Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για το έξοχο αγωνιστικό πλάνο που είχε ετοιμάσει ο προπονητής της Ρεάλ για τον πρώτο προημιτελικό του Champions League απέναντι στην Λίβερπουλ.
Προτού αναπτύξω τον συλλογισμό μου πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση: ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές ever. Αν έφτιαχνα μια λίστα, θα ήταν σίγουρα στην τριάδα. Οσες φορές βρέθηκα στην κερκίδα με τον Ζιντάν στο τερέν δυσκολεύτηκα πολύ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του και να δώσω σημασία σε όλα τα ερεθίσματα για να κατανοήσω καλά τον ποδοσφαιρικό αγώνα που συμμετείχε. Αν έβλεπες ένα ματς από την κάμερα των ματιών μου, μάλλον θα βαριόσουν να βλέπεις την κάμερα να μένει καρφωμένη πάνω σε έναν μόνο παίκτη λες και ήταν ατομικό αγώνισμα και όχι ομαδικό άθλημα ανάμεσα σε δύο ενδεκάδες.
Δεν είναι όμως αυτός, δηλαδή ο θαυμασμός μου για τον ποδοσφαιριστή Ζιντάν, ο λόγος που τον αντιλαμβάνομαι σήμερα ως “υποτιμημένο” με όρους προπονητικής. Είναι μια γενική παραδοχή αυτή, και άλλωστε για τούτο τον λόγο σήμερα εμφανίζονται, για πολλοστή φορά, λόγια “μετάνοιας” από διάφορους αναλυτές του ποδοσφαίρου, στην Ισπανία και αλλού. Μετά από αυτό που είδαν από την Ρεάλ απέναντι στην Λίβερπουλ, είναι αρκετοί αυτοί που από το βράδυ της Τρίτης υπογραμμίζουν την καλή προετοιμασία της Ρεάλ από τον Ζιντάν. Ανάμεσα σε αυτούς βεβαίως βρίσκονται και ορισμένοι από εκείνους που έχουν ασκήσει ισοπεδωτική κριτική στον Γάλλο κατά τη διάρκεια της σεζόν, όταν η Ρεάλ είχε αρνητικά αποτελέσματα.
Στο δίμηνο Νοέμβριος – Ιανουάριος ο Ζιντάν δοκιμάστηκε πολύ. Και έφτασε να βγει εκτός εαυτού στις αρχές Φεβρουαρίου, πριν από ένα ματς με την Ουέσκα, όταν απαιτούσε σε μια ψηφιακή συνέντευξη Τύπου να του δείξουν περισσότερο ανθρώπινο και επαγγελματικό σεβασμό και να εγκαταλείψουν μια στάση που ο “Ζιζού” αντιλαμβανόταν ότι διόγκωνε τα προβλήματά του και τον απαξίωνε.
Ο Ζιντάν δεν υποστήριξε ποτέ ότι είναι o κυρίαρχος των τακτικών. Ως προπονητής έμεινε όσο σιωπηλός ήταν ως ποδοσφαιριστής, αν όχι και περισσότερο. Και αν κρίνει κανείς από τα όσα είπε σε εκείνο το ξέσπασμα τον Φεβρουάριο (“κερδίσαμε το πρωτάθλημα την περασμένη σεζόν και ήλπιζα ότι θα δείξετε λίγο σεβασμό”) οδηγείται στην εκτίμηση ότι ο Γάλλος είχε τη νοοτροπία ότι η κατάκτηση των τριών σερί τίτλων στο Champions League θα μιλούσε από μόνη της για την ποιότητα της προπονητικής του. Με όρους self marketing, ο Ζιντάν δεν είναι ένας που διαφημίζει καλά τον εαυτό του. Δεν είναι κάποιος που νιώθει ότι το έχει ανάγκη. Και ίσως σε αυτό το γεγονός να κρύβεται ένα μέρος της εξήγησης για την πραγματικότητα στην οποία ζει κατά τη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν. “Έφαγε ξύλο” επειδή δεν νοιάστηκε ούτε να φτιάξει ούτε να προστατέψει την εικόνα του ως προπονητή και επειδή είναι ένας τύπος που δεν κάνει δεύτερες σκέψεις.
Στο ματς της Τρίτης στη Μαδρίτη ο Ζιντάν είχε πολύ καλύτερη απόδοση από τον Γιούργκεν Κλοπ. Η εικόνα του ματς δημιούργησε την αίσθηση ότι ο Ζιντάν είχε δώσει μεγαλύτερη σημασία στη διαδικασία της ανάλυσης της αντιπάλου του συγκριτικά με τον Κλοπ, και γι’ αυτό είχε εισάγει κατά την προετοιμασία της ομάδας του στοιχεία που στόχευαν στο να περιορίσουν τα πλεονεκτήματα της Λίβερπουλ και να επενδύσουν στην εκμετάλλευση των αδυναμιών της. Υπό παρόμοιες συνθήκες, δηλαδή με αναπληρωματικούς κεντρικούς αμυντικούς, ο ένας έφτιαξε ένα πολύ αποτελεσματικό αγωνιστικό πλάνο και ο άλλος αναγκάστηκε να αναθεωρήσει προτού ακόμη λήξει το πρώτο ημίχρονο. Η Ρεάλ ήταν πολύ προετοιμασμένη για το επιθετικό πρέσινγκ που θα δεχόταν από την Λίβερπουλ στο αμυντικό τρίτο της κατά το πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεών της. Αντίθετα η Λίβερπουλ έδειξε σαν να μην ήταν προετοιμασμένη, δηλαδή σαν να μην είχε προεκτιμήσει ότι θα πιεστεί ψηλά από την Ρεάλ. Η Ρεάλ επένδυσε πολύ στην εκμετάλλευση του ελεύθερου χώρου στην αριστερή πτέρυγα της επίθεσής της, έχοντας διαβάσει τις τοποθετήσεις του Αλεξάντερ Αρνολντ πολύ ψηλά στο τερέν όταν η Λίβερπουλ επιτίθεται. Κάπως έτσι ο Βινίσιους έγινε ο MVP του παιχνιδιού. Ο Ζιντάν τοποθέτησε τον Κασεμίρο μπροστά από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς του για να συρρικνώσει τον χώρο που θα επέτρεπε στους επιθετικούς της Λίβερπουλ να συνδυαστούν. Και στην φάση άμυνας έβαλε τους ακραίους επιθετικούς του να οπισθοχωρούν τόσο που να μην επιτρέπουν στην Λίβερπουλ να βρει τον τρόπο να επιτεθεί από το πλάι. Ήταν τέτοια η τακτική προσήλωση της Ρεάλ, που οι παίκτες του Κλοπ δεν βρήκαν ποτέ χώρους ούτε στα μεσοδιαστήματα, διότι ήταν τέτοιο το τρέξιμο από τον Κρος (πρώτος σε χιλιόμετρα στο ματς) και τον Μόντριτς (μέσα στους 4 πρώτους της Ρεάλ).
Απέναντι σε όλα αυτά ο Κλοπ δεν εμφάνισε στο πρώτο ημίχρονο κανένα εναλλαντικό πλάνο ανάπτυξης, δεν βρήκε τρόπο για να βοηθήσει τους ποδοσφαιριστές του. Κι όταν στο β’ ημίχρονο βρήκε τρόπο, χάρη στα στοιχεία που έδωσε στο παιχνίδι της Λίβερπουλ ο Τιάγκο (95% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις) και η ποιότητα του Ζότα, ο Ζιντάν αντέδρασε εγκαίρως: θυσίασε τον Ασένσιο για να φέρει στο ματς τον Βαλβέρδε, να τον τοποθετήσει στην δεξιά πλευρά της άμυνας της Ρεάλ και να εξαφανίσει τους ελεύθερους χώρους που έβρισκε από εκεί η Λίβερπουλ για να αναπτύξει επικίνδυνες επιθέσεις.
Στην παρτίδα της Μαδρίτης δεν βρίσκεις τίποτα “μαγικό” σε αυτά που έκανε ο Ζιντάν. Βρίσκεις όμως ένα πάρα πολύ αποτελεσματικό αγωνιστικό πλάνο, που ευνόησε τους ποδοσφαιριστές του για να πραγματοποιήσουν την πιο καλή εμφάνιση που έχουν κάνει σε σημαντικό ματς στην τρέχουσα σεζόν. Χάρη στη δουλειά του, ο Ζιντάν, ο οποίος πήρε την επιλογή να μείνει το καλοκαίρι στη Ρεάλ και να δουλέψει χωρίς μεταγραφές, έφτασε από το “ξύλο” που έτρωγε επί δύο μήνες μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου στη στιγμή που μήνα Απρίλιο έχει την Ρεάλ μέσα στην διεκδίκηση της La Liga και φαβορί για πρόκριση επί της Λίβερπουλ στον ημιτελικό του Champions League. Κι αυτό το επιτυγχάνει δίχως ενίσχυση τον Ιανουάριο, δηλαδή με τα “απομεινάρια” της ομάδας που κατέκτησε τα τρία σερί τρόπαια στο Champions League και νεαρούς ποδοσφαιριστές που ακόμη προσπαθούν να δικαιώσουν τις προσδοκίες και να “βγάλουν” τα λεφτά που επένδυσε κατά την αγορά τους η Ρεάλ.
Το βράδυ της Τρίτης, μετά από αυτό το παιχνίδι, ο Ζιντάν μασ άφησε για πρώτη φορά με την αίσθηση ότι έχει αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το “μετά την Ρεάλ”. Ένας προπονητής που όταν έφυγε από την Ρεάλ προτίμησε να μη πάει πουθενά και όταν τον κάλεσαν επέστρεψε χωρίς να το σκεφτεί, τώρα μας αφήνει με την αίσθηση ότι ωριμάζει μέσα του η ιδέα να πάει στην Γιουβέντους. Ίσως στο Τορίνο να κρύβεται η στιγμή της πιο πλατιάς αναγνώρισής του ως προπονητή· μια αναγνώριση που στην Ρεάλ θα εισπράξει μόνο στην περίπτωση που καταφέρει φέτος να κατακτήσει με τα “απομεινάρια” το Champions League.
πηγή: Gazzetta
