Επιλογή Σελίδας

Του Θάνου Σαρρή

«Ήταν ένας εκπληκτικός σκόρερ, χορευτής, ιδιοφυΐα στις κεφαλιές και στα τακουνάκια. Ο Ερίκο δεν έτρεχε, τσουλούσε. Έκανε ακροβατικό και κινούταν σαν χορευτής. Μπορούσε να πηδήξει υψηλότερα από κάθε άλλον και να στείλει σαν θεός την μπάλα στα δίχτυα». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Αλφρέδο Ντι Στέφανο, τον μετέπειτα σούπερ σταρ της Ρίβερ και της Ρεάλ Μαδρίτης, ο οποίος έβλεπε τον Ερίκο σαν κάτι το εξωπραγματικό. Ο Παραγουανός επιθετικός φόρεσε τη φανέλα της Ιντεπεντιέντε από το 1934 μέχρι το 1946 και σε 325 ματς σημείωσε 295 γκολ. Παραμένει μέχρι σήμερα ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος της Αργεντινής, λίγο πάνω από τον Λαμπρούνα.

Από τον πόλεμο στο γήπεδο

Ο πόλεμος του Τσάκο, ο οποίος ξέσπασε το 1932 ανάμεσα στη Βολιβία και την Παραγουάη είχε ως αποτέλεσμα το «πάγωμα» των ποδοσφαιρικών δραστηριοτήτων στο εσωτερικό της χώρας, όμως από την άλλη, έδωσε την ευκαιρία σε κάποιους ποδοσφαιριστές της να λάμψουν εκτός των συνόρων της. Ο Αρσένιο, ο οποίος ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση και είχε ήδη δείξει ψήγματα του ταλέντου του στη Νασιονάλ, ήταν το πιο λαμπρό αστέρι της. Στο ξεκίνημα του πολέμου, κατατάχθηκε στον στρατό και στάλθηκε στο Πουέρτο Κασάδο. Ωστόσο, δόθηκε διαταγή να επιστρέψει στην Ασουνσιόν, καθώς οι ανώτεροι θεώρησαν ότι μπορεί να βοηθήσει περισσότερο στον αγωνιστικό χώρο. Σύμφωνα με τις διηγήσεις, ο αξιωματικός που του έδωσε την ευκαιρία να φύγει από το μέτωπο, ήταν οπαδός της Νασιονάλ. Έτσι, ο ταλαντούχος επιθετικός εντάχθηκε στην ομάδα του Ερυθρού Σταυρού της χώρας, η οποία ήταν υπό την αιγίδα της εγχώριας λίγκας και έπαιζε αγώνες για να συγκεντρώσει χρήματα για τις ανάγκες του πολέμου.

Η ομάδα ταξίδεψε στην Ουρουγουάη και στην Αργεντινή, εκεί ήταν που οι άνθρωποι της Ιντεπεντιέντε είδαν τον Ερίκο και σαγηνεύτηκαν από τα μοναδικά ποδοσφαιρικά του χαρίσματα. Κατάφεραν να δώσουν περισσότερα χρήματα από τις Μπόκα και Ρίβερ, ενώ πλήρωσαν πέντε χιλιάδες πέσος στον ίδιο ως μπόνους υπογραφής, για να αποσπάσουν την υπογραφή του. Δείχνοντας ότι εκτός από εκπληκτικός παίκτης ήταν και εξαιρετικός χαρακτήρας, ο Παραγουανός τα δώρισε στον Ερυθρό Σταυρό και αφοσιώθηκε στη νέα ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας. Ο Αρσένιο ακολούθησε τον δρόμο που χάραξε το 1927 ο Μανουέλ Φλέιτας Σολίς, ο πρώτος Παραγουανός που έπαιξε στην Αργεντινή, ενώ το ίδιο δρομολόγιο έκαναν κι άλλοι συμπατριώτες του. Ωστόσο, ο αντίκτυπος του Ερίκο ήταν μεγαλύτερος από κάθε άλλου.

Ο διαγωνισμός των τσιγάρων και το «όχι» στην Αργεντινή

Ο «κόκκινος άλτης» έκανε ντεμπούτο με την Ιντεπεντιέντε το 1936. Το 1937, η Ρίβερ κατέκτησε το Πρωτάθλημα, παρότι ο Ερίκο είχε σημειώσει 45 γκολ, ενώ την επόμενη σεζόν, η εταιρεία παρασκευής τσιγάρων Πικάρντο, σκαρφίστηκε έναν περίεργο διαγωνισμό: Θα έδινε δύο χιλιάδες πέσος στον παίκτη που θα σημείωνε ακριβώς 43 γκολ, τον αριθμό δηλαδή που βρισκόταν στα πακέτα με τα τσιγάρα της. Τον τελευταίο μήνα της σεζόν, ο Παραγουανός είχε πετύχει 41 γκολ και χρειαζόταν δύο στο ματς με τη Λανούς. Ο Ερίκο σημείωσε γρήγορα τη ντοπιέτα που χρειαζόταν και στη συνέχεια γύρισε πίσω και ξεκίνησε να δημιουργεί γκολ για τους συμπαίκτες του, με το τελικό σκορ να εκτινάσσεται στο 8-2. Το ποσό του βραβείου μοιράστηκε σε όλη την ομάδα!

Όλη η Αργεντινή ήταν εντυπωσιασμένη από τον κανονιέρη των «κόκκινων διαβόλων», που συνδύαζε τη χάρη με τη δύναμη, την εκτέλεση με την αλτικότητα. «Το μεγαλύτερο όπλο ήταν το άλμα του. Νικούσε τους τερματοφύλακες στον αέρα και έβαζε γκολ με το κεφάλι», έλεγε ο Φρανσλισκο Βαράγιο, που τότε έπαιζε στην Μπόκα. Μάλιστα, πριν το Μουντιάλ του 1938, η Ομοσπονδία προσπάθησε να τον πείσει να φορέσει τη φανέλα της αλμπισελέστε. Παρότι του προσφέρθηκε και ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, ο Ερίκο αποφάσισε να μείνει πιστός στην Παραγουάη, με την οποία αγωνίστηκε 56 φορές, γεγονός που τον έκανε ακόμα πιο αγαπητό στους οπαδούς.

H εξέλιξή του ήταν ραγδαία, καταφέρνοντας να οδηγήσει την Ιντεπεντιέντε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1938 και το 1939, με 132 γκολ σε 96 ματς! «Όποτε ήμασταν μπροστά στο σκορ και βρισκόμουν με την μπάλα στην περιοχή, γυρνούσα προς τη δική μας εστία και ντρίμπλαρα, με τους συμπαίκτες μου να παριστάνουν ότι προσπαθούν να με κόψουν. Ήταν ένας τρόπος για να διασκεδάζουμε τον κόσμο, που γέμιζε τα γήπεδα για να μας δει», έλεγε ο ίδιος, που έβλεπε τον κόσμο να τον λατρεύει και τον αποζημίωνε με κάθε τρόπο. Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι είχε κάνει το «χτύπημα του σκορπιού» πολύ πριν τον Ιγκίτα και σύμφωνα με αρκετές πηγές, ήταν ο εμπνευστής του!

Για πάντα θρύλος

Το 1942 επέστρεψε στη Νασιονάλ, από όπου είχε ξεκινήσει. Ήθελε να κάνει πράξη την υπόσχεση στον πατέρα του και να κατακτήσει το πρωτάθλημα με την αγαπημένη τους ομάδα, όπως κι έγινε. Στη συνέχεια, πήρε ξανά το δρόμο για την Αργεντινή, ωστόσο τα σημάδια του χρόνου και των τραυματισμών είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Παρόλα αυτά, κατάφερε να κάνει μια ακόμα εντυπωσιακή χρονιά, φέρνοντας την Ιντεπεντιέντε μια ανάσα από το πρωτάθλημα του 1945. Ήταν οι τελευταίες του παραστάσεις. Ένας τραυματισμός στο γόνατο τον άφησε εκτός για μήνες, ενώ δεν κατάφερε να κάνει restart στην Ουρακάν. Επέστρεψε στη Νασιονάλ, ως παίκτης προπονητής, για να ρίξει την αυλαία.

Ο μεγαλύτερος σκόρερ στην ιστορία των «κόκκινων» αποφάσισε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης ζωής του στην Αργεντινή. Το 1970 τιμήθηκε στην Ασουνσιόν, σε ένα φιλικό ματς ανάμεσα στην Αργεντινή και την Παραγουάη, με το γήπεδο να είναι γεμάτο. Επτά χρόνια αργότερα κι αφού πρώτα χρειάστηκε να υποστεί ακρωτηριασμό του αριστερού του ποδιού, έφυγε από τη ζωή. Την επόμενη μέρα, στον αγώνα της Ρίβερ με την Ιντεπεντιέντε, ένα σύνθημα δονούσε την ατμόσφαιρα: “Se siente, se siente, Erico esta presente”. Οι οπαδοί αισθάνονταν ακόμα την παρουσία του. Και δεν έπαψαν ποτέ να νιώθουν την αύρα του. Το 2010, οι Παραγουανοί κατάφεραν να μεταφέρουν τη σωρό του πίσω στην πατρίδα, ενώ το γήπεδο της Nασιονάλ φέρει το όνομά του, ως μια ανάμνηση του κορυφαίου ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ τη φανέλα της ομάδας…

Πηγή: Fanatico

Pin It on Pinterest

Shares
Share This