στο τρίτο ματς ο Magic είναι σε μεγάλη μέρα, με 21 ασίστ (ρεκόρ για τελικό) διαλύει κάθε πιθανή παγίδα των Celtics, κονιορτοποιεί όλα τα αμυντικά σχέδια του KC Jones. Με ένα σερί 18-0 οι Lakers επιβάλλονται πλήρως, κερδίζουν με το εμβληματικό 137-104, 33 ολόκληροι πόντοι διαφορά, το νούμερο στη φανέλα του Jabbar.

Ο θυμωμένος Bird, δηλώνει στον Τύπο ότι οι Celtics έπαιξαν σαν “κυρίες” και εάν δεν αντιδράσουν στον τέταρτο τελικό δεν υπάρχει νόημα να συνεχίζεται το αστείο.

Το μήνυμα έχει σταλεί, η ομάδα υπακούει τον αρχηγό της και τα δείγματα είναι σαφή από το ξεκίνημα του τέταρτου τελικού. Ο «δικός μας» Kurt Rambis φεύγει στον αιφνιδιασμό για το εύκολο lay up, ο McHale τρέχει με μανία και τον ισοπεδώνει στην κυριολεξία. Πάει να ξεκινήσει καυγάς αλλά επικρατούν οι ψυχραιμότεροι.

Λίγο μετά ο Kareem ρίχνει μια “απρόσεκτη” αγκωνιά στον Bird. Οι δυο τους δεν έρχονται στα χέρια επειδή προλαβαίνουν και τους χωρίζουν. Το ματς είναι πόλεμος. Ξανά παράταση, ξανά όλα στις λεπτομέρειες, σε μια βολή, μια αναπήδηση της μπάλας στη στεφάνη. Οι Celtics πιο ψυχωμένοι από ποτέ παίζουν σκληρά και επιστρέφουν: 125-129, ο Bird υψώνει το βλέμμα φεύγοντας βιαστικά για τα αποδυτήρια του Forum και φωνάζει “come to Boston!”.

Το πέμπτο ματς έχει ξεκινήσει σχεδόν με τη λήξη του τέταρτου. Το Garden θυμίζει χαμάμ, είναι καυτό όχι μόνο λόγω της παρουσίας των τρελαμένων οπαδών των Celtics αλλά και λόγω του «χαλασμένου» aircondition.

Ο τελικός διεξάγεται υπό θερμοκρασία 36 βαθμών κελσίου, ο Jabbar ζητά και του φέρνουν οξυγόνο, πολλές φορές μετά την πρώτη περίοδο ανατρέχει στη λύση της μάσκας, της εισπνοής αέρα γιατί η αποπνικτική ατμόσφαιρα τον έχει καταβάλλει.

Ο Bird είναι δαιμονισμένος, σκοράρει 34 πόντους, o Dennis Johnson προσθέτει 22, η Βοστόνη με ένα άνετο 121-103 ξαναπαίρνει τα ηνία της σειράς, απέχει μία νίκη από τον τίτλο που έμοιαζε χαμένος.

Ο Jabbar το παίρνει προσωπικά, στο έκτο ματς με 30 πόντους και 10 ριμπάουντ φέρνει τη σειρά στα ίσια, οι Lakers με το 119-108 ισοφαρίζουν παρά το σκυλιασμένο παιχνίδι του Bird (28 πόντοι, 17 ριμπάουντ, 8 ασίστ και 3 μπλοκ) και πάμε στον τελικό των τελικών.

Όλα θα κριθούν στη Μασαχουσέτη, σε ένα έβδομο ματς που έρχεται να επιβεβαιώσει την “κατάρα” του 0 στα 7 για το Los Angeles.

Η παράδοση δε σπάει, το Garden είναι ένα απόρθητο φρούριο, 16 τελικοί, μόλις μια ήττα, 111-102, Bird 20 και 12 ριμπάουντ, Parish 14 και 16 ριμπάουντ, Dennis Johnson 22, η Βοστόνη γιορτάζει. Όλες οι παραδόσεις όμως υπάρχουν για να σπάνε, όλοι οι κύκλοι ολοκληρώνονται, όλοι οι βασιλείς κάποια στιγμή χάνουν το θρόνο τους.

Δεν έχει ξαναυπάρξει όμως, μέχρι τότε, σεζόν στο ΝΒΑ με όλο το οικοδόμημα να περιμένει τους προδιαγεγραμμένους τελικούς, τη «ρεβάνς» Magic-Bird.

Ο πρώτος τελικός μένει στην ιστορία: “The Memorial Day Massacre”, η Βοστόνη διαλύει το LA με 148-114, το παιχνίδι είναι η σφαγή των αμνών.

Ο 38χρονος Jabbar μιλάει για περηφάνια, καλεί τους συμπαίκτες του να συσπειρωθούν, να αντιδράσουν στο δεύτερο παιχνίδι, παρά το τεράστιο σοκ του πρώτου. Με 30 πόντους, 17 ριμπάουντ, 8 ασίστ, 3 μπλοκ, παρασύρει τους Lakers στη νίκη, 109-102 μέσα στο Garden. Το ίδιο και στο τρίτο ματς στο Los Angeles, 26 πόντοι και 14 ριμπάουντ, 136-111.

Το τέταρτο παιχνίδι είναι συγκλονιστικό, η Βοστόνη το κερδίζει 2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος με το σκορ στο 105-105 και τον Dennis Johnson να σκοράρει από ασίστ του Larry το νικητήριο σουτ.

Πέμπτο ματς, Jabbar 36, 111-120, οι Lakers φέρνουν τους τελικούς στα μέτρα τους, αλλά η παράδοση είναι πάντα εκεί να τους απειλεί. Επιστροφή στο Boston Garden, ο Jabbar σκοράρει 18 από τους 29 στο δεύτερο ημίχρονο, ο Cooper περιορίζει το Bird και τον αναγκάζει σε ένα σχεδόν θλιβερό 12/29 σουτ, από το χωράφι, τελικό αποτέλεσμα 111-100. Οι Lakers έσπασαν την κατάρα. Ο Jabbar mvp της σειράς. Ήταν ήδη στα 38 κλεισμένα.

Ο γηραιότερος παίκτης στην ιστορία του πρωταθλήματος κλείνει με εντυπωσιακά στατιστικά μια ονειρεμένη παρουσία στην εξάδα των τελικών: 25,7 πόντους, 9 ριμπάουντ, 5.2 ασίστ, 1.5 μπλοκ και 1 κλέψιμο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο σχεδόν 40 ετών, έναν βετεράνο του ΝΒΑ σε μια χρονιά που όλοι μιλούσαν για τους απίθανους rookies, ένα ταλαιπωρημένο κορμί με «παλιομοδίτικο» στυλ και το χαρακτηριστικό hook που παρέπεμπε στη δεκαετία του ’70.

Εκείνα τα χρόνια, οι αθλητές δεν είχαν την υποστήριξη των επόμενων ετών, έπαιζαν σχεδόν αποκλειστικά με την καρδιά και ο Kareem Abdul Jabbar απέδειξε ότι η δική του ήταν τεράστια.

Το 1987 που επιστρέφει στις επιτυχίες είναι έτοιμος να πατήσει τα 40, ταλαιπωρημένος και με προβλήματα που υπαγόρευαν την αρκετά περιορισμένη χρησιμοποίησή του. Είχε παραδώσει τη σκυτάλη πλέον στο Magic, υπήρχε σαν δεύτερη επιλογή και ο James Worthy.

Η διαχείριση του Riley όμως ήταν ιδανική.

Στο τέταρτο ματς που αποκτά χαρακτήρα μητέρας των μαχών, οι τελικοί είναι ήδη από τους πιο έντονους όλων των εποχών, λυγίζουν και σίδερα.

Η ισορροπία μεταξύ των δύο ομάδων είναι σχεδόν εκνευριστική, δώδεκα δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ο Bird με ένα απίστευτο τρίποντο δίνει προβάδισμα δύο πόντων στη Βοστόνη, οι Celtics κάνουν φάουλ στην επαναφορά, ο Jabbar ευστοχεί στην πρώτη βολή, η δεύτερη πάει στο σίδερο και είναι διεκδικούμενη από McHale και Thompson.

Ο τελευταίος σπρώχνει ελαφρά τον power forward των Celtics, η μπάλα καταλήγει εκτός αγωνιστικού χώρου, το Garden βράζει για τον μη καταλογισμό φάουλ και όταν ο διαιτητής δείχνει «Lakers», γίνεται χαμός.

Μέσα σε απίστευτη φασαρία, γίνεται η επαναφορά, η μπάλα στα χέρια του Magic που την καλύπτει με το σώμα ενόσω πλησιάζει στο “ζωγραφιστό” από τη δεξιά πλευρά. Αποφεύγει τον Kevin McHale που του έκρυψε προς στιγμήν το καλάθι, με μια νέα προσποίηση αποφεύγει και τον Bird και πλέον είναι αντιμέτωπος μόνο με τον Parish που κινείται απειλητικά επάνω του. Η διαφορά ύψους είναι σημαντική, το κόψιμο μοιάζει βέβαιο έτσι όπως είναι η φορά του σώματος και των δύο.

Ο Kareem φωνάζει στον Magic από τον πάγκο, ο οποίος γυρίζει το σώμα του, καλύπτει το χώρο, παίρνει τα απαραίτητα εκατοστά που του επιτρέπουν να σουτάρει, αλλά το κάνει με εκείνο το παλιομοδίτικο ραβερσέ που έκανε μόνο ο Jabbar. Nothing but net. 106-107, με όλο το Garden σαστισμένο.

Το ιστορικό σουτ θα ονομαστεί «junior sky hook», αφού το «κανονικό» ήταν του Kareem. Οι Lakers επικρατούν με 4-2 και κατακτούν τον ιστορικό τίτλο, o Jabbar είναι ακριβώς 40, αντέχει ακόμη η καρδιά του.

Την επόμενη χρονιά, τo LA κλείνει τη regular season με 62 νίκες, αλλά στα play offs ιδρώνει. Στα επτά ματς η σειρά με τους Jazz, στα επτά και με τους Mavericks στους τελικούς της περιφέρειας.

Ο Jabbar δυσκολεύεται πολύ με τα αντίπαλα αθλητικά σώματα, αλλά σφίγγει τα δόντια, προσπαθεί στα 41 του χρόνια να παραμείνει στο ύψος των περιστάσεων.

Είναι προετοιμασμένος ψυχολογικά για τελικούς ξανά με τη Βοστώνη, για κακή του τύχη όμως, θα βρει τα «Κακά Παιδιά» από το Detroit. Οι τελικοί, παρότι απογοήτευσαν τα media που ήθελαν ένα τελευταίο «Bird Vs Magic», ήταν και πάλι  συγκλονιστικοί, οι οιωνοί φάνηκαν από τον πρώτο που έληξε με τη νίκη του Detroit με 105-93.

Οι πρωταθλητές αντέδρασαν, κέρδισαν τα επόμενα δύο παιχνίδια και πήραν κεφάλι στη σειρά με 2-1, οι Bad Boys ισοφάρισαν και στο πέμπτο παιχνίδι σε ένα Pontiac Silverdome με 41.000 ανθρώπους σε παροξυσμό έφτασαν μια ανάσα από τον τίτλο.

Ο έκτος τελικός είναι ο πλέον καθοριστικός, το παιχνίδι που κρίνει τη σειρά και το ψυχολογικό πλεονέκτημα για τον τίτλο. Ο Thomas κάνει ένα τρομερό παιχνίδι με 45 πόντους, 8 ασίστ και 6 κλεψίματα, παρά τον τραυματισμό στον αστράγαλο, οι Pistons είναι έτοιμοι να γιορτάσουν την κατάκτηση του τίτλου, αλλά οι εφτάψυχοι Lakers βρίσκουν και πάλι τον τρόπο.

Με 14 δευτερόλεπτα για το τέλος, ο Jabbar επιχειρεί το κλασσικό του hook και οι διαιτητές σφυρίζουν το περίφημο phantom foul. Οι Lakers κερδίζουν 103-102, τη νίκη την έδωσε ένας 41χρονος ζωντανός θρύλος του ΝΒΑ.

Η νίκη έχει τεράστια ψυχολογική βαρύτητα, οι Pistons αν και καλύτεροι, νεότεροι, πιο αθλητικοί, δεν είχαν ακόμη τη στόφα, το αποδεικνύουν και στον επίσης συγκλονιστικό έβδομο τελικό στο Forum όταν (ξανα)φτάνουν στην πηγή αλλά δεν προφταίνουν να δροσιστούν, το repeat είναι γεγονός για τους Lakers.

Θα περίμενε κανείς ότι σε εκείνη την ιδανική περίσταση, ο Jabbar θα επέλεγε την αποχώρηση. Όντας πρώτος, πρωταθλητής και δοξασμένος. Γύρω του όμως, όλοι τον παρακαλούν σχεδόν γονατιστοί να παραμείνει για μια ακόμη σεζόν, πρώτος απ’ όλους ο Magic. Πείθεται, ανακοινώνει σε ομάδα, διοίκηση και fans ότι η επόμενη σεζόν όμως πρέπει και -θα είναι- η τελευταία του.

Σε όλη τη χρονιά, με δεδομένη την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, αποθεώνεται σε όλα τα γήπεδα των ΗΠΑ, δέχεται αμέτρητα δώρα, από φανέλες και καπελάκια απλών φίλων του μπάσκετ, μέχρι ιστιοφόρα και μια Rolls Royce από διοικητικούς παράγοντες. Όλοι επιθυμούν ένα αντίο με τίτλο, άπαντες περιμένουν ένα happy end μιας καριέρας ακριβώς 20 ετών στο ΝΒΑ με το έβδομο δαχτυλίδι.

Οι Lakers πράγματι κάνουν μια απίθανη σεζόν, φτάνουν στους τελικούς χωρίς ήττα. Είναι όμως αδύνατον να επαναληφθεί το θαύμα της προηγούμενης χρονιάς.

Αποχωρούν ταπεινωμένοι από τον ίδιο τους το ναό, το Forum υποκλίνεται στα «κακά παιδιά», το Showtime δίνει τη θέση του σε εκείνη την παρέα του Thomas, του Laimbeer, του Dumars, του Rodman, του Vinnie Johnson, του Mark Aguirre, του Rick Mahorn.

Μερικά δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του τέταρτου τελικού, ο Riley παίρνει το time out, o Kareem αντικαθίσταται και αποθεώνεται με ένα συγκινητικό standing ovation. Ακόμη κι εκείνες τις στιγμές, οι δηλώσεις του είναι φειδωλές και αναδεικνύουν τους συμπαίκτες του. Μεταξύ άλλων, θα πει «είμαι πολύ τυχερός και ευλογημένος, διότι κάποια μέρα θα διηγούμαι στα εγγόνια μου ότι είχα την τύχη να αγωνίζομαι σε μια ομάδα αστέρων, πάνω απ’ όλα με έναν θρύλο, τον Magic».

Πιο πολύ περιποιούν τιμή τα λόγια του Pat Riley: «Αν ο ιστορικός του μπάσκετ έπρεπε να επιλέξει την καρδιά ενός αθλητή για τον τέλειο μπασκετμπολίστα, είναι βέβαιο ότι θα διάλεγε την καρδιά του Kareem. Γιατί όλα όσα κατάφερε ήρθαν απ’ ευθείας απ’ την καρδιά του».

Μια καριέρα 38.387 πόντων, ρεκόρ που τον καθιστά δεύτερο σκόρερ σε ολόκληρη την ιστορία του ΝΒΑ, μια καριέρα με 17.440 ριμπάουντ, 3.189 τάπες, μια διαδρομή που τον έχρισε 19 φορές All Star. Το 1997, συμπεριλήφθηκε απόλυτα δικαιολογημένα στο κλειστό club των 50 καλύτερων όλων των εποχών, το 2006 μπήκε και στο Hall Of Fame.

Πάνω απ’ όλα, ένας μπασκετμπολίστας που αγάπησαν πολύ δυνατά οι fans, ένας αθλητής που βοήθησε τα μέγιστα να εξελιχθεί το ΝΒΑ σε αυτό που θαυμάσαμε από τη δεκαετία του ’80 και εντεύθεν.

Τιμής ένεκεν, ο Phil Jackson τον πήρε βοηθό του στους Lakers του 2009/10, διακόπτοντας για λίγο την καριέρα του Kareem στο Χόλυγουντ. Διότι ανέκαθεν του άρεσε η ηθοποιΐα, διψούσε για shows και…showtime, όπως μαρτυρά η παρουσία του σε δεκάδες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, αρχής γενομένης από εκείνο το Game of Death, στο πλευρό του φίλου του και δασκάλου του Bruce Lee, το μακρινό 1972.

Θρυλική θα παραμείνει η παρουσία του ως συγκυβερνήτης του αεροσκάφους στην ξεκαρδιστική κωμωδία “Airplane” τo 1980, τα περάσματά του από υπερ-επιτυχημένα αμερικανικά sit-coms όπως το Full House, Everybody Loves Raymond, Fresh Prince of Bel-Air, Scrubs, 21 Jump-Street, New Girl, κ.ά.. Επική ήταν και η εμφάνιση του χαρακτήρα του το 2011 σε ένα επεισόδιο των Simpsons που έκανε το voiceover στον εαυτό του.

Λιγότερο γνωστά είναι τα βιβλία και τα δοκίμιά του, πρόκειται για μια πολυσχιδέστατη προσωπικότητα που επέλεξε το δρόμο της και διατήρησε την αξιοπρέπειά της ακόμη και όταν μαχόταν με τη λευχαιμία λίγα χρόνια πριν ή όταν το 2015 υποβλήθηκε σε τετραπλό by-pass προδομένος από την ταλαιπωρημένη καρδιά του. Το δημοσιοποίησε μόνον όταν βγήκε νικητής -και- από εκείνη τη μάχη.

Το 2012, του απενεμήθη ο τίτλος του Πολιτιστικού Πρέσβεως των ΗΠΑ από τον Πρόεδρο Obama, που στην τελετή τον αποκάλεσε «ήρωά του».

Όταν, το 2017, ο πρόεδρος Trump ουσιαστικά τον αποκήρυξε στη περιοδεία του, στήθηκε μπροστά στα μικρόφωνα και αρκέστηκε απλώς σε μια δήλωση: “the absence of reason and compassion is the very definition of pure evil because it is a rejection of our sacred values, distilled from millennia of struggle”.

Δίνοντας το “παρών” στο All Star Game (15-17/02/19), θέλησε να δει με τα μάτια του το διάδοχό του στα παρκέ, τον Γιάννη.

«Βλέπω ένα παιδί με ύψος 2.10 που έχει ικανότητες γκαρντ, φόργουορντ και σέντερ. Όλα μαζί. Μπορεί να κάνει τα πάντα στο παρκέ. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα. Έκανε πάσες πίσω από την πλάτη και σκεφτόμουν: «Πού τα έμαθε αυτά»;

Ήταν δύσκολο εξ αρχής να πιστέψεις αυτά που κάνει. Είναι απίστευτος, βρίσκει συμπαίκτες με τις πάσες του και δεν τους έχει καν στο οπτικό πεδίο».

Ο διάδοχος του Kareem είναι Έλληνας και ενσαρκώνει καλύτερα απ’ όλους το «όνειρο» του Jabbar.

Σήμερα, ο ήρωας του Obama, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, είναι πιο ακτιβιστής από ποτέ, κάνει περιοδείες ανά τις Πολιτείες των ΗΠΑ και προσπαθεί να δημιουργήσει στο κοινό την εσωτερική ανάγκη να διαβάσει, να σηκωθεί από την πολυθρόνα όχι για να χειροκροτήσει ένα κάρφωμα ή ένα sky hook, αλλά για να διεκδικήσει τα θεμελιώδη δικαιώματά του.

Αυτό είναι το στοίχημα της ζωής του, αυτή είναι η αποστολή του Γενναιόδωρου (Kareem) Υπηρέτη (Abdul) του Θεού (Jabbar) του μπάσκετ.

Πηγή: Athletes’ Stories

Pin It on Pinterest

Shares
Share This