Του Θάνου Σαρρή
To κόκκινο αστέρι συνδέθηκε ποικιλοτρόπως με τη ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ήταν ένα σύμβολο που τον ενέπνευσε στην ενήλικη ζωή του, μετά τη γνωριμία με τον Φιντέλ Κάστρο. Στο ποδόσφαιρο, ωστόσο, τον συνόδευε από πολύ μικρό. Από τα πρώτα βήματα στο γηπεδάκι της γειτονιάς του, στη Βίγια Φιορίτο, στην οποία ο τηλεθεατής κατάφερε να ταξιδεύσει για λίγο μέσα από το ντοκιμαντέρ του Εμίρ Κουστουρίτσα για τον «θεό» του ποδοσφαίρου. Όπως κι οι υπόλοιπες βίγιας, οι φτωχογειτονιές και οι παραγκουπόλεις δηλαδή της Αργεντινής, στις αλάνες της το τόπι ήταν για τα παιδιά συνώνυμο με τα όνειρα. Λίγα μέτρα παραπέρα από τον πιο μολυσμένο ποταμό της χώρας, βρίσκεται το Μπουένος Άιρες. Η μεγάλη πόλη που γέμισε πιστούς για ένα αλάνι από το Φιορίτο.
To αστέρι του Ντιέγκο Μαραντόνα
Η «Estrella Roja» ήταν η πρώτη ομάδα του Ντιεγκίτο. Στα γραφεία της υπάρχει ακόμα μια παλιά, σκονισμένη φωτογραφία, από ένα τουρνουά που διοργάνωνε ο Χουάν Περόν, στη μνήμα της αγαπημένης του Εβιτα. Πρόσφατα, το παιδί που ξεχώρισε περισσότερο από κάθε άλλο, πήγε να συναντήσει την πλειοψηφία των παλιών του συμπαικτών στο γήπεδο του ουρανού.
Στη Βίγια Φιορίτο υπάρχουν ακόμα ελάχιστα δέντρα και χαμηλά σπίτια. Παλιά αυτοκίνητα παρατημένα στο δρόμο, τα οποία έγιναν καταφύγια για τους cartoneros. Στο ξερό γήπεδο λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του Ντιεγκίτο, οι καθιερωμένες συναντήσεις των ντόπιων απέκτησαν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Δημοσιογράφοι από διαφορετικά μέρη της χώρας προσπάθησαν να πιουν μαζί τους λίγο μάτε και να ακούσουν μια ανέκδοτη ιστορία για τον Μαραντόνα. Μια ιστορία που στη συνέχεια θα μπορούσαν να πουλήσουν σε ένα διεθνές ΜΜΕ, να φωτίσουν τα πρώτα βήματα του ανθρώπου που έμελλε να αλλάξει την ποδοσφαιρική ιστορία. To potrero, το μικρό γηπεδάκι, μεταφέρθηκε μερικά τετραγωνικά πιο πέρα από εκεί που ήταν, όταν ο Ντιέγκο έδινε τις πρώτες του παραστάσεις. Ακόμα κι όταν εντάχθηκε στα «κρεμμυδάκια», την μικρή ομάδα της Αργεντίνος Τζούνιορς, επέστρεφε για να παίξει για την ομάδα του ανθρώπου που τον πήγε εκεί.
Ο πατέρας του γινόταν έξαλλος, καθώς φοβόταν για τραυματισμούς. Όταν πήγαινε στο γήπεδο για να επιθεωρήσει, τα υπόλοιπα παιδιά τον έκρυβαν μέχρι ο «γέρος» του να φύγει. Πριν από περίπου 15 χρόνια, είχε μετατρέψει την ξερή αυτή έκταση σε κανονικό γήπεδο, με χορτάρι και αυτόματο σύστημα ποτίσματος, καθώς και δύο μικρές τσιμεντένιες κερκίδες. Τώρα δεν έχει μείνει τίποτα από το γρασίδι. Μόνο μερικά πλαστικά θυμίζουν ότι εκεί υπήρχε ποτιστικό σύστημα. Κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος κορωνοϊού, οι φτωχοδιάβολοι έκαψαν οποιοδήποτε καλώδιο υπήρχε, αναζητώντας λίγο χαλκό.
Βίγια Φιορίτο: Χωρίς νερό και τσιμέντο
Ο Χουάν Ρομπέρτο Αρίας αποφάσισε να μιλήσει στην Deutche Welle, ξετυλίγοντας την ιστορία για ένα άλλο παιδί, που ήταν γνωστός ως Παρότα. Βρίσκεται στη φωτογραφία και σύμφωνα με τις διηγήσεις του, ήταν ο ήρωας εκείνης της ομάδας. Ο Ορλάντο Μίνιο αρνείται να μιλήσει στην El Pais, καθώς τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα. Το κάνει, ωστόσο, η αδερφή του, που θυμάται τον Ντιέγκο να την διαλέγει ως ντάμα στους σχολικούς χορούς. Όταν, λίγα χρόνια αργότερα, τη συνάντησε σε ένα κατάστημα αθλητικών ειδών που επισκέφτηκε στο Μπουένος Άιρες, της ζήτησε να βγουν. Η κόρη της ακόμα τη ρωτά μήπως αποτελεί κρυφό παιδί του Πίμπε ντ’ όρο.
Ο Χουάν Κάρλος Ραμίρες Σερούτσο λειτουργεί ως οδηγός και δείχνει στους δημοσιογράφους το πρώτο σπίτι του Μαραντόνα. Στο δρόμο, στέκεται σ’ έναν βάλτο, στον οποίο συνήθιζε να κυνηγάει βατράχους με τον Ντιεγκίτο και χαμογελά, όμως παράλληλα θυμάται και τις συνθήκες της εποχής εκείνης. Όταν δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό και μια μόνο πηγή εξυπηρετούσε δεκάδες οικογένειες. Τη βροχή, που μετέτρεπε σε βάλτο τη γειτονιά και τα τσίγκινα σπίτια που στέγαζαν τα όνειρα για όσους κατάφερναν να βγουν από τα χαρτόκουτα. Οι δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν το 2008 και κάθε οικογένεια πάλευε στα χρόνια της δικής τους νιότης να βάλει τούβλα στους τοίχους. Σ’ αυτές τις συνθήκες ανδρώθηκε ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Το παιδάκι που μιλά για τα όνειρά του στο ασπρόμαυρο βίντεο που έκανε το γύρο του κόσμου μετά το θάνατο του «Πίμπε ντ’ Όρο», πιθανόν να είχε δει την προηγούμενη ημέρα τη μητέρα του να κοιμάται νηστική, προκειμένου να μην αφήσει την οικογένειά της χωρίς φαγητό. Η γειτονιά που χωρίζει το γηπεδάκι εκείνο από την άλλη ομάδα της περιοχής, τους Γκαουτσίτος, πήρε το όνομα του μεγάλου δεκαριού.
Ο γιος του τωρινού ιδιοκτήτη του σπιτιού θυμώνει όταν βλέπει δημοσιογράφους, γιατί θεωρεί πως εκείνοι που τους μεταφέρουν βγάζουν χαρτζιλίκι, την ώρα που ο ίδιος ζει στη φτώχια. Τη νύχτα του θανάτου στο σπίτι έγινε κανονικό μνημόσυνο. Με μουσική και μπάρμπεκιου. Σαν φαντάσματα μέσα στη νύχτα, άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης πήγαν για έναν τελευταίο φόρο τιμής.
Το σπίτι του θεού της Αργεντινής
Οι εκπρόσωποι του Τύπου αυξήθηκαν τις επόμενες μέρες, καθώς και οι απλοί επισκέπτες. Η δημοτική αρχή φρόντισε να βάψει το σπίτι. Ένα πορτρέτο με το πρόσωπο του μεγάλου ήρωα της Αργεντινής και η φράση το «σπίτι του θεού» δίνουν το στίγμα. Στις 30 Οκτωβρίου, όταν ο Ντιέγκο έκλεισε τα 30, αποφασίστηκε το κτίσμα να ανακηρυχθεί χώρος πολιτιστικής κληρονομιάς. Οι γείτονες θεωρούν ότι αυτό δεν αρκεί. Ότι πρέπει να γίνει μουσείο. Οι ένοικοι του, πάντως, έκλεισαν τις πόρτες πολύ σύντομα στον διψασμένο για εικόνες κόσμο, φοβούμενοι την πανδημία.
Κάποιοι, πιστεύουν ότι ο Μαραντόνα τους ξέχασε. Η απάντησε έρχεται από εκείνους που λένε πως: «δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ο Μαραντόνα έκανε πολλά, αλλά στα κρυφά». Η είδηση πως ο Ντιέγκο έδινε 100.000 τον μήνα για να στηρίξει οικονομικά περίπου 50 φτωχές οικογένειες, ήρθε για να τους επιβεβαιώσει.
Ένας νεότερος λέει πως ο πατέρας του ξέσπασε σε κλάματα στο άκουσμα του θανατερού. Σαν μικρό παιδί. Σαν κάποιος να του πήρε ένα κομμάτι της παιδικής αθωότητας. Ένα παιδί που ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερός του, θυμάται πως πήρε όλη την οικογένειά του από την παραγκούπολη όταν έφυγε. Μόνο η γιαγιά δεν ήθελε να ακολουθήσει κι έτσι σκηνοθέτησε μια επίθεση στην οικεία της, για να την τρομάξει και να την πείσει να ακολουθήσει.
Ορισμένοι φαντάζονται πως ο θάνατος του Μαραντόνα, ενδέχεται να μετατρέψει την περιοχή τους σε τουριστική ατραξιόν. «Μερικές φορές, στο Φιορίτο η μνήμη χάνεται επειδή δεν λέμε την ιστορία. Αλλά για εμάς είναι υπερηφάνεια το Φιορίτο να γίνεται γνωστό στον κόσμο εξ’ αιτίας του. Είχε την ευκαιρία να συνταχθεί με τους δυνατούς και πάντα επέλεγε να μείνει σ’ αυτή την πλευρά». Η ντάμα του Ντιέγκο στο χορό του σχολείου, είναι σίγουρη: «Αν είχε επιστρέψει στη γειτονιά, η ζωή του θα ήταν σίγουρα καλύτερη».
Πηγή: Fanatico
