Επιλογή Σελίδας

Του Θάνου Σαρρή

Σε αντίθεση με την Αργεντινή και την Ουρουγουάη, το ποδόσφαιρο στην Κολομβία καθυστερήσε να ανθίσει για μια σειρά από λόγους. Οι δύο προαναφερθείσες χώρες ήταν εκείνες που φύτεψαν τον σπόρο, σε ένα τουρνουά που διεξήχθη στην Μπογκοτά το 1948. Η Βελές Σάρσφιλντ από την Αργεντινή και η Ρίβερ Πλέιτ του Μοντεβιδέο ήταν οι επίτιμοι προσκεκλημένοι και οι 12.000 θεατές που συγκεντρώθηκαν για να δουν τα ματς με τους Μιγιονάριος και την Ιντεπεδιέντε Σαντα Φε αποτέλεσαν νέο ρεκόρ.

Οι Ουρουγουανοί ήταν εκείνοι που εντυπωσίασαν τον εγχώριο Τύπο, με την El Tiempo να γράφει πως «ο μοναδικός τρόπος που το κολομβιανό ποδόσφαιρο ενδέχεται να πετύχει μια πραγματική εξέλιξη, είναι η επίσκεψη μιας ομάδας όπως η Ρίβερ Πλέιτ Μοντεβιδέο». Ο επιχειρηματικός κόσμος ξεκίνησε να κατανοεί την εξέλιξη που μπορούσε να έχει το παιχνίδι με το τόπι, όμως ο λόγος που η χώρα έστρεψε περισσότερο την προσοχή της στο ποδόσφαιρο δεν ήταν οικονομικός. Ήταν πολιτικός και αφορμή αποτέλεσε μια δολοφονία.

Η αρχή της Violencia

Στις 9 Απριλίου του 1948, ενώ στην Αργεντινή οι ποδοσφαιριστές διεκδικούσαν την αναγνώριση του σωματείου τους και την θέσπιση ελάχιστου μισθού και ελευθερίας στα συμβόλαια, ο δικηγόρος και ηγέτης του Φιλελεύθερου, Χορχε Ελίεσερ Γκαϊτάν, άφηνε το γραφείο του στη μία το μεσημέρι. Υπέρμαχος της δημοκρατίας και του διαλόγου, εξαιρετικός ρήτορας και κοντά στην εργατική τάξη, ο Γκαϊτάν είχε αναπτύξει πρόγραμμα συμμετοχικής δημοκρατίας και οραματιζόταν μια οικονομία στην υπηρεσία του λαού. Έχοντας διατελέσει δήμαρχος της Μπογκοτά και Υπουργός Παιδείας, θεωρούταν από πολλούς ως ο επόμενος πρόεδρος της χώρας.

Μία ώρα μετά την αποχώρησή του, είχε προγραμματίσει συνάντηση με έναν νεαρό Κουβανό δικηγόρο, με το όνομα Φιντέλ Κάστρο. Πριν, όμως, τη συνάντηση. ήθελε να γευματίσει. Μαζί με τον φίλο του Πλίνιο Μεντόσα Νέιρα ξεκίνησαν για το εστιατόριο ενός κοντινού ξενοδοχείου, σε απόσταση πέντε λεπτών. Δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει εκεί. Τέσσερις πυροβολισμοί ακούστηκαν και πέντε λεπτά πριν το προγραμματισμένο ραντεβού του με τον Κάστρο, στο νοσοκομείο της πόλης διαπιστωνόταν ο θάνατος του Γκαίτάν.

Ήταν η πρώτη από τις εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονίες που ακολούθησαν την επόμενη δεκαετία, στην περίοδο που έμεινε στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής ως “La Violencia”. Ο δολοφόνος του, ένας νεαρός με το όνομα Χουάν Ρόα Σιέρα, λιντσαρίστηκε και το πτώμα του σύρθηκε στους δρόμους. Ομάδες συντηρητικών και φιλελεύθερων συγκρούστηκαν, με τις μαρτυρίες για φρικαλεότητες και βασανιστήρια να είναι πολλές. H Μπογκοτά, μετά το διαβόητο “Bogotazo” που ακολούθησε τη δολοφονία, σχεδόν ισοπεδώθηκε.

Ο δρόμος του ποδοσφαίρου

«Το ποδόσφαιρο ήταν το μοναδικό πράγμα που η κυβέρνηση μπορούσε να σκεφτεί για να ελέγξει και να ηρεμήσει τον λαό μετά τον θάνατο του Γκαϊτάν», έλεγε αργότερα ο ιστορικός Γκιγιέρμο Ρουίς Μπονίγια. Η κυβέρνηση του συντηρητικού Λουίς Οσπίνα Πέρες στράφηκε στην «ασπρόμαυρη θεά» ως σανίδα σωτηρίας. Η γερουσία θέσπισε αμοιβή 10.000 πέσος στην ομάδα που θα κατακτούσε το πρωτάθλημα, ενώ το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ξεκίνησαν σιγά-σιγά να ασχολούνται με την κάλυψη των γεγονότων στα γήπεδα. Ο σχολιασμός πολιτικών θεμάτων τους είχε απαγορευτεί, επομένως το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που χρειάζονταν για να επιβιώσουν σε περίοδο λογοκρισίας. Ο Πέρες κατανοούσε απόλυτα τον τρόπο που το ποδόσφαιρο μπορούσε να κρατήσει τον κόσμο μακριά από τις πολιτικές εντάσεις και φέρεται, μάλιστα, να ζήτησε ο ίδιος τη δημιουργία ομάδας στην Τούνχα, λόγω της αυξημένης βίας

Λίγους μήνες πριν τον θάνατο του Γκαϊτάν, μια ομάδα επιχειρηματιών αποφάσισε να πάρει τον έλεγχο από την Ομοσπονδία της χώρας για να οδηγήσει το ποδόσφαιρο στη νέα εποχή του επαγγελματισμού και στη δημιουργία νέας, εθνικής λίγκας. Το σχίσμα ανάμεσα στην ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας και τη νέα Λίγκα που δημιούργησαν (Ντιμαγιόρ), οδήγησε στην αποβολή της Ντιμαγιόρ από τη FIFA, με αφορμή την άρνηση της να αφήσει τους παίκτες των ομάδων να εκπροσωπήσουν την Εθνική σε ένα τουρνουά χωρών της Νότιας Αμερικής.

H απελευθέρωση αυτή, σε συνδυασμό με την κρίση και τις απεργίες ποδοσφαιριστών στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, ήταν εκείνη που απελευθέρωσε την αγοραστική δύναμη των ομάδων και οδήγησε σε αποκτήσεις παικτών με πρωτόγνωρα, για την εποχή, χρήματα. Το πρωτάθλημα άρχισε μερικούς μήνες νωρίτερα από το αναμενόμενο, προκειμένου να περιοριστεί η βία στους δρόμους και μολονότι στην αρχή είχε πολλά προβλήματα, σύντομα εξελίχθηκε στο θέαμα που αναζητούσε η κυβέρνηση.

Η ιστορία του «πειρατικού» El Dorado θα αναλυθεί σε άλλο άρθρο του fanatico.gr, όμως για να φτάσει το Κολομβιανό ποδόσφαιρο να προσελκύει παίκτες όπως ο Αργεντινός Πεδερνέρα, μέλος της θρυλικής «Μάκινα» της Ρίβερ Πλέιτ, έπρεπε να πέσει νεκρός ο άνθρωπος που πιθανόν να οδηγούσε τη χώρα σε ένα διαφορετικό μέλλον.

Πηγή: Fanatico

Pin It on Pinterest

Shares
Share This